Alþýðublaðið - 17.12.1944, Page 8

f
V
■ 1 ' -
ALÞYeUBLAÐJP
Sunnudagur 17. desember. 1944
UNDffi 3ÍJNINGUR LOFTÁ-
RÁSAR
Næst þegar þú lest í blöðun-
um um stórkostlegar loftárásir
á borgir á meginlandinu, þá
hafðu þetta hugfast:
Til þess að koma í kring loft
árás, þar sem látnar eru falla
niður sprengjur, sem vega eitt
þúsund smálestir, þá hefir ver-
ið reiknað út, að 125 þúsund-
ir manna hafi, beint eða óbeint,
undirbúið eða unnið við fram '
kvæmdir verksins'.
* * •>
VANRÆKSLA
Systir Cleopatra kom þjót-
andi inn í sjúkrastofuna og leit
hvatskeytslega á sofandi sjúkl-
inginn í rúminu. Síðan leit hún
á litla borðið við rúmið, þar
sem á stóð fjöldinn allur af
flöskum, pilludósum og meðala
glösum. Allt í einu dró skugga
yfir andlit hennar. Hún hristi
höfuðið og sagði gremjulega:
Herra Johnsen, þér hafið
gleymt að taka inn svenfmeðal
ið yðar.“
Þögn. „Herra Johns*en“, kall
aði hún aftur, en fékk ekkert
svar. „Herra Johns*en“ kallaði
hún nú mjög hátt, en sjúkling
urinn svaraði heldur ekki nú.
„Herra Johnsen. Herra John
sen“, nú var hún farin að hrópa
eins hátt og hún frekast ork-
aði. Ekkert svar. Sjúklingurinn
aðeihs tautaði eithvað upp, úr
svefninum og snéri sér á hina*
hliðina.
„Þér hafið gleymt að taka
inn svefnmeðalið yðar“, taut-
aði hún um leið og hún gekk
út og hristi höfuðið í ákafa.
^■TJARNARBiÖo
Henry eltir drauga
(Henry Aldrich Haunts a
House)
Bráðfjörug og gamansöm
reimleikasaga
JIMMY LYDON
sem HENRY ALDRICH
og fleiri unglingar.
Sýning ki. 3, 5, 7 og 9
Bönnuð börnum innan 12 ára
Sala hefst kl. 11 f. h.
„Þeita var vitleysit hjá mér
um daginn“, hugsaði hann og
átti við það, þegar hann tapaði
sextíu dollurunum. „Ég hefði
ekki átt að gefast upp. Ég hefði
igetað blekkt strákan'gann. Ég
var illa fyrirkallaður, og það
var allt og sumtA
Svo fór hann að velta spilinu
fyrir sér, eins og það hefði ver-
ið spilað, og hann fór að hugsa
um, að hann hefði getað unn-
íið í fleiri skdpti, ef hann hefði
um náunga, þangað til hann
gefst upp.“
Af þessum ástæðum fóru þeir
að leg-gja undir.
„Ég legg tíu undir.“
„Ég líka:“
„Tíu í viðbót.“
„Tíu í viðbót,“
„Ágætt.“
„Eg líka.“
Loks átti Hurstwood sjötíu
og fimm dollara í borði. Hinn
maðurinn var orðinn alvarleg-
staðið fastar á sínu.
„Eg er nógu gamall til þess
að spila póker og græða. Ég
ætti að reyna í kvöld.“
Hann sá í anda hlaða af pen-
ingum. Ef hann ynnd nú nokk-
ur hundruð, þá væri honum
borgið. Hann vássi um marga,
sem lifðu á þessu* og létu sér
líða vel.
„Þeir áttu al’ltaf eins mikla
peninga og ég“, hugsaði hann.
Hann fór því í eina spilastof-
una í nágrenninu og fannst
hann yera eins og í gamla daga.
í þeirri vímu sem hafði komið
eftir rifrildið heima og hafði
náð hámarki sínu með matnum
á veitingahúsinu með víni og
vindlum, var hann eins líkur
hiinum gamla Hurstwoo'd' og
‘hann gat nokkru sinni orðið.
En þetta var samt ekki hinn
gamli Hurstwood — þetta var
aðeins maður, sem átti í bar-
áttu við samvizku sína og var
eltur af ófreskju.
Þessi spilastofa var mjög lík
hinni, nema þessi var bakher-
bergi að góðri drykkjustofu.
Hurstwood horfði á um stund
og fór svo að spila með. Eins
og fyrst gekk það hvorki til né
frá. Hann vann lítið eitt og
gladdist yfir því, síðan tapaði
hann dálitlu og varð ákafari og
djarfari. Loks hafði hið æsandi
spil gripið hann föstum tökum.
Hann hafði ánægju af því að
tefla á tvær hættur og vogaði
sér að blekkja félaga sína með
lélegum s’pilum og fá nokkurn
ágóða. Honum til mikillar á-
nægju,.fann hann að hann var
vel fyrir kallaður og græddi.
Eftir því sem þessi tilfinning
óx, fór hann að halda, að hann
hefði heppnina með sér. Engum
öðrum hefði gengið svona vel.
Nú fékk hann aftur spil og
ætlaði að reyna að freista gæf-
unnar með þeim. En meðspil-
ararnir lásu næstum hugsanir
hans með hinu rannsakandi
augnaráði sínu.
„Ég hef þrjár samstæður,“
sagðd, einn þeirra við sjálfan
sig. „Ég skal standa á móti þess
ur. Ef til vill átti þessi náungi
(Hurstwood) góð spil.
j „Mó ég sjá,“ sagði hann.
j Hurstwood sýndi spilin sín.
I Hianin var búinn. að vera. Hann
fyfljltisft örvæntimgu, þegar hann
huigsaðj um það, að h'atnn hefði
; íbapað sjöitíu og fimm dio'lluruim,.
I „Við skulum taka annan
. hring,“ saigði hann hörkulega.
) „Gotit og vei,“ sa,gði miaður-
t imn.
j Nokktir af spilamöinnunuim
dróigu sig í hlé ,og nokkrir á~
horfendur komu í istaðinn. Tímr
inin leið oig klukkan varð tíu.
Ilurstwood hélt áfram, en hann
hvorki að tapa né græðia. Síð-
an viarð hann þreyttur, og í
sdðiasta spilinu tapaði hann tutt-
uigiu dollunum í viðbót. Hann
tfékk ólbéit á sjálfum sér.
i iHahn kom þaiðani -út klukkan
kOTitér yfir eitt. Hinaf köldu og
auðu götur virtuist sspott'a. hann.
Hann ,gekk hæigt tifl. vesturs og
j mundi várla eftir rifrildi símu
I við Carrde. Hianm gekk upp stig-
an*a einis og engin deila hafði
j átt sér stiað. Hainm hugsaði að-
! eins uim peningatap siitt. Hann
setti'st á rúmið og táldi penimg-
ana seim eftir voru. Það voru
aðelms hundrað oig raíutíu doll-
arar oig eitthvað atf smiápening-
uan.
„Guð miá vita, hivað gengur
að mér,“ saigði hann.
'Morguninn eftir tailaði Carrie
varla við hann, og honum fanimst
fliafrn verða að fara úit aifltur.
Hann baifði koimið illa fram við
bana, en hann gat ekiki bætt
fþað upp. Nú fyilltist barnn ör-
væintinigu,, og í nokkra daga fór
hann út og litfðd eins oig 'heldri
imaður — eðia eims og hann hélt,
að beildri maður æitti að lifa —
og það kioistaði pen.in,ga. Þessir
'leiðanigriar bans gierðiu hamn að-
leinis flátækari andlega oig líkam-
leiga, að maður tali ekki um
pyngjiu hians, isem hiafði léitzt um
þrjátiíiu d'ollará. Lofcs fékfc hann
■aiftiur skynsemi sína.
I „Miaðiurinn kemiur etfitir léiig-
unni d dag,“ sagði Carrie þriðja
moriguini'nn eins oig í kveðjtu-
skyimi.
Fær í flestan sjó
(„Life Beigins at 8, 30“)
Monty Woolley. Ida Lupino.j
Sýnd kl. 5, 7 og 9
Barnasýning kl. 3.
með Bud Abbott og
Lou Costello.
Sala hefst kl. 11, f. h.
m-6AMLA SÍÖ „
Læknir ákærður
(The People vs. Dr. Kildare)
Lew Ayres
Laraine Day
Lionel Barrymore
Sýnd kl. 7 og 9,
Henry heillar siú
urnar
(Henry Aldrich Gets Glam-
our)
Jimmy Lydon — Diana Lynn
Frances Gifford
Sýnd kl. 3, 5,
Sala hefst kl. 11
„Jæja?“
„Jiá, það er annar í daig,“
•svaraði Carrie. ,
Hurstwo'od varð þunighúm'n.
Svo 'tóik hanm örvíHnaðuir frami
ibuddu siína.
„Þietita er skriambi há hiúisa-
leijga“, siaigði hanm.
:Hanm fór að náligaist síðulstu
hundrað dio'llarama sína.
ÞRÍTUGASTI OG SJÖUNDI
KAFLI.
Á þenman hátt emtuist þes'sir
fram í júní. Áður en hann kom
að síðiaista' faundraðinu, flóir hann
að gefa í skym að ógæfam vpfði.
yfir.
„Ég veit sivei miiér eikiki,“
„en ég held, að við eyðum ó-
aði um s.'miáútgjþld fyrir kjöt,
sjö humdruð dollarar aðeins
isagði bainm dag nokkurm og tiaÞ
héifilegia miklu.“
„iÞað finmist mér eldk;i,“ sagði
iCarrie. „Ég hedd að við lifium.
isparilega."
,,Ég er næstum búinn' með
Fyrsta ævintýrið.
þinn tilkynnt lögreglunni þetta, er fátt líkiegna en hún hafi
gert boð hingað og að sporhundar séu á hnotskóg eftir þér.
Ég hygg að það sé ráðlegast fyrir okkur að fara ekki al-
manna leið heim til býlis skipstjórans. Það verður auðvitað
til þess að mér seinkar og dóttir mín og börn hennar undr-
aist um mig, en það verður nú að hafa það, þar sem ég hef
tekið að mér að vera leiðsögumaður ykkar.“
Við þökkuðum honum góðvild hans mörgum fögrum
orðum, en urðum fyrir vonbrigðum, þegar hann tjáði okkur
að við myndum ná til býlis frænku minnar daginn eftir í
fyrsta lagi. En slíkt verður þó ekki til þess að röskir dreng-
ir láti hugfallast, og ég huggaði mig við það, að þessi dag-
ur og næsta nótt myndi einhvem tíma líða. Þegar Eiríkur
heyrði, að ég tók þessum tíðindum með jafnaðargeði, missti
hann ekki móðinn heldur.
Þetta hefði verið okkur langur dagur og þreytandi, ef
föruriautur okkar hefði ekki lagt sig allan fram um að vera
sem skemmtilegastur, svo að við gleymdum öllu öðru en
hlusta á hann. Margt bar fyrir augu okkar, sem var okk-
ur borgarbörnunum framandi með öllu, en hann beindi at-
hygli okkar að. Hann hafði líka ótal sögur að segja af álf-
um og tröllum og varúlfum, og að lokum íannst okkur við
WE'EE LOAPlMö OUR EMERGEMcy
CAGBf A5 OUiCkLV AP P056iffLB--
THEM IT’5 UP TO YOU LT, 5MITM/
TO örET THEM TO MEDICAL CA,?E í
XOU.DONT MMOW HOW
GLAD WB AKE TO 6EE YOU
...ALM05T (SAVe UP HOPE
THAT Wg’P &ST HELP/ .
FORINGI VARÐLIÐSINiS£ „Þú
igeltur varla fafugsað tbér, hvað
það igleðiur tíkkur að þú skuflir
vera feoiminn. Við voruim næsit
um jþví búnir að getfa upp alla
von um að okkur myndi verða
'hjálpað. Við verðum að fcoma
hi'num særðu fyrir eins fljótt
og auðið er og isvo weltur allt
á iþér, Ör,n Elding, að koma
þeim undir læknishendi."
PinTo'5 ERimi&ing-
THE PLA9MA, PR.
NOI?TH...AND I'M
AU- PEADV HER6/
f C.\C. híATWy
cHecw: autz
CWSTOMPv'S
l'N ....THÉY'WE
WA|T'I\I& FDR
THE PEMtWINIE
_ TCUCH'!
ÖRN: „Flýtið ykfcur, tfélagar.
Dulb’úið véliina. Etf til fyill fá-
um við hieimsiókn tfrá nazist-
um.“ y
KATA: „Pinflo nær í mieðuiin,
'læknir, en éig ier a'lveig tilbú-
in.“
NORTH LÆKNIR: „Allt í laigi,
Kata. Taktu þá á rnóti geist-
nnum. Þeir bíða eftir mjúk-
um og líkniandi höndum. ;