Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 12.01.1936, Qupperneq 7

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
A HÖFUM HEIMSINS.
(Frh. af 2. síðu.)
. í þessu kemur annar stýrimaður
iHi á dekkið, kallar til mín og
sPyr hvort nokkuð sé að.
— Maður drepinn! svaraði ég
°g laut niður til hess að skoða
sánið á höfðinu.
Eftir nokkrar mínútur var kom-
*t>n bæði læknir og lögregla um
horð. Lík drengsins var vafið i
segldúk og borið í land. Skyndi-
yfirhieyisla fór fram, og fcom þá
i ljós, að pað hafði verið Norge,
sem gneiddi höggið. — Lögreglan
iór með hann í land.
Kvöldið var dauft hjá okkur
Sverge. Við gengum úr einum
staðnum i annan og drukkum. Af
Itömluni vana heltum við í þrjú
glös. Við s'kiftum jafnt á milli
°kkar úr því þriðja og drukkum
ihjóðir. Sverge tárfeldi mikið; oft
fór hann út; ég held til þess að
gráta. Ég mefndi það ©kki við
^ann, því sjálfur var ég klökkur
lá alt af við gráti, er við
dnidíhunj úr þriðja glasinu.
Seint urn kvöldið gengum við
fangelsisins, þar sem Norge
var hafður í haldi. Við gengum
“ín og sögðum lögreglumanni, er
var þar, að við værum bræður
töannsins frá Fort Albert og
langaði til að tala við hann. Hanm
heitaði þvi fyrst, en 1 dollara-
seöill fékk hann til að segja, að
^ þvi við værum bræður hay
Þá skyldi hann leyfa okkur að
inn til hans snöggvast.
^ið stönzuðum ©kki lengi hjá
félaga
okkar, því það var eins ogj
^ginn gæti sagt meitt. Við að-
eBls horfðum hver á annan og
Sláptum á klefaveggina, sem
hæði voru Ijótir og skitugir. —
fórum við frá honum, eftir
hafa látið honum í té allar
h*r siganettur og eldspýtur, sem
við höfðum á okkur, ásamt 12
hellurum, sem við áttum báðir
Ui samans.
Dagimn eftir klæddumst við
verge þeim beztu fötum, sem við
áttum til, og eftir að við höfð-
1101 lestað okkur með 30 pökkum
a* sígarettum, fulla 10 kg. máln-
^hgadós af ávöxtum og alls konar
hðrum mat, sem við keyptum af
^ytanum, röltum við í land. Við-
beint til fangelsisins og
"^Vnr að koma inn til Norge.
01111 Þóttist vera hinn kátasti,
glaðnaði heldur en ekki yfir
hdnum, er við færðum honum
naa^tln í málningadósinni og síga-
^Jturnar. — Við sögðum honum,
a hann yrði að láta sér liða
f^^kga, þótt hann yrðieitthvað
| ^ögelsinu, sem varla gæti orðið
Þvi bæði guð og menrt
V®SSU' að þetta högg hans hefði
7
Kínuerskir stúdentar í fararbroddi gegn yfirgangi Japana.
Japanir hafa ráðist inn í Kínia.
og það er fyrirsjáanlega tilgang-
ur þeirra að leggja alt Kíniaveldi
undir sig, ef mögulegt væri. Með-
al annars til þess hafa þeir kom-
ið af stað svokallaðri sjálfstæð-
ishreyfingu meðal norðurrfkj-
anna, en ef norðurrifcin tækju upp
sjálfstjóm og slitu samvinnu við
aðalstjóm Kínaveldis, þýddi það
ekkert annað en að Kínaveldi
væri liðað í sundur og Japönum
opnuð leið til að brjóta Kínverja
undir sig, en það er draumur
þeirra. Kínverskir stúdentar hafa
gerst að miklu leyti foringjar
þeirra, sem berjast hatramlegast
gegn yfirgangi Japana og hafa
miklar óeirðir orðið víöa af þeirna
völdum. Nýlega hófu þeir göngu
frá Nanking til Norður-Kína, og
eru þeir á þeirri göngu, þegar
þetta er ritað. Hér á myndinni
sjást kínverskir stúdentaf íkröfa-
göngu í Nanking, og bera þeir
flögg með ýmsum áletrunum.
verið hrieinasta slysni. — Svo dró-
um við upp úr vösum okkar 120
dollara og fengum honum. Pað
vom allir þeir peningar, sem við
Sverge höfðum átt til góða, og
skipstjórinn hafði með ánægju
látið okkur fá þá, er hann vissi
að Norge voru ætlaðir þeir.
Eftir að við höfðum talið kjark
hver í annan og ákveðið að hitt-
ast í New York að 7 mánuðum
liðnum, eða ef það ekki gæti.
gengið, þá í Rio de Janeiro að
14 mánuðum liðnum — kvöddum
við þennan góða, en ógæfusama
félaga ökkar.
Við vomm ‘komnir norður undir
Porto Rioo. Fort Albert var þung-
lur í sjónum, en skreið samt á-
fram með 12 mílna hraða. Stilli-
logn var, loftið heitt og mollulegt.
Himininn var blýgrár og svo var
og alt umhverfið; það hafði verið
það i tvö siðustu dægur. Veður-
Skeytin spáðu fellibyl á næst-
unni, og nú var verið að ganga
frá öllu sem bezt um borð: Líf-
bátamir vom festir með aukafest-
um, alt lauslegt tekið af dekkinu
og jámhlemmar settir fyrir alla
glugga og flestar dyr.
Kl. var að ganga 12 á mið-
nætti. Við Sverge sátum inni í
herberginu, sem ég haföi til um-
róða, og töluðum um Norge. Ann-
að slagið dreyptum við á whisky-
flösku, sem stóð á borðinu. Við
vissum, að ekki gat liðið á löngu
þar til veðrið skylli á, því sjórinn
var farinn að ókyrrast, svo skip-
ið valt töluvert.
Þannig leið tíminn, þar til 8-
glas var slegið (kl. 12) og ég
þurfti upp að stýrinu; þar áti ég
vörð til kl. 4. — Aður en ég
fór upp á stjómpallinn bauð ég
Sverge „góða nótt“ og hann mér
„góða vakt“. Við bjuggumst ein-
mitt við að fellibylurinn Skylli á
á þeirri vakt, er var að hefjast.
Ég hafði ekki staðið nema einn
klukkutíma við stýrið, er djöfull
sleit sig lausan.
Fyrst komu nokkur smá, snögg
vindþot, eins og til að tilkynna
komuna. Svo heyrðust ógurlegar
drunur og eldingar hentust um
himinhvolfið lengst út við sjón-
deildarhringinn; þar næst kom
hann, þessi voldugi konungur
vindanna. Hann fcom með þeim
ofsa og hamstola tryllingi, að Fort
Albert, mörg þúsund tonna full-
lestað skip varð eins og títill
hörpudiskur á hafinu. Vindurinn
lagðá stkipið á hliðiina og þeytti
því í hálfhning hvað eftir annað,
þó svo ég legði fult á stýrið.
Skipstjórinn fcom þjótandi upp
á stjómpallinn og fcallaði, að nú
ætlaði þó djöfull í algleyming.
Eftir klukkutíma hafði veðrið
náð hámaxfci sínu. Það var eins
og himinn og jörð væru að farast
Tröllslegir sjóar skullu yfir skip-
ið, með ofsa-grimd og hmttalegu
afli. Það söng óg kvein í ölhí,
regnið var svo þétt og stórgert,
áð það var engu líkana en að
helt væri úr fötu. Eldingamar
þutu yfir alt himinhvolfið, og
þnunurnar og spiengingarnar,
vom svo ógurlegar, að ekki var
nokkur leið að heyra til sjálfs sin,
þó maður kallaði — hvað þá til
annara.
Um nóttina var mörgum þús^
undum fata af olíu dælt í sjóinn,
til þess að létta á skipinu, og það
þrauíkaði storminn af.
Daginn eftir var himininn heið-
skýr, fagurblár og brosandi. Það
var eins og hann vildi leggja
blessun sína yfir laskað skip og
þneytta áhöfn, að ógleymdu haf-
óm, sem nú leið áfram í spegil-
sléttum og lokkandi, þungum
öldum. — En langt, langt niðri S
djúpinu lá Sverge — síðasti raun-
vemlegi vimir minn — og svaf
svefni dauðans. — Hafið bafði
krafist fórnar um nóttina.
Sfcrifað í dez. 1935.
Dagtir Austm.