Alþýðublaðið - 24.12.1944, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 24. desember 1944
■TJARNMtBie.
*
Stássmey
/
(Cover Girl)
Skrautleg og íburðarmikil
söngva- og dansmynd í eSli-
legum litum.
Kita Hayworth
Gene Kelly
Sýnd 2. jóladag kl. 3, 5, 7 og 9
Sala aðgöngumiða hefst kl. 11
— GLEÐILEG JÓL —
VORU ALLIR FRÍ SKIR
Um það leyti, sem Ameríku-
flerðir hófiust, var þekking al-
mennings ekki sérlega mikil á
þeirri víðlendu heimsálfu, sízf
í afskefklkitium sveitum.
Svo bar við einhverju sinni,
að íslenzleur maður kom að
vestan. Ferðaðist hann um og
hvatti fólk til vesturfarar. Kom
hann á bæ, þar sem kerling ein
átti heima. Tók hún manninn
itali og spurði, hvemig á ferðum
hans stæði. Hann sagðd af hið
ljósasta og kvaðst vera nýkom-
frá Ameróku.
„Ameríku,“ segir fcerling.
„Vom al'lir fráskir þar?“
(Frá yztu nesjnm)
• * *
KVÖLDVAKAN Á HÓLUM
í tíð Gísla biskups Magnús-
sonar og Hálfdánar skólamieist
ara Einarssonar var vökunni á
Hólum lýst þannig:
Hiálfdán kembdi í holunni,
húsfreyjan var að spiinna,
ibiskupinn svaf á sænginni, —
sitt hefir hver að vinna.
* * *
Œ»AR, sem góðir mienn fara,
eru guðisvegir.
Bjömstjerne Björnison.
.♦ * *
FRIÐUR HJARTANS er
mannsins paradás.
l Platon.
• # * *
ÞEIR, sem vita, tala ekki.
Þeir, sem tala, vita ekki.
Kínversfcur málsháttur.
wtm®,
t
MYNDA-
SAGA
alla fram til þess að fá að til-
'heyra þessum heimi. Þetta var
á æðra sviði en hversdagsleifc-
inn, afvinnuleysið og fátsefctin.
Hingað fcom fólkið sfcraiutklætt
í lystivögnum til þess að horfa
á. Þetta var miðdepill ljóssins
og gleðinnar. Og hún átti að til-
heyra þessu. Fengi hún aðeins
að dveljast hér áfram, þá yrði
hún hamingjusöm!
„Hvað heitið þér,“ saigði leik-
stjórinn.
„Madenda," svaraði hún og
rnundi allt í einu eftir nafninu,
sem Drouet hafði valið henni
í Ohieago. „Carrie Madenda."
„Jæja, tungtfrú Madenda,"
sagði hann vingjamlega að því
er Carris fannst. „Þér skuluð
fara í röðina.“
Slíðan kallaði hann til umgrar
stúlku, sem var' þegar bominn
á sinn S'tað.
„Ungfrú Clark, þér getið
dansað með ungfrú Madenda.“
iStúikan gekk fram, og Carrie
sá hvert hún átti að fara og
æfingin hófst.
Carrie fann brátt, að æfingin
minnti mjöig mikið á æfingam-
ar í Avery Hall, en framkoma
leikstjórans var þó ruddalegri.
Hún hafði furðað sig á þrá-
belkni og drembilæti 'herra
Millice, en þessi leikstjóri hafði
sömu þrákelkni til að bera, og
ennfremur var hann fram úr
hófi mddalegur. Þegar leið á
æfinguna vintist hann verða frá
sér af reiði yfir smámunum, og
hann æfti af öllum kröftum.
Það var auigljóst, að hann gtekk
að því vísu, að þessar stúlkur
væru lauisar við allt sem nefnd
ist virðuleiki eða sakieysi.
„Clark,“ ballaði hann — og
átti auðvita við lungfrú Clark
— „hvens vegna eruð þér efcki
í tafct?‘
„Fjiórar oig fjórár. Til hægri,
sagði ég! í öllum bænum reyn-
ið að halda ykfcur á mottunni.
Til hæigri,“ og sáðústu orðin
■urðu að ofisialegri drunu.
„Miaitland, Maitland,“ 'kall-
aði hann einu sinni.
Óstyrk, vel klædd qg smá-
vaxin stúlka gekk fram. Carrie
titrað af ótta ag meðaiumfcun
með 'he'nni.
„Já,“ sagði unigfrú Maitland.
„Er nofckuð að yður í eynun-
um?“
„Nei.“
, „Vitið þér, hvað vinstri röð
þýðir?“
„Já.“
„Hvers vegna álpizt þér þá
ytfir til hægri? Ætlið þér að
rjúifa röðina?”
„Ég ætlaði bara — “
„Þér ætluðuð og þór ætluðuð. \

Reynir þér að halda eymnum
opnum.“
,Stanzið þér snöggvaist,“
ösíkraði forstjórinn og sló út
höndunum eins og í örvænt-
ingu. Látbragð hans var æðis-
igengið.
„Elvers,“ æpti hann. „Hvað
í ósköpunum hatfið þér í munn-
inum?“
„Ekfcert,“ sagði ungfrú Ei-
vers', en sumar stúlfcnanna
brostu órólega.
„Hvað, emð þér þá að tala?“
„Nei.‘“
,,Reynið þér iþó að halfa rnunn
inn lokaðan. Byrjið svo aftur.“
Lofcs kom hann að Garrie.
Það var ákafi hennar í það að
gera aRt, sem fcrafizt var, sem
leiddi ógæfuna yfir hana.
Hún heyrði, að það var (kall-
að á einhvem.
„Mason,“ sagði röddiin. “Ung
frú Mason“
Hún leit á kring um sig til
þess að sjá, hver það væri.
Stúl'ka bak við hana hnippti
í hana, en hún skildi það ekfci.
„Þér þama,“ sa/gði farstjór-
inn. „Eruð þér heyrnarlaus?”
„Ó,“ sagði Carrie og hrötek
við ag eldroðnaði.
„Heitið þér efcki Mason?,,
spurði forstjórinn.
„Nei,“ saigði Carrie.' „Ég heiti
Carrie Madenda.“
„Jæja þá, en hvað er að fót-
unum á yður? Getið þór ekki
dansað?“
„Jú,“ sagði Carrie, sem hafði
lært þá list fyrir löngu.
„HverS vtegna gerið þér 'það
þá efcki? Þér dragnizt áfram
eins og liðið lík. Eg vil hafa
dansstúltoumar lifandi en ekki
dauðar.“ (
„Já,“ sagði hún.
Þannig voru þœr ‘reknar á-
fram með oífisa og hörku í þrjá
klufckutíma. Carrie fór þaðan
dauðþreyitt Mkamilega, en hún
var í svo miklu uppnámi and-
lega, að hún tók ekki eftir því.
Hún aötlaði að fara heim og
æfa sig áfram í þvá, sem hún
átti að læra. Hún ætlaði ekki
að standa neinni þeirra að bald.
Þegar hún kom heim, var _
Hurstwood þar ekki. Áldrei
þesisu vant vgr hann úti að leita
að vinnu. Hún fókk sér nokkra
munnbita af mat og fór svo að
æfa sig, heilluð af tilfhugsun-
inni um það að losna ef til vill
við fátæktina.
Þegar Hurstwöod kom heim
aftur, var hann ekki í einis góðu
iskapi oig þagar hann fór, oig
nú nieyddist hún til þass að
'hiæittta við æfinigar sínar og varð
að faira að búa til mat. Henni
gramdist þetta. Hún átti bæði
að vinna ag qetfa sig. Átti hún

_ fiSYJA SiO
Skemmlistaðurimi
„Coney Island"
Dans og söngvamynd í eðli-
legum litum. Aðalhlutverk
Leika:
Betty Grable
Cesar Romero
George Montgomery
Sýnd annan jóladag
kl. 3, 5, 7 og 9
Sala hefst kl. 11 fyrir hádej
— GLEÐILEG JÓL
gij
QAMLA BSO «
Jji blömarósir
i
Jólamynd 1944 3
(Seven Sweethearts)
Skemmtileg og hrífandi
söngvamynd.
Kathryn Grayson
Van Heflin s
S. Z. Sakall
Sýnd á annan í jólum.
kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst sama dag kl. 11
— GLEÐILEG JÓL —
raunverunlöga að lteika og sjá
um heimEi ásamt þvá?
„Það vil óg ekki, þegar ég
er komin vel á veg,“ sagði hún
við sjiálfa sig. „Hann getur borð
að á einbverju veitingahúsi.“
Hverjum degi fýLgdu nýjar
áhyggjur. Hún komst að raun
um, að það var efckert sældar-
brauð að vera dansstúlfca, og
hún komlst einnig að því, að
laun hennar voru tólf dollarar
á vifcu. Nokkrum dögum seinna
. sá hún í' fyrsta skipti aðal-
stjörnurnar, hina frægu leifcara
Qg leifcfconur. Hún sá, að þau
höfðu forróttindi. Hún var iekk-
ert — alls ókki neitt.
(Húrlstwodd var henni einn-
ig sáfiellt áhiyggjuefni. Hann
virtist ókiki geta fengið neitt
að gera, ojg samt var hann stöð-
ugt að ispyirja um, hvernig
henni gengi. Hann gerði þetta
reglulega, og henni fiannsit hann
vænta þess, að geta lifað á erf-
iði hennar. Nú gramdist henni
þetta, þegar hún sá fram á það,
að bún fienigi einhverjar tekj-
ur. Hann virtist reiða sig alger-
lega á þessa vesælu tólf doll-
ara hennar.
„Hvernig genigur þér,“ var
hann vanur að spyrja mjög vin
gjarnlaga.
,,Ágeetl©ga,“ svaraði hún.
Fyrsla ævinlýrið.
legginn um háls mér og höfuð hans hvfldi á öxl mér. Þeg-
ar ég hafði gert bæn mína og beðið drottin þess að vernda'
okkur frá öHu illu, lokaði ég líka augunum, en þegar ég
var sofnaður sótti hinir ógnlegustu draumar á mig. Loks
fannst mér hellirinn hrynja yfir okkur, og ég reyndi að
berjast við martröð bá, sem kvaldi mig.
Ég rak upp óp og vaknaði, svo að Eiríkur hrökk upp
með andfælum. Þegar við lituðumst um, sáum við að föru-
nautur okkar var horfinn. Daufa birtu lagði inn um hell-
ismunnann. Við hröðuðum o'kkur út og teyguðum að okkur
svalt morguhloftið glaðir og reifir. Það virtist ástæða til
þess að ætla, að brátt' myndi taka að rigna, og urhhverfið
allf var næsta einmanalegt og auðnarlegt.Hvergi gat að líta'
veg eða stíg, aðeins sand, kletta og vatn. Við betta misst-
um við dálítið móðinn, og mér er næst að ætla, að við hefð-
um fagnað bví að sjá manninn koma í ljós til þess að leiða
o'kkur út úr þessari eyðimörk, en hann var hvergi sjáan-
legur. Við biðum barna góða stund án bess að geta tekið
ákvörðun um bað, hvert halda skýldi eða til bragðs taka.
En þegar við höfðum snætt dálítið af þurru brauði,
sem voru einu lfeifarnar frá kvöldinu áður, lögðum við loks
af stað og vorum staðráðnir í því að halda áfram, unz við
^JtTH A LOAD OP W5UN/DED
yANVCS abc>ard THE Bl(x
AMBULANCE PLANg
SCORCHV ATTEN\PTÍ A
TA<E OFP FROM THE
PASS ALON& THE
NARROW MOUNTAIN
LEP6E ...
|S-26| Keg. 0. S. l>ot. OH
* 1 AP Fcaturcs
Örn flýgnr flugvél isinni um
iniu fylgjast með hinu bíræfna
flugi með öndina í hálsinum.
þrÖngtt fjallas'karð, en hún er
hlaðin særðum hermönnum.
Amerísku 'hermennirnir á fjall
HERMAÐUR: ,Það tókst! Hann
flaug um skarðið og vængja-
brodd'amir stnukus/t við klett-
ana/
ANNAR HERMAÐUR: „Ég
Iþori tekiki að horfa á það. Seigðu
mér þegar þessu er lokið.“