Alþýðublaðið - 23.07.1944, Blaðsíða 4

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Surmudagur 23. júlí 1944.
4STJARNARBI0SS
Mtnnissiæð nott
(A Night to Remember)
Bráðskemmtileg gaman-
og lögreglumynd.
Loretta Young,
Brian Aherne.
Sýnd kL 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
20. maí sól rauð sem blóð.
19. Augusti deyði Vilhjálm-
ur Vilhjálmsson, enskur mað-
ur, er lengi bjó í Forsæludal,
50 ára, guðrækinn, meinlaus og
góðgjam. |
í fjallinu fyrir ofan Hofs-
staði í Skagafirði kom upp eld-
ur mikill með öskufalli, en
skaðaði hvorki menn né fénað.
(V allho Itsannáll).
Þann 12. Julii datt maður of-
an um lúkuna ý skipi óg ofan í
barlest og deyði strax.
23. Septembris
brandurinn.
sást víga-
\
[ninnirl jfll
i (iHiíkiemk
«Hb«8ao| SYSTIR*
í Novembris deyði maður
skyndilega í Hafnarfirði úr
drykkjuskap hjq. eftirlegumann
inum, sá maður hét Pétur.
Þann 4. Desembris kom mik-
ið veður og skaðaflóð við sjó-
inn víða, svo að aftókust tún í
allmörgum stöðum og braut
hjalla og sumsstaðar hús.
(Fitjaannáll).
* * *
Þá var einn fiskari í Eyja-
firði, sem týndi nókkrum skip-
um og mönnum.
Á þeim vetri hvarf piltur og
barn fyrir norðan.
Hengdi sig piltur í Stein-
grímsfirði.
(Vatnsfjarðarannáll yngri). \
myndaður af skoðunum henn-
ar og fóiksins kringum hana,
og hún sá verni Carrie. Hún
hikaði milli þessara tveggja
mynda ‘og vissi efeki, hvorri hún
ætti að trúa.
„Þú ert dásamleg;, Carrie,“
var Drouet vanur að segja við
hana.
Þá leit hún á hann stórum,
ánægjulegum augum. ■
„Þú veizt það vel, er það
ekki?“ sagði hann svo.
„Ég veit ekki,“ svaraði hún
og fann til ánægju yfir því, að
hann skyldi halda það, en hik-
aði samt við að trúa því, að
hún væri hégómleg, en það var
hún samt.
En samvizka hennar var ekki
gefin fyrir að slá gullhamra
eins og Drouet. Rödd hennar
var allt önnur og við hana
deildi hún, grátbændi og afsak
aði sig. En samvizka hennar
var éngan veginn réttlátur og
veraldarvanur ráðgjafi. Það
var aðeins svolítið brot úr sam
vizku, sem hún hafði fengið við
fyrri reymzlu sína, af vana og
af ýmiss konar hleypidómum á
óljósan hátt.
„Þú ert djúpt sokkinn,“ sagði
röddin.
„Hvers vegna?“ spurði hún.
„Líttu á mennina í kringum
þig,“ 'hvíslaði röddin. „Líttu á
þá, sem eru góðir. Þeir fyrirlfta
þig og það sem þú hefir gert.
Líttu á heiðvirðu stúlkurnar.
Þær munu forðast þig, þegar
þær komast að, hvað þú hefir
gert. Þú hefir fallið án þess að
berjast.“
Þegar Carrie var ein og
horfði út yfir skemmtigarðinn,
þá hlustaði hún á þessa rödd.
Hún heyrði hana ekki oft —
aðeins þegar ekkert annað gerð
ist, þegar dásemdir þessa lífs
voru ekki nógu áberandi, þegar
Drouet var ekki heima. Hún
var all skýr í röksemdum sín-
um fyrst í stað, en aldrei sann-
færandi. Það var alltaf eitt-
hvert svar fyrir hendi. Nú fóru
hinir köldu desemberdagar í
hönd. Hún var alein, hún þráði
svo margt, 'hún óttaðist kaldan
vetrarvindinn. Rödd örbirgðar-
innar svaraði fyrir hana.
Þegar 'hinir björtu og skín-
andi sumardagar eru lá enda
runnir, klæðist borgin hinum
dökka og skuggalega búningi,
sem hún vinnur í allan vetur-
inn. Hinar óendanlegu húsa-
raðir eru gráar á að líta, him-
ininn og göturnar taka á sig
dimman óg drungalegan blæ;
hin strjálu, laufvána tré og ryk
ið og pappírinn, sem þyrlast af
stað, eykur aðeins á hið þung-
búna útlit. Það virðist vera
eitthvað í hinum nístandi vindi,
sem næðir gegnum þröngar,
endalausar göturnar, sem vek-
ur raunalegar hugsanir. Ekki
eingöngu skáldið,'ekki listamað
urinn, ekki hinn hrokafulli hug
ur, sem gerir kröfur til alls
skrauts og skemmtana, finna
þetta, heldur einnig hundar og
allir menn. Þeir finna þetta eins
vel og skáldið, þótt þá skorti
orð til að lýsa því. Spörfugl-
inn á símavírnum, kötturinn í*
dyrunum, dráttarhesturinn
með sína þungu byrði finna
hinn hvassa og ^nístandi anda
vetrarins. Hann næðir um
hjarta allra, lífs og liðinna. Ef
ekki væri um að ræða gerfi-
ljóma lífsgleðinnar, hinn iðandi
viðskiptastraum og hátíðir
skemmtistaðannia, ef við fær-
um á mis við gluggasýningam-
ar og verzlunarysinn, ef göt-
urnar væru ekki fullar af marg
litum auglýsingaspjöldum og
iðandi manngrúa, þá kæmumst
við fljótt að raun um, hversu
fast veturinn heldur hjarta
okkar í ísköldum greipum,
hversu ömurjegir dagarnir eru,
þegar sólin synjar okkur urh
birtu sína og yl. Við erum háð-
ari þessum atriðum en við vit-
um sjálf. Við erum skordýr,
framleidd af hita, og án hita
deyjum við.
í ömurleik þessara gráu og
drungalegu daga lét hin dular-
fulla rödd enn til sín heyra, en
sífellt veikar og veikar.
Slíkt hugarástand var ekki
alltaf ráðandi. Carrie var eng-
an vesinn þunglvnd að eðlis-
fari. Hún var heldur ekki í';nr
um að skynja hinn fulla sann-
leik. Þegar hún komst ekki a'f
eigin rammleik út úr því völ-
undarhúsi, sem hugsanir herm-
ar bjuggu henni, þá sneri hún
frá.
Framkoma Drouets var til
fyrirmyndar allan þennan tíma.
Hann bauð henni mikið út,
eyddi miklum peningum í haua,
og þegar hann fór í ferðalöv.
tók hann hana með sér. Það
kom fyrir, að hún varð að vera
alein í nokkra daga, meðan
hann var á stuttu verzlunar-
ferðalagi, en yfirleitt sá hún
hann miög oft.
„Hejmðu, Carrie“, sagði harm
morgun einn, sköram^ eftir að
þau voru farin að búa saman.
„Ég bauð Hurstwood vini mín-
um að koma hingað til okkar
eitthvert kvöldið“.
„Hver er það?“ sagði Carrie
efablandin.
„Hann er prýðis maður.
Hann er forstjóri hjá Fitzgerald
& Moy“.
„Hvað er nú það?“ spurði
NYJA Bið
Eg á þig einn
You belong to Me)
Rómantísk og
rájúskaparsaga. —
fyndin
Aðalhlut-
werk:

Henry Fonda
Barbara Stanwyck
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
Carrie.
„Það er glæsilegasta drykkju
stofan i allri borginni. Alveg
eftir nýjustu tízku“.
Carrie fór lítið eitt hjá sér.
Hvað skyldi Drouet hafa sagt
honum? Hvernig skýldi hún
eiga að koma fram?
■ „Þetta er allt í lagi“, sagði
Drouet, sem las hugsanir henn-
ar. „Hann veit ekki neitt. Nú
ert þú frú Drouet“.
Eitthvað í þessu fannst
S6AMLA BIÓ
Lepdarmái
Rommels
(Five Graves to Cairo)
Franchot Tone
Anne Baxter
Akim Tamiroff,
Erich von Síroheim
(sem Rommel).
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
Börn innan 14 ára fá ekki
aðgang.
Carrie ekki viðeigandi. Hún
fann að Drouet var langt frá
því að vera nærgætinn.
„Hvers vegna giftum við
okkur ekki?“ spurði hún, og
hugsaði um hin tíðu loforð, sem
hann hafði gefið.
„Við gerum þáð“, sagði hann,
„strax og ég er búinn að ganga
frá þessum viðskiptum.“
Hann átti við húseign, sem
hann sagðist eiga og krefðist
svo mikils tíma og vinnu, að
BJÖRNim
aftir HENRIK PONTOPFIDAN
staddra gullu við. Rebekka laumaðist inn að baki honum
og kom sér í sæti, án þess að mikið bspri á benni. Klerkur-
inn fór úr feldinum og treyjxmni ,strauk hár sitt, sem var
heitt og ógreitt og tók þegar til við að snæða fiskinn, sem
konan tók upp úr sjóðandi pottinum eftir að hafa náð taki
á sporði hans.
Rebekka hafði komið sér fyrir úti í dimmasta horni
kofans. Hún sat þar á hækjum sér, hálfnakin, hafði að-
eins sveipað að sér skinnfeldi .... og hin ásthrifu augu
hehnar viku aldrei af Þorkeli.
Hann sveif — sveif áfram.
Hann veitti því að lokum ekki athygli sjálfur. Dagarnir
liðu og árin liðu hvert af öðru í aldanna skaut og hann hafði
vart tölu á beim,
Einn góðan veðurdag kvæntist hann þó — Rebekku
auðvitað.
Hann vissi raunar, að andlit hennar hefði getað verið
fegurra, augnaráðið bjartara, líkaminn spengilegri. En hann
varð og var við hina þakklátu gleði, sem speglaðist í þess-
um augum, þótt hann gerði ekki annað en strjúka hendinni
um vanga hennar. Hann gerði sér glögga grein fyrir tryggð
hennar, er hún beið hans heima í litla kofanum þeirra. Oft
sat hún úti í dyrum og svipaðist um eftir honum, þegar hún
IV! YN DA-
S A G A
HANK: „Eg er búinn aS losa
mig við allt, Örn. En ég skil
bara ekki hvað þú ætlast fyr-
ir.“
ÖRN: „Eg skal segja þér það
seinna. Við skulum synda
þarna inn í olíubrákina.11
HANK: „Þvu! Þetta er Ijóti
bölvaður óþverrinn. Þetta
virðist ekki ætla að verða
hreinlegur dauðdagi, sem við
fáum.“
ÖRN: „Það er líka tilgangur-
inn Hank, þegar við erum
nægilega smurðir. Þá lítum
! við alveg eins út og hinir.“
ÖRN: „Þarna kemur skúta til
að taka okkur! Þú skalt stein-
þegja. Héðan í.frá erum við
með taugaáfall.“