Alþýðublaðið - 03.06.1944, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLABIÐ
Laugardagur 3. júní 1944
ISTJARNARBIOSSS
Fjórar mæður
(Four Mothers)
Framhald myndarinnar
FJÓRAR DÆTUR
Lane-systur
Gale Page
Claude Rains
Jeffrey Lynn
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
Sala aðgm. hefst kl. 11
SKALL HURÐ NÆRRI HÆL-
UM
DAVÐ GAMLI hafði að vísu
alltaf verið nokkuð vínhneigð-
ur, en síðasta árið Kafði það
ekki skeikað, að hann var svín-
fullur þrjá daga í röð í hverjum
mánuði.
Nú sá Guðrún kona hans að
við■ svo búið mátti ekki una
lengur, og ákvað að leita ein-
hverra ráða til þess að láta
Dabba hætta þessu framferði.
Hún fór og beiddist ráða hjá
gömlum togaraskipstjóra, vini
hennar, og kom vongóð heim
frá honum, með karbidmola í
blikkdós.
Leið nú langur tími þangað
til Dabbi lendir á fylliríi og
gengur svo í tvo daga, en á
þriðja degi kemur hann heim
„slagviðrisfullur“ og kvartar
undan flökurleika og brennandi
verkjum í kviðarholinu.
Guðrún. fær honum strax
náttpottinn og skipar honum að
reka finguma niður í kokið og
æla öllu, sem hann geti, því
annars muni hann hljóta bráð-
an bana, en Dabbi var lífhrædd-
ur og hlýddi því skilyrðislaust.
Þegar hann hafði spúð nær
fullan náttpottinn, færir Guð-
rún hann úr fötunum og lætur
hann sofna. Seinna um kvöldið
lætur Guðrún karbítmolann í
náttpottinn svo allt fer að bulla
og sjóða. Vekur því næst Dabba
og sýnir honum hvernig ástatt
er. Dabbi náfölnar við sýnina og
segir:
„En sú heppni, að suðan
skyldi ekki koma upp fyrr en
allt hafði sullazt upp úr mér.“
I straumi örlaganna
Mikael er sofnaður — ég skal
ná í það fyrir þig — bíddu
augniblik — ég skal koma með
það niður — —
Eins oig venjulega var nátt-
jakkinn minn ósamstæður
við buxurnar. Ég íhefði átt að
vera í smekklegum og falleg-
um náttifötium. En nú var ég í
þvældum, ósamstæðum náttföt-
um. Jakkinn var blár með litil-
um, rauðum stjörnum, en bux-
urnar voru með bláum röndum.
Hiárið á naér var allt í einum
göndli og ég var berfætt. Ég
hefi þó að mdnnsta kosti ekki
krem á andiitinu hugsaði ég.
Já, stúlka mín, og það er helá-
ur ekki dytft og málað, hvíslaði
hvimleið rödd að mér. Jæja,
Ihiverju skiptir iþað, hugsaði ég.
Ekki lanigar mig til að tæla
hann, eða er það? Það er eins
gott að hann sjái, hvernig mið-
aldra kvenmaður litur út, þegar
hún er háttuð. Það slær að
minnsta kosti striki ysfir allan
ibarnaskap í eitt skipti fyrir öll.
Ég rétti honum tóbakið gegnum
rifu á hurðinni oig skreiddist síð-
an í rúrnið, óánægð með sjálfá
mig og veröldina. Um miðja
nótt vaknaði ég og mundi, að
fyrir aðeins þrem dögum hafði
■Kristófer fengið stóra dós af
hinni sérstöku tóbakstegund,
sem hann reykti. Hann hlaut
því að hatfa að minnsta kosti
tveggja mánaða birgðir. Hvers
vegna hafði hann þá komið í
rigningunni og staðið undir
glugganum mánum til að horfa
á ljósið mitt? Þessi spurning
kom óþægilega við mig, og því
meir, sem ég velti henni fyrir
miér, því meiri s'ársauka oilli hún
mér.
Mannstu þegar við fórum upp
að 'sæluhúsinu að Arli og ég
gafst upp í efri klettahjallan-
um? Þú hafðir kaðal á milli
okkar og ég hafði engan mátt
í mér tii að komast upp og þú
raunverulega dróst mig upp. Ég
var bálreið við sjálfa mig og
fánmst ég vera eims gömul og
Metúsalem.
— Ég iskil Faust Göethe full-
komlega, sagði ég, þegar við
sátum - á bekknum fyrir utan
sæluhúsið og létuim sólina skína
á lokuð augu okkar.
— Gerirðu það raumverulega?
sagðir þú -letilega. -—- Ekki geri
ég það. Að minmsta kosti. alls
ekki annan kaflann.
— Ef erkióvinurinn kæmi til
mín og byðist til að gera mig
sextán ára aftur, myndi ég með
glöðu geði fiara til Viítis fyrir
það. Ég get raunverulega einskis
óskað mér fremur en að
kölski geri mér slíkt tilboð.
Þú svaraðir ekki strax og
ég gerði-ráð fyrir, að þú hefðir
ekki blu'stað. á mig eða þá sofn-
að út frlá þessari þægilegu
þreytukennd, sem stafar af erf-
iðri fjallgöngu.
— Drottinn minn sæll, en
■ hvað þú værir leiðinleg, Marion,
ef þú værir sextán ára, og hve
heimsk. Auk þess værir þú hald
in af- allskonar leiðindagriilum
og með digra og feita barnafót-
leggi, sagðir þú að lokum.
Kölski kom. ekki, og mér létti
stórum, þegar þú sagðir þetta.
Við vorum svo góðir félagar,
'Kris, vorum við það ekki? Við
gáfum og þágum, hvort um sig.
Það var ekkert, sem skildi okk-
ur að, nema þessi fimmtán ár,
hugsaði ég oft. Ef ég hefði f-æðzt
seinna. Ef ég. hefði fæðzt fyrr.
Það er ekki árafjöldinn, sem
gerir mann gamlan, ekki hrukk
urnar og ekki reynslan. Það er
það, að maður tilheyrir þeirri
kynslóð, sem maður fæðist til
og setur mark sitt á mann, óaf-
mláanlegt. Ef ég hugsaði mér
ástarævintýri milli mín og Krist
ófers, fannst mér það eins fjar-
stætt eins og að hugsa sér sófa
frá ViktoníutiímaJbilinu við hlið-
ina á stálhúsgögnum nútímans..
Svo fór Mikael að langa til
að æfa sig í að leika á píanó. —
Ef til vi.ll get ég náð ofur-litlum
árangri í því, meðan ég get -ekki
orðáð læknir, sagði hann. Þessa
mánuði hafði ég not fyrir allt
sem mér bafði lærzt í lífinu.
Hljómlist , hj-úkrun, tréskurð.
Dállítið af Iþolinmæði og ofurlát-
ið af bjartsýni. Þá reynslu, að
ekkert væri svo slæmt, að mað-
ur ekki gæti vanizt því. Ef ég
því get haldið það nógu lengi
út að vera á þessari jökul-
sprungu, kan-n svo að fara, að
mér finnist ég eiga þár heima
og þyki jafnvel miður að vera
Ibjargað þaðan. Eins og Till-
mann kapteinn, sem hafði ver-
ið svlo lengi f skotgröfunum, að
hann gat ekki hugisað sér áð
isofa framar d rúmi. Ef til vill
mundium við venjast því svo
vel að búa -í neðanjarðartoyrgj-
um, að við ekki kærðum okkur
um að koma upp á yfirtoorðið
og njlóta -sólarljóssins, þegar síð-
ustju teprelngjunnli Ihefðji ver|ið
varpað log síðasta borgin j.öfnuð
við jörðu.
— Við skulum fara til Genf
og taka piíanó á leigu handa
Mikael, stakk Kristófer upp á.
Hann var vel kunnugur á Genf,
þvá að hann hafði haft þar ein-
hvern istarfa á hendi á vegum
Þjóðabandalaglsins. Ég geri ráð
fyrir, að hann hafi verið ritar-i
einhvers meðlims brezkrar isendi
nefnidar á hinum ógiftusamlegu
náðstefnum 1936. Og ég gerði
einnig ráð fyrir, að meginþátt-
urinn af toeiskju hans og háði
varðandi alþj óðastjórnmál ætti
rœtur sínar að rekja til þess
tíma.
-—■ VMtu nú ekki vera svo ynd
islegur, Kris, að fara einn til
Genf? Ég get ekki farið féá
Mikael, sagði ég og var órótt
innan rifja. Siíðan rigningar-
4,
NTJA Blð
Ráðkæna stúlkan
(The Amazing Mrs Holliday)
Skemmtileg söngvamynd
með
Deanna Durbin
Barry Fitzgerald
Arthur Treacher
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
Sala hefst kl. 11
GAMLA BIO
rrl
LBros gegnum fár
(Smilin’ Through)
Metro Goldwyn xvlayer
söngvamynd, tekin í eðlileg
um litum.
Aðalhlutverk leika
Jeanette MacDonald
Brian Aherne
Gene Raymond
Sýnd kl. 7 og 9
Kl. 5:
Ntðurrffsmennirnir
Wrecking Crew
" Richard Arlen
Chester Morriss
Sala aðgöngum. hefst kl. 1
nóttina góðú hafði ég forðazt
hann eins og mér var unnt. Ég
ætlaði mér ekki að haga mé’r
eins og tojáni, en það varð æ
erfiðara að forðast það.
— Nei, -svo yndislegur vil ég
ekki v-era. Mikael er -enginn
hvítvoðungur, og dóttir Hamme
lins mun með gleði gæta hans
í tvo daga, Marion, sagði hann.
— Auk þess er mál til komið
fyrir þig að hitta klæðskera í
Genf og láta hann sauma þér
ný sikíðaföt. Gömlu skíðaffötin
þín eru farin að láta á sjá, og
guð veit, hvað skeð getur áður
en næsti vetur -gengur í garð.
Það er réttara að ver-a við öllu
ibúin.
Já, og ég get látið gera eitt-
hvað við hárið á mér, hugsaði
ég, og það réði úrslitum. Að
láta gera eitthvað við hárið á
sér er ein aff frumhvötum ást-
fanginnar konu. Nú var það far-
ið að láta á sjá aff fjall-asólinni
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
.... Hver dagurinn leið af öðrum, og eftir því, sem
fram liðu stundir, ukust hinum sjúku kraftar að nýju. Wil-
son fór í ferðalög með Jefferson, en Hjálmar hélt sig heima
við, og þær voru ekki fáar svansúlurnar, sem hann hafði
dregið í búið og framreiddar höfðu verið í hinu sameigin-
lega eldhúsi, þar sem A’lísa réði lögum og lofum.
Dag nokkurn mætti Hjálmar Páli heima víð tjaldið.
Hásetinn kom utan af hrísakrinum og bar reku um öxl.
— Jæja, landi, hrópaði hann á dönsku, og bros færðist
yfir veðurbarið andlit hans. — Það er þá á morgun.
— Já, á morgun, endurtók Hjálmar og endurgalt bros
hans. Wilson bar að í sömu svifum.
— Jæja, vinir mínir, mælti hann. — Það er þá á morgun
sem við leggjum af stað.
Já, nú yar loksins hinn mikli dagur upp runninn, er
þeir skyldu endanlega kveðja staði þá, þar sem þeir höfðu
lifað svo marga og merka atburði, þolað súrt og sætt. En
þótt undarlegt megi heita, virtist á þessari stundu allur
mótgangur gleymast þeim og hugir þeirra aðeins rúma
endurminninguna um allt hið góða, sem þeir félagar höfðu
notið á hinu gestrisna heimili trúboðans.
Morguninn er runninn upp.
Vopnaðir Ivitarnir bíða utan við tjaldbúðina.
Sólargeislarnir blika á spjótsoddunum. Vöðvar hinna
kraftalegu líkama þenjast, og hörundið gljáir af raka, því
að gengið hefir á með gróðurskúrir að undanfömu. Blökku-
mennirnir tala fjörlega saman og hrópa óþolinmóðir til tjalds
ins, þar sem hinir hvítu vinir vorir neyta síðustu máltíðar-
innar áður en þeir leggi af stað.

X WA5 SO LOW I
COUID'VE SWUN& MY
IEGS OFF THE ED&E
OFA POST-CARD/I
JUST WANTEDTODIE/
WHAT N
HAPPENED?
iYNDA
S AG A
SAMMY: ,,Svö virðist, sem við
munum brátt lend-a í orr-ustu
Örn!“
ÖRiN: „Jæja.“
SAMMY: „Rífðu þig upp úr
þessu Örn. Ég veit hvemig þér
líður. Einu sinni fékk ég svona
hjartasjúkdóm — eins og þú
ert með. Mig langaði þá bara
til þess að deyja. .. .“
„Og
og
hverig
ORN:
fór....“
SAMMY: „Hún vildi mig....“