Alþýðublaðið - 15.02.1944, Síða 8

I*riðjudagur 15. febrúar 1944»
þegar ég laut niður að hreykin vorum við ekki af hon-
X UNDéRSTAND,CMIEff*,.r
LEAP TMEM MESE LAST OF
all.« anp THEN I MEET you
UPSTAIRS... AFTER THAT,..
IF TWE NATIS INERE INISE j
TO US^WE'D BE SITTIN&
NEXT TO SCOPCHV BT NOW-
VNHEREI/ER TWAT IS«, 1----“T
AP Featuros
WOW ABOUT THE I NNIíEEPER?,., '
if me's stsaight we'll suioe
US,ANP IF WE'S ONE OF THEM...
I'LL MAKE HIM SE-E TWB UG-MT,
IF I MAVE TO LET IT INTO HÍS
SKULL WITH ME FI5TÍ..
MYNDA
i SAGA
STEFFI: „Ef nazistarnir væru
komnir á snoðir um okkur, þá
myndum við sitja hjá Erni,
hvar svo sem hann er“.
GRISPIN: „Við skulum því, áð-
ur en aðstaðan breytist ákveða
VEITINGAMAÐURINN: „Ég
skil herra!.— Fyrst að fara með
þau hingað niður — og svo á
ég að hitta yður uppi “..
hvernig við eigum að fara að
því að finna Örn. Hiérna er eng-
inn þjónn til þess að sýna okk-
ur húsakynnin.
DAGUR: „Hvað segið þið um
vertinn sjálfann? Ef hann er
í lagi, þá vísar hann okkur leið-
ina. Og ef hann er einn af þeim
ætla ég að lofa honum að sjá
stjömumar, jafnvel þó að ég
verði að reka þær inn í haus-
inn á honum með hnefanum.
THSN before thin&s
pop LET'S pecide WOIAI
\NEr,l3E GOING TO FlND
SCOECW... TWERE'S NO
BUTLEP TO SHOW U5
AROUNP MEBE...
IO
»OYÐUBUÐI3
ITIARNARBIO
CASABLANCA
I
Spennandi leikur um flótta-
fólk, njósnir og ástir.
Humphrey Bogart
Ingrid Bergman
Paul Hendreid
Claude Rains
Conrad Veidt
Sydney Greenstreet
Peter Lorre.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.

ÓGIFTUM stúlkum er oft
brigslað um, að þeim sé ekki
um það gefið að láta almenning
vita, hvað þær séu gamlar. Nú
eru allir skyldir til að segja til
um aldur sinn, þegar manntál
er tekið.
Ungfrú ein svaraði á þá leið,
að hún hefði séð 19 sumur.
„Einmitt það“, sagði sá, er
manntalið tók, „en mætti ég
þá spyrja, hvað lengi hafið þér
verið blindar?“ ,
— ÓSKÖP ertu vesældarleg-
ur í dag.
— Mig dreymdi óttalegan
draum í nótt. Mig dreymdi
það að öll þau dýr, sem ég hef
skotið um æfina, stóðu um-
hverfis rúmið mitt.
— Hvernig gastu orðið
hræddur við nokkra kjúklinga?
VINKONAN (við ungu
frúna): Jæja Gerða mín, hvern-
ig líður þér í hjónábandinu?
Gerða: Illa — eins og stend-
ur. Maðurinn minn er í voða-
lega vondu skapi. Hann fann
hrúgu af ástarbréfum niðri í
snyrtiborðinu mínu í morgun,
sem ég hafði alveg gleymt að
brenna.
Vinkonan: Hvernig í ósköp-
unum stendur á því, að þú ert
svona óvarkár — Gerða miv.?
Voru bréfin mörg?
Gerða: Nei — þau voru að-
eins átta.
Vinkonan: — Nú ekki nema
átta, það er ekki svo mikið.
Gerða: Jú, því þau voru frá
átta mönnum.
hefði leyfzt að ávarpa hana með
skírnarnafni.
Vekjaraklukkan mín hringdi
á hverjum morgni klukkan tíu
mínútur yfir sex. Ég settist upp
í rúminu, teygði úr mér, geisp-
aði og mintist þess, að ég hafði
rúman tíma þangað til ég þurfti
að vera komin á fætur. Ég þreif
dagblaðið, sem hin ágæta Geir-
þrúður hafði stungið undir
hurðina að herbergi mínu,
renndi augunum yfir fréttirnar,
geispaði einu sinni enn og fór
að velta fyrir mér hugmynd-
ini, sem ég hafði fengið hvöld-
ið áður, meðan ég var áð dansa.
Það var um mörgæs, sem hét
Sebastian og var skrítin á svip-
inn. Að svo búnu fór ég fram
úr rúminu og tók að klæðast.
Þegar ég var búin að njóta
íbaðsins í góða stund, var tími
til kominn að vekja drengina.
Ég læddist inn í henbergið
þeirra, þar sem alltaf var kalt
og gott loft, jafnvel á sumrin.
Þegar þangað kom, dokaði óg
við augnablik og virti þá fyrir
mér. Mikael fór illa í rúmi. Það
var eins og svefninn væri fyrir
honúm sverasta erfiði, aflraunir
eða barátta við eitthvað. Hann
hafði varpað af sér ábreiðunni
og hún lá á gólfinu. Líkami
hans var langur og vel vaxinn.
Hann minnti ekki á barn, held-
ur á smækkaða mynd af falleg-
um manni. Á náttborðinu hans
voru staflar af bókum. Hann las
mikið og hafði séstbreytilegan
Það voru Indíánasögur; frum-
skógasögur; bækur um býflug-
ur; krossferðirnar; himininn og
st.iörnurnar; Ríkharð ljóns-
'hjarta. Á skrifborðinu sínu hafði
hann smásjá, og í einu herherg-
inu var fata með óhreinu vatni,
sem hann notaði við athuganir
sínar, Hann svaf ekki einn. í
fangi hans var óaðskiljanlegur
rekkjunautur hans, Nibble, ein-
eygður kanínan, sem hann hafði
fengið í afmælisgjöf þegar hann
varð fimm ára.
Ég tók varlega á hálsi hans
og enni, ég var svo vön því að
leita eftir, hvort hann hefði hita.
Eftir veruna í Einsidel var ekki
óttazt, að lungu hans myndu
sýkjast. En hann hafði haft æxli
og ég var hálf óttaslegin við
skurðinn. Martin fullyrti, að ég
spillti Mikael og gerði hann
kveifarlegan. Mikael vildi sanna
hið gagnstæða og réðist á bróður
sinn og greiddi honum þung
högg og stór. Mikael vaknaði
ávallt um leið og ég snerti
við honum. Hann brá blundi
mjög skjótlega og var glað-
vaknaður í einni svipan. En
það kostaði mikinn hávaða
að vekja Martin. Hann svaf
álíka fast og Tillmann kap-
teinn hafði gert. Og stundum
var það,
drengnuum, að hjá mér vaknaði
sterk þrá til föður hans, rlann
var lægri vexti og stirðlegri
en Mikael. Rekkjuvoðin var
snoturlega breidd ofan á hann,
og þótt hann ekki beinlínis hryti,
dró hann þó þungt andann, og
ég gerði ráð fyrir, að hann yrði
farinn að hrjóta um þrjátíu og
fimm ára aldur. Skrautlegt vegg
almanak með mynd af fallegri
stúlku hékk á veggnum fyrir
ofan rúm hans. Og á náttborðinu
hans var ofurlítið brúðuhús, bú-
ið húsgögnum. Það var kannske
óvenjulegt leikfang fyrir dreng
ó hans aldri en var hins vegar
í góðu samræmi við skapgerð
hans. Ég kallaði til hans, hristi
hann og strauk honum í frarn-
an með votum þvottasvampi,
áður en hann vaknaði af hinu
djúpa dái, er hann dvaldi í á
nóttunni.
— Ég átti að segja þér að
gleyma ekki að fá mann til að
líta á gasvélina, sagði hann jafn-
skjótt og hann var kominn á fæt
ur og búinn að átta sig. Hann
leit í vasabókina sína, áhyggju-
fullur og hugsandi eins og reikn-
ingshaldari. Hann gætti þess að
hafa reiður á öllu því, er við-
kom heimilishaldinu. Honum
þótti ákaflega vænt um vasabók-
ina sína og fyllti hana með alls
fconar upplýsingum, sem hann
hafði aflað sér hér og þar. Þar
gat að líta pósta eins og þessa:
Hraði ljóssins er 186 000 mílur
á sekúndu. Blautur tóbaksbakst-
ur, sem látinn væri á magann á
manni, mundi verða honum að
bana vegna nikotineitrunar.
Þar voru líka alls konar gam-
ansögur, sem hann hafði heyrt
eða lesið hingað og þangað og
skráð í vasabókina af mestu kost
gæfni. Einu sinni spurði ég hann
hvers vegna hann safnaði saman
öllum þessum gimsteinum þekk-
ingar og hugkvæmni. Og hann
skýrði mér hreinskilningslega
frá því, að hann vildi verða
skemmtilegur og f jölfróður mað
ur. Blessunin, ég vona bara, að
þessar gömlu skrítlur komi hon-
um að góðu haldi í tilraunum
hans ,til að ná viðskiptum við
bændurna í Iowa!
Meðan á • morgunverðinum
istóð, héldum við þýðingarmikla
ráðstefnu um sölumöguleika
mörgæsar að nafni Sebastian.
Þessar umræður yfir morgun-
verðinum voru mjög vekjandi
fyrir sköpunargáfu mína. Og
Mikael gaf svo lifandi mynd af
rnörgæs — enda þótt hefði aldrei
séð slíka skepnu — að við vor-
um ekki enn búin að ná okk-
ur eftir hláturinn, þegar við stig
um upp í bílinn okkar. Bíll, sem
var smíðaður árið 1926, er ekki
mikilfenglegur í augum okkar í
dag, en hamingjan sanna, hversu
NYJA BIÓ
GAMLA BIÓ
(Moontide)
Mikilfengleg mynd.
Aðalhlutverkið leikur franski
leikarinn
Jean Gabin, ásamt
Ida Lupini og
Claude Rains.
Sýnd kl. 7 og 9.
Frs Minfrer
(Mrs. Miniver)
Greer Garsón
Walter Pidgeon
Teresa Wright
Sýnd kl 6V2 og 9.
Sýnd kl. 5,
ÆVINTÝRIÐ í
RAUÐARÁRDALNUM
„Cowboy“ söngvmynd
meg Roy Rogers.
Baráttan um ofíana
(Wildcat)
Richard Arlen
Arline Judge
Sýnd kl. 5.
örn innan 12 ára fá ekki
<um! Það var ákaflega gaman að
aka í bíl í skólann, en það varð
ekki hjá komizt að fara kænlega
að því. Hver einasti sómasamleg
ur drengur hefði heldur viljað
láta lífið en láta sjá sig koma ak
andi í bíl í skólann. Það benti
til ríkidæmis og spillingar. Ríku
fólki var ennþá gefið hornauga
og maður vildi ógjarnan hafa
neitt saman við það að sælda.
Við nálguðumst því skólahverf-
ið með ítrustu varfærni, og ég
lét drengina fara út úr bílnum á
einhverju götuhorni í grennd-
inni, horfði á eftir þeim, þang-
að ,til þeir hurfu fyrir homið,
og ók því næst til skrifstofut
minnar.
Gömlu skurðmyndirnar mín-
ar af börnunum tveimur voru nú
seldar um allan heim. Þær vom
kallaðar Hanky og Panky, og ég
hafði gefið þeim svarta, litla
systur, sem búin var til eftir
hinu fjörlega ímyndunarafli
Svörtu smánarinnar. Við gáfum
'henni nafnið Bamba, og hún
ama
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
Það gerðist dag nokkurn, er þeir voru tveir einir niðri
á ströndinni.
Páll fann þar stóra krákuskel, og um leið og hann tók
hana upp mælti hann:
— Hún minnir mig á móður mína. Hún á krákuskel,
sem háhgir á veggnum heima. Pabbi komst yfir hana, þegar
hann var í siglingum. Ég ætla að geyma þessa skel þangað
til við komumst einhverntíma heim til Danmerkur.
— Ef við komumst þangað þá nokkurn tíma.
Það var sorgarhreimur í rödd drengsins.
— Þá hefir rétt fyrir þér, ef við komumst þangað þá
nokkurn tíma, mælti Páll lágri röddu.
Þeir héldu áfram þögulir, en svo varð Páll þess var, að
Hjálmari vöknaði um augu.
— Hugsar þú oft heim til Danmerkur? spurði hann til
þess að segja eitthvað.
— Ég hugsa til pabba.
— Og ég hugsa til mömmu — og annarrar til, var hann
í þann veginn að bæta við, en hann lét það ógert.
Þannig mættust hugir þeirra, og þar með höfðu þeir
tengzt trúnaðartrausti.
— Þú hugsaðir sjaldan heim í fyrstu, varð hásetanura