Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 31.01.1937, Síða 7

ALí»ÝÐt/BLA£)IÐ
7
blé varð á rmeð veiði, voru
skárstu skrokkarnir dreguir á
land aftur >og skornir. En margir
vioru dregnir aftur á haf út og
sleppt þar. Ef til vill var stund-
um kiomið apga á lifandi hval, t m
ieið og hinu úldna hræi var slept,
•og hann eltur uppi og dnepinn,
'Og átti svo kannske eftir að fara
sömu hringfierðina og hinn. Var
þetta hin hörmulegasta meðferð á
hvalnum, iog komiu afleiðingarnar
í liós, nokkrum árium síðar. Þá
leituðu hin nýiu og hraðskreiðu
hvalveiðaskip svo vikum saman,
eg fundu hvergi hval.
SILFURSKJÖLDURINN.
(Frh. af 3. síðu.)
— Og þennan silfurskjöld ætla
ég að bræöa við hjöltun á sverði
þinu og þegar þú ert að gera
hosur þínar grænar fyrir kven-
fólkinu, þá skaltu halda vinstri
hendi um hjöltu sverðsins, þar
sem skjöldurinn er. Það er ekki
til svo tigin kona, að hún verði
ekki að gjalti, hvort sem það
er nú barónsfrú, greifafrú, hevr
togafrú eða drotning, ef þú held-
ur fast tun skjöldinn. Með þessu
sverði geturðu sigrað hvaða konu
sem er.
— Humm, sagði greifinn. Er
uiér óhætt að treysta þessu?
— Það getur ©kki brugðist. —
Si 1 furskjö)tturinn var bræddur á
sverðið sömu nóttina.
Nú hefi ég tímann fyrir mér,
sagði Maestro við sjálfan sig um
leið og hann strauk skeggið.
tj' REGNIN um töfraskjöMinn
barst um alt héraðið og
til næstu kastala og halla. Hinar
tignu frúr klædidu sig í gull-
hrydda kjóla og töluðu ekki um
annað en silfurskjöld Scarlets
greifa. Ekki voru þrír dagar liðn-
ir, þegar Maestro Gonrad Super-
Pollingerianus hafði fengiö tilboð
frá átján greifum, barónum og
Hatli lætir
Það er vandi
að gera kaffi
vinum til
hæfiB, svo að
hinn rétti
kaffikeimur
haldi sér.
Þetta heflx
G. S. kaffi-
bætir tekist.
Munið að
blðja næst
um G. 8.
kaffibæti
Hann svflnur
engaa.
Reynslan ei
ólýgnust.
Reyniö sj&lf.
hertogum, þar sem þeir lofuðu
honum gulli og grænum skóg-
Um, ef hann vildi segja þeim
ieyndarmál silfurskjaldarins. En
Scarlet greifi bauö betri boð en
þeir allir til samans og vildi
ekki leyfa Maestro að fara burtu
úr höllinni.
Á fjórða degi lagði Scarlet
greifi af stað til þess að reyna
mátt töfraskjaldarins. Hann tók
sér ferð á hendur til næsta kast-
ala, því að hallargreifinn var á
ierö í fjarlægu Iandi. Aðeins frú-
in, sem var mjög fögur kona, var
heima ásamt 33 herbergisþern-
um sínum. Um langt skeið hafði
Scarlet greifi reynt að ná ástum
frúarinnar, en farið jafnan hina
mestu fýluför. Nú biðu allar kdn-
urnar fcomu greifan.s með hinni
mestu eftirvæntingu. Aliar her-
bergisþernurnar vildu fá að taka
á móti greifanum og þóttust
hvergi smeykar við silfUrskjöld-
inn. En frúin, sem var mjög dygð
ug kona., sendi þær allar
burtu, þegar sást til greifans og
bjó sig til að taka á móti honum
einsötnul.
Hún hvíldi á legubekk, þegar
greifinn gékk inn. Hún sitóð á
fætur og bauð honum siæti. —
Greifinn settist á skemil, og eins
og siður var á lénstímabilinu,
brá hann sverðinti milli hnjáa
sér og snéru hjöiltun upp. Frúin,
sem ekki hafði ennþá þorað að
horfa á sverðið, leit nú á það
suöggvast en stöð sem steini
loistin. Sverðið var alt sett gnlli
og gimsteinum, en á enda hand-
fangsins blikaði lítill silfurskjölld-
ur. Það glampaði á sikjöldinn i
hálfröikkri herbergisiins.
Þau gátu ekki séð hinar þrjá-
tíú og þrjár þernur, sem gægð-
ust fram undan tjöildunum alt í
kring. En þessum konum bar
saman. um það síðar meir, að
greifinn hefði verið alveg ómót-
stæðilegur, þó að þeim lnefði alt
af fundist hann hlægilegur áður
fyr.
— Það ©r góða veðrið í dag,
sagði Scarlet greifi.
— Alveg yndisiegt, svaraði frú-
in, og létti mjög ©r hún sá, að
greifinn hafði ekki lagt höndina
á sikjöldinn.
— Hvorki of heitt né of kalt,
sagði greifinn.
. — I sannleika yndiislegt veður,
svaraði frúin.
—- Kvöildin eru hlý, en næturn-
ar svalar, hélt greifinn áfram,
pg í kvöM verður sólarlagið sér-
staklega töfrandi, einkum þegaT
maður er í félagsskap fagurrar
konu.
Að svo mæitu lagði hann beina
bera og hrikalega höind sína á
skjöMinn. Þemurnar höfðu beðið
eftir þessu og starað galopnum
augum fram í salinn. TjöMin
fóru að hreyfast og léttur skjálfti
leið um líkami þeirxa og hleyptu
funa í Iblóðið.
— Hann lagði höndina á hann,
hvíslaði sú, sem frernst stóð.
— Hann lagði höndina á hann.
hvísluðu allar hinar í kór.
Hallarfrúin gat ekki haft aug-
un af höndinni, sean hvítlldi á
sMldinum. Scarlet greifi hélt á-
■fram að þvaðra eintóma vitleysu,
en frúin veitti orðum hans enga
athygli.
— Ó, sagði hún við sjálfa sig.
— Þetta er tómt þvaður, hvers-
vegna ætti ég að horfa á þetta.
En um Leið og hún leit undan,
vár eins og henni væri skipað
að horfa aftur á skjöMinn. —
Greifinn dró skemilinn nær henni
og kreisti skjöMinn af öllum
kröftum. Frúin varð hrædd.
— Hversvegna eruð þér hrædd-
ar við mig? spurði gredfinn brosr
andi. Ég ætla ekki að gera yð-
ur neitt ilt, þvert á móti.
— Það væri máske betra, að
við skildum þau eftir einsömul,
hvislaði ein af þernunum bak við
tjöMin.
Svo heyrðist létt fótatak og
hinar 33 þe'rnur læddust burtu á
tánum og studdu fingri á vör sér.
■ — Ég hefi elskað yður lengi,
sagði Scarlet greifi í þíðum rómi.
Frúin saup hveljur, en reyndi
áð ímynda sér, að þetta væri
alt hugarburður.
— Ég dáis.t að yður.
Frúin gat ekki haft augun af
skildinum, og sa,gði í hænarrómi:
— Ef þér elskið mig, þá ta.kið
hönd yðar af sverðinu.
— Aldrei, hrópaði greifinn og
dró skemilinn nær henni.
Frúin skalf eins og lauf í vindi.
— Þú ert dásamleg, hrópaði
greifinn. Þú ert dásamleg eins og
morgunstjarn an, og ég ætla at)1
gera þig að ástmey minni.
Hann tók fastar um skjöldinn.
Hann ætlar ekki að sleppa hon-
um, hugsaði frúin utan við sig
af skelfingu. Hann ætlar ekki að
sleppa honum. Það er úti um
imig. Hún reyndi að standa á
fætur, en í sama bili fann hún að
greifinn þrýsti rauðu efrivarar-
skegginu að vöirum hennar. Hann
greip utan um hana með hægri
•hendmni, en þá vinstri kreppti
hann utan um skjöildinn. Kosgun-
um rigndi yfir andlit hennar.
— Nú hefi ég þig, sagði greif-
inn og kreisti skjóldinn með ör-
væntingarafli.
— Verði þinn vilji, andvarpaði
frúin.
HVERNIG er formúlan? spurði
Blái baróninn hinn deyjandi
Mæstro tíu árum seinma, því að
hann hafði keypt efnafræðinginn
af Rauða greifanum fyrir hundr-
að þúsund gullpeninga. Hann var
kvenisamur mjög og nú um tíu
ára skeið hafði Rauði greifinn
haft á valdl sínur allar fegurstu
konur í umhverfínu fyrir kraft
s'ilfursikjaldarins. — Hvernig er
formúlan ?
— Andskotinn eigi það, það er
engln formúla, situndi Maesjtro í
rúmi Siínu. Það er sama hvort það
er silfurskjöldur, buxnatala eða
hes|tskónagli, það skiftir engu
máli. Maður verður bara að vera
öruggur í framkomu og treysta
sjálfum sér. Það er formúlan. —
Það stenzt engin kona þann
mann, sem treystir sjálfum sér
og er öruggur. En þú verður að
trúa á sdlfurskjöMinn, því að ef
þú gerir það ekki, trúa konurnar
ekM á hann heldur. Jæja þá,
hvort aem þú trúir á silfurskjöld,
huxnatölu eða heptskónagla, þá
er það sijálfsöryggi þitt og djarf-
mannleg framkoma, sem máli
skiftir. En fyrst ég hefi nú sagt
þér þetta, Blái barón, þá er þér
árangursilaust að leita hófanna
hjá kvenfólM eftir þetta með sálf-
nrskjöMinn, því að þú trúir ekki
á hann framar. Og konur finna
það strax, að þú trúir ekki leng-
ur á þinn eigin mátt. Og þú,
færð hvarvetna hryggbrot, ó,
Blái bar. . . .
Hamn gat ekki lokið SLtning-
unni, því að Blái baróninn slló
hann í höfuðið. Hann hefði dá-
ið hvort siem var á næstu mín-
útum, en. Bláa hiaróninum fannslt
viðeigamdi iað hjálpa honum inn í
eilífðina á þennan hátt.
Þannig dó Maesttro Conrad
Superpollingerianus;, hinn grá-
hærði bragðarefur, með s(an,n-
leikann á vörunum.
ekki kynst kreppunni ann
þá. Nei, ég nota Mána og
kemst hjá öllum hugleiö-
ingum um kreppuna.