Alþýðublaðið - 25.09.1943, Qupperneq 8
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 25. sept. 1943.
0
fTiARNARBlðm
Bréfið
iriii: LETTER)
Áhrifamikii amerísk mynd
sftir sögu W. Somerset
Maugham’s.
Bette Davis,
Herberí Marshail,
James Stephanson.
Sýning kl. 9.
Bönnuð fyrir börn innan
12 ára.
SERKJASLÓÐIR
(Etoad to Morocco)
Amerssk gaman- og söngva-
mynnd.
Bing Crosbie
Bob Hope
Dorothy Lamour
Sýnd kr. 3, 5, 7
A.göngum. seldir kl. 11 f. há
KÖLSKI TEKUR í NEFIÐ.
Þetta var skömmu eftir að
púðrið var fundið upp. Kölski
var á gangi úti í skógi og mætti
par veiðimanni með byssu sína.
„Hvað ertu nú með þarna, lags-
maður?“ spurði kölski kumpán-
.ega. „Það er nú tóbakspontan
mín,“ svarar veiðimaðurinn.
„Þú getur þá gefið mér í nefið,“
segir kölski. „Víst er svo,“ seg-
ir veiðimaðurinn, setur byssu-
hlaupið upp að nefinu á Kölska
og hlypir af. Djöfsi lét sér
ekki bregða en hnerraði all-
hraustlega. „Það er annars
skrambi sterkt tóbakið þitt, mað
ur minn,“ sagði hann svo og
labbaði burtu.
* * *
Það eru til ágætar konur, sem
aldrei gefa neitt, en leyfa að
taka allt.
Georges Docquois
* #
PENINGAR ERU GÓÐIR
Allt fæst fyrir peninga, segja
menn, en norska skáldið Ámi
Garborg var á annarri skoðun.
Hann sagði:
„Fyrir peninga fæst matur,
en ekki matarlyst; inntökur, en
ekki heilbrigði; sængurföt, en
ekki svefn; lærdómur, en ekki
vit; skart, en ekki ánægja; fé-
lagi, en ekki vinur; þjónn, en
ekki tryggð; hægir dagar, en
ekki rósemi. Hýðið af hlutunum
fæst fyrir peninga en alloft ekki
kjarninn.“
hampa þessu fyrir framan nefið
á mér eins og beitu. Hann held-
ur að hann geti lokkað mig til
sín með þessu. Finnst þér það
ekki töfrandi? Ofurlítið barna-
barn og framtíðar heimili?
Hann virðist vera áhyggjufull-
ur að vita okkur fyrir handan
hafið, þó að hann segi það ekki,
blessaður drengurinn.
— Geturðu ekki í huganum
séð hann sitja kófsveittan og
'titrandi í biðstofu fæðingar-
stofunnar, meðan Judy er að
fæða? Ef ég væri betri móðir
en ég er, myndi ég vera þar
hjá honum og þurka af honum
um svitann, hélt hún áfram
og reyndi að vera fyndin. Hún
þráði að komast heim til eldri
drengsins síns, og hún hafði
þráð það lengi. Martin var góð-
ur og traustur piltur. Allt
varð slétt og fellt um leið og
hann tók það í traustu og far-
sælu hendurnar sínar. Stund-
um reyndi Marion að líta á
lífið frá sama sjónarhóli og
hann, en henni tókst það ekki.
En hve Martin myndi finnast
tilfinningar hennar síðustu árin
hlægilegar, hugsaði hún með
talsverðri sjálfsásökun.
— Minnist hann nokkuð á, að
Ameríka fari í stríðið? spurði
Mikael óþolinmóður.
— Nei, hann minnist ekkert á
stríðið. Þeir virðast ekki gera
sér verulega ljóst, hvað er
raunverulega í veði. Hann seg-
ir, að viðskipti gangi vel, jafn-
vel þótt markaðurinn sé fremur
tregur um þessar mundir, sagði
Marion.
Hún sneri blaðinu á hlið, til
þess að lesa meira. Martin hafði
þann skrýtna sið að pára með
blýanti eina eða tvær línur, er
fjölluðu venjulega um ein-
hverjk smáfréttir, sem hann
blygðaðist sín fyrir að skrifa
á ritvélina sína. — Hér segir
hann, að við ættum að koma
heim, og ég eigi að skella á
rassinn á þér fyrir að skrifa
sér ekki oftar, sagði hún að
lokum og stundi við.
— Jæja, svo að markaður-
inn er tregur. Það var og, sagði
Mikael. — Blessaður litli
Babbit! Er ekki gaman að eiga
að minnsta kosti einn son, sem
ekki er að velta fyrir sér
vandamálum lífsins?
— Það er að minnsta kosti
rólegra, svaraði hún. — Tvö
börn af þremur þannig gerð
er kappnóg. En ég býzt við að
Martin álíti, að ég velti fyrir
mér vandamálum lífsins. —
Mikael var hættur að hlusta
á hana. Hann var að hugsa um
allt annað. Marion gat séð það
á andliti hans. Þeir voru hættir
að skjóta í þorpinu og voru
farnir heim til hádegisverðar
og tíminn leið, og hún hafði
ekki sagt honum frá Kristófer
enn þá.
— Börnin í myllunni ætla að
jarða Neró í dag, sagði hann
að lokum. — Ég lofaði þyí, að
ég skyldi hjálpa þeim til að
taka gröfina og flytja ofurlít-
inn ræðustúf. Hann reigði höf-
uðið ofurlítið og horfði upp í
sólina án þess að depla augum.
Tvo síðustu mánuðina hafði
Dr. Konráð æft hann í þessu
í þrjátíu sekúntur í einu, og
Mikall hafði gaman áf að reyna
styrkleika augnanna.
— Myndirðu vilja fara til
Bandaríkjanna, áður en að herð
ir hér? spurði hann. Þetta var
skyndíárás, og móðir hans
hrökk við.
— Myndir þú vilja það?
spurði hún?
—Ég vil ekki, að þú bíðir
hér einungis mín vegna, sagði
hann, ef það er það, sem bind-
ur þig, sagði hann. — Ég mundi
hafa minni áhyggjur, ef þú fær
ir með fyrsta skipi og kæmir
þér undan. En þú veizt, að ég
get ekki farið með þér.
Já, Marion vissi það. — Gæt-
irðu það ekki? spurði hún, en
það var engin samfæringarkraft
ur í röddinni. Hann hristi höf-
uðið og starði enn þá á sólina.
Andlit hans var miklu dekkra
en hár hans, veðrað af fjalla-
lofti, snjó og fjólubláum geisl-
um.
— Nei, mér myndi líða illa að
vera fyrir vestan og lesa í blöð-
unum ástandið í Evrópu. Ég
get hugsað mér fyrirsagnirnar
og útdrættina úr aðalefni frétt-
anna, sagði hann og reyndi að
vera ekki of alvarlegur. —
Mundu, hvað Pixie sagði um
tónverkin mín í skóla. — Þetta
er allt of líkt tónlistarmenningu
Evrópumanna. Það er svo. Þú
hefir ekki getað gert úr mér
Ameríkumann, þó að þú hafir
lagt þig alla fram við það. Ég
er fæddur í Evrópu, og í Evrópu
á ég heima, hvernig sem á því
stendur. Tökum eplið. Það er
öðruvísi á bragðið og öðruvísi í
útliti, ef það er ræktað hér. —
Það kann að vera lítið og súrt
og ormsmogið, en mér finnst það
samt betra á bragðið, ef það er
ræktað hér. Líttu á þetta, sagði
hann, laut niður og tók lófa-
fylli sína af mold. Hún var dökk
og rök, mjúk og safarík. Hún
var ekki girnileg ásýndum, en
Mikael horfði á hana hrifinn.
— Líttu á þetta, lyktaðu af
þessu, sagði hann. •— Þetta er
öðruvísi mold, gömul mold. Það
er evrópsk mold.
— En hvað um Renate?
— Já, hvað um hana?
— Myndi þig ekki langa til
þess að sjá hana bráðum aftur?
Mikael brosti mildilega fram-
an í móður sína. Hvað hefðirðu
í huga? spurði hann. — Hjóna-
band eða lækningu? Auðvitað
■ NÝIA BIO S
Bæjarslúðrið.
Stórmynd með
ROLAND COLMAN,
JEAN ARTHUR,
GARY GRANT
Sýnd kl. 6.30 og 9.
Bönnuð fyrir börn yngri
en 14 ára.
Tvífarinn.
Kl. 3 og 5:
(So you won’t Talk?)
með skopleikaranum
JOE E. BROWN.
Aðgm. seldir frá kl. 11 fh.
GAMLA BIÓ HB
í annað sinn.
„The Philadelphia story”
Cary Grant — Katharine
Hepburn, James Stewart,
— Ruth Hussey — John
Howard — oland Youog.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning M.
3.30—6.30:
Herlæknirinn.
Army Surgeon.
langar mig til þess að sjá Renate
Og þú veizt hvers vegna. Þú
veizt, hvers vegna mér geðjast
svo vel að henni. Það er vegna
þess, að hún er Evrópumann-
eskja eins og ég, jafnvel þótt
hún eigi heima í Ameríku. Það
er einmitt það.
Hann fór aftur að horfa á sól-
ina. — Á vissan hátt er mér
hollara að sjá ekki Renate of
fljótt, sagði hann. — Gleymdu
því ekki, að hún er aðeins seytj-
án ára. Við skulum geyma þessi
mál þangað til þetta stríð er úti,
ég 'hefi tekið próf og friður er
kominn á. Veröldin er ekki heim
ur ástarnnar eins og nú standa
sakir.
Renate var stjúpdóttir Klöru,
og Marion hafði hjálpað þeim
undan, þegar Austurríki var
innlimað. Hún hugleiddi, hvort
Renate væri enn, eftir tveggja
ára dvöl í háskóla 1 New York,
eins evrópsk og Mikael virtist
álíta að hún væri.
—Dr. Konráð segir, að ég
mundi geta farið til Lauranne í
haust og haldið áfram námi, það
er að segja, ef Svisslendingar
verða þá ekki komnir í stríðið,
sagði hann. — Að minnsta kosti
get ég ekki farið núna. Mér
myndi finnast það líkt því að
hlaupast á brott frá móður
minni veikri, bætti hann við.
— Vertu nú ekki að gera þig;
of hátíðlegan, litli grobbari,
sagði hún. — Ef við verðum
hér of lengi, koma Martin og
Johnnie sennilega hingað til
okkar í hermannabúningum.
— Mér myndi þykja gaman
að því aðtaka þátt í bardagan-
um, sagði hann hugsandi. —-
Gallinn er bara sá, að ég veit
ekki fyrir hvern ég ætti að
berjast né fyrir hverju. Eg,
mundi ekki vita, hvað væri rétt
eða hvað væri rangt. Mér kem-
ur það svo fyrir sjónir, að allir
hafi á röngu að standa. Ég vildi,
að ég hefði aldrei farið til Banda
ríkjanna. Þá myndii, ég vera
nazisti núna og ekki vera með
STENE SLEGBJA
„Enda þótt við getum ekki annað en dáðst að því, hvern-
ig hinn ungi hnefaleikamaður MacLean hefir háð hnefa-
leikakeppnir sínar undanfarið við Kerry Killer, Buller og
fleiri hnefaleikamenn í þungavigt, efumst við um, að hann.
sé líklegur til þess að verða næsti hnefaleikameistarinn.
Þegar hann keppir við Grogan með vinstri hnefann mun
hann mæta manni, sem er fyrsta flokks hnefaleikamaður
og kann íþróttina til fullnustu. Dans Steina sleggju mun.
ekki koma honum að neinu gagni gegn hinum rólega og
óbifanlega styrkleika Grogans, og við búumst fastlega við
því, að maðurinn frá Yorkshire vinni einn frægan sigur
enn þá með hinum þekktu vinstri handar höggum sínum
úndir kjálkabarð andstæðingsins.“
— Ja, svei, hreytti Jack út úr sér um leið og hann
fleygði frá sér blaðinu. — Gaman þætti mér að sjá þennan
uppskafnihgsritstjóra og segja við hann fáein vel valin orð..
Jack var reiður. Og var það furða? Fram að þessu
hafði hann aldrei verið sleginn í rot í hnefaleikakeppni, og
hann treisti sér fyllilega í hildarleikinn.
í bræði sinni gekk hann niður að höfninni, þar sem
Nippi hafði leigt handa honum rúmgóðan sal til æfinga.
IT’S THE ENC5/ TIM2 '
POR ME TO RING DOWfsJ
TWE CURTAIN AND
VAIMI9H...WITHOUT A -
-ti. LAST BOW/ C\É
THE ÖERMANS ARE
BREAKINS/ OUR KVS
MAVE CAUGHT TMEM/
OUR CAVALRY WILL
Þjóðverjarnir eru að hörfa, riddararokkar
Þetta eru þá lokin? Það er komin tími til að láta tjaldi
og hverfa, án þess að kveðja.