Alþýðublaðið - 06.08.1944, Blaðsíða 4

4
ftLtoYBUgLAÐtP
Swnnudagvír €. ágsist 1644.
SSSTJARNARSSð!
Piltagull
w
(The Strawberry Blonde)
Amerískur sjónleikur frá
aldamótaárunum.
James Cagney
Olivia de Havilland
Rita Haywoi;th.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
BRAGARLAUN
BJARNI hét maður nokkur.
Hann var hagyrðingur, og nokk
uð drykkjelldur. Kunningja átti
hann sem Gísli hét, en hann
átti það til, að vera dálítið
gamansamur og glettinn. Heim
sótti Bjarni hann stundum, ef
hann langaði mikið í „hress-
ingu“f Gísli gaf honum oft í
staupinu, en áskildi sér, að
Bjarni færði honum vísu í hvert
sinn, sem hann kæmi í heim-
sókn. Einu sinni sem oftar kom
Bjarni í heimsókn og langaði
í „snabba“. Hann kvað þá vísit
þessa:
„Það ég myndi þakka bezt —
þó ég yrði að svíni —
ef mig Gísli gæti hresst —
með góðu brennivíni.“ —
Þetta líkaði Gísla og galt hon
um nokkra „snapsa“ af brenní-
víni í bragarlaun.
Hýrnaði þá yfir Bjarna, svo
hann hélt áfram að yrkja og
kvað þá:
/
„Borgaði Gísli bragarlaun,
í brennivíni, glaður,
svona er hann í sjón og raun,
sannur dánumaður.“
Þetta líkaði Gísla enn betur
og r.ettist nú að spjalli og
drykkju með Bjarna. Lauk
þeirri drykkju þannig, að
Bjarni varð dauðadxukkinn, og
sá Gísli engin önnur ráð til
þess að losna við hann, en að
aka honum heim í hjólbörurri.
Þegar Gísli hafði ekið hon-
við.
„Ég ætlaði að segja yður það
um daginn,“ íbætti 'hann við.
„En ég hef misst af tækifærinu
á einíhvern hátt.”
Caxrie ihlustaði án þess að
gera tilraun til þess að svara.
Hún gat ekki ímyndað sér neitt,
seim hún gæti sagt. Þrátt fyrir
hina sterku þakklætistilfinn-
ingu gagnvart Drouet, sem hún
hafði fundið til síðan hún sá
hann síðast þá varð Hurstwood
henni æ geðfeldari.
„Ég kom hingað í dag,“ hélt
hann ófram méð alvarlegri
röddu, „til að lýsa fyrir yður
tilfinninguan mínum — til að
vita, hvort þér vilduð hlusta á
mig.“
v Hurstwood var all rómantísk-
ur að eðlisfari. Hann bjó yfir
heitum og sterkum tilfinning-
um — og skáldlegum —: og hin
heita þrá hans gerði það að verk
um, að hann varð næstum
mælskur. Rödd hans og tilfimw
ingar mótuðust þó af þeirri nið-
uribældu ástríðu og ákafa, sem
einikennir anæiskuna.
„Þér vitið,“ sagði hann og
lagði hönd sína á handlegg henn
ar, og það varð undarleg þögn
áður en hann hélt áfram. „Þér
vitið, að ég elska yður.“
Carríe hrökk ekki við. Hún
var undir algerum áhrifum af
návis’t H.urstwoods. Hann þurfti
grafanþögn til þess að geta lót-.
ið tilfinningar sínar í ljós og
hún rauf ekki þá þögn. Hún
leit ekki af flatri og opinni slétt
unni fyrir fraiman sig. Hurst-
wood beið nokkra stund og end-
urtók Iþví næst orð sín.
„Þetta megið þér ekki segja,“
sagði hún lógt.
Orð hennar voru langt frá því
að vera sannfærandi. Þau vo^u
árangurinn af virðingaverði til-
raun tii þess að segja eitthváð.
Hann veitti þeim alls enga at-
hygli.
,,Carrie,“ sagði hann og not-
aði skírnarnafn hennar með
inniiegri alúð. „Þér verðið að
elska mig. Ég þrói svo heitt, að
einhver heri hlýjgr tilfinningar
til mín. Ég er eiginlega alger
einstæðingur. Það er ekkert í
lífi mínu, sem getur vakið gleði
og ánægju. Það er vinna og erf-
iði fyrir manneskjur, sem hafa
enga þýðingu fyrir mig.‘
Þegar Hurstwood sagði þetta,
um heim að dyrum, reis Bjarni
upp í börunum og kvað:
„Hann mig fræddi um heim og
geim,
hellti á glösin „líkjörnum“
og eftir sumblið ók mér heim,
í áfbragðs góðum hjólbörum:1
fannst honum hann í raun og
veru vera óhaimingjusamur.
Hann gat virt sjálfan sig fyrir
sér i fjarlægð —og séð allt
sem hann vildi sjá í sinni eigin
tilveru. Rödd hans skalf af
djúpri geðshræringu og unga
k,onan fylltist innilegri samúð
með honum,
,,Nú, en ég hélt, að.þér væruð
svo hamingjusamur,1 sagði hún
og sneri sér að honum og stóru
augun hennar ljómuðu af hlýju
og samúð. „Þér þekkið heim-
inn svo vel.
„Það er einmitt það,“ sagði
hann, og rödd hans varð lág
og djúp. „Ég þekki heiminn of
vel.“
Henni fanst mjög mikilvægt
að heyra svo vel stæðan og hátt
settan mann tala þannig. Hún
( fann, hve hún var undarlega
sett. Hvernig .stóð á því, að
hið tilbreytingarlitla sveitarlíf
hafði horfið henni sýnum á svo
■ stuttum tíma og stórhorgarlíf-
ið með öllum sínum leyndar-
dómum umlukti -hana í þess
j stað? Hér var 'hið dularfyllsta
af öllu, þessi vel metni og auð-
ugi maður, sem sat við hlið
hennar og barfnaðist hennar.
Hann var áhyggjulaus og lifði í
bægindum, hann var máttúgur,
hann var í góðri stöðu og klædd-
ist dýrindis fötum, og . samt
þarfnaðist hann hennar. Hún
gat ekki fundið nein orð, sem
g-átu lýst hugsunum hennar.
Hiún vplti þessu ekki meira fyr-
ir sér. Hún yljaði sér í hlýjunni
af tilfinningum hans, sem voru
eins og logandi bál fyrir þann,
sem kaldur er. Hurstwood var
eins og logandi ástríðugióð, og
öll varkárni hennar eyddist óg
bráðnaði af þeim hita.
,,Þér haldið, að ég sé ham-
ingjusamur,“ sagði hann. „Yður
finns-t ég ekki þurfa að kvarta.
Bf þér ættuð á hverju-m degi að
umgangast fólk, sem stæði al-
veg á sama um yður, — ef þér
væruð dag eftir dag á stað. þar
sem ekkert finnst annað en leik-
araska-pur og kæruleysi, — ef
það væri enginn maður meðal
kunningja yð-ar, sam þér gæt-
uð leitað huggunar hjá eða trú-
að fyrir vandræðum yðar, þá
va^ruð þér ef til vill einnig ó-
hamingjusöm.“
Hann sló nú á. viðkvæman
streng í brjósti hennar. Hún
vissi. hvað það var að umgang-
ast fólk, sem stóð aiveg á sama
um hana, að standa ein uppi
meðal 'þeirra, sem báru engar
hlýjar tilfinningar til hennar.
Vissi hún það ekki bezt si.álf?
Var h-ún ekki alger einstæðing-
uráþessari stund-u? Var nokkur
meðal kunningja henna:’, sem
hún gat leitað trausts hjá? Ekki

NYlA Bií> 22®
(„Hello, Frisco, Hello).
Skemmtileg musikmynd í
eðliiegum litum.
Aðalhlutverk:
Alice Faye
John Payne.
Lynn Bari
Jaek Ookie
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
CAMLA GÍO
Orlof flugmannsins
(„The Sky is the limit“)
Fred Astair
Joan Leslie
Freddie Slack og
hljómsveit.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir
kl. 11 f. h.
frá
einn einasti. Hún varð að hugsa
og velta fyrir sér í ein-veru og
þögn.
„Ég -væri ánægður,“ hélt
Hurstwo-od áfram, „ef ég vissi,
að þér elskuðuð mig'. Ef ég
gæti Ieitað til yðar sem vinar.
Eins og nú er -komið geng ég
milli s-taða án þess að fá nokkra
fróun. Mér veitist erfitt að eyða
tímanum. Áður en þér koimuð
tií sögunnar, gerði ég ekkert
annað en slæpast og grípa ein-
hver tækifæri, þegar þau gáf-
ust. En nú — nú hef ég haft
yður til að hugsa um.“
Gamla blekkingin, að hér
væri loks kominn maður, sem
þyrfti á hjólp hennár að halda,
fór nú að grípa um sig hjá
Carrie. Hún hafði sanna með-
aumku-n með þessum dapra og
einmana -manni. Að hugsa sér,
að hann skyldi þarfnast hennar
þrátt fyrir öll auðæfi sín; að
hann skyldi leita til ihennar,
s-em sjálf var einmana og hjálp-
arvana. Þetta var vissulega
ryéz?///'A Ixz/mm
o
v/a
BJORNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAlV
að orði. „Það verður gaman að sjá, hvort þeim verður kápan
•úr því klæðinu.“
Þegar útséð var um það, að Þorkell yrði ekki við þeim
tilmælum, sem fram höfðu verið borin í bréfi þessu, sá
biskupinn og aðrir kirkjunnar þjónar, að nýrra bragða varð
að freista. Og eftir miklar þenkingar, urðu guðsmennirnir
ásáttir um það, hvað gera skyldi. Biskupinn ritaði séra Þor-
keli nýtt bréf og tilkynnti honum hátíðlega, að hann hefði
valið honum aðstoðarprest.
En þegar aðstoðarpresturinn loksins kom á vettvang
til þess að taka við starfi sínu, sem að sjálfsögðu var mun
fremur það að bola séra Þorkeli brott en koma til fulltingis
við hann, tók*Þorkell honum þannig, að flestum hefði verið
skapi næst að láta hugfallast. — Hann horfði lengi og hvasst
á þetta föla og uppburðarlitla manngrey. Hann gat ekki
látið það henda sig að auðsýna honum gremju né beiskju.
Nei, hann rak upp háan hlátur, er hann stóð þarna auglitis
til auglits við aðstoðarprestinn, sem sendur hafði verið til
höfuðs honum. Honum fannst það svo hlægilegt og smá-
skrítið, að nokkrum, manni skyldi hafa til hugar komið að
senda svona mannkríli til þess að reyna að bera hann, séra
Þorkel, ofurliði og bola honum brott úr starfi sínu. Hann
varð þegar í stað að hraða sér á fund vina sinna og lýsa því
fyrir þeim, hvaða kempa það væri, sem hann ætti að þreyta
viðureign við.
W£'!?7 AVIA70RG.
WEWERESHOT
DOWN/WANTTÖ
6ETEACKTOOUR
LINES, SEE?
MAYBE YOUR
UNPER6R0UMD
CAN HELR..
MYNDA-
S A G A
ÍTALINN: „Vinir! Af hverju
sögðuð þið það ekki fyr? Uss,
það gerir annars ekkert til —
En hvað eruð þið að gera
hér. Tóku nazistar ykkur?“
HANK: „Við erum flugmenn,
vorum skotnir niður! Við
viljum komast aftur til sveita
okkar. Kanske leynifélagið
þitt geti hjálpað okkur . .. .“
ÍTALINN: „Vissuiega! Það höf-
um við oft gert. Eg, Giacomo,
skal fara með ykkur til þeirra
— En, bíðið augnablik, herr-
ár mínir
i“