Alþýðublaðið - 06.08.1944, Blaðsíða 3

Sunnuttagur 6. ágúst 1944
^LÞYOyBLA^lO
s
Ský og reykjarmekkir yiir Paiau
' Eyjan Palau er ein af hinuan dreifðu bsékistöðvum Japana áKyrrahafi og rammdega víggirt
liggur aðeins skammt fyrir austan Filippseyjar. En flugvélar Bandaríkjamanna eru farnar
að heimsækja hana nokkuð oft Á myndinni sést Palau úr lofti meðan á einni þessara loftárása
strendur. Ský og reykjarmekkir sjást víðsvegar yfir eynni.
Strfðsfrétfaritarinn Ernesl Hemingway
GREIN ÞESSI er viðtal við hinn heimsfræga rithöfund
Ernest Hemingway. Hemingway er nú stríðsfréttarit-
• -
ari, og hann var í einum hinna fyrstu innrásarbáta, sem
lentu við Normandiestrendur, þegar bandamenn hófu at-
löguna gegn Evrópuvirki Hitlers. Hemingway tók þátt í
borgarastyrjöldinni á Spáni og þekkir því vel til styrjalda,
en þó kveðst hann heldur kjósa að skrifa bækur en afla
stríðsfrétta. Hemingway meiddist eigi alls fyrir löngu, er
hann lenti í bifreiðarslysi í London, og minnist hann með-
al annars á það í viðtali þessu.
OÖÐAN DAGINN, góðir -
hálsar. Hafið þið borðað
morgunverð?
Höfundur bókanna, Vopnin
kvödd og Hverjum klukkan
glymur, lætur fallast á rúm
sitt. í gistihúsherbergi hans
getur hvarvetna að líta bækur
og stríðskort.
Hann lítur ljósmyndavélina
óhýru auga.
— Hvað stendur eiginlega
til? Þið skuluð ekki halda, að
ég sé kvikmyndaleikari. Eg er
rithöfundur.
Hann hallar sér makindalega
aftur á bak og strýkur hróðug-
Ur hið myndarlega skegg, sem 1
prýðir rjóða vanga hans. Hann
rninnir í senn á' spámann og .
fjallahirði og virðist vera til í
allt. Hann virðir ljósmyndar- |
ann vendilega fyrir sér, meðan i
hann er að koma sér fyrir.
— Er þetta Leica? Eg nota
alltaf Rolleflex. Eg hafði alltaf
Ijósmyndavél af þeirri gerð
meðferðis, þegar ég var í
borgarastyrjöldinni á Spáni.
En ég skal játa það, að ég ber
ekki mikið skyn á ljósmynda-
vélar og IjósHsyndasmíði. Eg
skrifa hara stríðsfréttir fyrir
Gollier’s Magazine. Það eru '
alltaf einhverjir aðrir, sem
taka myndirnar. Og nú er svo
komið, að flestir myndatöku-
mennirnir starfa í þjónustu
hersins.
— Haldið þér, að þér mun-
uð skrifa stríðsfréttir lengi
ennþá?
Það færist breitt bros yfir.
andlit Hemingways.
Eg veit það ekki, og senni- .
lega léti ég þessari spurningu f
yðar ósvarað, þótt ég gæti
svarað henni. Mér geðjast að
sumu leyti vel að þessum starfa
og að sumu leyti illa. Eg hef
aldrei skorazt undan því að
vera meðal hermannanna ogf
fylgjast með hernaðaraðgerð-
um. En ég hef ímugust á því
að skrifa stríðsfréttirnar. Eg
vil miklu heldur skrifa bækur.
Sjáið þér til — hann rís upp
við dogg og er uú orðinn hinn
kampakátasti — þegar ég vinn
að bók, skrifa ég sjaldan meira
en þrjú hundruð og fimmtíu
orð á klukkustund. Nú verð ég
hins vegar að gera svo vel og
símsenda sex þúsund orð á
hverjum degi, sem guð gefur.
Það gefur því að skilja, að ég
verð að leggja mun harðara
að mér sem stríðsfréttaritari
en ég myndi ella gera. — Og
áður en mér auðnast að grípa
fram í fyrir Hemingway, hef-
ur hann snarazt fram úr rúm-
inu. Hann stikar yfir gólfið og
að skáp úti í horni, tekur út úr
honum mikinn handritastanga,
sem hefur að geyma afrit af
öllum stríðsfréttum hans, og
sýnir mér.
í einu þessara símskeyta er
lýst ferðalagi með einhverjum
hinna fyrstu amerísku innrás-
arbáta, sem fluttu hermenn
yfir Ermarsund til Normandie-
strandar, þar sem nú eru háð-
ar hinar grimmilegustu og
heimssögulegustu orustur.
— Voruð þér í einum inn-
rásarbátnum?
— Já, ég var áhorfandi að
. hyrjun innrásarinnar frá því
Mukkan þrjú að morgni og langt
fram á kvöld. Þá hef ég lengst
á ævinni verið áhorfandi eða
þátttakandi í vopnaviðskiptum,
án þess að bragða víntár. Það
er nú þess vegna, sem ég
hygg, að ég gleymi' ekki inn-
rásardeginum að sinni.
— Var það þá, sem þér
særðust svona? spyr ég og
banda hendinni í áttina til
hans, en á enni hans getur að
líta stóran skurð.
— Nei, þetta fékk ég nú í
bifreiðarslysi. Læknirinn, sem
gerði að þessum áverka mín-
um, sagði, að þetta væri
stærsti skurður, sem h^inn
hefði saumað á ævi sinni. Já,
það var svo sem ekki tekið út
með sældinni.
Það er barið að dyrum, og
veitingamaðurinn kemur inn
með morgunverðinn. Heming-
way lítur á réttina, án þess að
láta á sér bæra. Það er eins og
hann hafi ekki átt von á þessu.
— Þið segizd áreiðanlega
hafa borðað morgunverð?
— Já, áreiðanlega.
Það verður því ekki urn það
efazt, að morgunverðurinn er
ætlaður Hemingway. Hann tek
ur smábrauðið sér í hönd og
brýtur það seinlega. Það er
eins og hann sé enn á báðum
áttum. En brátt færist þó bjart
bros yfir ásjónu hans. — Þetta
er óvenjulega gott gistihúss-
fæði, verður honum að orði.
Það er að sönnu ekki marg-
breytt, en ágætt eigi að síður.
Þetta er mun betra fæði en
heima. En ekki kann ég vel við
það, að sitja hér og raða í mig
og horfa á ykkur sitja hjá og
horfa á.
Skyndilega kveður loftvarna-
merki við. Hemingwáy bendir
með gafflinum í áttina til dyr-
anna og segir: — Sumt fólk
virðist ekki gefa því minnsta
gaum, þótt loftvarnamerki séu
gefin. Öðrum gengur treglega
að venjast þessu. Kvenfólkið á
erfiðast með að sætta sig við
þennan ófögnuð sem vonlegt
er.
Þegar hann hefur lokið að
snæða, sezt hann við ritvélina
og vinnur af kappi góða stund.
Þó líður ekki á löngu, unz hann
tekur sér hvíld og snýr sér að
okkur að nýju.
— Ætli þið vildið ekki annars
gera svo vel og láta mig fá
nokkrar af þessum myndum?
Eg er að hugsa um að senda
strákunum mínum þær. Eg á
son á Ítalíu eins og ykkur.mun
um kunnugt. Hinir tveir eru
heima og eru þar í skóla. Eg
væri heima hjá þeim núna, ef
þessi stríðsfréttamennska mín
hefði ekki komið til.
Við heitum því, að senda
honum myndirnar og þökkum
því næst móttökurnar og kveðj-
um. Þegar við erum komnir
fram að dyrum, er Heming-
way tekinn til óspilltra mál-
anna við vinnu sína að nýju.
Það er eftirminnileg sjón að
hafa séð þennan heimsfræga
rithöfund sitja við ritvélina
sína og keppast við að semja
þrjú þúsund 'orða fréttaskeyti
handa Collier’s áður en kvat.t
verði dyra hans öðru sinni og
honum færður málsverður, sem
hann telup sig alls ekki eiga von
Ánægðir striðs-
| fangar:
600 flugmenn, sem
orðið hafa að nauð-
lenda í Svíþjóð á
stríðsárunum.
P BUGMENN frá löndiun
“■ bandamanna, aðallega Bret
ar og Bandaríkjamenn, sem
; neyðst hafa til þess að nauð-
] lenda í Svíþjóð á ófriðarárunum
eftir loftárásir á Þýzkaland, eru
nú orðnir um 600 að tölu, að
því er brezka vikublaðið „News
] Review“ upplýsir. Það eru á-
hafnir af samtals 1-25 sprengju-
flugvélum, sem leitað hafa ha£n
ar í Svíþjóð.
; Þessir flugmenn hafa allir
verið kyrrsettir í Falun í Döl-
j um og hafast þar við í eins-
konar fangabúðum. En það er
frjálsasta og þægilegasta fanga
búðavist, sem nokkrir stríðs-
fangar hafa þekkt í þessu
stríði, segir „News Review“.
Þar eru engir verðir, enginn
gaddavír, engar vélbyssur, né
heldur hegningarklefar. Aftur
á móti er þar opinn arinn í
hverju herbergi til þess að gera
allt sem heimilislegast.
Yfir vetrarmánuðina fá hinir
kyrrsettu 'flugmenn að vera
eins mikið á skíðum og skaut-
um og þeir vilja, en á sumrin.
spila þeir cricket. Alla daga
geta þeir farið frjálsir ferða
sinna um Falun og þrjá daga í
mánuði mega þeir fara til
Stakkhólms.
Þeir eru ánægir með *vistina
í Falun, og íbúarnir í Falun eru
ánægðir með þá. Það er aðeins
eitt, sem Falunbúar hafa kvart
að undan, síðan hinir kyrrsettu,
erlendu flugmenn komu þang-
að. Þá voru svo miklar whisky-
birgðir þar fyrirliggjandi, að
þeir treystu því, að þær myndu
endast út stríðið. En það liðu
ekki nema nokkrar vikur, þar
til flugmennirnir höfðu drukk-
ið þær upp!
Bæjarráð ákveður að
úthluta ekki fleir-
um bráðabirgða-
lóðum við Sogaveg.
SAMÞYKKT var á bæjarráðs
fundi í fyrradag að úthluta
ekki fleiri bráðabirgðalóðum
við Sogaveg. Á lóðum þess-
um eru íbúðarhús, sem ekki
fullnægja kröfum byggingar-
samþykktarinnar og eru byggð
með því skilyrði, að þau verðí
tekm burtu, bæjarsjóði að kostn
aðarlausu, þegar krafizt verður,
með sex mánaða fyrirvara.
Faðir okkar
Eiías Elíasson
verður jarðaður frá Ránargötu 34 miðvikudaginn 9. júlí 1944 kl.
1,30 e. h., jarðað verður frá Fríkirkjunni.
Fyrir hönd barna og tengdabarna
Hjörtur Elíasson
Þakka innilega öllum þeim sem sýndu mér vinsemd
og vinarhug' á 60 ára afmælisd.egi mínum, með heimsókn-
um, gjöfum, skeytum og hlýjum handtökum og gjörðu mér
daginn minnisstæðan.
Þórarinn Kr. Guðmundsson, Hafnarfirði