Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 11.11.1934, Blaðsíða 4

4
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Cavalleria rusticana.
Saga eftir Giovanni Verga.
Þegar Turddu Macca, sonur
Nunziu, lét af herþjóimstu, var
hann vanur að spóka sig á hverj-
ium sunmiuegi eins og páhani á
strætiniu. Hann var í eintoeuniis-
búningi stoot'liiða og bar rauða
húfu eins og spákarl, aem stendur
bak við kanarífuglabúrið sitt og
bíður eftir viðskiftamanni. Stúlk-
iuimar toeptust um að gefa honum
hýrubros, þegar þær voru á leið
til kirkjunnar. Síðan stungu þær
Inefinu niður í fellimgannar á sjal-
i-nu sínu. Strákarnir þyrptust að
honum eins og mýflugur. Auk
þess hafði hann komið heirn mieð
forláta pípu, og var kóngurinn
rjðandi málaður á hausinn. Þeg-
ar hann kveikti í pípunni, dró
hann eldspýtunaeftir buxnaskálm-
inni, um leið og hann lyfti fætt
inum, eins og hann ætlaði að
sparka. En alt um þetta hafði
Lola, dóttir Augelos., ekkii látið
sjá sig, hvorki við kiitoju né á
svölunum, síðan hún lofaðist
manni frá Lioodiu, sem var öku-
nxaður að embætti og átti fjóra
asna á stalli. Þegar Turridu frétti
þetta, langaði hann til að kverka
þennan náuinga frá Lioodiu. Samt
sem áður gerði hann honum ekk-
ert, en skemti sér við að syngja
allar þær skopvísur, æm hann
tounni, undir glugganum hennar
Lolu.
— Hefír Turridu hennar Nunziíu
ekkeit að gera? spurðu nágrann-
arnir, — nema að syngja öllum
kvöldum eihs og fugl á kvisti.
Loksins stóð hann augliti til
auglitis við Lolu. Hún kom frá
kirkjunni, og þegar hún sá hanin,
fölnaði hún hvorki né roðnaíá,
eins og benni stæði alveg á sama
um hann.
— Það var mikið, að ég fékk
að sjá þig, sagði hann.
— Ó, Turridu! Mér var sagt,
að þú hefðir komið heim múna
um mánaðamótin.
— Og ég hefi frétt margt, sagði
hann. — Er það satt, að þú ætlir
að eiga Alfio, ökumann?
— Ef það er guðs vilji, sagði
Lola og dró hyrnuna saman und-
ir hökunni.
— Þú gerir að guðs vilja með
því að velja og hafna eins og
þér þóknast. Og það var líka
guðs vilji, að ég kom beim um
óraveg t:l þess að heyra svona
íkemt' legar fréttir, ungfrú Lola!
Veslings pilturinn reyndi ©nn
þá að sýnast rólegur, en rödd-
n var orðin hás. Hann gekk á
andan stúlkunni og vaggaði í
Verga fœddist 1840 i
Catania á Sikiley
Merkustu verk hans
eru sögur ár bænda-
lífinu á Sikiley. Frœg-
ust þeirra er Cavall-
eria rusticana, og hefir
Mascagni samið operu
við söguna. Verga dó
árið 1922.
göngulagi, svo að skúfurinn á
húíunni hans danzaÖi á öxlinni
á honum. Það kom við stúlkuna,
að sjá hann svona dapurlegan,
en hún vildi ekki gefa honum
■neinar tálvonir.
— Heyrðu, Turiridu, sagði hún
að lokum. — Þú verður að lofa
mér að ná hinum stúlkimum.
Hvað heldurðu að fólkið segi, ef
við sjáumst á gangi saman?
— Það er satt, svanaði Turridu;
— fyrst þú ætlar að eiga Atfio,
sieiu á fjóra asna á stalli, þá
dugir ekki að koma umtaii af
stað. Móðdr mín, sem er fátæk
koina, varð að selja einá asnanin
okkar ásamt litla víngarðinum
þarna við þjóðveginn, meðan ég
gegndi herþjónustunni. Sá tími
er liðinn, þegar Bertha spann, og
þú manst ekki Jengur eftir því,
þegar við töluðum saman í garðí-
imlum, eða þegar þú gafst máf
þennan vasaklút, áður en: ég lagði
af stað. Guð einn befir talið þau
tár, sem ég befí grátið í þennan
klút, þegar ég varð að fara svo
langt í burtu, að ég mundi ekki
lengur nafnið á föðunlandi mí|nu.
En hvað er að fást um það'.
Vertu sæl, ungfrú Lola; við skui-
um skilja að skiftum og binda
enda á vináttu okkar.
Lola og ökumaðurinn giftust;
og næsta sunnudag á eftir sýn,di
hún sig á svölunum. Hún hélt
höndunum á brjóstinu, til þess
að sýna stóra guHhringinn, sem
maður hennar hafði gefið _ hennj.
Turridu hélt áfram að reika um
þröngt strætið með pípuna í
munninum og hendurnar í vös-
unum. Hann lét sem ektoert væri
og þóttist ekki taka eftir stúlk-
unum. En í raunirini sveið honum
sáit að hugsa til þess, að maður
Lolu átti svona mikið gull, og að
Lola virtist ekki sjá hann, þegar
hann gekk um götuna.
— Ég hefði gaman af að taka
hana frá honum fyrir augunum á
honum, tautaði hann.
Beint á móti húsi Alfios bjó
herra Gola, vellauðugur vínyrkju-
maður, að því er menn sögðu,
og átti ógefna dóttur. Turridu
liinti ekki látum fyr en herra Coia
tók hann í þjónustu sína. Þá
tók hann að láta líklega við
dótturina og sló henni gullhamra
með miklum fagurgala.
— Hvers vegna segirðu ekki
ö 11 þessi fallegu orð við frú Lolu?
sagði Santa.
—• Lola er orðin háttsiett frú.
Frú Lola er gift einum af fyrih-
mönnum bæjarins.
— Ég býst við ,aö ég sé ekki
þesis verð, að eiga fyrirmann.
— Þú ert hundrað sinnum
mieira verð en Lola. Og ég veit
um eiinn, sem ekki mundi líta við
frú Loiu eða húsdýrling hennar,
ef þú værir nálægt, þvi að hún
er ekki þiess verð, að leysa skó-
þveng þinin. Það er hún sannart-
lega ekki.
— Þau eru súr, sagði lefurinn.
Hann sagði: — En hvað þú ert
elskuleg, litla nótintáta.
— Ó! burt með hendurnar,
Turridu.
— Ertu hrædd um að ég ætli
að borða þig? .
— Nei; ég er ektoert hrædd
við þig.
— Móðir þín var frá Lioodiu;
það vita allir. Það er heitt í þér
blóðið. Ó! ég gæti gleypt þig
upp til agna með augunum.
— Gleyptu m'g þá upp til agna;
en fyrst skaltu rétta mér þennan
vönd.
— tii vegna skyldi ég rétta þér
ait húsið.
— Hún fleygði í hann hrís-
vendinum, sem hún hélt á, en
hitti ekki einhverra orsaka
vegna.
— Ef ég væri ríkur, skyldi ég
velja mér konu, sem væri alveg
eiins og þú, Santa.
— Ég ætla ekki að eiga fyrir-
mann, eims og frú Lola; en ég fæ
heimanmund, þegar skaparinn
siendir mér þann rétta.
— Við vitum, að þú ert ríto;
já, við vitum það.
— Ef þú veizt það, þá skaltu
hætta þiessu þvaðri, því að faðir
minn fer að koma, og ég vil
ekki láta hann finna mig hér.
Föður bennar var lítið gefið
um þetta háttalag þeirra, en dótt-
irin lét sem hún vissi það ekki,
því skúfurinn á húfu skotliðans
danzaði stöðugt fyrir augum
hennar og gerði hana óstyrka.
Þegar faðirinn hafði lekið Turridu
á dyr, opnaði dóttirin gluggann
og stóð og þvaðraðá við hann alt
kvöldið, þangað til ökki var um
annað talað í nágrerini'nu.
— Ég geng af vitinu, sagði
Turridu. Ég ligg andvaka og
hefi enga matarlyst.
— Ég trúi þvi ekki.
— Ég vildi að ég væri sonur
Victors Emanuels; þá . skyldi ég
biðja þíu.
— Ég trúi þvi ekki.
— Guð sé oss næstur! Ég gæfí'
borðað þig eiins og kökubita.
— Ég trúi því ekki.
— Það er mér eiður sær.
— Ó! mamima min!
Lola hlustaði kvöld eftár kvöld
falin bak við angandi gluggablóm..
Fyrst varð hún föl, síðan r'oönaðá
hún. Að lokum kallaði hún tit
Tunúdu. — Hvemig stendur á
því, Turridu, að gamlir kunningj-
ar éru hættir að heilsast?
— Ó, sagði Turridu, — sæli
er sá ysem fær að beilsa þær.
— Ef þig langar til að beilsa
mér, þá veiztu hvar ég á heima.
Tumidu kom að heilsa henni
§.vo oft, að Santa tók eftir því
og lokaði glugganum sínum fyrir
augunum á honum. Nágrannam-
ir bentu á hann og kýmdu, þegar
hann var að spóka sig á götunni.
í eimkeniniisbúningi skotliða.
Maður Lolu var fjarverandi..
-Hann var á ferðajagi með asnana.
sjna.
„Á sunnudaginn ætla ég að
skrifta, því að mig dneymdi svört
Vinber í nótt, sagði Lola.
— Bíddu við! bað Turridu.
— Nei; þegar líður að páskum
vill maðuriinn minn fá að vita,
hvers vegna ég hefi ekki gengið
til skrifta.
— Það er nú svo, tautaði Santa,.
dóttir hans Gola, meðan hún beið
Rannsókn
viðskiftamanna okkar hefir
leitt í ljós, að ítölsku eplin,
sem við seljum ódýrt, eru
þau beztu.
Bankastræti 6.