Alþýðublaðið - 29.03.1944, Side 8

s

Miðvikndagur 29. marz 1944.
E19ARNARBIÚSS
Allf fór það vel
(It All Came True)
Bráðskenamtileg amerísk
mynd.
Ann Sheridan
Jeffry Lynn
Humphrey Bogart
Felix Bressart
Sýnd kl 5. 7 og 0
I
SLÆMAR GÖTUR
FYRIR MÖRGUM ÁRUM bjó
bóndi nokkur, Jón að nafni, í
afskekktri sveit úti á landi.
Hann var afburða duglegur
framfaramaður og lét hann
gera upphleyptan veg með djúp
um skurðum á báðar hliðar
heim að bæ sínum, en þá var
slík vegagerð á byrjunarstigi
hér á landi og þekktust þar í
sveit aðeins vatnsgötur eða
troðningar.
Kerling ein hundgömul bjó
þar í sveitinni, mikill aðdáandi
Jóns bónda, og fór hún á mer-
artruntu, sem hún átti, einu
sinni á hverju sumri, að heim-
sækja Jón. Þegar kerling kom
næst í heimsókn, brá henni í
brún að sjá vegarskurðina,
sem hún hélt að væru vatns-
götur eða traðir gerðar af
bónda. Og áður en 'hún komst
í hlaðið til Jóns, var merin
hennar oft búin að sökkva upp
í kvið í vegarskurðinum.
Jón bóndi stóð úti á hlaði og
tók á móti kerlingu, en nú var
hún reið og þeytti út úr sér með
þjósti:
,JVHsvitur er Njáll, aldrei
þekkti ég slíkar andskotans
vatnsgötur fyrr Jón minn.“
* * *
STÚDENTINN (með reig-
ingi): „Hvort er þyngra eitt
pund af jámi eða eitt pund áf
fiðri?“
Smalinn (hógværlega):
,JLáttu það detta ofan á fótinn
á þér; þá finnurðu muninn!“
* * *
HLUTVERK KONUNNAR er
aðeins að viðhalda kynstofnin-
um. Það er líka það eina, sem
hún er hæf til. Tolstoy.
itraumi ðrlaganna
ibiðja unga manninn að vera
ekki að gamna sér við þessa aug
lýsingu, sagði hann. Stjórnend-
ur hótelisins verða að sjá um að
gestir þess hafi í heiðri settar
reglur; mér þykir þetta leitt, frú
Rödd hans var vandræðaleg og
ég hallaði mér frá honum. Hann
sópaði aftur af dúknum, og forð
aðist að láta í augu mér. Ég þótt-
ist verða þess vör, að honum
félli illa að gefa gesti, sem
greiddi vel fyrir sig, svona bend
í»að voru einhver fagnaoar-
læti á dansgólfinu, enda þótt
dansinum væri enn ekki lokið.
Þegar ég leit upp aftur, sá ég,
að Mikael var að snúa auglýs-
ingarspjaldinu við öðru sinni.
Sumt af dansf ólkinu hafði slegið
hring um hann og nokkrir létu
gleði sína í ljós. Hans var í þess
um 'hópi ásamt Önnu-Lísu, og
þau horfðu bæði á Mikael og
brostu glaðlega. Mikael neri
hendurnar eins og hann hefði
leyst þrekvirki af höndum, og
einn af erlendu stúdentunum
klappaði á öxl hans. Svo sá ég,
að Hans og Mikael skiptust á
dömum. Hans lagði arminn um
mitti Barböru og dansaði af stað
með hana, og Anna-Lísa reyndi
að vera samstiga Mikael en tókst
það ekki sem bezt. Hljómsveitar
stjórinn brosti og hljómsveitin
hvarf frá því að leika vals, og
lék nú fjörugan foxtrot marz.
Þegar hér var komið höfðu ná-
lega öll pörin á gólfinu breytt
til í samræmi við það.
—i Gaman, gaman! hrópaði
Anna-Lísa, þegar þau komu aft
ur að iborðinu. Hún náði vart
andanum og var yfir sig hrif-
in, eins og þetta væri meirihátt-
ar ævintýri.
Yfirþjónninn opnaði aðra
flösku og fyllti glösin á ný. Þeg
ar við gáðum að auglýsingar-
spjaldinu var ibúið að snúa.því
við á nýjan leik. JASS BANN-
AÐUR. Hljómsveitin tók sér nú
ofurlítið hlé, og hljómsveitar-
pallurinn virtist vera eyðilegur
og yfirgefinn.
— Ég legg til að við drekk-
um skál, hrópaði Hans og lit-
aðist um. — Heyr, heyr! sagði
Þrumufylkingin við hinn enda
iborðsins. —* Skál konunnar!
Skál mæ,ðra okkar og systra,
unnasta okkar og allra kvenna,
sem við elskum--------
Það var á þessu augnabliki,
sem maðurinn við hitt borðið
kom að borðinu til okkar. Þetta
var vel búinn maður á fertugs-
aldri. Buxurnar hans voru þröng
ar og fremur stuttar eins og
tíðkast yfirleitt í Þýzkalandi.
Ég hélt fyrst, að þetta væri einn
af kennurum Mikaels. Útlit hans
minnti á fisk.
— Heil Hitler, sagði maður-
inn. —* 'Heil Hitler, tautaði
Þrumufylkingin. — Gott kvöld
sagði
hann þekkti Streit-f jölskylduna
og ætlaði að bjóða Önnu-Lísu
upp í dans. Én hann sneri sér
að Hans og sagði mjúklega en
þó með miklum alvöruþunga:
— Viljið þér gera svo vel að
koma út fyrir með mér?
Hans setti tafarlaust frá sér
glasið. — Eins og yður þóknast,
sagði hann. —< Afsakaðu mig,
mamma. Afsakið mig frú Spra-
gue. 'Hann kvaddi að hermanna-
sið og fylgdist með manninum.
Yfirþjónninn skellti tungu í
góm, svo lítið bar á, í samúðar-
skyni, iþví að þetta, sem við höfð
um nú verið vitni að, var hinn
venjulegi inngangur að einvígi
með sverðum milli stúdentanna
í Heidelberg. En þá var þess að
gæta, að það er ekki skorað á
liðsforingjaefni til einvígis, svo
að okkur setti hljóð.
— Ef til vill hefir hann verið
ölvaður — -— stajck prófessor-
inn upp á að lokum.
— A ég að fara út og vita,
hvað um er að vera? spurði
Mikael frú Streit. Hún hafði lát-
ið hugfallast. — Ég vissi það,
ég vissi það, sagði hún einræn-
ingslega. — Ég vissi, að eitt-
hvað mundi koma fyrir. Ég vissi
það, ég vissi það.
—- Ekkert hefir komið fyrir.
Ekkert mun koma fyrir, sagði
Anna-Lísa. — Vertu nú ekki
svona huglaus, mamma.
'Enginn mælti' framar orð af
vörum. Við sátum aðeins og bið-
um. Kampavínið hjaðnaði í glös
unum okkar. Hljómsveitin kom
aftur og tók að leika á nýjan
leik. — Hvernig væri að dansa?
spurði Mikael, Anna-Lísa hristi
höfuðið og beit á vörina.
— Þú, Barbara?
—* Nei, þakka þér fyrir, sagði
Barbara. Mikael ýtti gleraugun
um upp á ennið og neri augun.
Svo kom Hans inn í salinn. Á
göngulagi hans varð ekki séð,
að hann væri drukkinn. Þegar
hann kom að borðinu til okkar,
sá ég, að andlit hans var ná-
fölt og sömuleiðis varirnar. Jafn
vel eyrun litu út eins og þau
væru gerð úr vaxi. Sviti rann
niður enni hans og gagnaugu.
— Hans--------! hvíslaði móðir
hans. Hann hóf máls tvívegis
en vafðist í bæði skiptin tunga
um tönn, eins og tungan skyldi
loða skrælþurr við góminn.
Hann tók upp eitt glksið af borð
inu og svelgdi kampavínið. —
Ég verð að fara tafarlaust til
herstöðvanna. Ég get ekki rætt
það nánar hér.
Ég sá ókunna manninn ganga
aftur að iborði sínu og setjast
þar. Ofurlítið bros lék um varir
hans. Gestir mínir voru risnir
úr sætum sínum og dreifðu sér
óttaslegnir. Þrumufylkingin fór
leiðar sinnar. Prófessorinn
studdi ifrú Streit eins og hún
væri ekkja, sem væri að því
komin að láta hugfallast við
NYJA BtO
Skuggar fortfóar-
innar.
(„Shadow of a Doubt“).
Theresa Wraght
Joseph Cotten.
Sýnd kl. 9.
NjósnarabverKS
(„Little Tokýo U.S.A.“)
Spennandi njósnaramynd.
Preston Foster
Brenda Joyce
Sýnd kl. 5 og 7.
Bönnuð börnum yngri
12 ára.
en

&AMLA Blð
Þau hittust í Bombay
(They Met in Bombay)
Clark Gable
Rosolind Russell
Sýnd kl. 7 og 9
Börn fá ekki aðgang.
Strokufangarnir
(Seven Miles from Alcatroz)
Sýnd kl. 5.
Böm fá ekki aðgang.
opna gröf mannsins síns. —
'Svona, svona, Hans, hvað er um
að vera? sagði Mikael og klapp-
aði öxl hans. Hans hristi hönd
ina af sér, eins og hún skyldi
vera óhrein. — Skiptu þér ekki
af mér, hreytti hann út úr sér. —
Þetta er allt saman þín sök.
Anna-Lísa sleppti armi Mikaels
og hékk á bróður sínum. — Hans
hvíslaði hún, — Hansi, Hansi
minn, hvað er þetta? Segðu syst
ur þinni frá því. Þau voru far-
in og Mikael var skilinn einn
eftir. — Mamma — — sagði
hann. — Þetta er ekki neitt,
Milky sagði ég. — Þetta jafnar
sig allt saman. Þau eru bara
ofurlítið skelkuð--------
Yfirþjónninn stöðvaði okk-
ur, þegar við ætluðum að fara
á eftir þeim fram í forsalinn. —
Reikningurinn, frú, sagði hann
ákafur. — Reikningurinn, ef þér
viljið gera svo vel-------
— Ég skal skrifa upp á
hann--------sagði ég. En þetta
var ekki New York. Það var
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
þeirra væri ekki margra skildinga virðL
En hún mátti ekki misheppnast. Hún skyldi heppnast
með guðs hjálp.
Þetta var seint að nóttu til.
Páll sat 1 kofadyrunum og starði syfjulegum sjónum í
eldinn, sem logaði allar nætur framan við kofann.
Hann hélt á úri Wilsons í hendi sér og fannst tíminn
líða svo furðulega seint. Klukkan var enn aðeins fimm, og
hann átti enn eftir að vera á verði heila klukkustund.
Hvernig skyldi Kaliano vegna? Hvernig skyldi honum
auðnast að leysa erindi það, sem hann hafði tekizt á hendur?
En Páll varð að una spurningunum einum. Þegar sólin
skein í heiði, var hann áhyggjulaus og vongóður um það,
að allt myndi fara vel, en þegar nóttin sveipaði land) og sjó
sortahjúpi sínum, læstist beygurinn um sál hans, og oft
fannst honum hann heyra barið á skildi og spjótaþyt í
námunda við sig.
En — ráð okkar allt er í hendi drottins.
Já, satt var það. Og sú hönd var styrk. Því trúði hann
af heilum hug.
Hann lagðist niður í grasið og studdi hönd undir kinn. —
Trúin á drottin getur gert menn undursamlega örugga og
æðrulausa.
Og mynd móður hans kom fram í huga hans eins og svo
oft áður. Hvað skyldi hún hafa tekið sér fyrir hendur, þegar
henni barst fréttin um það, að skipið væri talið af?
Efalaust hafði hún opnað biblíuna og leitað að orðunum:
cr
YNDA
® A<G A

FLUGSTJÓRINN: Ég skil til-
finningar þínar Sammy, en
það er komið, sem komið er
og þú verður að gera það.
Það er líka ekki alveg víst að
hann sé dáinn!“
SAMMY: „. . . . En ég get það
ekki! Hann var vinur minn.
Sprengjan hitti skottið af
voðalegum krafti. Ég get ekki
farið aftur í. Það er enginn
möguleiki á því að hann sé
á lífi ... .“
RÖDD: „Hvern fjandan medn-
arðu! Hjálpaðu mér strax! Ég
sit fastur!