Alþýðublaðið - 24.05.1944, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 24. mai 1944.
SS TJ ARNARBI0S3
Fegurðardisir
Hello Beautiful)
Amerísk gaman- og músík-
mynd
George Mrurphy
Ann Shidley
Carole Landis
Benny Goodman og
hljómsveit hans
Dennis Day útvarps-
söngvari.
Sýnd kl. 5, 7 og 9
I
straumi örlaganna
SNARRÆÐI.
í kirkju uppi í sveit var sókn-
arpresturinn að messa. Hann
stóð fyrirmannlegur í prédikun-
arstólnum og barði með hnefun
um í stólbríkina til þess að gefa
orðum sínum áherzlu. j-
Þegar presturinn þrumar: .,Nú
hverf ég um stund“ — brotnar
niður botninn úr prédikunar-
stólnum, því að hann var mein-
fúinn.
Klerkur lætur sér ekki bregða,
skríður aftur upp í „pontuna“
um leið og hann þusar: „— en
innan skamms munið þið sjá
mig aftur.“
* * *
„MEÐ ÖLLUM LITUM
Gamáll bóndi úr sveit kom til
Reykjaavíkur með Guðríði konu
sinni. Langaði Guðríði til þess
að eignast mynd af sér, svo að
þau hjónin þrömmuðu til Ijós-
myndara.
Þegar þau komu til Ijósmynd-
arans, segir bóndi:
„Mig langar til að biðja yður
um svo sem tíu tildurslausar
og þokkalegar myndir af henni
Guðríði minni og eina stóra
landslagsmynd með öllum lit-
um og prjáli.“
* * *
LÍF HERMANNSINS.
Þýzki hershöfðinginn, von
Bock, sem barðist í Stálingrad,
hefir komizt svo að orði: „Líf
hermannsins miðast við það eitt,
hvers virði það er fyrir föður-
landið, og á sama hátt og pen-
ingamir öðlast það fyrst verð-
gildi, þegar því er eytt.“
,breyttur‘ ? spurði ég og velti Æyr
ir mér, tbvort Mikael sæi enn
sivo rnikið, að Jiann thefði getað
gert isér grein fyrir því, hvernig
iþeir thiöfðu leikið andlit dr. Kon
rad. Annar kjálkinn foatfði verið
möDbrtotinn og efri vörin stór-
sködduð, þannig að skein í ber-
an gervitanngarðinn.
— Jæja. í fyrsta lagi lyktar
foann öðruvási og svo er hann
orðinn svo ábaflega skrafforeyf-
inn nú orðið. Mantstu ekki, hvað
foann var fámáll? Það dróst ekki
úr thionum orð. Nú geturðu varla
fangið foann til að foætta að segja
þér sögur. Ég geri mér í hugar-
lund, að anönnum leyfist ekki
að tala miikið tí fangabúðum og
foann isé að foæta sér það upp.
— Ég vonafoara, að foann láti
ekki staðar numið við það eitt
að tala. Og vonandi getur foann
gert meira fyrir mig en þeir
gátu í Bandarákjunum.
— Það er nú þess vegna, sem
við erum foingað komin, Mikael
er ekki isvo? Þú veizt, fovers
foann krefst. Trausts og full-
kom-inn-ar Ihlýðni.
— Allt á lagi, kennari. Eg
treysti og folýði. En láttu mig
ebki drekka annað mjólkurglas
í kvöld.
■Ég veit eikki, (fovers vegna karl
maður, sem drekkur mjólk, foef-
ir sérstök íáihrif á bláðari tilfinn-
ignar bvenna. Sennilega á það
rætur isínar að rekja til hinna
algerlega kvenlegu eiginda í
forjóstum okkar. Þegar Mikael
var foáttaður kiukkustundu síðar
færði ég foonum glas af flóaðri
mjólk. Eg íhorfði á foann tærna
glatsið, sem foann foélt milli
beggja foanda sinna, eins og
foann foafði verið vanur að gera
í foernsku, og ég átti örðugt með
að stilla mig uan að láta í ljós
otf mikla viðkvæmni.
— Góða nótt oig dreymi þig
vel. Þú veizt, að fyrlsti_ draum-
urinn, tsem mann dreymir á nýj-
um istað, rætist alltaf, sagði ég
og Ihlúði að foionum. Ég foef ði ekki
átt að segja það, því að það
ruddi forott isáðnstu Ihindruninni
fyrir grátinum, og Mikaeil greiþ
hönd miína og dró mig til sán.
— Hvers vegna leggurðu
svona mikið á þig? isagði foann
góðlega. —- 'Þú þarft ekki að
segja mér óisat't, mamma. Það ér
raunveruleg móðgun. Sivo mikil
lydda er ég ekki. iEÆ ég á að
verða blindur, er einls gott fyrir
mig að vita það. Það eru ýmsir
hlutir, sem ég þarf að leggja til
hliðar, meðan enn er tími til.
Manstu fovað iShakespeare gamli
sagði? Men must endure their
going hence, even as their com-
ing hither; ripeness is all! . . . .
iStrax og Mikael var sofnaður
fór ég ií garnla loðfeldinn úr
iþvottabj arnarskinninu, sem ég
haifði flutt með mér frá New
Yiork, og fór út á isvalirnar, sem
voru á endilangri framfolið giisti-
foiússins. Það var svo myrkt þáir
úti, að ég varð að feta mig var-
lega áfram út að foandriðinu. Ég
gat hvorki séð fjöliinn handan
vatnsins né vatnið sjálft, öðru-
víisi en sem isvartari sorta í sorta
foafi næturinnar. Það var enginn
foimin og engar stjörnur, bara
lág iskýin, sem foéngu niður og
sveipuðu þorpið þessu foiksvarta
myrkri. Öll Ifoljóð voru þögriuð
og fovert eina’sta ljós horfið úr
gluggum þorpsins. Það heyrðist
glamur í keðju og r’ödd í út-
varpstæki á einlfoverjum fjarlæg
um istað í gistifoúsinu. Flöktandi
geisla frá ljóskeri reiðfojóls brá
fyrir. Það heyrðist folátur ein-
hvers staðar fríá. iSkýin foöfðu
enn lækkað. Nú var þorpið allt
sveipað í þeim. IHandrið vegg-
svalanna, sam var úr tré, var
ráfct. Kaldur úði dreifðist um
hár mitt og kinnar. Ég fann sárt
til ismæðar minnar og fannst ég
vera ein og yfirgefinn. Ég vafði
feldinum þéttar, að mér. Hann
var það eina, sem óg hafði fró
Jóni. Sivo fór ég að gráta.
Alla ævina foafði ég öfundað
ffólk, sem átti auðvelt með að
griáta. Það er einis og að geta
sent hjarta sitt í þvottahús og
fú það sáðan aftur foreinþvegið
bg sléttað. En ég tilfoeyrði þeirri
tegúnd manna, sem ekki er létt
um grát. Ég verð ;sár i hálsin-
um, foendurnar stifar og ég fæ
kuldaforoll lí foerðarnar, en tár-
ast get ég ekki. Slíðasta skiptið,
sem ég Ihafðá grátið, var í Vínar-
foorg, þegar Jón kom þangað
alveg óvænt. Þegar ég minntist
þess dagis, óx grótur minn að
mun.
Ég foafði ekki grátið, þegar
ungfrú Crump hringdi til mín
frá skrifstofunni og tjáði mér
mjög alvarleg, að Jón hefði
fengið foeilablóðfall og verið
fluttur í sjúkravagni í spítala.
Ekki foafði ég Iheldur grátið, þeg
ar mér var fooðið að kveðja Jón
,í síðasta sdnn, þar sam foann lá
í likkistunni sinni, snyrtur og
málaður, isivo að foann minnti
mig á dúkku. Ég haf ði ekki grát
ið, þegar útfararlagið var leikið
og kistan var látin slíga niður
nim gólfið £ íbálfararstofunni með
þeirri vélrœnu nábvæmni, sem
einkennir amerlískar jarðarfarir
svo mjög og sviptir þær öllum
mannlegum eiginledkum. Ekiki
þegar erfðáskhá Jóns var lesin,
og foinn blessaði sjóður kom í
dagsins ljós. Og ekki iheldur þeg
ar ég tók til lí skrifiborðinu h'ans
og fann öll foréfin, sem foann
hafði skrifað mér árin áður
en við gifftum okkur, ásamt
reikningnum 'fyrir ‘herbergin í
iSavoy-hótelinu, sem foann foafði
tefcið á leigu ihanda mér, og
tveim'Ur matseðlum, augsýnilega
fr'á einhverjum stað, iþar sem við
foöfðuim snætt saman miðdeg-
SS NYJA BIO
iVörðurinn við Bín
(„Watcfo on tfoe Rhine,,)
BETTE DAVID
PAUL LUKAS
Bönnuð bömum yngri en 12
ára.
Sýnd kl. 4, 6,30 og 9.
sem
leynilögreglumaður
Sýnd kl. 5.
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
GAMLA BiO B
Seinheppni
fréttaritarinn
{They Got Me Covered)
Spennandi og sprenghlægileg
gamanmynd.
BOB HOPE
DOROTHY LAMOUR
Sýnd kL 7 og 9.
Föðurhefnd
(Sagebrush Law)
TIM HOLT
Sýnd kl. 5.
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
m
i&verð. Engán móðir mun foafa
verið minna snortin við forúð-
kaup barnsins síhs en ég var
við forúðkaup Martins. Og þeg-
ar Jonni fór til Kína ,til þess að
sjá, fovað væri að gerast í Cfoung
king‘, hafði ég gefið foonum og
vinum foans miðdegisverð í
fcveðjuskyni án þess að ég kæm
ist úr jafnvægi. Aðeins núna,
þegar ég var ein í myrkri þess-
arar framandi nætur, sveipuð í !
garnla loðfeldinn 'hans Jóns og <
studdi mig við vott handrið
veggsvalanna, opnaði ég lindir
fojarta míns og grét.
Ég grét lengi og að vild minni,
og 'því lengur sem ég grét, því
foetur fiéll mér það. Ég heyrði
ekkann í sjálfri mér, og var á-
■kaflega imikil fouggun í því að
geta þetta. Ég vafði foandleggj-
unum utan um einn stólpann,
isam milligerð á svölunum studd
ist við, hallaði enninu upp að
foionum og grét. Ég fann við-
MEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
myndi hafa gert og þú líka, ef þú hefðir verið í míntim spor-
um. Þakkaðu heldur guði, Tommý.
Hjálmar reyndi að snúa til höfðinu svo að hann sæi, hver
hér væru að tala saman. En þá fann hann, að allir limir hans
voru dauðstirðir. Hann reyndi að opna munninn, en orð hans
urðu aðeins uml, sem lítt varð greint.
Mjú'kri mund var strokið um enni hans, og hin milda
rödd ihljómaði svo unaðsblíð í eyrum hans.
— Þú ert meðal vina. Liggðu bara kyrr og hvíldu þig.
Hann sá ásýnd þess, er ávarpaði hann, bregða fyrir, og
hann hugsaði sem svo með sjálfum sér; Einmitt þannig hafði
ég hugsað mér hana, með Síða hrokkinlokka, ferska vanga
og djúp augu, sem ljómuðu af gæzku og mildi. Og þó var
eitthvað meira í svip hennar, sem hann hafði raunar ekki
hugsað sér. Festu'legur dráttur kringum munninn. Og svo
var hún auk þess mun þroskaðri en hann hafði við búizt.
Hann lokaði aftur augunum, því að augnlokin voru blý-
Þung.
En heyrt gat hann.
Og nú heyrðist önnur rödd úr hinu horni tjaldsins:
— Hvernig líður honum?
Þetta var herra Wilson. Guði sé lof, þá var hann þó lífs.
Og eftir rödd hans að dæma virtist hann vera við dágóða
heilsu.
— Ágætt, var svar hans. — Þá er áhrifa eitursins loks-
ins hætt að gæta. En samt kann þess að verða langt að bíða,
að hann nái sér, því að hann er örþreyttur eins og raunar þú
sjálf.
4ÚAHK
X’MSOítkY, '
HOMEY/ ORPER5
ISORDER5/ .
STÚLKAN: „Komdu nú Kata.
Við erum búin að bíða eftir
þér í 20 mínútur. Við verðum
að halda áfram!“
KATA: „Ó, Midí, Bíddu bara í
eina mínútu. Ég verð að fá að
hitta Örn.“
STÚLKAN: „Það er slæmt, en
þetta má ekki. Skipun er skip-
un!“
ÖRN (í flugskýlinu): „Ég hef
ekki fleiri filmur. Nú er bezt
að lenda og hitta Kötu.“
r MO MORE FILM/TIME
TO HEAD FOR THE FIELD,
OH,MILLY, JU5T
ANOTHER MINUTE/
I MUST SEE
-1 SCORCHV/ )
WhILE KATHY WAIT5
FOR 5C0RCHY TO FIMI5H
THE AERIAL TRA1NIN&
DUEL,SHE I5T0LD THAT THE
U.S.O, TRAN5P0RT IS
READY TO LEAVE...
Y COME ON, KATHY/ YOU'VE KEPT
US WAITIN& TWENTY MINUTES/,
7 WE’VE GOT TO &ET GOINQ/