Alþýðublaðið - 25.01.1944, Side 8

AL*»rflUflAflO
Þriðjudagur
25. janúar 1944.
TJARNARBIÖSS
LAJLA
Kvikmynd frá Finnmörk
eftir skáldsögu A. J. Friis,
leikin af sænskum leikur-
wn.
Aino Taube
Ake Oberg
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Alþýðufyrirlesarinn er að
Ijúka máli sínu. „Já, vinir mín-
ir, segir hann. „Þannig hefir
þetta álltaf gengið til. Mikil-
mennin eru sjáldan í hávegum
höfð af samtíð sinni. Það er
ekki verið að hafa fyrir því að
strá blómum á grafir þeirra
fyrr en þau eru dáin“.
* * *
HANN VARÐ AF LESTINNI.
Auðugur Lundúnábúi býður
árlega blaðasöludrengjunum í
hverfi einu í London í skemmti-
ferð að baðstað nokkrum við
Thames og er að jafnaði farið
í jámbrautarlest. Eftirfarandi
samræða á að hafa heyrst í
skemmtiferð blaðadrengjanna í
sumar, er þeir voru að „fara
út í“. i
— Þú þarna, Billy, þú ert
kolbiksvartur á skrokkinn.
— Já, ég missti af lestinni í
fyrra!
* * *
TVENN SJÓNARMIÐ
Ræðumaðurinn á bindindis-
samkomunni er að lýsa bölvun
áfengisins fyrir áheyrendum
sínum. „Ég veit dæmi þess, að
menn hafa orðið blindir af því
að neyta áfengis“, segir hann
og lætur alvöruþrungin augu
sín hvarfla um áheyrendábekk-
ina.
Þá lætur rödd aftarlega í saln
um til sín heyra: „Því er álveg
þveröfugt farið með mig. Ég sé
allt tvöfállt, þegar ég drekk“.
* * *
Prestur spurði einu sinni al-
múgadreng: „Hvað ættirðu nú
að fá fyrir syndir. þínar?“ „Ég
fyrir mitt leyti heimta ekkert
fyrir þær“. svaraði hinn í hjart-
ans einfeldni.
þeirra augum var ég hálfgeggj-
uð. Ég vissi ekki, hvernig átti
að baka brauð, ég gat ekki
slátrað grís og kunni ekki að
reykja svínslæri. Ef íbúarnir í
Einsiedel hefðu ekki verið eins
fáskiptnir og þeir voru. kynnu
þeir að hafa grýtt mig fyrir að
Íáta drengina mína sofa í kuld-
anum. En þeir létu sér nægja
að kveða upp þann dóm, að ég
væri að vísu geggjuð en mein-
laus. Þá hjálp, sem þeir létu
af hendi rakna til mín, veittu
þeir mér nauðugir. Og þær
Íitlu upphæðir, sem ég greiddi
þeim fyrir það, sannfærðu þá
enn frekar um það, að ég væri
ekki með öllum mjalla. Með
smáupphæðum var á þessum
tíma fyrst átt við milljón marka
seðla en bráðlega við billjón
marka seðla. Ég hafði þrautir í
bakinu allan tímann og hend-
umar á mér urðu harðar eins
og viðardrumbur. Og oft svarf
einstæðingsskapurinn fast að
mér.
En drottinn minn góður, hví-
lík fegurð, hvílíkur hreinleiki,
hvílíkt víðemi og frjálsræði!
Milky varð hraustur, sterkur
og hár. Og sennilega hefir Ein-
siedel verið eini staðurinn, þar
sem ég hefði getað framfleytt
mér og drengjunum á hinum
fátæklega ekkjulífeyri mínum
á hinum brjáíuðu gengisfalls-
árum.
Auðvitað var það Klara sem
hafði fundið þennan stað handa
mér. 'Hún virtist ávallt vera til
staðar, þegar ég þarfnaðist henn
ar mest. Hún heimsótti mig á
sumrin, til Iþess að dvelja hjá
mér yfir helgarnar og á veturna
kom hún til að fara á skíði.
Og einu sinni, þegar hún hafði
tognað og þarfnaðist hvíldar,
dvaldist hún hjá mér í heilan
mánuð. Og öðru hvoru ferðbjó
ég drengina mína. Við fórum
yfir vatnið og tókum lestina í
Anzbach — því að svo nálæg var
siðmenningin eyðistað okkar —
og dvöldumst nokkra daga í
Munich undir því yfirskyni, að
Mikael þyrfti læknisskoðunar
við. En læknirinn hló bara, þeg-
ar ég kom með hann til skoð-
unar. — Fílhraustur, og þér
skuluð bara sjá til, að hann vex
fljótlega bróður sínum yfir höf-
uð, sagði læknirinn á hvert sinn.
Martin var alltaf karlmaðurinn
á heimilinu, höfuð fjölskyldunn-
ar, höfðingi ættarinnar, ráðsmað
urinn á ibúinu. Hann var hæg-
látur piltur og miklu hagsýnni
en ég. Drengirnir höfðu hvor
■um sig sínum ákveðnu skyldu-
störfum að igegna: safna við í
eldinn, vökva litla garðinn, gefa
kettinum, bera olíu á ræðin á
bátnum, gefa kjúklingunum í
stíunni, leggja á borð, gæta þess
að ekki rynni út úr tunnunni,
sem við söfnuðum regnvatninu
í. Að nokkrum mánuðum liðn-
um -bættist fjölskyldunni nýr
meðlimur, Svarta smánin. Klara
kom með Önnu og Anna kom
með litlu blökkustúlkuna sína
og skildi hana eftir hjá okkur,
meðan Klara fór í ferðalag.
Svarta smánin var þriggja ára
gömul. Augu hennar voru svört
eins og ibrómber og húðin -brún.
Hún var fljót til hláturs og gráts
Hár hennar var fléttað í fjóra
mjóa fléttinga, og þegar hún
hlýddi messu á sunnudögum í
litlu kapellunni, vakti hún hina
mestu athygli. Klara greiddi fyr-
ir fæði hennar og húsnæði. Ég
býst við, að hún hafi notað
Svörtu smánina sem afsökun
fyrir því að styðja mig f járhags-
lega á mestu örðu gleika t ímum
gengisf-allsins. Drengirnir mínir
voru ósegjanlega hreyknir af
Svörtu smáninni. Allir gátu
ha-ft hvít iböm eða brún eins og
börnin í Guggl. En enginn hafði
svart ibarn, svart yzt sem innst
Smánin var svört yzt sem innst
og var ákaflega mikilvæg í
Iþeirra augum. Ég kom að þeim
þeim, þar sem iþeir þvoðu hana
í mesta ákafa og beittu óspart
skúringarbursta og sand-pappír.
sem ég notaði á pönnumar mín-
ar. Og það var mikill fögnuður:
liturinn hvarf ekki. Ég kom líka
að þeim, þegar þeir voru að rann
saka hana innvortis. Martin
opnaði mimninn á henni eins og
hægt var, og Martin skreið næst
um iþví upp í hana til þess að
iganga -úr skugga um, að Smán-
in væri jafn svört alstaðar. Það
var hún.ekki, og drengirnir voru
leiðir yfir þessu í tvo daga. Ég
bjóst helzt við, að þeim mundi
hugkvæmast að hluta Smánina
-sundur til þess að geta til fulls
gengið úr skugga um það, að
hún væri raunverulega jafn
svört yzt sem innst. Og ég varð
að fræða iþá -um undirstöðu atr-
iðin í líffræði. Sú skemmtilega
hlið þessa var sú, að iSmánin
(þoldi möglunarlaust og án þess
svo mikið sem að reka upp eitt
einasta -bofs allar píslir, sem
drengimir töldu nauðsyn bera
til að leggja á hana vegna rann-
sókna sinna. Mér datt helzt í
hug, að þessu litla kríli þætti
svo mikið um vert þessa sér-
stöku athygli, sem henni var
sýnd. Ma.rtin tók að sér upp-
eldi hennar alveg á sama hátt
og hann hafði hjálpað mér til
að venja Milky. Hún erfði svefn
poka Milkys, sem var orðinn.
honum of lítill. og ég bjó hon-
um til nýjan -poka.
0, þessi kyrrð vetrarnóttanna
þegar ég hafði búið börnin und-
ir svefninn -undir beru lofti! Ég
hlýddi á ibænir þeirra og hlúði
enn einu sinni að Iþeim. Þau
hnipruðu sig saman og von bráð-
SS NYJA BIO SS
ISöpr írá Manhattan
(TALES OF MANHATTAN)
Aðalhlutverk:
Charles Boyer
Rita Hayworth
Ginger Rogers
Henry Fonda
Charles Laughton
Paul Robeson
Edward G. RohinsoM
Sýnd kl. 5, 6.30 og 9.
Bænrialeiðtoginn
(In old Monterey)
Cowboy söngvamynd með
Gene Autry
Sýnd kl. 5,
SSS GAMLA BfÖ a
Konan með örið
(A WOMAN’S FACE)
Joau Crawford
Melvyn Douglas
Courad Veidt
Sýnd kl. 7 og 9
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
síðasta sinn.
FLÓTTI UM NÓTT.
Fly by night).
Richard Carlson,
Nancy Kelly.
Sýnd kl. 5.
Börn innan 14 ára fá
ekki aðgang.
ar heyrðist dj-úpur andardráttur
þeirra, þegar iþau voru fallin í
svefn. Ég stóð kyrr litla stund
og naut kyrrðarinnar. Það var
svo þögult, að maður heyrði
-þögnina syngja. Það var eins og
veröldin svæfi ásamt mér og
börnunum í kyrrð og öryggi í
hendi drottins.
6.
Um það bil tíu mínútum síð-
ar komst Marion að raun -um
það, að hún hafði tapað af slóð
þeirra, sem farið höfðu yfir jök-
ulinn á undan henni þennan dag.
Hún hló gremjulega við og rakti
slóð sína til baka til þess að
finna þennan stað, þar sem hún.
hafði farið út af slóð hinna. Það
var rniklu erfiðara að fara aftur
ti-1 baka leið þá, sem -hún hafði
komið. Einu sinni lá við, að
henni hlekktist á en tókst að
stöðva sig með því að höggva
öxinni niður -í jökulinn. Róleg,
róleg, hugsaði hún. Hjartað barð
ist -í brjósti hennar. Þetta er ó-
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
þess í svað. — Það var ekki þurr þráður á líkama þeirra
félaga, og þeir voru orðnir úrvinda af svefnleysi.
Loks ran-n dagur, og þeir félagar ákváðu að brjótast
út í óveðrið og yfirgefa tjaldið fyrst og fremst fyrir ein-
dregna áeggjan Wilsons. Vegna þeirrar framsýnar sinnar
að hafa flutt noikkuð af vistum inn í hellinn, gátu þeir
hafzt þar við nokkra daga, án þess að þurfa að fara út í
óveðrið öðru sinni. Hellirinn kom þeim því í góðar þarfir,
enda þótt það væri raunar með nokkrum öðrum hætti en
þeir höfðu upphaflega ráð fyrir gert.
Þegar óveðrið lægði loks og þeir leituðu til hins fyrra
samastaðar síns» var tjaldið svo að segja í tætlum.
Allt er þeir áttu matarkyns, hafði eyðilagzt af völdum
vatnsins. Sömu sögu var að segja um eldspýtumar. En þeir
hugguðu sig við það, að hægt væri að gera við tjaldið og
reisa það að nýju. Það var hægt að afla nýrra matfanga, og
flestar eldspýtumar voru geymdar í hellinum.
En sýn sú, er blasti við þeim, er þeir komu út á strönd-
ina skömmu síðar, var öllu átakanlegri. Hafgangurinn hafði
verið svo mikill, að bylgjurnar skoluðust alla leið upp að
rótum höfðans og hrifið burtu sérhvem gróður, svo og alla
plankana, sem höfðu kostað þá hina miklu fyrirhöfn, sem
áður hefir verið lýst. Allt starf þeirra við flekasmíðina var
til einskis unnið.
En þrátt fyrir vonbrigði þessi og mótgang, tóku þeir
m yn
IT’S A MUNITIONS PLANT/ jM
TWEY C£f?TAINILY HAVEN'T
HIDPEN SCORCHY IN
-TT—nar "rHERE/
FAITH , THE ŒNTER. OF
THE CIRCLÉ WAS PAR FROM
A SULLS’-EVE/ NOW WHAT,
bnf ME BUCKOG ? Mí
We’LL JUST HAVE TC COiV-S
TMS GTN5RAL AREA ASfp
GCE IF ÁNVOMs hCNöVVS A
MAN LOO: :iMG LIKE THE
ONS INJ PHOTO/ ,

„Þetta er hergagnabúr. Þeir
hafa áreiðanlega ekki falið Örn
héma.“
GRISPIN: „Bíðum! — Merkið
á vegabréfinu var all langt
héðan. — Hvað skal nú til
bragðs taka?“
STEFFI: „Við verðum að leita
í hverjum krók og kima hér.
— Fyrst skulum við reyna fyr-
ir okkur og vita hvort nokkur
þekkir svip-þessa herramanns
héma á vegabréfinu.“