Alþýðublaðið - 09.07.1944, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 9. júlí 1944.
MSTJARNARBIIKSI
Glali á hjalla
(The More the Merrier)
Amerískur gamanleikur
Jean Arthur
Joel Mc Grea.
Charles Cobum.
Sýnd ^kl. 3, 5 og 7.
Sala aðgöngum. hefst kl. 11
Tsarifsfn
Stórfengleg rússnesk mynd
frá vörn borgarinnar Tsar-
istsyn — nú Stalingrad -—
áriö 1918.
Aðalhlutverk:
M. Gelovani (Stalin)
N. Bogolyubov (Vorsoshilov)
Sýnd kl. 9.
Bönnuð börnum innan 12
ára.
ÞEGAR D’ANNUNZIO var
staddur i Frakklandi, var hon-
um eitt sinn fært bréfspjald,
sem aðeins stóðu á þessi orð:
„Til mesta skálds Ítalíu.“ —
Hann neitaði að taka við því
með þeim forsendum, að hann
væri ekki einungis mesta skáld
Ítalíu — heldur alls heimsins.
* * *
D’ANNUNZIO, ítalska skáld
ið, spurði lögregluþjón í Lon-
don til vegar og sagði aðeins:
„Ég er D’Annunzio.“ En lög-
regluþjónninn skildi ékki við
hvað var átt. Snillingurinn gat
ekki varizt blótsyrðum og skip
aði einkaritara sínum að láta
þennan fáfróða pilt hafa eitt
eintak af öllum verkum sínum.
« * *
GÖMUL KONA, sem oft
hafði kvartað undan karlinum
sínum við hagmælska nágranna
konu, kom eitt sinn sem oftar
að máli við hana og tjáði henni
að nú væri Jón sinn veikur og
myndi kannske deyja.
Grannkonan var hin von-
bezta og sagði:
Meðan áttu mál og sjón
muntu ekki í hralú.
Guð þér annan gefur Jón
Þótt grefillinn þennan taki.
önnur manneskja. Hann var
ágætiis niáungi í venjulegum
skilningi Iþess orðs, og hann sigr
aði Carrie aigerlega.
Litla aavintýrakvendið tók
heppni sinni á léttan og sjálf-
sagðan hátt. Henni fannst hún
ekki eiga vel iheima íhér, en þessi
stóri sailur hafði róandi áhrif á
hana og fólkið á götunni, sem
var svo glæsilegt og vel klætt,
töfraði hana. En ihvað það var
mikils virði að eiga nóga pen-
inga! Það blaut að vera dásam-
legt að geita f arið hingað til þess
að borða. Drouet hlaut að vera
| hamingjusamiur. Hann ferðaðist
: með -lestum, klæddur í glæsileg
föt, hann var svo sterkur og gat
bprðað í svona góðum veitinga-
hús-um. Hann virtist vera fyrir-
mynd allra manna, og hún furð
aði sig á alúð hans oig hugsunar-
semi ;í sinn garð. .
„Þér misstuð þá vinnuna, af
því aðlþér veiktust?“ sagði hann.
„Hivað ætlið þér nú að taka til
bragðs?“
„Leita að nýrri,“ sagði hún,
og henni datt í hug örbirgðin,
sem beið hennar fyrir utan þessi
glæsilegu salarkynni, eins og
hungraður úMur á hæilum henn-
ar.
„Nei,“ sagði Drouet. „Það er
óifært. Hvað hafið iþér lengi ver-
ið að lleita að atvinnu.“
„Fjóra daga,“ svaraði hún.
„Að hugsa sér,“ sagði hann,
eins og hann væri að fala við
einhvern ósýnilegan gést. „Þér
ættuð ekki að leggja yður niður
við þess háttar. Þesisar stúlkur,“
og hann 'sveiflaði hendinni oig
átti við allar verksmiðju- og
búðarstúlkur, „þær fá ekkert
fyrir vinnu sína. Þær geta ekki
einu sinni lifað á því, hvað þá
annað.“
Hann vár bróðurlegur í allri
framkomu sinni. Þegar hann
hafði komizt að, hvaða vinnu
hún sóttist eftir, sló hann yfir
í aðra sálma. Garrie var eigin-
lega mjög lagleg. Jalfnveil í þess-
um slitnu hversdaigsfötum sýnd
ist hún falleg og augu hennar
voru stór og blíðleg. Drouet
horfði á 'hana, og hún lais hugs-
anir hans. Hún fann að.dáun
hans. Og hún var studd af ör-
læti hans og góðlyndi. Hún fann,
að henni geðjaðist að honum —
að þessi tiMinning myndi vara
lenig'Ur en þetta eina kvöld. Það
var einhver >::nn sterkari tilfinn
ing, sem var eins og djúpur und-
irstraumur í buga hennar. Öðru
hverju aniættust augu þeirra og
hugsanir þeirra bárust á milli
og sameinuðust.
„Þór ættuð að vera kyrr hér
niðrví borginni og fara með mér
í leikhúsið,“ sagði hann og dró
stólinn nær henni. Borðið var
ekki mjög stórt.
,iNei, það get ég ékki,“ sagði
hún.
„Hvað æitlið þér að" gera í
kvöld?“
,,.Ekkert,“ sagði hún rauna-
mædd.
„Yður líkar kannske ekki að
vera þarna, sem þér e|uð?“
„Ég veit það ekki vel.“
„Hvað ætlið þér að gera, ef
þér fáið enga atvinnu?11
„Ég ibýst við, að ég fari heim
aftur.“
Riödd hennar titraði lítið eitt,
þegar hún ®agði þetta. Hann
hafði á einhvern hátt talsvert
vald yfir henni. Þau skildu
hvort annað án þess að segja
neitt. Hann skildi, að hún var
í vandræðum, og hún fann að
hann skildi það.
„Nei,“ sagði hann. „Þér getið
það ekki,“ og hann var gripinn
atf raunverulegri samúð þessa
stundina. „Leyfið mér að hjálpa
yður. Leyfið mér að lána yður
peninga.“
„Nei, nei,“ sagði hún og hall-
aði sér aftur á bak.
„Hvað ætlið þér að gera?“
sagði hann.
Hún hrisiti hötfuðið og horfði
bugsandi út í bláinn.
Hann horfði mjög blíðlega á
hana, blíðlegar en algengt er
meðal m-anna atf hanis sauðahúsi.
í vestiisvasanum hans voru
nokkrir lausir seðlar — peninga
seðlar, þeir voru mjúkir og það
skrjátfiaði ekki í þeim. Hann
greip þá og kreppti hnefann ut-
an um þá.
,,'Svona nú,“ sagði hann. „Ég
skai hjálpa yður. Þér verðið að
fá yður betri fiöt.“
Þetta var fyrsta athugasemd-
in, sem ihiann gerði >af þessu taigi,
og nú sá hún, hve hún var illa'
á vegi stödd. Með hreinskilni
sinni hatfði hann hitt veikasta
blettinn .Varir hennar istkulfu.
Hönd hennar lá á borðinu fyr
ir framan hana. Þau voru alein
í þessu horni, og hann lagði
stóra, hlýja hönd sína yfir hana.
„Svona, Carrie miín,“ sagði
hann. „Hvernig ættuð þér að
komast áfram alein. Leytfið mér
að hjálpa yður.“
Hann þrýsti hönd hennar blíð
lega og hún reyndi að draga
'han-a tií sán. Hiann hélf benni
fastri og hún hætti að streitast
á mó'ti. Þá laumaði hann seðl-
unum, sem hann hafði í lófan-
SS NYJA BðO
„Pitisburgh"
Spennandi og viðburðarík
stórmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Martene Dietrich
Randolph Scott
John Wayne
Bönnuð börnum yngri en
14 ára.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
QAMhdk BIO

II sjéi
(Barnacle Bill)
Skemmtileg sjómannamynd
Wallace Beery
Leo Carrillo
Marjorie Main
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
Sala aðgm. hefst kl. 11.
um í hönid hennar, oig þegar hún
fór að andmiæla, hvíslaði hann:
„Þér tfáið þá lánaða — er ekki
svo. Ég lána yður þá.“
Hann neyddi hana til að taka
við þeiim. Hún var nú bundin
honum með þkaklætis- og vin-
átituböndum. Þau fóru út, og
hann gekk með henni langt suð-
ur eftir PoLk Street og hann tal
aði allan tfímann.
„Yður geðjast ekki að því að
búa hjá þessu fólki?“ sagði
hann einu sinni einis -og utan við
sig. 'Oarrie heyrði það, en það
hafði engin áhritf á hana.
„'Getum við eikki hitzt á morg
un,“ sagði 'hann. „Við getum
borðað saman morgunverð. Vilj
ið þér það?“
! 'Oarrie íærðist Mtið'eitt undan,
en iloks lotfaði hún að koma.
„Þér hatfið ekkert sérstakt að
gera, eða hvað. Þér ættuð að
fá yður snotra skó og síðjakka."
Hún hugsaði ekki um það sam
BJÖRNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
hlíðinni, sem vera átti prest'ssetur. Hann lét hökuna hvíla í
höndum sér að vanda og fylgdist með atferli fólksins niðri á
ströndinni af hinni mestu kostgæfni. Hann horfði á það
koma farangrinum fyrir á sleðunum ,beita hundunum fyrir
þá og inna önnur hliðstæð störf af höndum. Sjálfur ætlaði
hann að dveljast sumarlangt í kaupstað úti á ströndinni
nokkru sunnar, og nú beið hann aðeins manns þess, er ætlaði
að flytja hann þangað.
Hann hafði setið þarna allan daginn og haft gát á því,
sem fram fór. Hann hafði fylgt hverri fjöl'Skyldu um sig
með augunum, unz hún var orðin ferðbúin og hóf för sína
upp bratta fjallshlíðina. Og jafnvel eftir að fólkið var horfið,
hélt Þorkell áfram að horfa á eftir því eins og hefði fjallið
opnazt augum hans og hann sæi yfir hinar víðfeðmu há-
sléttur bak við hamratindana .... sæi hreininn á flótta með
kálfa sína, heyrði hundaglam, hróp og köll, meðan sólin sindr-
aði á hinn mjúka og álitsfallega mosa.
Svo hafði hann skyndilega — eins og honum brygði
í brún — hætt að horfa á eftir fólkinu og þrýst andlitinu
í hinar stóru, freknóttu hendur og setið þarna álútur og átt
í áköfu sálarstríði.
LIA3LET0 BE A HEAW
CONGENTRATION OF FLAK
6UARPINS THE HARBOR...
WE'LL COME !N AT 20,000
AND SEB WHAT THEY HAVE
.'ORCHY S SQUADRON HEAPS FOR A .
. '7J HARDOK IN WORTHERW ITALY...
THERE SHE IS, SCORCHY,
PRETTY AS A PICTURE/ TAKE
HER DOWN TPN THOUSAND, I
WANT TO BE SURE OF THESE
BA3IES/ t------------

DOWN TO TEN
TH0USAT4D...
NOTHING
THOSE 6UYS POWN )
MUST BE -
. .BUTI DON’T
BELIEVE IT/ I DONT
1YNOA*
flAQA
FLUGSVEIT ARNAR stefnir til
loftárásar á höfn í Norður-
Ítalíu.
ÖRN: „Það er ekki ólíklegt, að
varnir muni verða miklar yfir
höfninni. Við munum verða
yfir höfninni í 20 þús. feta
hæð og þá munum við sjá
hvemig aðstæður verða.“
SAMMY: „Þama er hún alveg
eins og mynd. Við skulum
lækka flugið niður í 10 þúsund
fet. Eg vil vera viss í minni
sök.“
ÖRN: „Nú erum við í 10 þúsund
feta hæð. Sérðu nokkuð?“
SAMMY: „Þeir þarna niðri virð-
ast vera í fasta svefni. En ég
trui því ekki samt. Þetta er eitt-
hvað skrítið."