Alþýðublaðið - 05.09.1943, Qupperneq 8

ALS»YÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 5. september 1943
■TJARNARBIðHg
t bjarta oo hug
(Always In My Heart)
Amerískur sjónleikur með
söng og hljóðfærasisetti.
Kay Fraacis
Walter Hustcn og
söngmærin Gloria Warrea
Borrah Minevitch og
munnhörpusveit hans.
Sýnd kl. 5
9.
Mánudag kl. 5, 7 og 9
ÚR ÞOKUNNI
(Out of the Fog)
Ameríkskur sjónleikur
Ida Lupino
John Garifield
Bönnuð fyrir börn innan
16 ára.
SATT VAR ORÐIÐ! _
Tveir menn mættust á fjall-
vegi og segir annar: ..Segðu mér
nú eitthvað í fréttum, en Ijúgðu
engu.“
Hinn kvað:
Hvanndalabjarg er brunnið,
Brokey sokkin til Lokins,
Kjalvegur kú réð stela,
Kaupinhöfn sást á hlaupi,
Flatey í fylgsnum situr,
fokinn er Eiríksjökull,
Gunnólfsvíkurfjall grunna,
gapandi til nam hrapa.
í * í
ÁSTARÆVINTÝRI byrjar
og lýkur með vandræðakennd,
sem grípur persónurnar, þegar
jbær eru tvær einar.
La Bruyére.
-■ * *
HLUNNINDUM Á REYK-
HÓLUM
á Barðaströnd er lýst í gam-
alli vísu eftir Eirík Sveinsson
á þessa leið:
Söl, hrognkelsi, kræklingur,
hvönn, egg, dúnn, reyr, melur,
kál, ber, lundi, kolviður,
kofa, rjúpa, selur.
* * *
„ÞESSI maður, sem þarna
gengur, hefir haft af mér eina
milljón króna.“
„Nú, hvernig má það vera?“
„Hann neitaði mér um dótt-
ur sína.“
* ❖ ❖
HIARTA konunnar er jafn-
mikil nauðsyn á að elska
eins og lungum vorum er nauð-
synlegt að fá ferskt loft.
L’Abbé Constant.
slraumi örlaganna
að móðir þín vill, að þú lærir
tónlist. Herra Dobsberg vildi
líka, að þú lærðir tónlist, og
hann horfir niður frá himnum
og gætir þess, hvort þú gerir
það, blessuð sé minnng hans.
Ekkert gæti gert móður þína
hamingjusamari, og þú villt að
móðir þín verði hamingjusöm,
er ekki svo?
Auðvitað vildi ég gera móður
mína hamingjusama. Þó var í
mér einhver dulinn beygur við
að verða tónlistarkona, enda
þótt ég hefði löngun til þess
í aðra röndina. Svona hafði það
verið frá því ég mundi fyrst
eftir mér. Herra Dobsberg, eins
og Putzi vildi endilega kalla
hinn látna afa minn, hafði ósk-
að eftir því og beðið móður mína
að sjá svo um að þeirri ósk
yrði fram fylgt. Móðir mína
hafði langað til þess sjálfa að
verða tónlistarkona, en hún
hafði verið of veiklynd og vilj-
lítil til þess að fá því framgengt
við ættingja sína. Þannig eru
foreldrar alla jafna. Þeir vilja
að börnin verði það, sem þeim
auðnaðist ekki að verða sjálf-
um. Það er mjög óeigingjörn
tegund af eigingirni, en eigin-
girni eigi að síður.
— Auðvitað dettur engum í
hug að segja þér fyrir um það,
hvað þú eigir að verða, sagði
Putzi kænlega. — Það er al-
gerlega undir sjálfri þér kom-
ið. Ef þú vilt verða ljónatemj-
ari, dettur engum í hug að
setja hindrun í veg þinn. Og
ef þig langar til, skal ég fara
með þig til Renz hringleika-
hússins einhvern næstu daga.
Ég á kunningja þar, og mér
mun ekki verða mikið fyrir því
að koma þér á framfæri.
Þetta tók talsverðan vind úr
seglum mínum. Ef Putzi hefði
harðneitað því, að ég yrði ljóna-
temjari, hefði ég orðið ljóna-
temjari, því að væri mér neit-
að um eitthvað, hætti ég ekki
fyrr en ég hafði fengið því
framgengt. Ég bíst við, að ég sé
enn þá þannig, og oftar en þörf
var á hefði ég villzt inn á for-
boðnar brautir.
— Ljónatamning er miklu
hættulegri en fiðluleikur, sagði
ég. Kjarkurinn var að gufa upp.
Putzi íeit á mig, en sagði ekk-
ert. Hann tuggði síðasta brauð-
bitann sinn með saltinu. Svo
teygði hann úr sér, stundi við
lítið eitt og stóð á fætur af
bekknum. Hann gekk að litla
grasblettinum við perutréð og
valdi vandlega eina af hinum
ofþroskuðu perum, sem fallið
höfðu af trénu. Hann kom aft-
ur, brosti og lét peruna detta
í kjöltu mína.
— Jæja, Mustri. sagði hann.
— Verið getur að ljónatamning
sé ofurlítið hættulegri. En það
er líka erfitt að leika á fiðlu
— já miklu erfiðara. Saman-
borið við fiðluleik er ljóna-
tamning hreinn barnaleikur.
Og þetta réði úrslitum.
— Jæja, sagði ég. — Ef svo
er, býst ég við, að ég vilji held-
ur fiðluna.
*
í hvert skipti, sem eitthvað
þýðingarmikið hefir skeð í lífi
mínu. hefi ég fengið höfuðverk,
hálsbólgu eða áblástur á efri
vörina. Ég var með alla þessa
kvilla daginn, sem móðir mín
fór með mig til frænda minna
til þess að útkljá málið. Frænd-
urnir, afabræður mínir fimm,
sátu við háborð fjölskyldunn-
ar, tignarlegir öldungar, sem
réðu öllu lífi okkar. Þeir voru
allan daginn í stórri skrifstofu,
þar sem þeir sátu á rándýrum
leðurstólum. Á veggjunum
hékk mynd af stofnanda fyrir-
tækisins, Lopold Dobsberg, og
myndir af þeim sjálfum, og á
myndunum stóðu þeir allir við
lítið kringlótt borð.
Frændurir réðu tilveru allr-
ar ættarinnar. Þeir ákváðu,
hvað synirnir skyldu nema,
hversu mikill heimamundur
hverrar dóttur eða frænku
skyldi vera: þær fallegu fengu
lítið, meira ef þær voru ljótar
eða gallaðar að einhverju öðru
leyti; hversu mikið ekkjurnar
skyldu fá í lífeyri, hvort tengda
synirnir væru líklegir til að
geta orðið fyrirtækinu að gagni
eða ekki, hverjir væru svörtu
sauðirnir í fjölskyldunni, sem
þyrfti að senda til Suður-Am-
eríku í einhverjum erinda-
gerðum, þar sem þeir voru svo
gefnir á vald örlögum sínum,
og loks hvers skuldir ætti að
borga einu sinni enn.
En hvað móðir mín var
grönn og smágerð, þar sem ég
gekk við hlið hennar niður
Hringbrautina til skrifstofu
frændanna! Hún hafði svo litl-
ar hendur og fæturnir voru
smáir, og ég var haifinn af
þeim, því að hendur mínar og
fætur mínir voru klunnalegir.
Móðir mín var alltaf með þunna
hvíta hanzka úr geitarskinni, og
alltaf var af þeim ofurlítill
benzínþefur. Með vinstri hendi
hélt hún uppi pilsunum sínum
á svo kvenlegan hátt, að ég
var viss um, að ég yrði aldrei
fær um að leika það eftir henni,
en í hægri hendi bar hún of-
urlitla, ísaumaða tösku. Hún
hafði svartan hatt á þöfði með
strútsfjöðum í, og blæju fyrir
andlitinu, sem bundin var und-
ir hökuna, og í þessa blæju blés
hún stöku sinnum, til þess að
ýta henni ofurlítið frá andlit-
inu, því að slæðan var stund-
um fullmikið strengd. Hún var
mjög stuttstíg, en ég stikaði
á stórum, flathæluðum skóm og
blygðaðist mín fyrir svartrönd-
NÝJA Blð
mOASWLA Blð
StriðsfréUa- Á hálum ís
ritarinn (Silver Skates).
(Confirm or Deny) Amerísk söngva- og skauta-
mynd.
Don Ameche
Joan Bennett Skautadrottningin
Roddy McDowall Belita Patricia Morison
Aukamynd: Kenny Baker
FRAM TIL SIGURS
(March of Time) Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9 Agöngum. seldir kl. 11 f. há Aðg.miöasala hefst kl. 11 f.h. s
óttu baðmullarsokkana mína,
sem stundum fóru í göndul á
grönnum fótleggjunum, sem
voru eins og spóafætur.
— Þú hefðir átt að verða
strákur, sagði möðir mín og
stundi þungan. þegar hún sá
útlit mitt, sem var gersneytt
öllum yndisþokka og smágerð-
um kvenleika. Ég leit eins á það
mál. Og sannleikurinn var sá,
að djúpt inni í sjálfri mér
blundaði veik von um það, að
einhvern __ daginn yrði ég að
dreng. Á þeim dögum var
miklu meira í það varið að vera
drengur en að vera aðeins
stúlk.
— Svona, vertu nú ekki
hrædd, Marion litla, sagði
móðir mín, mjóróma og veik-
róma, þegar við komum að húsi
frændanna.
— Hvers vegna ætti ég að
vera hrædd? sagði ég manna-
lega, en þó var ofurlítill skjálfti
í hnjánum á mér.
Ég hefi gefizt upp í hverri
baráttu alla mína ævi, sagði
'móðir mín ofurlítið óstyrk, en
í þetta skipti ætla ég að berj-
ast til þrautar. Ég kenndi
hræðilega mikið í brjósti um
hana. Hún virtist algerlega ó-
fær til þess að standa í ströngu.
— Þú skilur það ekki enn
þá, en ég vil að þú verðir ein-
hverntíma sjálfstæð manneskja
VÍKINGURINN.
— Ég býð þér íþróttakeppni, til þess að útkljá þetta
mál, Svarti Ike! hrópaði hann. — Allir fangarnir okkar —
þínir jafnt sem mínir — skulu settir í einn bát. Báturinn
skal festur við reipi miðja vegu milli skipa okkar. —
— Skollinn sjálfur! æpti Svarti Ike frá skipi sínu. —
Nú er enginn tími til íþróttaiðkana! Hvern skollann áttu
við?
— Tíu af mönnum mínum skulu toga í annan endann
á móti fjórtán af þorpurum þínum! hrópaði Ned skipstjóri.
Reipið má liggja frá stefni skipanna, og sá sem sigrar, held-
ur báðum föngunum. Hvernig lízt þér á, þorpari? Tíu af
mínum mönnum á móti fjórtán af þínum!
Menn Vofuræningjans tóku glaðlega undir þetta boð
hans. En reiðióp heyrðust frá þilfari Blóðsugunnar. Svarti
Ike var ekki hrifinn af þessu boði. Hann vildi aðeins fá
Horney króknef aftur, en honum var'sama um hina skip-
verjana sína. Þegar hann fékk þá vitneskju, að Ned skip-
stjóri vildi fá alla skipverjana, varð hann að hætta á það.
Hann sá enga aðra leið út úr ógöngunum.
— Jæja! hrópaði hann. — Hafðu það þá eins og þér
sýnist, Ned skipstjóri. Ég geng að þessu.
En það var grunsamlegur glampi í augum Ikes. Hon-
um hafði skyndilega dottið prettur í hug, sem gerði hann
öruggan um sigurinn.
— Jæja, sagði Vofuræninginn og hafði ekki hugmynd
um, hvað Svarti Ike hafði í huga. — Við skulum þá byrja
keppnina. Og þegar í stað sendi hann einn af mönnum sín-
um til þess að segja áhöfn sinni að koma með Sæfákinn
austur fyrir Hauskúpuey svo fljótt sem unnt væri.
. WAVE TWOSE öUWS SROUSHT
IN CLOSER/ WHy ARSN’T THEY
PIRING? NEVER MINO EXCUSES/
<50 TELL THE OPPICER. IN Tg|gj
cwarge...
AP Features
TODT: Látið færa fallbyssurnar nær. Af hverju skjóta þeir ekki? Engar afsakanir. Allt í einu heyrist skothríð úr ann-
arri átt. — Þýzkur hermaður: Skothríð! — Það eru Rússar!