Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 05.01.1936, Blaðsíða 2

A L P Ý Ð U B L A Ð 1 Ð
2
Hvítvoðungur í
MONTAGUE SILVER, sniöug-
asti fjárbrallsmaðurinn og
lúmskasti hrekkjalómurmfn í Viest-
urríkjunum, stegir við mig einu
sinini, pegar við vorum í Little
Rock:
— Ef einhvern tíma ber svo við,
að ])ú missir vitið, Billy, eða
verðir of gamall til þess að leiika
ærlega á fullorðið fólk, pá farðu
»1 New York. í Vesturríkjunum
fæðist fífl hverja mínútu, en í
New York fæðast fíflin í stórum
hópum hverja minútu. Það kem-
ur enginn tölu á allan þann sæg.
Tveim árum seinna komst ég að
raun um það, að ég gat ekki'
lengur munað nöfnin á rússnesku
sjóliðsforingjunum, og sömuleiðis
tók ég eftir nokkrum gráum háT-
um ofan við vinstra eyrað á mér.
Það var því kominn tími til þess
að hlýða ráði Silvers.
Ég hélt innreið mína í New
Yonk um hádegisbilið og rölti út
á Broadway. Þar rakst ég á Sil-
' ver sjálfan, þar sem hann hallaði
sér sparibúinn upp að húsvegg
og fægði neglur sinar á silki-
vasaklút.
— Genginn af vitinu, eða kom-
inn yfir aldurstakmarkið? spurði
ég. !
— Halló, Billy, segir Silver. Það
gleður mig að sjá þig. Jú; þeir
voru farnir að verða gáfaðri
þarna í Vesturrikjunum, og ég
ætla að hafa New York sem auka-
rétt. Ég veit, að það er illa gert,
að hrekkja þetta fólk hér. Það
röltir hér fram og aftur um brú-
steinana, sifelt hugsandi, og hefir
tekki vit eða rænu á neinu. Ég
hefi svarið við minningu föður
míns, að féfletta e’kki svoleiðis
fólk. Hann veitti mér öðru vísi
uppeldi, karlinn sá.
— Ég hefi þaulskoðað borgina,
hélt Silver áfram, og lesið blöðin
hvern dag, svo að ég þekki hana
betúr en rottan kirkjuna. Komdu
með upp á herbergið mitt, og ég
skal léggja þér lífsreglurnar. Við
skulum vinna saman, Billy, eins
og í gamla flaga.
Silver dregur mig með sér inn á
gistihús. Þar liggja margir mjög
sakleysislegir hlutir.
— Það er með ýmsu móti hægt
að 'komast yfir peningana þeirra,
jæssara sveitamanna- hér í höfuð
staðnum. En það verður að fara
öðru vísi að þeim en við erum
vanir. Þeir sjóða ekki hrísgrjón-
in eins í Charleston og Halifax.
Það skeði hér nýlega, að mað-
ur nokkur seldi J. P. Morgan
olíumynd af Rocbefeller yngra,
og sagði að þetta væri hið fræga
málverk Andrea del Sartos af Jó-
hannesi skírara ungum.
— Sérðu skjalapakkann þarna í
horninu, Billy? Það eiu gull-
námuhlutabréf. Ég labbaði út einn
dag til þess að selja þau, en
varð að hætta eftir tvo klukku-
tíma. Hvers vegna? Var kærður
fyrir að stöðva umferðina. Menn
slógust um hlutabréfin. Ég seldi
lögreglumönnunum nokkur rís á
ieiðinni til lögreglustöðvarinnar;
síðan varð ég að taklg þau af
markaðinum. Ég vil ekki, að fólk-
ið beinlínis gefi mér peningana
sína. Ég vil þurfa að hafa ofur-
lítið fyrir því að ná þeim. Maður
ier þó ofurlítið ærukær. Ég vil
láta þá geta upp á bókstafnum,
sem vantar í jShiogo eða eitt-
hvað því um líkt, áður en þeir
fá mér peningana sína.
SVO LENTI ÉG I öðru
smáæfintýri. Ég tattó-
veraði akkeri á handarbak-
ið á mér, gekk inn í banka
og sagðist vera frændi Dewey‘s
aðmíráls. Þeir buðust óðara til
að kaupa víxil á hann á þúsund
dollara. Samt sem áður þekti ég
lekki fornafn jressa „frænda"
míns. Þetta segi ég þér til marks
um það, hve auðvelt er að kom-
ast áfram í þessari borg. Og svo
maður ræði um innbrot, þá get-
urðu ekki brotist inn nokkurs
staðar, án þess að tekið sé á
■ móti þér með kjúklingasteik og
eftirmat.
— Monty, segi ég, þegar svo-
lítið sljákkar í Silver. Það getur
vel verið ,að þú lýsir Manhattan
rétt, en ég leyfi mér að efast
um það. Ég hefi verið hé!r í íborg-
linni í tvo klukkutíma, en ég hefi
e'kki orðið I>ess var, að í bollun-
um væri meira af rjóma en kaffi,
eða að áskurðurinn væri
þýkkri ien brauðið. Hér sjást
hvergi bændur í borginni, sem
hægt sé að hafia neitt upp úr.
— Þú ert feiminn, Billy. Allir
útflytjendur eru feimnir. New
York er stærri en Little Rock og
það hræðir ykkur, útlendingana.
Þú s'kalt áneiðanlega verða all
right með tímanum. Ég ásaka ekki
fóikið fyrir það, þó það sendi
mér ekki peningana sína á vöru-
bílum. Ég sé ekkert eftir þvi, að
þurfa niður á götuna til þess að
sækja aurana. Hverjar bera á sér
úlfabæli.
Smásaga eftir O. Henry.
demantana hér í borginni? Er
það ekki Wiimie, kona víntapp-
arans, og frúr af hennar tagi.
Það er eins auðvelt að snúa á
New-York-búann og að bera rós í
hneppslunni. Það eina, sem veld-
ur mér áhyggju, >er það, að ég
eyðileggi vindlana í vestisvasan-
um, af því að brjóstvasinn er
fullur af hundrað króna seðlum.
— Ég vona, að þú hafir á réttu
að standa, Monty, segi ég, en
samt sem áður hefði ég heldur
óskað þess, að þú hefðir látið
þér nægja litla búðarholu í Láttle
Rock. Ég er hræddur um, að við
séum ekki nógu mentaðir til þess
að leika á þetta fólk.
— Óttastu ékki, segir Silver.
Ég þiekki þessa borg, eins og ég
veit, að Norðurá er sama og Hud-
sonfljót og að Austurá er alls
engin á. Trúðu mér! Það er til
fólk, sem býr rétt hjá Broadway
og hiefír aldrei á ævi sinni séð
önnur hús ien skýskafa.
— Engar ýkjur, segi ég, veiztu
um nokkurt ráð til þess að losa
náungann við einn dollar, eða
svo, án f>ess að þurfa að leita
til frelsishersins, eða fá yfirlið
á húsþnepum ungfrú Helene
Goulds?
— Ég veit um mörg ráð, segir
Silver. Hvað áttu mikið af pen-
ingum ?
— Þúsund dollara, held ég.
— Ég hefi tólf hundruð, segir
hann; við ruglum reitunum og
leggjum í stórt fyrirtæki. Það eiu
til svo mörg ráð til þess, að
verða milljónamæringur. Ég veit
bara ekki, hvar við eigum að
byrja.
Morguninn eftir hitti ég Silver
við gistihúsið, og hann er mjög
leyndardómsfullur á svipinn.
— Við hittum J. P. Morgan síð-
degis í dag, segir hann. Maður
hér á gistihúsinu, sem ég þebki,
kynnir okkur fyrir honum. Hann
er ieinn af vinum mínum. Hami
segir, að Morgan hafi gaman af
að hitta roenn frá Vesturrikjun-
um.
— Það er ákaflega vingjarn-.
legt af honum, segi ég. Mér þætti
gaman að kynnast hema Morgan.
— Það væri ekki verra, a&
kynnast einum milljónamæringi,
segir Silver. Ég verð að játa, að
mér geðjast vel að því, hversu
New-Yoik-búar eru gestrishir
mienn.
Maðxuinn, sem Silver þekti, hét
Klein. Kl. 3 kom Klein með vini,
sinn frá Wall-Stroet inn á her-
bergi Silvers, til þess að heilsa
upp á okkur. „Herra Morgan"
leit út alveg eins og á myndum
og hafði göngustaf.
— Herra Silver og herra Per-
cud, segir Klein. Það virðist
hlægilegt, að vera að kynna
stærsta auðkonginn okkar . . .
— Ó, hættið nú, herra Klein,
segir herra Morgan. Það gleður
mig að kynnast þessum herrum.
Ég hefi mikinn áhuga á Vest-
urríkjunum. Klein segir mér, að
þið séuð frá Little Rock. Ég held,
að ég eigi eina eða tvær járn-
brautir þar vestra.
Það var þetta með málverkið,
segir Morgan. Ég sendi erindreka
til Evrópu, til þess að kaupa það.
Mér bara datt það svona í hug.
(Frh. á 6. síðu.)
Verð viðtækjaferllægrajhér á
iandi, en [í öðrum löndum álf-
unnar.
Viðtækjaverzlanin veitir kaupendum’'viðtækja
meiri tryggingu umrhagkvæm viðskifti en nökkur
önnur verzlun mundi gera, þegar bilanir'koma
fram í tækjunum eða óhöpp bera að höndum.
-igóða Viðtækjaverzlunarinnar er Iögum samkv.
eingöngu varið til reksturs útvarpsins, almennrar
útbreiðslu þess ogtil hagsbóta útvarpsnotendum.
Takmarkið er:|Viðtæki inn á hvert heimili.
ViðtækjaverzlnB rihisins,
Lækjargötu 10 B. Símif3823.