Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 31.01.1937, Qupperneq 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
8
Terenc Molnar:
Silfurskjöldurinn.
MOLNAR fæddislt í Budapeát áirið 1878, sonjur auðugs
Gyðiriig’aík'aupmaxms. Hann las við háskólann í Genf
og Budapest. Hianjn hóf ritstörf xneð blaðamenlsjku átján ára
g-amall. Entda þótt Molnar sé þektaátur sem leikritahöfunidur,
hefir hann isiamt skrifað nokkrair í&áldsögur og fjölda smá-
sagna. Sagan, sem hér fer á eftir, er taiin einhver snjallasta
sínásag'an hans.
BLÁR reykjarstró'kur læðist
upp úr xieykháfnum á ridd-
arahöllinni og stígur uppi í loftið
um leið iog sólin byxjar að skí!na.i
Sérhver kunnugur nábúi, sem
veitir þiessum mjóa reykjarstrófc
athygli úr dalnum fyrir handan
veit það, að matsvieinarnir eru
•ekki lennþá fcomnir á fætur til-
þess að útbúa morgunverðinn
faanda Sqarlet greifa, eða Rauða
þorparanum, eins og þeir kialla
hann dalbúiar. I höll Scarlets
jgreifa eru matsveinarnir heldri
menn, sem aldrei fara á fætur fyr
en kl. 7 á mioxignana. Allir nábú-
arnir vita, hviernig á þessum bláa
reykjarstrók stendur: það er
Maestro Conrad Superpiollingeri-
-anus, sem fer svona snemma á
íætur. Hann er efnafræðingur iog
þúsundþjalasmiöur grieifans.'
ÍHann kiom frá Wiirzburg fyrir
hálfu öðru ári og hiefir alt af
hrært í efnablöndu sinni, án
mokkurs sýnilegs árangurs. <
Og þetta var alveg satt. Miaes-
tro Gonrad var í raun og veru
kominn á fætur. Yfir eldinum
sauð leyndardómsfull efnablanda
•Og lagði frá benni einkieimilegan
þief. Hið gráa skegg öldungsins
páði alla lieið ofan á hné, og þeg-
ar hann vildi strjúkia það (sem:
pft kiom fyrir) varð hann að'
jheygja sig nærri því niður að>
gólfi iog náði samt ekki fyrir
©ndann á því.
Umhverfis hann voru mörg
(undarleg verkfæri. Á veggnum
hékk leyndardómsfult kort, sem
sýnidi gang himintungla og eftir
gangi himintunglannia og hinum'
fýmsu stjörnumerkjum mátti lesa
Brlög mannanna. Hér iog þar voru
bræðsluofnar í herbierginu og yf-
tr ofnunum vonu stór kier. Smiðju-
beigir héngu niður úr loftinu;
þeir voru á s.tærð við lumgu úr
nýsilátruðium idreka. Og á hillu
ginni úti í hiorni, á litlum púða,
var örlítill gullmoli.
Maestro leit á gullmiolann og
klöraði sér í höfðinu. Scarlet
.giieifi hafði farið hamförum i
gærkveldi. Hann var orðinn
þrieyttur á því að hafa haft
Maestro á framfæri í hálft annað:
ár. Maesitro át mikið og drakk
ennþá xneira og auk þess eyddi
hann stórum fjárhæðum: í þessar
einskisverðu tilraunir sínar, því
að hann hafði ekki ennþá getað'
framleitt nema þennian eina litia
gullmola. Eitt sinn á síðastliðnu
ári hafði Scarlet greifi ákveðið að
reka hann burtiu, en þá var Maes-
tro svo hieppinn, að hann gat
búið til gullmolann. Það var hins.
vegar satt, að hann bjó til gullið
aðieins á þann hátt, að hann lét
örlítið gullkiorn í blýdeiglu, sem:
hainn hafði á hlóðunum. Og þetta
gullkorn hafði hann orðið að.
kaupa dýrum dómum. En þó að'
Scarlet greifi væri hinn mesti
klækjarefur, sá hann samt ekki
við þessu bragði. Maestro var
mjög leyndardómsfullur á svip-
inn, log um miðnættið setti hamn
deigluna yfir eldinn að greifian-
um ásjáandi og þegar hann lyfti
lokiinu af, var glóandi guli i
biotni krukkunnar.
En þá byrjuðu aðrir erfiðleikar
fyrir aumingja Maestro. Greifinn
hieimtaði meira gull.
— Þar til nú, sagði hiann —
áleit ég, að Superpiollingerianus,
væri hieimskasti uxinn í heimin-,
um. En nú sé ég, að hann er
ekki heimskur, beldur gamall.
bragðarefur, sem veit, hvernig á.
að búa til gull, en kærir sig iekki
urn að búa það til. Ef þú verðun
iekki í fyrra málið búinn að búai
til álitlegan gullmola, skal ég:
slíta af þér skeggið, fiara með
þig upp á hæsta turn hallarinnar
og hrinda þér fram af. Quodi
dixi, dixi.*)
Að svo mæltu snérist hann á
hæli og skundaði til kveldverðar..
A.ð því búinu leit hann í alman-
akið til þess að vita í hverju afi
þorpum símum mætti helzt búast
við dálitlum næturgleðskaþ. Svo:
skvietti hann dálitlum slurk afi
*) Það, siem ég hefi sagt, það
hefi ég sagt.
ilmvatni í rauða yfirskeggið og
reið út um hallarhliðið. ;
Ég enduriek haö aö þetta skeöi
að kveldlagi. Og í dögun morg-
uninn eftir var Maestro ennþá
að klóra sé|r í höfðinu.
— Jæja, tautaði Maestro og
snéri sér með viðbjóði frá efna-
glundri sínu. — Það er úti um
mig. Það er ómöguliegt að búa
til gull, þegar maðiur hefir ekki
einu sinni fcopar. Alla peningana,'
sem ég hefi getað sært út úr
greifafíflinu, hefi ég orðið að
senda framhjátökubaminu. Að
hugsa sér, að ég skuli hafa svik-,
ið iog svindlað mig áfram: í átta-
tíu iog átta ár og vera nú kom-
inn í bobba. Það er hart fvrir
mann mieð mínum hæfileikum. Og
bölvað svínið hann Sciarlet svíkur
ekki loforð sitt, það er engirt
hætta á því. Fyrir aðeins fimm
árum var vinur minn iog emb-
ættisbróðir, Paphnucius Ratieno-
wienis tekinn iog negldur á eyr-
unum við hallarhliðið. Það var
nú sjón að sjá. ;
Þannig hugsaði Maestro og
beygði sig ofan að gólfi hvað
eftir annað um leið iog hiann'
strauk skeggið. ;
Alt í iei;nu, mitt í þessum að-
ventunauðum, heyrði hann fóta-
tak á ganginum. Litlu seinna var.
hurðiinni hrundið upp og Soar-
let greifi stóð ygldur á svip í
miðju vierkstæðinu. Greifinn var
hár viexti, grettur, rauðhærður og:
ófrýnilegur. Hendur hans voru af-
ar-stórar. Hann reiddi hnefanin ogi
illkvitnin sfcein úr augunum:
— Jæja, Maestro!
Maestro hrökk við, reyndi að
sietjast og hvíslaði:
— Jæja, livað áttu við með
þiessu „jæja“? :
— Ég á við það, sem ég á
við, sagði greifinn kuldalega.
Þietta var hræðileg stund. Og
það alviarlegasta af öllu var það,
að greifinn hafði brugðið venju
sinni og farið á fætur fyr en,
vienjulega.
— Greifi, sagði Maestro — það
er ekfcert gull.
— Komdu þá með skeggið!
öskraði greifinn lag gekk mær
Maestro, sem brá skegginu yfir
vinstri öxlina aftur á bak.
— Nem staðar, herra! hrópaði
hann í örvæntingu. s
Greifinn nam staðar.
— Hvað er nú?
— Það er
Maestro, — ien það er dálítið.
annað.
— Hvað er það?
Vatn kom fram í mimninn á
Maestro. Hann fann að hanji vaxt
úr allri hættu.
— Hvað er það? endurtók
greifinn ákveðið.
— Dálítið, sem er betra en guIL.
— Er það steinn vitringanma?
— Nei!
— Hvað þá?
— Það er hamingja eilífrar ást-
ar, svaraði Maestro og kingdL
Greifinn snýtti sér. Hann var
mjög vantrúaður.
— Á ég nú að gleypa við þess-
ari lygi, eins og ég hefi gleyptt
við öðrum lygum þínum?
— Með tilraunum mínxmi, hóf
Maestro máls — hefi ég komist
að þeim leyndardómi, hvemig
fara eigi að því að vinnia hjörtij
kvenna.
Greifinn glenti upp augun. Það
var almannarómur, að hann væri
vífinn í frekara lagi, en gengi
erfiðlega að fá fconur til við sig,
Hann Ijómaði í framan af á-t
nægju. :
— Ég hefi malað silfurdufU
hélt Maestro áfram, og soðið, þaðj
saman við Asperula Odorato og
því næst soðið það saman við
Azarum Europeum. Þessir eru nú
ingnedientarnir. En blöndunin
sjálf er leyndardómur lífs míns.
Og hann tók lokið af pottinum.
Þar var ofurlítill silfurskjöldur
6 floti í einhverri andstyggilegri
nxixtúm, sem inegnasta ódauxi
lagði af.
Hann hafði hrært saman þessa
blöndu þá um nóttina og þetta
var síðasta hálmstráið.
— Og hvað svoi?
(Frh. á 7. síðu.)
Göð ljósmynd
er góð endurmlnnlng,
þess vegna velja aliir,
sem það skilja,
Atelíer-Ijósmyndlna
Ljó smy ndastofu
Sigurðar Guðmundssonar,
Lækjargðtu 2. Siml 1980.
Hetmasimi 4980.
Höœnsíaiannní- •
ekkert gull, stunidi sææeassæææsaí