Alþýðublaðið - 09.11.1944, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐÖBLAÐIÐ
Fimmtudagur 9. nóv. 19441
MTJAKNAR&ftCBH
Sonur Greifans af
Monfe Chrisfo.
Leuis Hayward
Joan Bennett
George Sanders
Sýning kl. 3, 5, 7, 9.
Sala aðgm. hefst kl. 11.
Vinnukonan: „Ég heyrði það
ekki.“
Frúin: „Þá verður þú að láta
mig vita, að þú heyrir ekki fil
mín, þegar ég hringi mest.“
*
ÍSKYGGILEGAR HORFUR
—Ég hef ekki verið kvæntur
nema í einji mánuð og hef þeg
ar eignazt son. Ef áframhald-
ið verður eftir því — þá hjálpi
mér drottinn!
*
BREYSKUR LÍKA
Dómarinn: „þramburði þín-
um ber eigi saman við það, sem
meðákærði þinn segir.“
Ákærði: „Þessu get ég trúað.
Hann lýgur sjálfsagt líka.“
*
LÍKT Á KOMIÐ
Hún: „Eigið þér fátæka ætt-
ingja?“
Hann: ,„Enga, sem ég þekki.“
Hún: ,JS.n rika?“
Hann: „Enga sem .þeklcja
mig.“
• • *
TVENNT ÓLÍKT
Faðirinn: „Því ertu að
gráta?“
Hans litli. „Ég meiddi mig.“
Faðirinn: „Ekki græt ég, þó
að ég meiði mig.
Hans: „Nei, þá blótar þú, en
það er mér bannað að gera.“
* * *
EKKI ALLS VARNAÐ
Klæðskerinn: „Er bróðir yð-
ar heima?“
Stúdentinn: „Nei, hann var
fluttur á geðveikrahæli í morg
un.“
Klæðskerinn: „Skildi hann
nokkuð eftir til mín fyrir föt-
in?“
Stúdentinn: „Nei, svo vitlaus
var hann ekki.“

&
■
iYNDA-
SAGA
„Ég verð að reyna að kom-
ast út úr þessu,“ hugsaði hann.
Hann flýtti sér inn í iskrifstofu
sína, tók ljósa frafckann sinn og
hattinn, laesti' skrifborðinu sínu
og þrieii handitöskuna. Síðan
slökkti hann öll Ijós nierna eitt
og opnaði dyrnar. Hann reyndi
að vera róliegur í framkomu
eins og vanaiega, en ró hans
var horfin. Hann var strax far-
inn að iðrast.
„Ég vildi óiska, að ég hefði
ekki gert iþetta,“ sagði hann.
„Þetta var misskilningur.1 ‘
Hann gekk rösklega niður
strætið og hieiJsaði næturverð-
inum, sem gekk um og athug-
aði, hvort ailar dyr væru læst-
ar. Hann yrði að komast út úr
horginni og það sem fyrst.
„Hvenær skyldu lestimar
fara?“ huigisaði hann.
Hann stanzaði fyrir framan
lyfjabúð og sá aimenninigssíma
imni í ganginum. Þetta var mik
ils metin lyfjabúð og hafði imni
að halda einn af fyrstu alrnenn
ingssímum, sem voru lagðir inn
í ChLcagö.
„Má ég nota símann yðar?“
sagði hann við næturvörðinn.
Vörðurimn kinkaði kolli.
„1643“, kaliaði hann í mið-
stöð, þegar hann var búinn að
finna símanúmerið hjá Michig-
an járnbraútarstöðinni. Hann
fékk brátt isambamd við upp-
lýlsingaiskriístofuna.
,'Hvenær fara lestim'ar héð-
an itil Detroit?“ spurði hann.
Maðurinn sagði honum það.
„Fara ekki fleiri í kvöld?“
„Emginn með svefruvagni. Jú,
anniarís, bíðið þér við,“ bætti
hann við. „Það fer. póstlest héð
an klukkan þrjú.
„Gott og vel,“ sagði Hurst-
wood. „Hvenær kemur hún til
Detroit?“
Hann var að hugsa, að kæmist
hann þamgað og yfár fljótið til
Canada, þá þyrfti hann ekkert
að flýta sér til Montreal. Hön-
um létti við að heyra, að hún
kæmi þangað upp úr hádeginu.
„Mayhew opnar ekki peninga
skápinn fyrr en klukkan níu,“
hugsa'ði hann. „Þeir komast
ekki að neinu fyrir þann tíma.
Þá datt honum Carrie í hug.
Hann yrði að ná í hana í mesta.
flýti, ief hann gæti náð hemni á
annað borð. Hún yrði að koma
með homum. Hann stökk upp í
mæstu kerru.
„Til Ogden Place,“ sagði hann
hörkulega „Þér fáið dollar að
auki, ef þér verðið fljótur.“
Ökumaðurinn sló í klárana, í
öig- þeir tóku nokkuns konar val-
hopp. Á leiðimni var Hurstwood
að íhuga, hvað hann ætti að
glera. Þegar hann kom að hús-
inu, stökk hann upp tröppurn-
ar og hlífði ekki bjölíLumni til
þess að vekja þjónustustúlk-
una.
„Er frú Drouet heima?“
spurði hanin.
„Já,“ sagði stúlkan undrandi.
„Segið henni að klæða sig og
koma niður strax. Maðurinn
hennar liggur ,á spítalanum;
hann slaisaðist og spyr eftir
henni.“
Stúlkan trúði honum þegar í
stað og flýtti sér upp stigann.
„Hvað er á sieyði?“ sagði
Carrie, kveikti á gasinu og
þreifaði eftir fötumum sínum.
„Herra Drouet slasaðist og
liggur í Ispítala. Hann spyr eft-
ir yður. Vagninn bíður niðri.“
Carri-e klæddi sig í skyndi
og kom niður. Hún gleymdi
öllu nema því allra nauðsynleg-
asta.
„Drouet slasaðist,“ sagði
Hupstwood í flýti. „Hann lang-
ar til að sjá þig strax. Komdu
fljÓt:t.“
Carrie var svo rimgluð, að
hún gleypti við þessu öllu.
„Farðu inn,“ sagði Hurst-
wöod og hjálpaði henni í vagn
inn og stökk sjálfur inn á eft-
ir. _
Ökumaðurinn sneri vagnin-
um við.
„Michigan jámbrautarstöð-
ina,“ sagði hann við ökumann-
inn svo lágt, að Carrie heyrði
það 'ekki. „Eins hratt og þér
getið.
TUTTUGASTI OG ÁTTUNDI
KAFU.
Þau höfðu ekki ekið langt,
þegar Carrie fór að átta sig og
giaðvaknaði, og hún spurði:
„Hvað er að honum? Er hann
mikið meiddur?“
„Það er efckart alvarlegt,“
sagði Hurstwood hótíðlega.
Hann var mjög órólegur yfir
aðstöðu sinni, oig nú þegar hann
háfði Carrie með sér, óskaði
hann eimskis frekar en sleppa
úr greipum laganna. Þess vegna
var hann ekki í skapi til að
svara öðru en því, sem gæti
styrkt ráðagerðir hans.
Carria var ekki búin að
gleyma því, að hún og Hurst-
wood áttu ýmislegt vantalað, en
í æsingu sinni laigði hún það
til hliðar. Hún vildi aðeins kom-
ast sem fyrst á áfangaistaðinn.
„Hvar liggur hamn?“
„Hann er í suðurhluta borgar
innar,“ sagði Hurstwood. „Við
vsrðum að taka lestina. Það er
flj ótlegastV
_ NYJA BIO
Á norðurieiðum.
(Northern Pursuit)
Spennandi stórmynd frá
Canada. Aðalhlutverk:
ERROL FLYNN
JULIE BISHOP
Bönnuð börnum yngri en
12 ára.
Sýnd kl. 3, 5^ 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
Carrie sagði ekkert og hestur
inn brokkaði áfram. Hið undar-
lega útlit borgarinnar vakti at-
hygli hennar. Hún horfði á him-
ar löngu Ijósaraðir og hin
iskuggalegu þöglu hús, sem liðu
hjá.
„Hvernig meiddi hann sig?“
spurði hún — og átti við hvem
ig meiöslum hans væri háttað.
Hurstwood skildi hana. Hamn
vildi helzt ekki Ijúga meira en
nauðsynlegt var, en hann villdi
engar mótbárur, fyrr en hamn
mm GARULA BiO —
Andy Hardy skerb
í leikinn
(The Courtship of Andy
Hardy)
Mickey Rooney
Lewis Stone
Donna Ileed
Sýnd kl. 5, 7 ,og 9
væri kominn úr hættu.
„Ég veit það ekki vel,“ sagði.
hann. „Þeir bringdu mig upp
og báðu tmig að ná í þig. Þeir
sögðu, að það væri enginn á-
stæða til að óttast, en ég yrði
að ná í þig.“
Alvara hans sannfærði hana,
og Shiún isat þögul og undrandi.
Hurstwood leit á úrið sitt otg
herti á löffumanninum. Hann var
ótrúlega rólegur, þegar teklð
var tillit til hinnar erfiðu að-
stöðu hanis. Hann hugsaði að-
Fyrsla ævtariýrið.
helzt enn þann dag 1 dag, það við séum nú báðir komnir
á gamals aldur. En þegar Eiríkur var í þann veginn að bíta
í eplið sitt, laumaðist Klaus aftan að honum, lagði hönd-
ina á öxl hans, glotti illilega og mælti: „Það er bezt að
ég segi pabba frá þessu, svo að hann geti rannsakað hvar
þú hefir stolið eplinu, en þangað til er bezt að ég geymi það.‘e
Að svo mæltu þréif hann eplið af Eiríki, sem rétti fram
höndina eftir því, en mælti ekki orð frá vörum. „Burt með
þið, umskiptingurinn þinn. Þú mátt þakka fyrir, ef ég ét
eplið og læt málið þar með falla niður,“ mælti Klaus og
sparkaði jafnframt í vesalings Eirík, svo að hann féll við,
og ég sá blóð streyma úr nösum hans, þegar 'hann reis á
fætur. i
Allt gerðist þetta á svipstundu, og ég varð svo ofsareið-
urur yfir þessari ósvífnu árás, oð ég reis á fætur, gekk aft-
i an að Klaus og greiddi honum svo vel útilátið högg, aí
í hann féll um koll. Því næst lagöisx cg-ofan á hann og átti
þannig alls kostar við hann. Ég var svo yfir mig reiður, að
ég lét hvert höggið af öðru dynja á honum, án þess að skeyta
því hið minnsta, hvar þau hittu hann, og mér er næst að
ætla, að hann hafi aldrei fyrr né síðar fengið aðra eins
útreið. Klaus var rindilmenni eins og fyrr getur. Hann tók
/^FTER THE FAREWELL
USO. PANCE, kATHV
PREFARES TO DEPART i
WITH HER TROUPE - . .
MEANWHILE, 9CORCHy
HAS BEEN BPIEFED FOR
A BOM&N& MISSíON IN
NORTHERN ITALV W|TH
H* TOUAPKON , J
■ iivÁf ... j
U§
HAVE TO SCRAM
KATH/, TWEy'RE
VVAPMIN& 'EM NOW
__BE BACK IN
TIME TO SEE YO\i
OFF...I HOPE /
BUT...BUT WHV,
OW wwy MUST
THEY TAWE
THESE FEW
HOURS FPOM
US...ALLWE
HAD?
1
/
mwm ih-

^ hey now, not That /
r TH0U6HT VVE WERE &OIN&
TO SIT Tl&HT, 'TILL THIS
JOB lé OVER FOR &00D
ÖRiN: „Nú verð ég víst að
stinga aí, Kata. Það á að taka ,
í 'lupginin ó þeim. — Ég vona
að éig verði ikominn nóigu
isniemma til þess að kveðj a
lþig.“
KATA: „En — en af hverju
þurfa þeir endilega að taka
þiessar ifáu s-tundir frá okkiur?“ á þessum Ijóta leik stendur.
ÖRN: „Svona — svona. 1 Við
verðum eins og þú veist að
taka vel til höndunum meðan
KATA: „Já, ég
gættu þín, gerðu
Mundu það!“
veit það. En
Iþað fyrdr mig“