Alþýðublaðið - 10.08.1944, Blaðsíða 8

4
ALÞTOUSLAÐSB)
FiJMiutudagur 16. ágúst 1944
SSSTJAR^AK&iú^''
« «
Pitiapll
!
(The Strawberry Blonde)
Amerískur sjónleikur frá
aldamótaárunum.
James Cagney
Olivia de Havilland
Rita Hayworth.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
STAUPASALAN í BÚÐUNUM
Sú var tíðin, að ekki þurfti
annað en bregða sér inn í sölu-
búðirnar í Reykjavík til þess '
að hýrga sig á veigum Bakkus-
ar. En margir agnúar þóttu á
því fyrirkomulagi, eins og ber-
lega kemur fram í Tímanum
1873. Kafli úr grein þessari fer
hér á eftir:
„ . . . verzlunarhús kaup-
manna eru ekki aðeins verzlun-
arhús, heldur einnig veitinga-
hús, því ef manni verður reik-
að inn í einhverja búð, það gild-
ir einu á hvaða tíma dagsins og
hverjum tíma ársins það er, þá
munu menn sjá búðina fulla af
mönnum, sem ekkert annað er-
indi eiga en annað hvort að
kaupa sér pela, hálfpela o. s.
frv., eða þá að þeir sníkja hann
út gefins, og drekka hann svo
við búðarborðið. Þetta láta þeir
ganga allan guðslangan daginn
og rápa úr einni búð í aðra. Og
svo eru þeir áfjáðir, að á morgn
ana, áður en búðum er lokið
upp, safnast þeir hópum saman
fyrir utan hverjar búðardyr, til
þess að ná sem fyrst í seytilinn,
þegar upp er lokið. Nú er eigi
nóg með það, að þeir drekka
í búðunum, heldur sitja þeir
þ>ar með hrókaræðum um hitt
og þetta, svo að eigi heyrist
mælt mál fyrir mælgi, sköllum,
hrýndingum og áflogum, sem
oft eiga sér stað, ekki sízt þeg-
ar náunginn hefir verið feng-
sæll og er orðinn hálfhlað-
■ J
JfeK-
SY8TIR
ást hans en hann hafði búizt
við. Hún hélt honum í hæfilegri
fjarlægð og þau ástaratlot, sem
hún lét honum í té h.Tðu fallið
ungum og óreyndum manni bet-
ur í geð.
Þar sem hann léz:, trúa á
hjónaband hennar, þá -arð hann
að leika hlutverk sitt. Hann sá,
að sigur hans lá enn langt í
fjarska. En hann grunaði ekki,
hversu langt he::.n var undan.
heim til Ogden Place í vagnin-
um, spurði hann:
„Hvenær sé ég þig aftur?“
„Ég veit það ekki“, safði hún.
• ,,Þú ættir að koma í The Fair
á þriðjudaginn“, sagði hann.
Hún hristi höfuðið.
„Það er of snemmt“, svaraði
hún.
„Heyrðu, nú veit ég hvað ég
geri“, bætti hann við. ,,Ég skrifa
þér með ábyrgðarpósti. Ge+
litið inn á þetta pósthús hérna
á þriðjudaginn?“
Carrie lofaði því.
Vagninn stanzaði hjá næsta
húsi við það, sem hún bjó í.
„Góða nótt“, hvíslaði hann,
þegar vagninn ók burt.
Til allrar ógæfu fyrir hina ró-
legu þróun þessa sambands, kom
Drouet heim aftur. Hurstwood
sat í hinni glæ.silegu skrifstofu
sinni kvöldið eftir, þegar Drou-
et gekk þar inn.
„Nei, Charlie, góða kvöldið“,
sagði hann vingjarnlega. „Þú
ert kominn heim aftur.“
,,Já“, sagði Drouet brosandi
og gekk nær og leit inn um
dyrnar.
Hurstwood reis á fætur.
„Já“, sagði hann og virti far-,
andsalann fyrir sér. „Þú ert
alltaf jafn blómlegur.“
Þeir fóru að tala um fólk,
sem þeir þekktu og uin ýmis-
legt, sem gerzt hafði.
inn . Hver sá maður, er hefir
nokkra velsæmistilfinningu, ég
tala nú ekki um heiðarlegt kven
fólk, getur naumast fengið af
sér að fara inn í þær búðir, þar
sem þessir slæpingjar og land-
eyður eru saman komnar, hvað
mikið s&m honum liggur á, því
bæði er það, að þeir rjúka upp
með fúkyrðum og alls konar
svívirðilegu tali við þá, er þeir
sjá að eigi eru af sama sauða-
húsi og þeir, og svo geta þeir,
sem ætla að verzla, eigi komizt
að fyrir þrengslum og ágangi
þessara kumpána.
„Ertu búinn að fara heim til
„Nei, tn ég er á leiðinni“,
sagði Drouet.
þín?“ spur.Ii Hurstwood að lok-
um.
„Ég mundi eftir konunni
þinni,“ sagci Hurstwood, „og ég
leit inn til nennar einn daginn.
Ég hélt, aö þú vildir síður, að
hún yrði allt of einmana.“
„Það er alveg rétt hjá þér,“
sambykkti Drouet. „Hvernig líð
ur henni?“
„Ágætlega,“ sagðr Hurst-
wood. „En hún hefir íKhyggj-
ur af þér. Það er bfezt fyrir þig
að fara heim núna og hresstu
hana upp.“
„Það skal ég gera,“ sagði
Drouet og brosti.
„Þið ættuð bæði að koma með
mér í leikhúsið á miðvikpdag-
inn,“ sagði Hurstwood aþ síð-
ustu, áður en þeir skildu.
„Þakka þér fyrir,“ sagði vin-
ur hans. „Ég ætla að viita, hvað
stúlkan segir við því, og sVo
skal ég láta þig vita.“
Þeir kvöddust á mjög innileg-
an hátt.
„Þetta er góður náungi“,
hugsaði Drouet með sjálfum sér
þegar hann beygði inn í Madi-
son Street.
„Drout er bezti náungi,“ hugs
aði Hurstwood með sjálfum sér,
þegar hann gekk inn í skrif-
stofu sína aftur. „En hann er
enginn maður fyrir Carrie.“
Hann komst í ágætt skap,
þegar honum datt hún í hug,
og nú velti hann því fyrir sér,
hvernig hann gæti sigrazt á far-
andsalanum.
Þegar Drouet kom inn til
Carrie, greip hann hana í fang
sér eins og venjulega, en hún
tók á móti kossum hans með
niðunbældri andúð.
,,Jæja,“ sagði hann. „Þetta
var indæl ferð.“
„Einmitt það. Hvernig gekk
þér hjá manninum í La Crosse,
sem þú varst að segja mér af?“
„Aiveg prýðilega, ég seldi
honum stóran vöruslatta. Það
var annar sölumaður iþarna frá
Burnstein, reglulegur uppskafn-
ingur með kónganef, en hann
gat ekkert. Ég skaut honum ref
fyrir rass.“
Meðan hann losaði af sér
flibbann og hneppti skyrtu-
hnöppunum ifrá til þess að þvo
sér í framan og skipta um föt,
lét hann dæluna ganga um f efð-
ina. Carrie gat ekki annað en
haft gaman af hinum fjörlegu
lýsingi.im hans.
Ég skal'segja þér,“ sagði hann'
„fólkið í skrifstofunni var alveg
undrandi. Ég hefi selt meiri vör-
NYJA B2Ö
Lisfamanna líf.
(„Hello, Frisco, Hello).
Skemmtileg musikmynd í
eðlilegum iicmv-.
Aðalhlutverk:
Alice Faye
John Payne.
Lynn Bari
Jack O.okie
Sýnd kl. 5, 7 og 9.

GAMLA BSO
Orlof flugmannsins
(„The Sky is the limit“)
Fred Astair
Joan Leslie
Freddie Slack og
hljómsveit.
Sýnd ki. 7 og 9.
„Dr. Broadway"
MacDonald Carey,
Jean Philipps.
Sýnd kl. 5.
Bannað börnum innan 12
ara.
ur.. á síðustu þremur mánuðum
en nokkur annar sölumaður
við fyrirtækið. Ég seldi fyrir
þrjú þúsund dollara í La
CrosseV
Hann dýfði andlitinu niður í
vatnsifat og blés og fnæsti með-
an hann neri hálsinn og eyrun
með höndunum, og Carrie virti
hann fyrir sér full af undarleg-
um hugsunum um nútíð og for-
tíð. Síðan þurrkaði hann sér í
framan og hélt áfram.
„Ég býst við, að ég fái launa-
hækkun í júní. Þeir ættu að ’hafa:
' efni á því, það er ekki svo lít-
ið, sem ég útvega þeim af við-
skiptavinum. og launahækkun.
fæ ég, það geturðu reitt þig á.“
„Það vona ég,“ sagði 'Carrie.
„Og ef fasteignabraskið, sena.
ég hefi á prjónunum gengur
sæmilega, giftum við okkur“,
sagði hann mjög einlæglega,.
meðan hann stóð fyrir framan
spegilinn og burstaði hár sitt.
„Chanlie, ég held að þú ætl-
ir alls ekki að kvænast mér,“
EJÖRNINN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
taldi bezt-á fara, sveipaði hann slopp sínum að sér með hreyf-
ingu, sem minnti helzt á það, þegar leðurblaka fellir sam-
an vængi sína. Hann settist á stól og svipaðist um í stofunni
með gleðibros á vör. Það var auðséð, að nú hafði langþráð-
ur draumur hans rætzt. Hann hafði náð merkum áfanga
eftir langa og stranga baráttu. Ef til vill hafði hann á þess-
ari stund náð áfanga, sem hann hafði aldrei dirfzt að vona,,
að hann myndi ná. Það var þvl sízt að undra þótt hann væri
glaður í bragði og sigri hrósandi, enda þótt móttökur séra
Þorkels hefðu ekki verið sem viðkunnanlegastar.
Rugaard aðstoðarprestur hét raunverulega aðeins hinu
yfirlætislausa- nafni Niels Peder Madsen og var sonur efn-
aðs bónda í hinum frjósömu og kostamiklu héruðum Aust-
ur-Jótlands, þar sem bömin fæðast með silfurskeið í munn-
inum, eins og féflk kemst að orði. Fimmtán ára gamall var
hann sendur í lærða skólann í kaupstaðnum, og um sama
leyti hafði.þann breytt um nafn og kennt sig Við staðinn, sem
hann var ættaður frá. Eft-ir það nefrvdi hann sig ýmist Rug-
gaard Madsen eða Madsen Ruggard, unz að því kom, að hann
lagði Madsennafnið algerlega niður.
En jafnframt hafði hann sjálfur tekið rniklum og at-
hyglisverðum breytingum. Hinn rauðbirkni og klunnalegí
bóndasonur var orðinn fölur í andliti og feitur. Hið stóra
OH/ FORAMOMENT
I HAP THE CRAZY
HOPE THAT THEKE
WOULD BE PLANES
TUPPPt
W OH, BUT Sl/Y
THEKE ARE
/MANY PLANE5
MYN DA-
SAG A
GIACOMO: „Við förum þessa
leið, herrar, minir.“
ÖRN: „Hversu langt þurfum við
að fara.“
GIACOMO: „Bara héma fyrir
næstu beygju, til yfirgefins
flugvallar.“
ÖRN: „Hvað segirðu! Flugvall-
ar?
GIACOMO: Jlá! Þið gerðuð voða
lega árás á hann. Þjóðverjarn-
ir urðu þreyttir á því að gera
við hann aftur og aftur. — Og
sivo yfirgáfu þeir hann.“
ÖRN: „Ó, eitt augnablik hélt
ég að þar væru flugvélar. —
Ég held ég sé að verða vit-
laus.“
GIACOMO: „Jú, jú. Það eru
•margar flugvélar þar.“