Alþýðublaðið - 04.02.1945, Blaðsíða 8

AUÞYPUBLAPie
Stumodagur 24. febrúar IMS-
Konungsveiði
(Kungajakt)
Sýnd kl. S, 7
Englasöngur
(And the Angels Sing)
Amerísk söngva- og gam-
anmynd
Dorothy Lamour
Betty Hutton
Fred MacMurray
Sýping kl. 3 og 5
Sala hefst kl. 11
UNDIE EFTIRLITI
Kunnur Reykvíkingur kom að
Jcvöldlagi heim úr sumarleyfis-
ferð til Norðurlands. Hann hitti
í Bankastræti kunningja sinn og
konu hans og tóku þeir tal
saman. ,
„Ég frétti til þin í Norður-
landi,“ mælti hinn aðkomni.
„Fréttir þú til mín?“ gegndi
kunninginn.
„Já, varstu ekki fyrir norð-
an?“
„Jú, en hvað ætli þú hafir
svo sem frétt til min? Konan var
með mér.“
„Er það satt?“ spurði hinn að-
komni og sneri sér að frúnni.
„Já, víst var ég með honum.“
„Voruð þér nú alltaf með hon
um?“.
..Já, alltal“
„En það var nú einmitt það,
sem ég frétti," svaraði hinn að-
komni og hélt áfram leiðar sinn-
ar.
* * *
Þegar Mark Twain var rit-
stjóri smáhlaðs eins í Missouri,
sendi einnaf lesendum blaðsins
fyrirspurn til hans og spurði
hvoct það væri góðs viti eða ills,
að finna kónguló innan i blað-
inu; þetta hefði einmitt komið
fyrir hann. Mark Twain svar-
aði:
„Það boðar hvorki illt né gott
að finna kónguló í blaðinu sínu.
Kóngulóin, sem þéi' funduð, var
aðeins að hyggja að því hvaða
, jNei, ekki. í ksvöld,“ sagði hún.
og hristd; böfuðið. „Við getum
eflcraífað saman einíwem tíima
Eeáinma-.“
Húsn txSk dftír þvi, að hanin
varð hiuigssamdi á svip, eins og
ham/n væri farinn að skilja, að
allt væri orðið breytt.
,jEm jþú gefbur heimusótít mi)g á
imorgum,“ sagði húm eins og tii
að sýma lítillaati. „Þá' getum við
iboa-ðað miðdegisverð samao.“
„Gott og veiL,“ sagði Drouet
og varð gflaðSLegri á svip. „Hvar
býrðu?“
ttA Waldorf giistíhúsinu,“
svaraði húm.
„Klukkan hvað?“
,Þú sflcalt lcoma kluflckam 3,“
esagði Carrie vingjarmJega.
Dagirnn effftdir kom Drouet, en
Carrie vtar emgam vegin glöð,
:þegar hún mtimdi eftir loforð-
iiníu. En þ'Sgar húm sá hamm, tötfir
amdi einis og æfinlega og í á
gjætiu skipá), hvarf allur ótti hemm
ar mu það, að máltíðám yrði ileið
inileg. Hamn telaði eins mdkið og
han var vanur.
Eigingjarn hafði hann alltaf
verið ,og tfiyrst af öllu fór hamm
að ttelía um sjáflfam sig.
,jBráðum set ég sjálfur á
sitioÆn fyrirtæki,“ sagði hann.
,,Ég er þagar búimn að leggja
fyrir tvö hundruð þúsumd dotll-
axa.“
Carrie hhistaði með uppgerð
aráhuga.
„Heyrðu,“ sagðá) hamm allt í
einu. „Hvar er Humstwood
aaúna'?-“
Carrie roðmaði liftið eitt.
, jÉg býst ,við, að hanm sé hér
í New York,“ sagði bún. „Ég
lief eflddj séð hanm upp á síð-
ikaistíð.“
Droust hutgsaði sdg um. Eig-
inlega hafði hamm búizt við, að
Hurstwood sitæði á bak við
þetta alit. Homum létti við þeSsa
fuliyrðinigu. Carrie hlaut að
haifa losmað sig við hamn — eims
og rótt var, fanmst homum.
„Það er aÆleitt, 'þegar menn
lianda í svoma löguðu,“ sagðd
hanm.
„Lenda í hverju“ spurði Car-
rie alviag gaumiaus.
„Ó, þú veizt það vel,“ sagði
Drouet og sweifilaði út hendinmi.
„Nei, ég veit það ekfld,“ svar
aði! húm. „Hvað áttu við?“
kaupmenn auglýstu ekki í blað-
inu til þess að hún gæti haldið
beina leið þangað og spunnið
vef sinn yfir dyrnar hjá honum
og lifað í ótruflaði ró alla tíð
upp frá því!“
„Æ, 'þeitta sem sflceði í Chica-
go — þegar hamm strauk burt.“
„Ég veit ekki um hvað þú
ent að taflja,“ sagði Carrie. Gat
það verið ,að hainm tolaði svona
ruddalega um ífiLótto þeárra
Hmrfetwood og h-emmar? -
„Svoma, svona,“ sagði Drouet
vantxúaður. ,Þú hlýtur að vita,
að hamn tók með. sér tóu þús-
umd dollara, þégar 'hamn fór?“
„Hvað ertu að segja?“ sagði
Carrie. „Áttu við ^að hamm hafi
stolið pendmgum?"
„Já, en það hlýturðu að hafa
vitao,“ sagoi Drouet steinhissa
yfir hreimmum í rödd henriar.
irNei,“ sagði Carrde. „Auðvit-
að vissi ég iþað efldcL“
„Nú það er sflcrýtið, sagði
Dxouet. ,Jíamn gerði það nú
samt. Það var mimmzt á það í
öllum blöðunum."
„Hvað segirðu, að hanm hafi
teikið miikið?“ saigði Carrie.
„Tíu þúisumd dollara. En ég
hefi heyrt. að hann hafi sent
mest af þvi aftur til Ohicago.“
Carrie draup 'höfði og starði
niðúr. í sfcrautili&gt gólfteppið.
Nú sá hún liðmu árin í nýju
•ljlósi. Nú mundi húm eftir smá-
atriðum, sem gáfu þetita í skyn.
Nú sfldJJdi húm, að hamm hafði
teflcáð peimingana (henmar vegna.
í stað haturs ifianm hún eingöngu
til hryggðar, Vesilimgs maður-
inm.. Það hflaut að vera hræði-
fliegt að ihafa þetta aflltaf vofamdi
yfir höfði sér.
Við borðið varð Drouet ör af
matrnum og vininu, og ham-n
ífiamn tii þeirrar sælu trúar, að
Carrie ibæri hlýjar tilfinmingar
á ibrjóeti .til hams. Hamm fór að
haMa, að það væri vist ekki
mjöig enfitt að vinma hana á ný,
og mú var hún þó fræg og við-
urkennd. Það væri þó sigur.
hu'gsaði ihamm. Húm var svo faL-
leg, svo .glæsilég og svo fræg
í iþeSsu glæsáflega umbverifi virt
ist homum Carrie vera bámarks
afllis, sem hamn þráði.
„Manistiu, hvað 'þú varst ó-
istyrfc fcvöldið sem þú lékst í
Awery?“ spurði hamn Garrie
og brosti við tilhugsunina.
„Ég bef aldrei séð eins góðan
leik og hjá þér það fcvöld. Cad,“
ibætti Ihainm við og lagði olbog-
ana upp ó borðdð. „Þá hélt ég,
ai ofctour tveimur ætlaði rð
boma prýðilega samam.“
,Þú móft ekki taiLa svona,"’
sagði Garrie kufldalfega.
„Má ég ekki segja þér, að —“
,Nei,“ svarði húm og reiis á
fætur. Auk þess þarf ég að fara
að isikipta um fölt, áður en ég fier
'í Leikihúsið. Éig verð því rniöur
að fiara múma.“
m tfYJH gm
NjósnarfÖr kafbáfs-
ins
Sýnd kl. 8,30 *g 9
Bönnuð böruum inuan 14 ára
Kúrekar á
Manhattan
Fjörug söngva og gamam-
mynd
Robert Paige
Leon Errol
Sýnd kl. 3 og 5
Sala hefst kl. 11 fyrir hádegi
8AMU
Land sólarupp-
komunnar
(Behind the Rising Sun|)
J. Carrol Naish
Margo
Tom Neaí
Sýnd kl. 5, 7 og 9
Bönnuð börnum innan 16 ára
I
Flakkarar í gæfuleil
Sýnd kl. 3
Pöntunum í síma eldri veitt
móttaka fyrr en eftir kl. 1
Sala hefst kl. 11.
„Biddu róleg,“ bað Drouet
„Þtú hefiur mægam tíma.“
„Noi,“ sagðd CamLe biíðlega.
Mót vilja sínum reis Drouet
upp frá himu hlaðna borði og
elti hana. Hámn íylgidi henrd að
ilytftummi og sagðii:
jjHvtemær sé ég þig aftux?“
„Einhverm tíma bráðum, býst
ég við,“ sagði Car.rie. ,,Ég verð
hér í aillt suönar. Góða mótt.“
Lyfitudymar stóðu opmar.
„Góða mótt,“ sagði Drouet,
þegar búm sveátf imn1 í lyftuma.
Síðam gefck hamn diapurlega
mdður gangámini. Aliar göante
þnármar voru vakmaðar á ný,
af þvá að húm var homum Bvo
fjarlæg. Homrnn fammst húm
koma Ula fram við sig. Em Car
rie hugsaði ó ammam hátt.
Það var Iþetta ikvöld, sem hún
tfór fram hjó Hurstwood ám þess-
að sjó' hanm.
Kvöldið eífitir gefldc hún til
UeáikhÚESiims, og þá mættd hún
honum augliti tifl. auigliitis. Hann
eitóð og beið, fastákveðimn í því
að hitta hana, jafnvel þótt hanm
jþyrfti að tfara ámn' til 'henmar..
Fynfa ferðalag Mogens
mamma voru að heiman, og haim gægðist til þess að vita*
hvert Amailía væri í bóli sínu. — það hlaut að vera hánótt.
En honum til mikillar undrunar var rúmlak hennar öldung-
is óhreyft. Aftur á móti var ljósráfc eftir endilöngu gólfinu.
Það lagði birtu um dyragættina úr svefnherbergi hjón-
anna. Kannske var Amalía þar inni. Án frekari umhugsun-
ar hljóp hann fram úr rúminnu og opnaði dymar að svefn-
herberginu. — Öidugis rétt, — þarna stóð Amalía með pen-
ingákassa Kroghs í höndunum. Hún hafði opnað kassann.
í herberginu var einnig staddur Konráð nokkur sem verið
hafði þjónn á heimilinu þangað til fyrir tveim mánuðum
síðan. Andartak stóð Mogens eins og steingerfingur í svefn-
herbergisdyrunum og kom ekki upp nokkru orði. Amálía og
Konráð voru ekki síður hissa á þessari óvæntu aðkomu
Mogens, — en hún áttaði sig þá bráðlega, gekk í áttina til
Mogens og sagði: /
„Nei, — ert þú þó ekki kominn þama, lítli vinur? Hvað
skyldi mamma segja, ef hún sæi þig standa svona berfætt-
an? Flýttu þér í rúmið aftur, vinurinn.";
Mogens vissi ofurvel, hvað mamma hans myndi segja
ef hún saéi hann stripplast frami á gólfi ura hánótt, þess
vegna hlýddi hann Am'allíu og sagði:
„Ég veit, hvað mamma myndi segja, — ég skal fara upp
Scopcny anp
XATHy C£t-£3í2AT£ Hi5
NEWLy WON CAPTAIN'5
BASS, AT A MEARSy
ITALíAN INN — THSy
KECEIVE A ME55AÖE
PfíOM THElR C.O.,
OgPERlNS- -5C0RCH ANP
PlNTO TO ZíPOPT fOP
Pi>Ty, at* the a.a.f.
3A&Z IN CA\PO
Roxf. U. S. PW. Off.
AP Feoioret
M YNDA-
SAG A
Örn og Pinto eru lagðir af stað
til Kairó. Kata stendur og horf
ir á, er þeir leggja af stað.
ÖRN: „Þetta getur orðið við-
burðaríkt ferðalag. Það var
erfitt að þurfa að kveðja Kötu.
Hvenær skyldi ég fá að sjá
hana aftur?“
PINTO: „Tra — la — la — la.
Jæja, þá erum við hér, á leið
inni til lands kvennabúranna,
og þó ertu súr á svipinn yfir
því, að þurfa að yfirgefa eina
stúlku. Halló, Egyftaland. Við
erum að koma.“