Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 20.10.1935, Síða 2

2
alþyðublaðið
Falinn fjársjóður.
Smásaga eftir O. Henry.
AÐ ER EKKI öll vitleysan
eins. Ég hafði gert öll mögu-
leg asnastrik, nema eitt. Ég var
búinn að eyða móðurarfimim og
hafði fengið föðurarfinn. Nú spil-
aöi ég fjárhættuspil, lék tennis
og jós fénu á báða bóga. En þó
var einn leikur, sem ég hafði
aldrei tekið pátt í, það var leit
eftir gröfnum fjársjóðum. Það er
eikki á hverjum degi, sem menn
fá áhuga fyrir slílku.
En sv') ég hverfi aftur að efn-
inu, þá verð ég að geta þess, að
ég er mjög tilfinninganæmur
maður. Ég var ástfanginn í Miay
Martha Mangum. Hún var átján
ára. Hörund hennar var bjart
eins og nótur á nýrri slaghörpu.
Hún var frábærlega alvörugefin
og töfrandi fögur, eins og engill,
sem hefir verið dæmdur til pess
að eyða allri sinni æfi í borg á
sléttunum í Texas. Hún var
glaðlynd og töfrandi, svo að
henni hefði veizt auðvelt að tína
fiðrildum og öllum þeim skor-
dýrategundum, sem skríða niður
eftir bakinu á pér og flögra á
smjörinu. Hann var þróunarfræð-
ingur og h'Dmun þótti gaman að
flugfiskum og öðrum pess háttar
kvikindum.
Þau May Martha voru ein á
heimilinu. Föðurnum joótti vænt
um dóttur sina og Skoðaði hana
sem sjaldgæft fyrirbrigði af raci-
bus humanus, vegna þess að hún
matreiddi fyrir hann iDg hirti um
föt hans og gætti þess jafnan,
að hann hefði’ eitthvað á pytlunni.
Vísindamenn eru svo oft fjar-
huga.
En ég var ekki sá eini, sem
var hrifinn af May Martha Man-
gum. Ekki var betur ástatt fyrir
Goodloe Banks, ungum manni,
sem hafði nýlega lokið háskóla-
námi. Hann var einstakur bók-
ormur, las latneska og gríska
heimspeki en hafði þó mestan á-
huga á æðri tölvísi og rökfræði.
að snuðra kring um ’heimili sitt,
þá myndi hann bæta okkur í
dýrasaln sftt
Við Goodloe létum ekkert á
okkuf bæra í fimm daga, en von-
uðumst eftir einhverju aðkomandi
færi. En loksins þegar við dirfð-
umst að líta heim til þeirra aftur,
voru þau farin. Farin, og húsið
þeirra var autt og- lofcað. Eigur
þeirra og fáeinir nautgripir vom
lika horfnir. *
May Martha kveður okklur ekki
einu sinni. Hér var ekki svo mikið
sem pappírsláppu festur á dyra-
stafiinn eða kveðja skrifuð með
krít á hliðið hvað þá póstkort
á pósthúsinu, sem gæti gefið Okk-
ur hina minstu bendingu.
í tvo mánuði reyndum við báð-
ir, Goodloe og ég hvor í sínu
lagi, öll hugsanleg ráð til þess að
komast að raun um hvar stúlkan
væri niður ’komin. Við notfærð-
um okkur kunningsskap okkar við
fornritasala, þjóna á veitinga-
eyða tímanum með þessaiá leíí
þinni?“
„Fyrir mér vakir — sagði éjg
— hamingjusamt heimili með átts
herbergjum, þar sem eikur vaxa
fyrir utan húsið. Þetta heimili ó
að vera hér á sléttunum í Texas-
Svo vil ég hafa sjálfleikandi steg'
hörpiuj í dagstofunni og þrjár þús-
undir nautgripa eiga að skapa
undirstöðu þessa heimilis míns.
Svo vil ég giftast ungfrú Maiv-
gum. Hún á að dvelja hjá mér
og eyða gróðanum eins og henmi
þyikif bezt gegna. Á hverjum
morgni á hún að taika imriskónð
mína og pípuna og leggja ein-
hvers staðar þar, sem það fiost
ekki á kvöldin. Þetta er þa’ð,
sem lífið krefst, en ekki heim'
spekilegt draumarugl úr þér um
menningu og skólamentun."
„Hún er borin til æðra Jfifeí’
endurtók Goodloœ Banks.
„Til hvers er hún ætluð,“ svar-
aði ég. „Sem sakir standa er hÓE
gitnsteinana úr kórónu konungs-
8ns i Belgiu eða einhvers anmars
smáríkis. En hún hafði enga hug-
mynd um þetta, og mér fcom
ekki til hugar að lýsa því fyrir
henni.
Þú getur nú skilið, að það var
kominn giftingarhugur í mig og
ég vildi hafa May Martha Man-
gum hjá mér, til þess að leggja
inniskóna mína og pípuna á ein-
hvern þann stað, þar sem joieir
fundust aldrei framar.
Faðir hennar faldi sig allan
daginn bak við whiskyflöskuna
og gleraugun sín. Hann hafði
reglulegt yndi af veggjalúsum,
Aiþýðubrauðgerðin,
Laugavegi 61. Sími 1606.
Seljum okkar viðurkendu
brauð og kökur með sama
lága verðinu:
Rúgbrauð á 40 aura,
Normalbrauð á 40 aura,
Franskbrauð heil á 40 aura,
—„— hálf á 20 aura,
Súrbrauð heil á 30 aura,
—„— hálf á 15 aura,
Vínarbrauð á 10 aura.
Kökur alls konar, rjómi og
ts. Sendúm um allan bæ.
Pantið í síma 1606.
Irauðgerðarhus:
Reykjavík, Hafnar-
firði, Keflavík.
Mér myndi hafa geðjast vel að
þessum náunga, ef hann hefði
ekki haft þessa ódrepandi náms-
ástríðu. En þrátt fyrir þetta féll
fremur vel á með okkur. 1
Við vorum mikið saman, af því
við þurftum að veiða hver upp úr
öðrum afstöðu hins til ungfrú
May Martha Mangum. Að vísu
var ekkert við samband hr. Banks
og' hennar að athuga, en þetta
gengur nú svona með sambiðla.
En við þessar samræður okkar
og heimsóknir til May Marthia
gátum við alls ekki komist að
neinni rauin um, hvorn okkar hún
elskaði. May Martha var lausa-
leiksbarn og hafði verið mönnum
ráðgáta frá því hún var í ,Vöggu.
Eins og ég hefi áður talað um,
var gamli Mangum dálítið fjar-
huga. Að löngum tíma liðnum
komst hann á snoðir um, að tveir
ungir menn voru farnir að draga
sig eftir dóttur hans. Ef til vill
hafa fiðrildin hvíslað því að hon-
um. En þetta gat haft mjög ó-
þægilegar afleiðingar fyrir heim-
ilislíf hans.
Ég hefi aldrei þekt vísinda-
mann , sem gat tékið slíkum
hlutum með ofurlítilli slcynsemi.
Mangum gamli var því ekki lengi
að skipa okkur Goodloe á bekk
með hinum lægstu tegundum í
hryggdýraríkinu, og hafði um það
mörg orð, bæði á ensku og latiriu.
Hann fullvissaði okkur um það,
að ef hann yrði okkar var við
húsum, umsjónarmenn á jám- týnd, en ég skal fiinna hana, áB
brautunum og lögregluþjóna, en
alt fcom fyrir ekki.
Nú fór okkur líka að verða
betur til vina en áður. Á hver^u
kvöldi, eftir vinnu, hittumst við
í baksölunum hjá Snyder,
lékum domino og töluðumi í hólf-
kveðnum vísum til þess að kom-
ast fyrir, hvort hinn hefði ifcomist
að nokkurri’ niðurstöðu. Þetta
gengur nú svona með sambiðla.
Goodloe Banks hafði undravert
lag á því, að fá menn til að
fylgjast með því, sem hann var
að lesa og fá mig til þess að
lesa hið sama. Jæja, það féll
sæmilega á með okkur, þó að ég
fyrirliti hás’kólanám hans. En ég
var af flestum talinn geðgóður,
svo að ég gætti þess, að skapið
hlypi ekki með mig í gönur. Og
svo þurfti ég að fcomast fyrir, ef
hann yrði einhvers vísari um May
Martha, og þvi lagði ég það á
mig að þola nærveru hans.
Eitt kvöldið sagði hann við
mig:
„Hugsum okkur, að þú findir
hana, en hvað værir þú bættari
með því? Ungfrú Mangum er
gáfuð stúlka. Ef til vill er hún
lítið mentuð, en hún er borin
til æðra lífs en þess, sem þú
getur veitt henni. Ég hefi aldrei
talað við nokkra mianneskju, sem
sameinar betur hina lifandi
fiegurð fiornskáldanna og mienn-
ingu nútímans en hana. Hugsiaðu
þér; þú gerir ekkert annað en
lærdóms þíns.“
„Leiknum er lokið,“ sagöí
Goodloe og lagði frá sér dománO'
spilið og bað um bjór.
Skömmu síðar kom ungur
bóndi, sem ég pekti, til borg'
arinnar. Bóndinn rétti mér sam-
anbrotið blátt pappírsblað. HanR
sagði mér, að afi sinn væri ný-
lega dáinn. Ég reyndí að dylja
táriri, en bóndinn hélt áfram að
segja mér að afi sinn befðí gieyxn*
þetta blað vandleg|aj í 120 ár. HanJs
lét það eftir sig til erfingjanna.
Haffibætir
Það er vandí
að gera kaffi'
vinum til hæf'
is, svo að hinn
rétti kaffi*
keimur haldi
sér.
Þetta hefir G.
S. kaffibætte
tekist.
Reynið sjáiL
Reynslan er
ólýgnust.
Munið að
biðjanæstum
G. S. kaffi-
bæti.
Hann svikur
engan.
an'oxmnuuunxa