Alþýðublaðið - 27.06.1944, Blaðsíða 8

ALÞTÐUSLAÐ8Ð
I»ri#judagur 27. jóní 1944.
SSTJARNARBiðSSS
Á tæpasia vaði
(Background to Danger)
Spennandi mynd um viður-
eign njósnara ófriðarþjóð-
anna í Tyrklandi.
George Raft
Brenda Marshall
Sidney Greenstreet
Peter Lorre
Bönnuð börnum innan 16 ára
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
Fréttamynd:
INNRÁSIN í FRAKK-
LAND.
Innreið bandamanna í
Róm. Páfi ávarpar
mannfjöldann.
ffiiecdcM' ;
FRÚ EIN kom inn í verzlun
og ætlaði að kawpa drykkjar-
ílát handa hundinum sínum.
„Vilduð þér já ílát með orð-
inu hundur prentuðu á?“
spurði búðarþjónninn hævérsk-
lega.
,jNei, þess þarjekki,“ svaraði,
frúin. „Maðwrinn minn drekkur ,
nejnilega ekki vatn, og hundur- i
inn minn er ekki læs.“
ÞAÐ VAR VERIÐ að raka
forstjórann. Allt í einu segir
rakarinn:
„Afsakið, en þér hajið víst
ekki borðað jarðarberjasultu
með morgðunverðinum?“
„Nei,“ anzaði kaupmaðurinn.
„Ja, livert í logandi, þá hlýt
ég að haja skðrið yður í háls-
inn.“
* * *
TVEIR NEGRAR voru að
tala um væntanlegt stríð.
„Ég ætla að vera i riddara-
liðinu,“ sagði annar þeirra.
„Ekki dettur mér það i hug.“
svaraði hinn. „Ég .vil ekki
hossast á neinni bykkju, þegar
lagt verður á jlótta.“
* * *
FAÐIRINN (við unga mann-
inn): „Hvernig dirjist þér að
biðja dóttur minnar? Haldið
þér, að þér getið veitt henni
það atlæti, sem hún hejur átt
að venjast hjá mér?“
Hinn ástjangni: „Ekki skil
ég annað. Ég er mesti jantur
líka.“
leit nákvæmlega út ein;s og verk
smiðjustúlka, þegar anjdilitið er
undianskildð. Hún haifði reglu-
legri andlitsdrætti en algengt er
og svipur hennar var blíðlegur,
stillilegur og mjög aðlaðandi.
Það er eniginn hægðarleikur
að fara eldisnemma á fætur á
miorgnana fyrir þá, sem eru van
ir að sofa til sjö eða átta eins
og Carrie. Hún féfck dálitla inn-
sýn inn í líif Hansons, þegar hún
leit hálfsofandá /inn í borðstiof-
una um sexleytið og sá hann
sitja þar þegjandi og borða
morgunmatinn ásamt Minnu og
'barninu, en það var orðið nógu
gamalt til að sitja í háum stól
og róta með skeið í matnum.
Carrie var orðin kvíðáfull, þeg-
ar hún hugsaði tii þess, að hún
átti að taka að sér nýjar og ó-
•þekktar skyldur. Nú var aðeins
eftir askan af öllum draumum
hennar — en æskan huldi þrátt
fyrir allt nokkra vonarneista.
Hún var svo taugaóstyrk að hún
borðaði án þess áð segja nokkurt
orð, og reyndi að gera sér í hug-
arlund. hvernig væri að vinna
þama, hvað hún yrði látin gera
oig hvernig yifirboðarar hennar
kæmu fram við hana. Kannske
kæmist hún í samband við for-
stjórana og hún yrði iátin vinna
undir eftirliti alvarlegra og vel
klæddra manna.
,,Jæja, gangi þér vel,“ sagði
Minna, þegar.hún var að fara
af stað. Þær böfðu komizt að
'þeirri niðurstöðu, að það væri
bezt að fara gangandi að
minnsta koisti í þetta skipti til
þess að vita, hvort hún gæti
ekki aliltaf farið gangandi í vinn
una — sextíu cent á viku í far-
gjöld var ekki svo lítil upphæð
undir þessum kringumstæðum.
,,Ég skal segja þér í kvöld,
hvort ég get það“, sagði Carrie.
Þegar Carrie var komín út á
bjarta götuna milli verka-
manna, sem skálmuðu framhjá
henni, hestvagna, sem óku
framhjá troðfullir af skrifstofu-
fólki og verzlunarfólki, milli
manna og kvenna, sem komu út
úr húsunum og gengu til vinnu
sinnar, varð henni strax rórra
í huga. Hver finnur til ótta í
bjartri morgunsólinni undir
heiðum, bláum himni og í hlýj-
um vindblæ? — Enginn nema
sá, sem er gripinn vonlausri ör-
væntingu. Á næturnar eða á
daginn í dimmum og skuggaleg-
um herbergjum getur hræðsla
og illur grunur gripið um sig,
en í sólskini getur ekkert þess-
háttar þrifizt —- ekki einu sinni
dauðaskelfing.
Carrie gekk beint áfram,
þangað til hún var komin yfir
ána, og þá beygði hún inn á
Fifth Avenue. Þarna var stræt-
ið eins og djúp, breið gjá með
veggjum úr brúnu graniti og
dökkrauðum múrsteinum.
Gluggarúðurnar voru hreinar
og fágaðar. Vagnarnir skröltu af
stað í þéttum röðum, og menn
og konur, piltar og stúlkur voru
á hraðri ferð í allar áttir. Hún
mætti ungum stúlkum, jafnöldr-
um sínum, sem horfðu á ófram-
færni hennar með fyrirlitningu.
Hún furðaði sig á mikilleik þessa
lífs og allri þeirri þekkingu,
sem þeir yrðu að hafa, sem gætu
komizt áfram. Hún var gripin
af ótta yfir sínu eigin dugleysi.
Hún vissi ekki 'hvernig hún ætti
að haga sér, hún yrði allt of
sein. Henni hafði verið synjað
alls staðar, vegna þess .að hún
kunni ekki neitt og vissi ekki
neitt. Hún yrði skömmuð, auð-
mýkt, og loks yrði 'hún rekin
burt með smán.
Hún var máttlaus í hnjánum
og greip andann á lofti, þegar
hún kom að skóverksmiðjunni
á horninu á Adams Street og
Fifth Avenue og fór inn í lyft-
una. Þegar hún steig út úr henni
á fjórðu hæð, var enginn mað-
ur sjáanlegur. hún sá aðeins háa
stafla af öskjum og kössum. Hún
stóð þarna hrædd og kvíðafull
og beið eftir því, að einhver
kæmi.
Nokkru seinna kom herra
Brown þangað. Hann virtist
ekki þekkja hana aftur.
„Hvers óskið þér?“ spurði
hann.1
Carrié missti næstum kjark-
inn.
„Þér sögðuð að ég ætti að
koma hingað og fá vinnu —“
• „Nú“, greip hann fram í. „Ein-
mitt það. Hvað heitið þér?“
„Carrie Meeber.“
„Ójá“, sagði hann. „Þér skul-
uð koma með mér.“
Hann gekk á undan henni á
milli hárra hlaða af kössum,
sem ilmuðu af nýjum skóm,
þangað til þau komu að járn-
dyrum, sem voru að sjálfri verk-
smiðjunni. Það var stór salur,
en lágur undir loft með glamr-
andi og skröltandi vélum, og
snöggklæddir menn í hvítum
skyrtum með bláar bómullar-
svuntur gættu þeirra. Hún
fylgdi honum auðmjúk eftir
framhjá skröltandi, sjálfvirkum
vélum. Hún horfði beint fram
fyrir sig og var litið eitt rauð
í kinnum. Þau fóru innst inn í
salinn og fóru þaðan í lyftu upp
á sjöttu hæð. Nú gaf herra
Brown verkstjóra nokkrum
merki, sem stóð þar inn á milli
véla og vinnuborða.
„Þetta er stúlkan“, sagði
hann. Bíðan sneri hann sér að
Carrie og sagði: „Þér skuluð
fara með honum..‘ Því næst fór
NYJA BIO
Rómantísk ásl
Dans og söngvamynd.
Aðalhlutverk:
Fred Astaire
Rita Hayworth
Adolpke Menjou
Xavier Gugat og
hljómsveit hans
Sýnd kl. 5, 7 og 9

OAMLA BIO
PÉTUR MIKLI
(Peter the First)
Rússnesk stórmynd,
SIMONOV
TARASSOVA
Sýnd kl. i, 1 og 9.
Sóknarpresturinn
í Panamint
(Parson of Panamint)
Charlie Ruggles
Ellen Drew
Bönnuð fyrir börn ingri en
12 ára.
Sýnd kl. 5.
I
hann burt og Carrie elti þenn-
an nýja yfirboðara sinn að litlu
skrifborði úti í horni, sem hann
notaði sem nokkurs konar skrif-
stofu.
„Hafið þér aldrei unnið áður
við neitt svipað þessu?“ spurði
hann fremur hranalega.
,,Nei“, svaraði hún.
Hann virtist hálf ergilegur yf-
ir þvi að þurfa að gera sér ó-
mak við svona viðvaning, en
hann skrifaði nafn hennar hjá
sér og gekk síðan á undan henni
þangað sem hópur af
stúlkum sat fyrir framan skrölt-
andi vélar. Hann lagði höndina
á öxlina á einni stúlkunni, sem
var að setja göt á yfirleður með
aðstoð vélarinnar.
„Heyrið þér,“ sagði hann.
„Þér getið sýnt þessari ungu
stúlku, hvernig hún á að haga
4 sér við þetta. Þér skuluð koma
til mín, þegar þér eruð búnar.“
I Stúlkan, sem ávörpuð var,
BJORNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
um, að hann yrði með þolinmæði og auðmýkt að bera ok
það, sem drottinn hafði lagt honum á herðar.
Þorkell leit fyrst dagsins ljós í litlu, józku sveitarþorpi.
Faðir hans var þar undirkennari, og hann dó skömmu eftir
að Þorkell fæddist og skildi konu sína og son eftir í hinum
kröppustu kjörum. Nokkrir ættingjar Þorkels hlupu þá und-
ir bagga með móður hanS til þess að kosta hann til náms
í latínuskóla þorpsins frá því, að hann var tíu ára gamall,
þar eð það hafði verið síðast ósk föður hans á dánarbeði hans,
að sonur hans yrði látinn ganga menntaveginn, og skyldfólk
hans taldi það skyldu sína að verða við þeirri ósk.
Þetta voru löng og þjáningarfull ár fyrir hið misheppn-
aða barn, Oftar en einu sinni var honum skapi næst að ör-
vænta og leggja árar í bát. Þegar Þorkeli auðnaðist svo loks-
ins að ná stúdentsprófi tuttugu ára gamall, var hann þegar í
stað látinn innrita sig í guðfræðideildina með það fyrir aug-
um að verða prestur í Grænlandi, þar eð móður hans hafði
verið talin trú um það, að það væri hið eina hyggileg, sem
sonur hennar gæti tekið sér fyrir hendur í lífinu.
Þorkell veitti sjálfur ekkert viðnám heldur sætti sig
við þessa ákvörðun með sömu þolinmæði og hann hafði van-
ið sig á að taka öðrum ákvörðunum forlaganna. Hann hafði
varla áttað sig á þessu fyrr en allt var komið í kring. En þó
var sannleikurinn sá, að því fór alils fjarri, að hann væri
eins sljór og sinnulaus eins og margur myndi hafa ætlað.
YliA
IíJMjI
KATA: „Ég hæfði hann . . . ég
hæfði hann . . . Þetta er
hræðilegt“.
MILLY: „Svona nú, Kata,
kærðu þig kollótta. Hann átti
það skiildð. þeir eiga það allir
iskilið. Þeir byrjiuðu þennan
hræðilega leik. Þú miátt ekki
•vera veikgeðja, systir góð.
Svona niú, við höfum verk að
vinna“.
SÆRÐUR FLUGMAÐUR: „Ó,
mamma, hjálpaðu mér. Mér
líður svo iiha“.
KATA: „Ég er að koma. vinur
minn . . . óg er að koma . . .“