Alþýðublaðið - 14.06.1944, Blaðsíða 8

ALÞTPUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 14, júúi 1344»
ASTJARNARBIÖSS
Undir dögun
(Edge of Darkness)
I
Stórfengleg mynd um bar-
áttu norsku þjóðarinnar.
/
Errol Flynn
Ann Sheridan
Walter Huston
Nancy Coleman
Bönnuð börnum innan 16 ára
Sýning kl. 4, 6,30 og 9
Sala aðgöngum. hefst kl. 11
■■■■■■■■■■■■■■■■■MHi
NÝMÓÐINS SKÓR
EINU SINNI var Sigvaldi
nokkur staddur í Reykjavík, og
hafði farið þangað í verzlunar-
erindum. Hann var í hezta
skapi, með fullt veski af pen-
ingum og ögn af „krummaolíu“
í kollinum. Nú vildi hann kaupa
eitthvað til þess að gleðja konu
sína með, þegar hann kæmi
heim.
Hann hrá sér inn í skóhúð og
athugaði þar skó, en þótti þeir
allt of dýrir. Þegar hann var í
þann veginn að fara úr út húð-
inni, kallar húðarmaðurinn til
hans:
„Við höfum hérna ódýra skó,
en það eru sýnishorn og ekki
alveg samstæð.“
Sigvaldi lét ekki segja sér
það tvisvar og valdi úr sýnis-
hornunum svartan skó á vinstri
fót, en hrúnan á þann hægri.
Nú hélt hann glaður heim-
leiðis með skóna, gaf þá konu
sinni og hlaut rembingskoss
fyrir. Þegar frúin fór að máta
skóna, hrá henni heldur í hrún
er hún sá, að annar var svart-
ur en hin hrúnn, og hað hónda
sinn um skýringu á þessu fyrir-
brigði.
Sigvaldi varð ekki í vand-
ræðum með að útlista þetta:
„Þessir skór, góða mín, eiga
að reykjast í röskan mánuð upp
í eldhúsrjáfri, svo þeir fúni síð-
ur og fái þann haldgóða hrafn-
tinnugljáa, sem hefðarfrúrnar í
Reykjavík. hafa svo miklar
mætur á.“
* * *
FRÚIN: „Sjöfn, það þarf að
vökva þennan kaktus.“
Stúlkan: „Ég er nú vön að
skyrpa á hann einu sinn í viku.“
nálgast stórborg í fyrsta skipti.
Einkum ef það er kvöld —
þessi dularfulli tími milli dags
og nætur, þegar lífið er að renna
af einu sviði á annað. En hvað
nóttin lofar fögru. Er hún ekki
dýrmæt hinum þreyttu. Gömul
von um frið og hamingju kem-
ur upp í huga manna, alltaf aft-
ur og aftur. Á þessari ’ stundu
segir erfiðismaðurinn við sjálf-
an sig: „Nú verð ég bráðum
frjáls. Ég verð einn af þeim
hamingjusömu. Strætin, ljós-
kerin, upþlýstu borðsalirnir, —
allt þetta er mitt. Leikhúsið,
sönghöllin, veizlurnar, gleðin og
hvíldin, — alls þessa get ég not-
ið.“ Enda þótt allir séu ennþá
lokaðir inni í verksmiðjum þá
streymir eftirvæntingin út. Hún
berst með vindblænum. Jafnvel
mestu dauðyflin verða fyrir ein
hverjum áhrifum, sem þau geta
ekki látið í ljós né lýst með orð-
um. Það er farg erfiðisins, sem
nú hefir verið tekið af öxlum
þeirra.
Carrie systir starði út um
gluggann. Nýi félaginn hennar
hreifst með af undrun hennar
og hrifningu — þessi gleði er
svo smitandi — og hann fann
aftur til hinna gömlu töfra borg
arinnar og benti á markverð-
ustu staðina.
„Þetta er Norð-Vestur Chica-
go“, sagði Drouet. „Þetta er
Chigcago-f 1 j ótið' ‘, og hann benti
á lítið gruggugt vatnsfall, sem
var troðfult af hámöstruðum ’
skipum frá fjarlægum vötnum.
Svo heyrðist hávaði og skrölt í
brautarteinum og allt þetta var
horfið sýnum. „Chicago er að
verða stærðar borg“, hélt hann
áfram. „Hún er dásamleg. Og
þar er vissulega margt að sjá.“
Hún heyrði ekki vel, hvað
hann sagði. Hún fann til hræðslu
og kvíða. Þarna var hún alein,
langt frá heimili sínu og þaut
áfram inn í þetta stóra haf af
lífi og framkvæmdum og nú
fann hún svo sárt til þess. Hún
greip andann á lofti — og henni
leið illa, því að hjarta hennar
barðist allt of ört. Hún hálflok-
aði augunum og reyndi að
ímynda sér, að ekkert væri að,
og Columbia City væri rétt hjá.
„Chicago! Chicago!“ kallaði
lestarstjórinn og opnaði dyrnar.
Þau þutu nú inn á enn þéttara
járnbrautarsvæði, þar sem allt
moraði af lífi og hljómaði af
hávaða umferðarinnar. Hún fór
að tína saman pjqnkur sínar og
kreppti hnefana utan um budd-
una. Drouet reis á fætur, sló
saman fótunum til að rétta brot-
ið í buxunum sínum og greip
fallegu gulu handtöskuna sína.
„Frændfólk yðar tekur víst á
móti yður“, sagði hann. ?,Má eg
bera töskuna fyrir yður.“
„Æ, nei, þakka yður fyrir“,
sagði hún. „Ég vildi helzt að
Iþér gerðuð það ekki. Það væri
lika bezt að systir mín sæi okk-
ur ekki saman.“
„Gott og vel“, sagði hann vin-
gjarnlega. „En ég ætla nú samt
að hafa gætur á yður, ef hún
skyldi ekki koma og sjá um að
þér komizt heilu og höldnu á
ákvörðunarstaðinn.“
„Það væri fallega gert af yð-
ur“, sagði Carrie, og fann hve
nærgætinn hann var við hana
í öllum þessum vandræðum.
„Chicago“, kallaði lestarstjór-
inn og dró seiminn. Þau voru
nú undir stóru, dimmu hlífðar-
þaki og stöðvarljósin voru far-
in að kom fram. Alls staðar
voru farþegabílar og lestin tos-
aðist áfram eins og snígill væri
á ferð. Farþegarnir í lestinni
stóðu allir upp og flykktust
fram að dyrunum.
„Jæja, þá erum við komin“,
sagði Drouet og gekk á undan
fram að dyrunum. „Verið þér
sælar, þangað til ég hitti yður
á mánudaginn.“
„Verið þér sælir“, svaraði
hún og tók í útrétta hönd hans.
„Þér munið, að ég hef gætur
á yður þangað til þér eruð búin
að finna systur yðar.“
Hún horfði brosandi í augu
hans.
Þau gengu út og hann lét sem
hann tæki ekkert eftir henni.
Horuð og óásjáleg kona þekkti
Carrie á brautarpallinum og
flýtti sér til hennar.
„Cai;rie systir!“ kallaði hún
og þær föðmuðust á undarlega
vélrænan hátt.
Carrie fann strax breytinguna
á umhverfinu. í öllu þessu nýja,
ruglandi og ærandi fann hún nú
kaldan raunveruleikann við hlið
sér. Systir hennar bar auglljós
merki biturleika og erfiðis.
„Nú, hvernig líður öllum
heima?“ spurði hún. „Hvernig
líður pabba og mömmu?“
Carrie svaraði henni, en hún
horfði í aðra átt. Neðar á göt-
unni, sem lá inn i biðsalinn og
þaðan út á götuna, stóð Drouet.
Hann horfði aftur fyrir sig.
Þegar hann sá, að hún hafði
séð hann og var með systir sinni,
sneri hann sér við til að fara og
brosti til hennar um leið. Carrie
var sú eina sem sá það. Henni
fannst hún hafa glatað ein-
hverju, þegar hann fór af stað.
Þegar hann hvarf fann hún sárt
til fjarveru hans. Hjá systur
sinni var hún einmana; einmana
vera á víðáttumiklu ólgandi
hafi.
ANNAR KAFLI.
íbúð Minnu var í þeim hluta
West Van Buren Street, þar sem
verkamenn og skrifstofumenn
áttu heima, sem á sínum tíma
höfðu komið og héldu sífellt á-
fram að koma til borgarinnar
sbb mm bíú
| Skemmfisfaður
hermanna
(„Stage Door Canteen“)
Sýnd klukkan 6,30 og 9.
leð lögum skal
land byggja
Cowboysöngvamynd með
Tex Ritter ogBill Elliott
Börn fá ekkki aðgáng
1B Sýning kl. 5:
með fólksstraumnum úr sveit-
unum, sem komust upp í 50 000
árlega. Hún var á þriðju hæð
og gluggarnir sneru út að göt-
unni, þar sem búðargluggarnir
ljómuðu á kvöldin og börnin
léku sér. Carrie fannst hljóðið
af smábjöllunum á hestvögnun-
um sem óku fram hjá, eins dá-
samlegt og hún hefði aldrei
heyrt það fyrr. Hún starði út á
upplýst strætið, þegar Minna
hafði fylgt henni inn i setustof-
una, og hlustaði með hrifningu
á umferðina og hinn drynjandi
hávaða stórborgarinnar, sem
náði yfir margar mílur í allar
áttir.
GAMLA BIG
Söngvaflóð
(Hit Parade of 1943)
Susan Hayward
John Carroll
ásamt hljómsveitum
Freddy Martins og
Count Basie’s
Sýnd kl. 7 og 9.
Eyja Eeyndar-
dómanna
Frances Dee
Tom Conway.
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Sýnd kl. 5
Þegar móttökuathöfnin var
gengin um garð, fékk frú Han-
son Carrie barnið og fór sjálf
að hugsa um kvöldmatinn. Mað-
ur hennar spurði nokkurra
spurninga og settist síðan niður
til þess að lesa kvöldblaðið.
Hann var þegjandalegur maður,
fæddur í Ameríku, af sænsku
bergi brotinn og vann nú við að
þvo kælivagnana í sláturhúsun-
um. Fyrir hann skipti það engu
máli, hvort mágkona hans var
hjá þeim eða ekki. Útlit hennar
hafði ekki minnstu áhrif á hann.
Það eina, sem hann hugsaði um,
var, hvernig horfurnar væru
með atvinnu í Chicago.
BJÖRNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
flestum mönnum einkennilega fyrir sjónir, en þó komu hí-
býli hans, er sóknarbörn hans nefndu „hellinn“ mönnum
enn einkennilegar fyrir sjónir. Maður gat ómögulega hugsað
sér neitt, sem minnti jafnlítið á þá tegund hlýlegra smá-
herbergja með bókahillum og þægilegum stólum, sem þekki-
legir sveitaprestar eru vanir að hafast við í með reykjar-
pípur sínar og predikanir. í þessari stofu prestsins var ekki
nokkur dula fyrir glugganum. Gólfið var sótsvart og hús-
gögnin voru ömurleg — gamall l'egubekkur með vaxdúk,
nokkur smáborð, tóm bókahilla og hrörlegur hægindastóll
úr tré með leðursessu. Þessu var dreift um herbergið, og var
skipulagslaust og skorti mjög á allan þokka og þægindi. Það
eina, sem gat gert manni glatt í geði, var sérkennilegt safn
stórra bjarnarfelda og selsskinna, rostungstanna' og hrein-
dýrahorna. Var þetta allt f est upp á annan langvegginn eins
og á safni. En í horninu við ofninn var lítið borð, þar sem á
voru heldur sóðalegar leifar af káli í leirskál, rúgbrauðshleif-
ur, bráðið smjör í könnu og hnífu.
Presturinn í Sæborg var sem sé einbúi og lifði í hvívetna
einbúalífi. Eða réttara sagt: Heimili hans var öll sveitin og
grennd hennar, en um skóga hennar og lynghæðar lagði hann
leið sína frá morgni til kvölds með byssu sína eða stóra eik-
arlurkinn — og hræddi börn og vegfarendur með hinu villi-
mannslega útliti sínu og hrossahlátri.
m YMOA-
IAGA
HERE WE SO, MIKE/ WE'LL BE
OUT OF THI5 DANI6ER 20NJE 1N A
FEW 5HAKES/G0T TO KEEP OUR
“I PRETTY CAROO SAFE/ t—-
Flugvélin leggur af stað með stúlkurnar: <í vélinni) „Svona nú leggjum við af stað. Við verðum komin út úr hættusvæðinu innan
skamms. Við verðum að gæta Ihins dýrmæta og fagra farms okkar.