Alþýðublaðið - 30.01.1944, Blaðsíða 8

ALPYPUBLAÐIP
Sunnudagur 39. janúar 1944,
YNDA
f AGA
DAGUR: „Við skulum iþó að
minnsta kosti kasta mæðinni!“
GíUSPEST: „HaUó! Er enginn
beima héma?
MADUR (keatnur í ijós) Voruð
MAÐURINN: „Hot dog?
— H'vað er það? Við (höfum
hérna 5JKaibob,“ „Bulgur,“
þér að kalla, herra minn? Ég
er húsbóndinn!“
GŒUSPIN: „Er hægt að fá nokk-
uð að (borða héma?“
MADUŒUNN: ,,Hvers óskið þér
herra, ég er láka þjónn héma!“
DAGUR: „Ég get sjálfur búið
rút handa mér ,Hot dog.“
„Airan,“ Patlijan — og kaffi
— óg ibý líka til roatinn.
■TJARNARBlÖB
Töfrakúlan
Aðalhlutverk:
Edward G. Robinson.
Sýnd klukkar 7 og 9.
Harðjaxl.
Humphrey Bogart
Irene Manning.
Sýnd kl. 3 og 5 og mánu-
dag kl. 5 og 7.
Bönnuð fyrir börn innan
16 ára.
Aðgm.sala hefst kl. 1.1.
B NYJA BIÖ BB
Sðgur frá Man-
hattan.
Rita Hayworth.
Ginger Rogers.
Henry Fonda.
Charles Laughton.
Paul Robeson.
Edward G. Robinson.
Sýnd klukkan 6.30 og 9.
Tunglsljós
á Havana.
(Moonlight in Havana).
Söngvamynd með:
Jane Trazee og a
Allan Jones.
Sýnd kl. 3 og 5.
Sala hefst kl. 11 f. h.
BSS GAMU BIO BSS
]
(The Bib Store)
Söngva- og gamanmynd
með
The Marx Brothers.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Barnasýning kl. 3.
Aðgöngum. seldir frá
klukkan 11 .
Æringjarnir
asta, ertu búinn að vera.“ Ég
tók því upp vasahnífinn minn
og sneið þær af. Maður finn’ -
ekkert til, þegar þær eru frosn-
ar. Ekki vitundarögn. Það er
ekki fyrr en seinna, þegar vor-
ið er komið, og þær þiðna. Svo
tók hann upp hnífinn sinn og
virti hann hugsandi fyrir sér.
Það var önnur mikilvæg eign,
sem virðist hafa fylgt honum
gegnum allar hættur og þreng-
ingar. Blöðin á honum voru
orðin þunn og leðurhulstrið,
sem hann var í, var slitið af
elli.
Að því er tærnar snerti var
ég þess einnig fullviss, að hann
sagði ekki sannleikann. Það
kann vel að vera, að þær liafi
frosið, og að hann hafi skorið
þær af með hnífnum sínurn. En
það gat hann ekki hafa gert
fyrir nokkrum árum síðan.
Þegar hann kom til okkar og
var búinn að þyo sér um fæt-
urna úr heitu vatni, kom í ljós,
að fóturinn var dkki gróinn.
Sárin voru þakin óhreinindum
og drep hlaupin í þau. Ég varð
að taka á allri minni kunnáttu
og reynslu frá' því að ég starf-
aði á vegúm rauða krossins til
þess að hreinsa upp sárin og
fá þau til að fara að gróa. Ég
hafði mínar eigin skoðanir
varðandi það, hvernig hann
hefði misst tærnar. Sá maður,
sem tók þann kost að staulast
yfir Watzmann þannig á sig
kominn fremur en að leita á
náðir sjúkrahúss og láta gera
að sárum sínum, hlaut að hafa
góðar og gildar ástæður til að
forðast allt eftirlit af hálfu op-
inberra yfirvalda. En það var
eins og Max sagði, ég spurði
einskis og hirti ekki um að fá
Langi-Óli var heyrnarsljór. Á
síðari árum hafði hann þann
starfa með höndum að selja
blöð, með áprentuðum sálmum.
og bænum í þorpskirkjunni.
Sunnudag nokkurn sagði
presturinn, að lokinni prédikun.
„Þið, sem eigið böm á ferming-
araldri hér í sókninni, komi með
þau hingað næstkomandi mið-
vikudag“.
Langi-Óli, sem dottað hafði í
kórnum undir ræðunni, hélt að
blessaður presturinn væri að
tala um blöðin, reis nú upp og
sagði með þrumu raust: „Og
þið, sem engin eigið, getið'feng-
ið eins mörg og þið viljið með
því að koma heim til mín og
borga 50 aura fyrir hvert“.
❖ ❖ ❖
„Góði herra. Kaupið blóm
handa konunni sem þér elskið“,
sagði blómsölukonan.
„Það væri ekki rétt af mér“,
sagði vegfarandinn, „ég er gift-
ur maður“.
MAÐUR nokkur þurfti að
finna Kristinn vagnasmið á
Grettisgötunni. Honum var vís-
að inn í horn á verkstæði hans,
þar sem Kristinn stóð við vinnu
sína. Maðurinn gengur að
Kristni og segir:
„Eruð þér Kristinn?“
„Já, já, góði,“ tístir í gamla
manninum, ,eruð þér ekki líka
kristinn?“
„Nei, nei,“ segir hinn „ég
heiti . . . . “
„Hver andskotinn, maður
minn“ greip Kristinn fram í jyr
ir honum. „eruð þér hund. hel-
víti heiðinn, eða hvað?“
setzt að fyrir fullt og allt. Hann
hafði aðeins numið staðar litla
hríð. Öðru hvoru varð hann
mjög eirðarlaus, og þrem sinn-
um yfirgaf hann okkur og var
fjarverandi um nokkurra vikna
skeið. En hann kom alltaf aft-
ur, af því að hann hafði gleymt
einhverju þýðingarmiklu. Hann
fann alitaf góðar og gildar á-
stæður fyrir dvöl sinni. Það
þurfti að leiða Amaliu til tarfs-
ins í Gabel. Það var þýðingar-
mikill atburður, sem varð að
gerast á réttum tíma. Sama
máli gegndi að því, er snerti
fæðingu grísanna. Það var nauð
synlegt, að börnin væri við-
stödd til þess að þau lærðu sem
fyrst allt það, er slíka hluti
snerti. Þetta gaf þeim líka góð-
ar og Ijósar hugmyndir og létti
af mér að þurfa að gefa þeim
þessar vandræðaskýringar, sem
foreldrar neyðast til að gefa
börnum sínum. Þessu næst varð
Max að bíða, þangað til kálfur-
inn væri faddur. Þetta var fall-
egur kálfur og Max varð að
hafa hönd í bagga með uppeld-
inu á honum og fara með hann
til Anzbach til að selja hann
slátranum, þegar tími var ti.1
þess kominn. Én þá var komið
haust og ekki fýsilegt að leggja
upp á þeim árstíma. Martin
dvaldist svo með okkur árið, og
ég fór að velta því fyrir mér,
hvort hann væri búinn að ráða
við sig að skipta á ævintýralífi
sínu og ofnskotinu og börnun-
um, sem hópuðust um hann.
Auðvitað voru ýmsir örðug-
leikar í sambandi við Max og
þetta var ekki eintóm ánægja
og hamingja. Það var til daömis
sú staðreynd, að hann vildi
blekkja lögregluyfirvöldin, af
ráðnum huga og afdráttarlaust,
og að hann reyndi að fá mig til
að taka þátt í því með sér.
Hann vildi ekki inna af hönd-
um þá borgaralegu skyldu að
róa til Anzhack og gefa sig
fram við yfirvöldin á staðnum.
Lögreglumenn urðu að koma til
að spyrja mig um nýja leigj-
andann minn eða vinnumann-
inn, eða hvað hann nú væri.
Max laumaðist brott og lét ekki
sjá sig í þrjá daga. Loks dubb-
aði ég hann upp og fór sjálf
með hann til skrifstofunnar í
Anzíback. Max dró upp nokkur
skjöl, sem reyndust að vera í
hinu ákjósanlegasca lagi,
stimpluð og árituð, og við rer-
um heim aftur. Eini gallinn á
skjölunum var sá, að samkvæmt
þeim lét hét hann ekki Max
Wilde heldur Emil Iíacker.
— Jæja, sagði ég, þegar við
vorum á heimleiðinni. — Hvað
áttu nú öll þessi undanbrögð
að þýða? Þeir snertu ekki svo
mikið sem eitt hár á þínu höfði,
eða var það?
— Ég hefi bara svo mikla
andstyggð á þessum vafningum
þeirra. Móðir, þú þekkir ekki
þessi „pólití“ eins og ég geri.
Og verstir eru þeir, sem eru á
skrifstofunum. Þeir eru alltaf
að skapa vandræði.
—- Og hvað er nú þitt rétta
nafn? spurði ég. — Ertu Max
eða ertu Emil?
— Ég er Max, sagði hann og
glotti eins og venjulega. — En
Emil var betri náungi en ég,
blessuð sé minning hans. Ég
gerði ráð fyrir, að hann hefði
stolið skilríkjum Emils eða
hann hefði látizt í einhverjum
ævintýraleiðangri þeirra og
Max haft góðar og gildar á-
stæður til að taka skilríkin til
sín.
— Þú spyrð ekki, móðir. Það
er það, sem ég met svo mikils
við þig, sagði Max, og mér þótti
þetta mikill heiður. — Kven-
fólk spyr og ljóstrar upp því,
sem það kemst á snoðir um.
Það getur ekki þagað yfir
neinu. En þetta gerir þú ekki.
— Ég bjóst ekki við, að þú
værir nýfæddur sakleysingi,
þegar ég fann þig í skemmunni
minni, sagði ég. -— Og ég læt
mig ekki neinu varða, hvers
vegna Max hefir ástæðu til að
forðast lögregluna, þegar Emil
getur staðið augliti til auglits
við hana.
Hörundsflúrið, sem þakti
brúnan líkama hans og kom í
ljós, þegar hann var fáklædd-
ur að vinnu sinni, mundi hafa
vakið blygðun hjá 'yfir-
kvendinu í pútnahúsi í Port
Said. En við vorum orðin svo
vön þéssum skreytingum um-
hyerfis naflann á honum, að við
veitum þeim ekki lengur at-
hygli. Hann hafði mörg ör og
svo var það þetta að hann vant-
aði tærnar.
Smánin varð fyrst til að
vekja máls á því. — Þú hefir
enga Anky-Panky, sagði hún.
— Hvað hefirðu gert við þá?
— Ég beit þá af, svaraði
Max. Það var þessi tegund af
gamansemi, sem börnin dáðu
svo mjög.
— Ég veit, lofið þið mér að
segja frá, hrópaði Milky ákaf-
ur. Þú hefir lent í gildru og
setið fastur. Svo hefir þú bitið
af þér tærnar og stokkið burt.
— Jæja, ekki ólíkt þessu,
sagði Max. — Það var bara
ekki gildra. Þetta var í Norður-
Kanada fyrir riokkrum árum
síðan. Við vorum í málmleit —
ekki gullleit, athugið það —
heldur vorum við að leita að
radium. Frostið var þrjátíu og
fimm stig. Þið vitið, hvað það
hefir að segja? Svo frusu Anky-
Panky, og ég sagði við sjálfan
mig: „Jæja, bróðir, ef þú losn-
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
Þeir gáfu frá sér óhugnanlegt óhljóð og stigu trylltan
dans á sandinum með miklu pati og hvers konar tilburðum.
Þeir köstuðu spjótum hátt í loft og gripu þau áður en þau
náðu aftur til jarðar. Þeir börðu á skildi sína og gerðu ýmsan
skarkala annan, steyptu sér kollhnís og voru í einu orði
sagt hinir dólgslegustu í atferli sínu öllu. Það var engu lík-
ara en gáskafull og óstýrlát börn væru hér að leik.
Þetta er korröborri, mælti Englendinguinn. — Þetta
er ekkert í sambandi við okkur.
— Hvað er korroborri? spurði Páll.
— Það eru fómarhátíðir blökkumanna í Ástralíu.
— Mannætur? glopraðist út úr Páli.
Englendingurinn kinkaði kolli.
Nokkrir villimannanna sóttu nú greinar og sprek. Aðrir
hlóðu þessu svo í stóran bálköst.
Brátt höfðu þeir borið eld að bálkestinum, og stór reyk-
upp í loftið.
I KNOW NOT WMAT j'1
|T IS, "MOTi DG"/ WE
MAVe^K'ABoe,. 3UL.&U&,
A|l?AN/PATi.!JAM AtMO
coppee... i ,am Ai.sc
| élTT',..V.