Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 04.10.1936, Blaðsíða 5

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
5
SkriðufaUið í Loen
' Eins og menn muna varð nýlega úr Loensvatnínu sópaði með sér sjást aðstandendur peirra, sem
ógurlegt slys í Noregi, er skriðu- heilu þorpi og fleiri tugir manna létu Jrar lífið, umhverfis kisiurnax.
fallið varð í Lodalen og flóðið fórust. Á myndinni hér að ofan
Skotfimi.
i '■ 7 ■
Hermaður nokkur kom par að,
sem 'stjörnuskoða'ri var að horfa
á stjömurnar í gegn um stjörnu-
kíki. Hermaöurinn hafði aldrei séð
stjömukíki og hélt að þetta væri
fallbyssa.
— Pér ætlið þó ekki að fara að
skjóta upp í himininn, sagði her-
tnaðurinn. í sama bili hrapaði
stjama og skyldi eftir langa Ijós-
rák.
— Já, og hitti; ekki bar á öðru,
bætti hermaðurinn við.
Trygging.
Hinn frægi franski rithöfund-
ur, Tristan Bemard, kom einu
sinni imi til fornsgda og skoðaði
klukku. Fomsalinn stóð á því
fastar en fótunum, að klukkan
yæri , frá tið Luðviks XIV., en
Bemard sagði, að klukkan væri
frá tíð Lúðvíks XV. Skömrnu eft-
ir Bernard var farinn, tók
fornsalinn <e:ítir því, að hópur
maima stóð við búðargluggann.
Fornsalinn fór að athuga í giugg-
ann og sá þá, að Bemard hafði
skrifað á spjáld, sem var áfast
við klukkuna:
„Ég votta hérmeö, að þessi
klukka er frá minni tíð.
Lúðvík XV.‘
Utan við sig.
Lagunsky, náttúrufræðiprcfess-
Kiev var oft utan við sig.
Dag nokkurn mætir hann einum
af nemendum sinum á götunini
og hrópar:
— Góðan daginn! Hvernig liður
konunni yðar ?
— En herra prófessor, ég er
óikvæntur, sagði stúdentinn.
— Nú. jæja, jæja, afsakið þá,
sagði prófessorinn. E.n segið mér:
Hvað hafið þér annars verið iengi
ókvæntur?
Svo að skilja.
Skóarasveinn kom inn á lög-
reglustöð með stórt peningaveski.
sem hann hafði fundið.
Galtómt, sagði varðstjórimi.
Viljið þér gera svo vel og
síkila peningununi líka.
— Það var ekki eyrir í því.
— Það er ótrúliegt; 'svona fínt
veski hefir ekki verið tómt. En
siegið mér, hvar funduð þér það.
— Fyrir framian dyrnar á skatt-
stoí'unni.
Nú svoleiðis! Þá er það O.K.
LloydGeorge og Jeaime
d’ Arc.
Á fjölmehnum kosningafundi í
frlandi sa,gði einn ræðumaðurinn:
David Ll^yd George hefir
verið tkkur i.iið s.una og Jeanne
d. Arc var Frökkum.
Rödd úr hópnum: Hvenær á
þá að brenna hann.
Verzlunarmaður.
Ríkur bóndi var á leið heim á
búgarð sinn, eftir að hafa grætt
veli í kaupstaðarferðinnL i skóg-
inum mætir hann ræningja, sem
hrópar:
— Upp með hendurnar! Hvað
hafið þér mikið á yður?
— 600 krónur, svarar maðurinn.
Komið með þær. |
Kaupmaðurinn opnar ves’.ri
sitt, tekur upp 588 krónur og
fær ræningjanum.
— Þér dragið undan, hrópaði
ræniuginn.
— Hvað er að yður, segir bónd-
inn. Ég borga kontant, og á þvi
að fá 2 prósent.
J • ' ■ ,
Shaw.
Á baðstað nokkrum hitti George
Bernhard Shaw amerikar.ska jazz-
konginn Paul Whiteman. Shaw
kvartaði mtdan því, áð hann hefði
höfuðverk.
— Get ég nokkuð gert fyrir yð-
ur, sagði Whitemian. Á ég kann-
ske að taka fyrir yður lag á
saxófóninn ?
— Nei, forðið mér frá því,
svaraði Shaw. Þá vil ég heldur
hafa höfuðverkinn.
Gott húsráð.
Á kaffihúsi í Paris sátu tvær
konur og töluðu saman. Önnur
segir:
~ Kemur maðurinn þinn mjög
seint heim á kvöldin?
DR. MARTIN
sendiherra Abessiníu i London,.
— Hann gerði það fyr meir, en
ekki nú orðið, svarar hin konan
brosandi. ’
— Nú; hefirðu fundið upp eitt-
hvert ráð til þess að halda hon-:
um heima?
— Jáj í hvert skifti, sem hann
kom seint heim, sagði .ég í hálf
um hljóðum: — Ert þáð þú,<
Mareel? En maðurinn minn heitir
Rayínond, eins og þú veizt.
Skeggjaða konan
frá Lyon.
Tristan Bernard hafði ákafiega
mikið skegg. Dag nokkuim ætl-
aði hann að ferðast til Lýon'/
Þegar hann kom inn í lestina sá
hann að öll sæti voru. upptekin.
Fór hann þá eins og ekkert væri
5nn í dömuklefa og settist þar
Stúlkumar, sem þar voru fýrir;
vildu ekkert með hann hafa og
báðu lestarþjón að'- koma hon-
um burtu. Lestarþjónninn bað1
Bernard að gera svo vel og hypja:
sig, en hann svaraði:
— Dettur það ekki í hug. .'r->
Þekkið þið mig ekki? Ég ésd
skeggjaða kónan frá Lyon.
Ekkert að óttast.
Hinn þekti háðfugl Gallutscha
var einu sinni sem oftar í kvöldl-
veizlu. Húsmóðirin var mjög hjá-
trúarfull og var með öndina í
hálsinum yfir því, að gestimir
voru 13 og vildi láta ná i einn í
viðbót.
— Takib yður þetta ekki nærrí,
frú min, sagði Gallutsdia. Ég
borða áreiðanlega fyrir tvo/ '