Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 20.10.1935, Síða 7

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
7
RAS TAFARI.
(Frh. af 1. síðu.)
Haile Selassie var krýndur
keisari 2. nóvember 1930 að við-
stöddum mörgum erlendum
stórmennum. Hann tók þegar í
stað að framkvæma þjóðfélags-
umbætur sínar. Hagur þjóðar-
innar var slæmur og fjármál
ríkisins í mikilli óreiðu. I Addis
Abeba voru fáar götur og í um-
hverfi hennar voru engir vegir,
sem heitið gætu því nafni. Al-
þýðumentun var engin og her-
inn var óæfður og illa vopnum
bítinn.
Alt þetta vildi Haile Selassie
færa í lag. Hann safnaði um sig
hóp ungra manna, sem lærðir
voru í evrópiskum fræðum.
Síðan fekk hann sér erlenda
fræðimenn, svo sem Ameríku-
manninn Everett Colson, sem
lengi hafði verið á Haiti, sænska
lögfræðinginn Mon. Auberson,
sem lögfræðilegan ráðunaut og
sænska flughemaðarforingjann
de Virgin, sem pólitískan ráðu-
naut.
Franskir liðsforingjar vom
fjrst fengnir til þess að skóla
herinn og síðan belgiskir liðs-
foringjar. Sænskir liðsforingjar
voru fengnir til þess að æfa ný-
hðana á hinum nýstofnaða her-
skóla.
Einnig hefir Haile Selassie
unnið mikið að því að fá unga
menn til þes að læra í Evrópu.
Svo sem við var að búast hafa
gömlu mennimir reynt að
hindra þessar fyrirætlanir keis-
arans, og þeir hafa gert sitt til
þess að spoma við því, að ungir
naenn kæmust til valda.
Keisarinn hvetur alla til að
hienta sig og eyðir miklu af sín-
uni eigin tekjum til þess að
stofna skóla, þar sem frönsk
tunga er kend og vestræn mexm-
ing. Hann eyðir líka miklu fé
th þess að stofna sjúkrahús, og
hefir fengið evrópiska Iækna til
Abessiníu.
Þrælahaldið er erfiðasta
vandamálið, sem Selassie hefir
fengið til úrlausnar. Keisarinn
befir nú gefið öllum þrælum
frelsi og reynir að af-
Uema hið ævagamla þrælahald,
8001 haldið hefir Abessiníu svo
langt að baki öðmm þjóðum
menningarlega. En hann veit, að
ekki þýðir að ganga fast fram,
heldur verður að beita lagi, ráð-
hænsku og hyggindum. Trúboð-
^ segja, að það sé kraftaverk,
ef hann geti afnumið þrælahald-
á næstu tuttugu ámm.
Haile Selassie vill heldur
honaa breytingum á með lagi,
en neyta valds. En beri svo við,
uð einhver rísi þrjóskulega gegn
fyrirætlunum hans, kemst sá
FALINN FJÁRSJÖÐUR.
(Frh. af 3. síðu.)
að finna leiðbeiningar um hvemig
skuli' ganga upp fjalliö, sem er
eins og hnakkur. Ég hefi aldrei
séð slíikan hlut. Hverju er hann
llkastur, Jim?‘
„Þarna gerir þú menningunni
skömm til. Ég mun kannast við
það, þegar við komum auga á
fjallið.
Goodloe horfði á skjal Randles
gamla, en alt í einu fór hann að
bölva og formæla.
„Komdu hingað og sjáðu,“
sagði hann og bar skjalið upp að
sólskininu. „Sjáðu til.“ Hann
benti á pappírinn. )
„Hvað er að?" spurði ég.
„Það er vatnsmerkið,“ sagði
Goodloe. „Pappírinn hefir verið
búinn til 1898. Bréfið er dagsett
1836. Þetta eru svívirðileg svik.“
„Ég veit ekki. Randle-fólkið er
mentunarlaust, fákænt og heiðar-
legt fólk. Getur ekki eins verið
hér um að ræða einhver svik af
hálfu pappírssalans?" sþurði ég.
Goodloe Banks reiddist eins og
mentun hans leyfði honum frek-
ast. Hann glápti á mig og misti
gleraugun af nefinu.
„Ég hefi oft sagt, að þú værir
asni,“ sagði hann. „Nú hefir þú
hinn sami að raun um, að hin
snotra hönd hans getur sveiflað
sverðinu fimlega.
Nú er öll þjóðfélagsbygging
Selassie’s í mikilli hættu stödd
„Italir hafa hitt á óskastund-
ina“, segja Abessiníumenn, „því
að þeir vita, að ef við hefðum
fengið í friði að halda áfram
skipulagningu þjóðfélagsins og
hervæðingu, þá hefðu engir þor-
að að ráðast á okkur eftir nokk-
ur ár“.
Ef Haile Selassie hnigi í val-
inn áþessaristundu,annaðhvort
í hernaði, í byltingu, eða af
veikindum, yrði öll þjóðfélags-
bygging hans í mikilli hættu
stödd.
Krónprinsinn, Lij Asfao
Wossen, er hvorki svo kænn né
gáfaður sem faðir hans, og hann
er ekki heldur eins mentaður,
enda þótt hann hafi mikla trú
á menningunni.
Næstelsti sonur keisarans
hefir notið fræðslu svissneskra
kennara og er skarpgáfaður. En
hann er aðeins rúmlega ellefu
ára, svo að ef bæði keisarans
og krónprinsins misti við, yrði
að skipa ríkisstjóra og margir
myndu biðla til krúnunnar.
Haile Selassie keisari, kon-
ungur konunganna, lítill maður,
kyrlátur og mildur, með þung-
lyndisleg augu, mætir í dag á
hösluðum velli hinum nýlendu-
gráðuga Mussolini.
látiö hafa þig sæmilega aö ginn-
ingarfífli, og svo hefir þú dregið
mig újt í þetta með þér.
„Hvernig hefi ég gint þig?“
„Með heimsku þinni. Ég hefi
tvisvar feomist að dálítilli veilu í
þessari svikamyllu þinni, sem
hver sæmilega mentaður maður
hefði aldrei látið sér koma til
hugar. En nú hefi ég flett ofan af
þessu svikabralli þínu og
heimsfeu."
Ég stökk á fætur og otaði að
honum sfeeið, sem ég hafði verið
að þvo, og sagði:
„Goodloe Banks. Ég kæri mig
ekki mikið um mentun þína. Ég
hefi altaf verið þolinmóður við
mentunarhroka ykkar. Að hvaða
haldi kemur þessi mentun þér?
Hún er sjálfum þér til bölvunar
og vinum þínum til armæðu.
Snáfaðu sem fyrst í burtu með
allar þíhar segulskekkjur og
vatnsmerici. Mig varðar ekkert um
slíka hluti. Þeir skulu aldrei
hindra mig frá því að ná takmarki
mínu.“
Ég benti með stoeiðinni yfir ána
og á hnakkmyndaða fjallið.
„Þetta fjall ætla ég að rann-
sa'ka,“ sagði ég. „Hér ætla ég
að leita auðæfanna. Ákveddu nú
í snatri hvort þú kemur með eða
ferð aftur til baka. Ef þú vilt
láta þessar grillur um vatnsmerki
og segulstoekkju villa þér sjónir,
þá ert þú enginn æfintýramaður.“
Hvítt rykský þyrlaðist upp nið-
ur með fljótinu.
„Ég hefi fengið nóg af þessum
svikum. Eftir þetta dettur engum
mannii í hug að leggja neitt upp
úr þessu bréfi. Gott og vel. Þú
hefir altaf verið beinasni. Farðu á
vald örlaga þinna.‘
Hann tók saman föggur siwax,
settist á vagninn og þurkaði gler-
augu sín vel og vandlega. Vagn-
inn þaut af stað og mikill ryk-
mökkur gaus upp á veginum.
Þegar ég hafði lokið við að þvo
matarílátin og fært hestana á beit,
fór ég yfir fljótið, sem var lítið.
Því næst labbaði’ ég upp sedrus-
vaxið fjallið.
— Þetta var undursamlegur
júnídagur. Aldrei á æfinni hefi
ég séð svona marga fugla, fiðrildi
og engisprettur. Þarna iðaði alt
af ltfi.
Ég rannsakaði fjallið hátt og
lágt. Þetta var ekkert líkt fjall-
iúu, sem getið var um í bréfi
Rundle gamla. Varðan fanst hér
hvergi.
Ég kom ofan af fjallinu um
kvöldið, þegar farið var B0 kólna
í veðri. Alt í leinu feom ég í jgrasi
vaxinn dal. Eftir dalnum rainn
pmá-á út í Alamito-fljótið.
Alt í einu nam ég staðar og
kom auga á mann villimawnlegan
á svip. Hann var órakaður og;
hárið féll í flygsum um höfuð
hans. Maðurinn var að eltast við
stóreflis fiðrildi með glitrandi
vængi
„Ef til vill er þetta brjálaður
maður, sem hefir sloppið út af
geðveikrahæli,“ hugsaði ég með
sjálfum mér og undraðist hve
langt hann gat verið kominn
burtu frá öllum lærdómi og ment-
un.
Ég gekk áfram nokkur skref,
unz ég kom auga á kot, sem var
þakið vínviði. Kotið stóð á lækj-
arbakka. Þarna kom ég auga á
May Martha Mangum, sem var að
tina blórn.
Stúlkan leit upp og kom auga
á mig. 1 fyrsta skifti síðan við
kyntumst sá ég í andlit hennar,
sem var hvítt eins og nótur á
slaghörpu, roðna af fögnuði. Ég
gekk til hennar, án þess að segja
eitt einasta orð. Hún lét blómin
falla niðujr í grasið, eitt eftir ann-
að.
— Ég vissi, að þú myndir koma
hingað, Jim. Pabbi bannaði mér
að Skrifa þér, en ég vissi að þú
myndir koma.
Þið getið gert ykkur í hugar-
iund það, sem á eftir fór. Hinumj
megin við ána beið vagn minn
og hestar.
Ég hefi oft undrast, hve mikið
gott getur leitt af of mikilli ment-
un, ef menn kunna aðeins að fæna
>sér það í nyt. En hvernig fer ef
öll nytsemi mentunarinnar lendir
hjá öðrum?
Nú erum við May Martha orðin
hjón. Við búum í átta herbergja
íbúð. Fyrir utan gluggan eru eiM-
jtré og í dagstofunni er sjálfleife-
andi slagharpa. Við eigum þrjár
þúsundir nautgripa.
Þegar ég kem heim á kvöldin,
eru inniskórnir minir og pípan
!týnd.
En það gerir ekkert til. Hver
sikeytir um slíkt?
! '
mmmm^mmm
,íí; ■
, Hvað nú -
• ungi maður
a
ÍKostar að eins 3 krónur
fyrir skilvísa kaupend-
ur Alþýðublaðsins.