Alþýðublaðið - 17.04.1945, Blaðsíða 6

ALÞYÐUBLAÐiÐ
l»#ígýudágTO’ 17. aprl 194S
f
j
!
í
!
' IBERNSKliBREK
■; ...; ,. ;ú , .
OG
ÆSKUÞREK
BERNSKA
♦
SKÓLAÁR
-♦
HERÞJÓN-
USTA
f
ÆVJNTÝRJ
í AUSTU R-
LÖNDUM
' -f
ORUSTAN
f SÚDAN
BLAÐA-
MAÐUR
■f
FANGJ
HJA
BllUM
■ >
FLÓTTINN
+ .
f bUa-
STRÍÐINU
ÞJNG-
MAÐUR
í ÆVl NTÝRALEIT
Efiiv 'Winsion S. Churchill
forsætisráðherra Bretlands
Sígild sumargjöf.
eethoven
og gullnu
heitir ný heillandi barnabók, sem
kemur í bókaverzlanir í dag. -—
í bók þessari, sem Jens Benedikts-
son hefur íslenzkað, eru undurfagr-
ar lýsingar frá bernsku og fullorð-
insárum Beethovens — tónsnillings-
ins mikla. í bókinni er fjöldi mynda
®g band hennar er óvenju vandað
og smekklegt.
„Beethoven litli“ er því tilvalin
sumargjöf handa börnum.
Fhh. af 3. síftu.
því í fréíium, að bandamenn
ihefðu tekið fangabúðirnar í
Buchenwald, en þær voru ill-
ræmdar mjög í Þýzkalandi.
Þar munu haía verið urn 60
þúsund manns í haldi. Meðferð
á föngum þar var hroðaleg og
er talið, að frá því í janúar og
til 10. þ. m., er fangabúðirnar
voru teknar, hafi látizt þar um
18 þúsund manns Meðal fanga
þar Voru fyrrverandi forsætis-
ráðherrar Frakka Leon Blum
og Edouard Dáladier. Þeir voru
fluttir á brott úr fangabúðun-
um áður en bandamenn komu
þangað. Sumir fanganna þarna
voru svo illa haldnir, að þeir
gátu ekki gengið, en flestir voru
þeir máttfarnir.
iSCiiöinuV
Framh. af. 5. síðu
sjálfsmorði, ef hann sinnti
henni á engan reg. Henni hafði
auðsjáanlega orðið mikið um
það, að hann svaraði ekki fyrra
bréfinu.
Tschaikovsky fann, að raun-
verulega hafði hann andstyggð
á íramkomu Eugene í óperunni,
hvað meðtöku bréfsins snerti
og fannst það ekki til fyrir-
myna-.r, er hann hugsaði sig
be. ar um. En hann hafði þó
ekki hugsað málið nógu ræki-
lega, er hann lét verða af því
að heimsækja Antoníu. Hann
var hinn vingjarnlegasti, — en
gat á engan hátt fengið sig til
að eLska hana. Aftur á móti
var ást Antoriíu ósvikinn. Þann
ig fór þó að lokum, að hann
iofaði að kvænast henni. Síðan
voru þau gefin saman þann 6.
júní 1877.
Þanm 26. jiúlá sama ár, skrif
aði Tschaikovsky í bréfi til vin
ar síns, að ef hann þyrfti að
vera í hjónabandi nokkra daga
til viðbótar, gengi hann.af göfl-
unum. Hann þyldi þetta ekki
lengur. — Hann kvaðst á eng-
an hátt geta starfað í návist
konu sinnar. Og seint í septem-
ber strauk hann af heimilinu,
— þóttist þurfa að sinna nauð-
synlegum erindagjörðum. Hann
flúði til St. Pétursborgar, and-
lega niðurbeygður maður. Lækn
ar ráðlögðu honum að hvíla sig
í Clarens í Sviss. Og þangað
fór hann.
Þannig endaði hjónaband
hans. Hvorugt þeirra álasaði
öðru útávið og minntust litið á
þessa stuttu sambúð.
sjc
Fyrir tilstilli eins nemenda
sinna komst hann í bréfasam-
band við ríka ekkju eftir járn-
brautaverkfræðing. Ekkja þessi,
er hét von Meck, kom því til
leiðar, að Tschaikovsky voru
árlega greiddar 6.000 rúblur.
Þessa velgjörðarmanneskju sína
sé Tschaikovsk aldrei, ag hún
ekki hann. En það var stöðugt
bréfasamband þeirra á milli.
Vafalaust hefur hún gert
þetta af einskærri góðvild og
hjálpsemi. Hún hefur skilið,
hversu viðkvæm listamannssál
hans var, og hversu niðurlægj-
.ndi það myndi vera fyrir 'hann
að þurfa að lifa á stöðugum lán
im eða lélegu kaupi við tón-
istarkennslu. Hún vildi gera
itt til þes.s. að bjarga honum
úr kröggunum.
Það sem eftir var æfinnar gat
lann varið tíma sínum eftir
vild til tónsmíðanna.
*,
Hann lifði fábrotnu lífi í
þorpinu Madinovo, skammt frá
Klin.
Venjulega fór hann'á fætur
milli sjö og átta á morgnana.
Han drakk *te, en snæddi ekki
morgunverð. Síðan sat hann
við skriftir dálitla stund, en tók
ér svo göngu sér til hressingar.
Ef Tschaikovsky sat þögull
að snæðingi og gekk einsamall
úti, hafði hann venjulega eitt
hvert verkefni í huga, sem hann
glimdi við og vildi vera einn
um. En væri hann glaðlegur við
þjón sinn meðan þeir snæddu,
og tæki Iiann einhvern kunn-
ingja sinn með sér í morgun-
gönguna, mátti gera ráð fyrir
því, að honum yrði ekki mikið
úr verki þánn daginn. Oftast
nær vann hann sleitulaust til
hádegis. Síðan aftur frá hádeg-
isverði til nóns. Þá drakk hann
teið sitt og greip kannske í
hljóðfærið eftir það og vann
stundum til kvöldverðar. En
kvöldinu eyddi hann ásamt
kunningjum sínum.
Eina reglu braut hann aldrei:
það kom aldrei fyrir, að hann
ynrri að næturlagi. Þegar haiue.
va>' tuttugu og sex ára gamall,
vann hann dag og nótt við a5
semja fyrstu symfóníuna sína.
Þetta varð til þess, að hann fékk
' höfuðverki og riijoö fyrir eyrun,.
sem ktöðugt gerði vart við sig,.
ef hann vaxu fram á nætur.
Þegar hann hafði lokið fyrstn.
symfóníunni, var hann svo
þreyttur, að hann var bæði far-
inn að sjá ofsjónir og heyra of-
heyrnir, og varð að taka sér
algjöra hvild um langan tíma.
Siðan vann hann aldrei að nóttu
til.
í júní 1893 fór hann til Eng-
lands til þess að taka á móti
doktorsnafnbót við Cambridge-
háskólann. Við sama tækifæri
stjórnaði hann flutningi á fjórðu
symifóníunni sinni, en Philharm
oníu-hljómsveitin lék. Er hann
sneri heim úr þeirri för hét
hann þvi, að sjöttu symfóniuna
skyldi hann sjálfur koma með
til Bretlands. En það heit.varð
aldrei efnt til fulls, því sjötta
symfónían (hin fræga „Pathe-
tic“ isynimfónía) varð hianls svana
sönjgtur. Hún 'var fyrtst leikin
í St. Pétursborg. Nokkrum dög
um síðar drakk 'hann ósíað vatn
í veitingahúsi, og lézt úr kóleru
eftir fimm daga legu, þ. 6. nóv-
ember 1893.
Hann var aðeins fimmtiu og
þriggja ára, er hann lézt. Og'
það er ekki hár aldur, saman1
borið við mörg önnur fræg tón-
skáld. Seinasta verk hans („Pa-
thetic“ symfónían) sýnir, að þar-
náði snilld hans hæst.
Tvær milljónir og sex
hundruð þúsund
Framhald af 4 síðu.
ar íslendinga er fyrst og fremst.
undir því kominn, að rekstur
sjávarútvegsins verði sem mest
ur og beztur. Engri einni þjóð-
iélagsstétt eiga íslendingar eins-
veímegun sína á liðnum árum
að þakka og sjómönnunum.
Þegar skipuleggja á nýsköpun
atvinnulSfsins á íslandi, er að
vonum lögð mest áherzla á það,
að efna til nýjunga og stór-
fel'ldra framkvæmda á sviði
sjávarútvegsins. Állt er þetta
glögg sönnun þess, að sjávarút-
vegurinn er og verður sá at-
vinnuvegur, sem íslendingar
hlióta að leggja mesta áherzlu á
í nútíð og framtíð. Hans er for-
ustan, þótt þýðing annarra at-
vinnuvega okkar skuli þar fyr
ir engan veginn vanmetin held
ur jafnframt leitazt við að gera
hlut þeirra sem mestan.
*
Það, hversu vel hefir ræzt úr
vandamálúm sjávarútvegsins,
'er íslendingum mikil gleðitíð-
indi. Velmegun og auðnuhagur
Ssjávarútvegsins er ekki aðeins
ávinningur fyrir útvegsrnenn
J og sjómenn, sem eiga allt sitt
undir þessum þýðingarmikla at
vmnuvegi. Þar er beinlínis og
cbeinlínis um að ræða sigur
allra þeirra, sem land þetta
byggja.

eaai-;iapigiga.»i
[ TTRl^lflWle
M.b. „Edda"
Vörumóttaka til Sands, Ól-
afsvíkur og Grundarfjarðar
á morgun.