Alþýðublaðið - 16.11.1944, Síða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Fiimntudagur 16. nóv. 1944
.TIARNARSSÖ
"S
Sonur Gretfans af
Monfe Chrisfo
Louis Hayward
Joan Bennett
George Sanders
Sýnd kl. 5, 7 og 9
VANHELGUN HVÍLDAR-
DAGSINS.
í Víkverja var ejtirfarandi
fréttklausa sumarið 1874: . .
„Helgidagsbrotsmál umfangs
mikið er flutt nú sem stendur
á lögregluþingi Gullbringusýslu
Kaupmennirnir í Hafnarfirði
voru lcærðir fyrir að hafa tvo
sunnudaga látið úti salt. Þeir
viðurkenndu þetta, en afsökuðu
sig með, að saltverzlun þessi
hefði verið nauðsynleg, þar
sem fiskur manna hefði legið
undir skemmdum, en lýstu þá
um leið yfir því, að þeir, ef
þetta eigi reyndist að hafa ver-
ið svo, mundu heimta, að allir
þeir, sem höfðu sótt salt til
þeirra, yrðu ákærðir, og
hefir oss verið sagt, að einn
kaupmannanna sé þegar búinn
að semja skrá yfir rúma 130
menn, er kaupmaðurinn vill
láta lögsækja.“
HÁTTVÍSl
Prófessorinn: „Má ég spyrja,
er herra dámarinn heima?“
Ráðskonan: „Hefir prófessor
inn ekki frétt, að dómarinn er
fyrir viku síðan kominn undir
græna torfu?“
. .Prófessorinn: „Svo — o- —
þá ætla ég ekki að gera honum
ónæði; ég bið að heilsa honum;
verið þér sælar.“
* * *
Skrifstofumaðurinn: ,,Ég get
ekki skrifað hér vegna kulda.
Mér er ískalt á fótunum.“
Húsbóndinn: „Skrifið þér
með fótunum? Ég héla að þér
notuðuð hendurnar til þess.“
'lega,“ sagði Hurstwood og
Ibrosti vinigjartega.
„Er 'konan með þér?“
„Nei.“
„Jæjá, ég hlýt að hitta þig
aftur í dag. Ég ætlaði að fara
að fá mér morgunverð. Komdu
hingað, þegar þú hefur tíma
til.“
„Það s'kal ég gera“, sagði
Huxstwood og gekk 'burt. Allt
samtalið var bonum hreinasta
kvöl. Honum virtist liggja
gildra í hverju einasta orði.
Þessi maður vakti hjá honum
ótal minndngar. Hann var tákn
alíts jþeiss, sem hann hafði varp-
að frá sér. Chicago, kona hans,
glæsilega drykkjustofan — allt
þetta var fahð í kveðju hans
og spurningum. Og héma var
hann í sama gistihúsi og hann,
og bjóst við, að þeir gætu
skemmt sér konunglega saman.
Allt 'i éinu kæmu blöðin frá
Chieago. Blöðin á staðnum
myndu birta fréttimar strax í
dag. Hann gleymdi sigri sínum
yfir Carrie, þegar hann hugs-
aði til þess, að þessi vinur hans
kæmist brátt að raun um, hvað
hann værd — þjófur. Hann
hefði getað stunið hátt, þegar
hann fór inn til rakarans. Hann
akvað að reyna að flýja og leita
uppi kyrrlátara gistihús.
Þegar hann kom út aftur,
var ihann feginn að sjá, að for-
saluJrinn var tómur, og hann
flýtti sér upp stdgann. Hann
ætlaði að ná í Carriie, og fam
út um aðrar dyr. Þau gætu borð-
að morgunverð saman á ein-
hverjum öðrum stað.
En í forsalnum var annar
maður, sem hafði gætur á hon-
um. Það var auðþekktur írlend-
ingur, lítill vexti og illa klædd-
ur. Þessi maður hafði áreiðan-
lega verið að tala við vörðinn,
en nú horfði hann rannsakandi
augum á Hurstwood.
Hurstwood fann, að einhver
horfði á hann, og hann kannað-
ist við þessa tegund manna.
Honum fannst þetta ósjálfrátt
vera leynilögregluþjónn, sem
hefði gætur á honum. Hann
flýtti sér áfram, og lézt ekki
taka eftir neinu, en hann reyndi
eftir megni að hugsa skýrt.
Hvað kæmi nú fyrir? Hvað
gætu þessir menn gert? Hann
reyndi að muna eftir lögunum
um framsal glæpamanna. Hann
skildi þau ekki fullkomlega. Ef
til vill vrði hann tekinn hönd-
um. Ef Carrie kæmist að bessu.
Montreal borg var of heit fyrir
hann. Honum fór að langa til
að komast þaðan.
Carrie var búin að baða sig
og beið eftir honum, þegar hann
kom. Hún leit hressilega og
frísklega út — hún var dásam-
legri en nokkru sinni fyrr, en
hún var fálát. Kuldi hennar
hafði komið aftur þennan tírpa
sem hann var í burtu. Það var
engin ást í brjósti hennar. Hann
fann það, og honum fannst
vandræði sín aukast. Hann gat
ékki faðmað hana að sér, hann
reyndi það ekki' einu sinni. Eitt-
, hvað i útliti hennar hindraði
það.
„Þú er tilbúin?“ sagði hann
alúðlega.
„Já“, svaraði hún.
„Við skulum fara út og fá
okkur morgunverð. Mér lízt
ekki of vel á þetta veitingahús.“
„Gott og vel“, sagði Carrie.
Þau gengu út, og í einu horn-
inu stóð Irinn og fylgdi hon-
um með augunum. Hurstwood
gat varla stillt sig um að sýna,
að hann hefði komið auga á
náungann. Augnaráð leynilög-
regluþjónsins var ósvífið. En
þau gengu áfram, og Hurstwood
lýsi borginni fyrir Carrie. Það
leið ekki á löngu, þangað til þau
komu auga á annað veitinga-
hús, og þangað fóru þau inn.
„En hvað þetta er undarleg
borg“, sagði Carrde vonsvikin.
Hún var ekki lík Chieago.
„Hún er ekki eins fjörleg og
Chicago“, sagði Hurstwood.
„Geðjiast þér ekki að 'henni?“
„Ne:i“, sagði Carrie. En hún
kunni vel við sig í hinni stóru
Chicagoborg.
„Hún er svo sem ékkert sér-
stök“, sagði Hurstwood.
„Hvað er að sjá héma?“
spurði Carrie, sem furðaði sig
á þvi, að hann skyldi einmitt
hafa valið þessa borg.
„Ekkert sérstakt“, sagði
Hurstwood. „En umhverfið
þykir býsna fallegt.“
Carrie hlustaði, en hún var
óróleg. Hún var svo undarlega
stödd, að hún gat ekki metið
borgina sem skyldi.
„Við verðum heldur ekki
lengi héma“, sagði Hurstwood,
sem var glaður, þegar hann tók
eftir óánægju hennar. „Þú skalt
velja þér kjoía strax eftir morg-
unverð, og svo förum við bráð-
um til New York. Henni geðj-
ast þér að. Það er eina stór-
borgin í Ameríku, þegar Chica-
go er undanskilin.“
í raun og veru var hann að
ráðgera að sleppa burt. Hann
ætlaði að komast að, hvað leynii-
lögregluþjónarnir gætu gert —
hvernig vinnuveitendur hans
myndu snúa sér — síðan ætl-
aði hann að flýja — til New
York, en þar var auðvelt að
dyljast. Hann þekkti nægilega
NYJA Bið «
Ævinfýri
prinsessunnar
(Princess O’Rourke)
Fjörug gamanmynd með:
Oliva de Havilland og
Robert Commings
Sýnd kl. 5, 7 og 9
WÖAMLA BiO
RIO RITA
Söng og gamanmynd
Aðalhlutverkin leika
BUD ABBOTT
LOU COSTELLO
*
Sýnd kl. 5, 7 og 9
mikiið til þeirrar borgar til þess
að vita að leyndardúmar henn-
ar og möguleikarnir til að dylj-
ast voru óendanlegir.
Því meira sem hann hugs-
aði, því óhamingjusamari virt-
ist honum 'hann vera. Hann sá
það, að hann var engan veginn
hólpinn ,þótt hann væri kominn
hingað. Fyrirtækið myndi á-
reiðanlega leigja leynilögreglu-
þjóna til þess að gæta hans —
menn frá Pinkerton eða Moon-
ey & Boland. Þeir kynnu að
handtaka hann um leið og hann
reyndi að komast út úr Canada.
ef til vill yrði hann neyddur til
að tefja hérna mánuðum saman,
og það væri óþolandi.
Þegar þau koamx aftur í gi'sti-
húsið var Hurstwood ákafur í að
,sj á morgunblöðin, og samt var
'hann kvíðandi. Hann langaði til
að vita, hversu langt fréttirnar
um hinn glæpasamlega verknað
hans höfðu borizt. Hann sagði
því Carrie, að hann kæmi eftir
stundarkorn, síðan fór "
ur til að tryggja sér dagblöðin
og líta yfir þau. Hann sá engin
Fyrsla ævinlýriS.
það' brátt í ljós, að Klaus hafði engan veginn horfið frá hefnd
arformum sínum.
Ég átti föðurbróðir, sem bjó að Friðriksbergi, og heim-
sótti ég hann öðru hvoru. í þann tíð var það talin lang-
ferð að fara svo langt brott úr borginni. Þá héldu ekki
sporvagnar, strætisvagnar eða jámbrautarlestir uppi ferð-
um þangað eins og nú er. Ég hafði það fyrir sið, að ganga
heim til hans eftir skólatíma á laugardögum og dveljast hjá
honum fram á mánudagsmorgun, þegar ég þurfti að mæta
í skólanum að nýju.
i
Laugardag nokkurn vorið sem ég varð tólf ára, hafði
*ég einmitt gert ráð fyrir að fara í heimsók til þessa föður
bróðir mins. — Ég hafði því farið í sunnudaggfötin mín og
gerði ekki ráð fyrir að koma heim aftur fyrr en síðari
hluta mánudagsins, þegar skólinn væri úti. í kennsluhlé-
inu dró ég Eirík afsíðis frammi á ganginum og gaf honum
aura fyrir kertum eins og siður minn jafnan var ,en var
svo óheppinn að minna aurana á gólfið. Við urðum
því báðir að leita þeirra og fundum þá eftir Ikamma stund
úti í horni, en þangað höfðu þeir oltið. Þegar ég stóð upp
aftur, kom ég auga á Klaus, sem horfði á okkur útan úr
garðinum, en leit brátt undan, þegar hann sá, að ég hafði
Mu
ifel'
' SM '
IKIYNDA*
SAG A
ÖRÍN (kemiur á harða hlaaip-
ura): „Hva, þú, þú, verður of
sein — ætlarðu ekki
, ég hélt--------“
KATA: — „Ja, — ég — ætlaði
ekki með, sbo, þú skilur, ég
ætla að verða hérna —
aðstoðarhjúkrunarkona
Viltu það ekki?“
verða