Alþýðublaðið - 29.08.1945, Blaðsíða 8

s
&£JÞYÐUBLAf>KÐ
Mfðvikufiayur 29. ágúsí
mTjarnarb:ó>»>
Heíadin I
(Address Unknown)
Átorifamikil stórmynd fráj
l»ýzkalandi fyrir styrjöldina
ei'tir skáidsögii Kressman
Taylors
Paul Lukas
K. T. Stevens
Ledkstjóri W. C. Menzies
Sýning kl. 5, 7 og 9.
Böni innan 14 ára fá
ekki aðgang.
BÆJARBÍÖ •
Hafnarfirði.
Okfahoma I
(In ohl Oklahoma)
Spennandi og viðburðarrík
mynd.
John Wayne
Martha Scott
Sýnáng kl. 7 og 9.
Sfmi 9184.
Þorsteinh skáld Erlingsson
var einu sinni á ferð yfir Þing
mannaheiði og þótti heiðin ekk
ert skemmtileg yfirferðar eins
og vísa þessi, sem hann kvað
að leiðarlokum ber með sér:
Þess bið ég guð, ef ég á nokkra
sál,
og ef hann vill tyfta ’ana í reiði,
að senda ’ana heldur í bik eða
bál,
en bara ekki á Þingmannaheiði.
* * *
SVEFNLEYSI
Svefnleysi. er almennari sjúk
dómur en marga grunar. Fyrir
nokkrum árum sýndu skýrslur
lækna, að á Englandi þjáðist
hálf önnur milljón manna af ó-
læknandi svefnleysi. — Tíðustu
orsakirnar voru taldar umhugs
un um fjármál og ástamál.
mjúku, hvítu silki með viðum, iöngum ermum og gvlltu beiti rét.t
fyrir neðan brjóstin.
j ,,Eómantískur,“ sagði saumakonan. „Helzt ti‘l rómantískur.“
Hún hélt teikningunni, sem Elis hafði gert, fast að augunum
! og svo í nokkurri fjarlægð. ,Engar bryddingar?“ spurði hún von-
svikin. „Aðeins spenna á beltinu? Ekki? Ekki neitt? Eins og poki?“
Hún vafði saman tízkublöðunum sínum og fór. „Þér hafið þó
dálítinn útsaum kringum hálsinn?“ sagði hún með eftirvæntingu,
þegar hún var komin út að dyrunum, en Elis sat fast við sinn
: keip. ^
Hún kom með söngsxrána í næsta söngtima og Rassiem reif
hár sitt og sagöi: „Hlægilegt. Der Leiermann, Im Dorfe, Der
Wegweiser, hvert lagið öðru ömurlegra. Þér gætuð eins sungið
útfararsálma. Svona fjörug og greind litil stúlka eins og þér er-
uð.“
,,Ó, þú tenórsöngvari“, hugsaði Díma, sem sat úti í horni í
geðshræringu og Ells samsinntí í leyni.
„Þér syngið Heideröslein", ákvað Rassiem. „Það er alveg
í stíl við augu yðar.“ Og hann greip báðum höndum utan um
álútt höfuð hennar. Þá gafst hún upp og lét tilleiðast og ákvað
að syngja Nur wer die Sehnsucht kennt, en hún vildi ekki
sleppa Der Wegweiser. Og hún sagði við Dímu:
„En vitLeysan, sem hann segir. Hann heldur víst, að hann
hafi mikil áhrif, blessaður óperusöngvarinn okkar.“ Þær hlógu
báðar — glaðlega, háðslega og stelpulega, en hvorugri tókst þó
að blekkja hina.
Fyrr en varði rann kvöldið upp og Elís stóð skjálfandi fyr-
ir framan spegilinn og horfði á sjálfa sig í mjúka, hvita kjóln-
um með brúnt hárið fléttað eins og venjulega í langar, mjiikar
fléttur.
„Tilgerðarleg,11 sagði Elís alvarlega við myndina í speglin-
um, en hún fór að brosa og lyfti hægt ‘höfðinu á hvítum grönn-
um hálsinum, og öllum hlaut ósjálfrátt að detta í hug dálítil
álfaprinsessa.
Fátækleg bi-rta vorkvöldsim fél'l inn um vagngluggann, menn
og hlutir liðu fram hjá, ailt virtist svo óljóst og óraunverulegt.
Þarna var húsið, og hún hélt á nótunum sínum í höndun-
um, sem voru nú að borga ökumanninum. Þama var stiginn
með gulum gaslömpunum, þarna græna herbergið og þarna hinn
ákafi bei-ra Reindl, sem tók við kápu hennar eins og hún væri
fræg söngkona.
„Of mikið af öllu má gera,“ sagði einhver úti í hoami, þegar
hvíti kjóllinn kom í Ijós. Elis gat með erfiðismunum litið í átt-
ina, sem athugasemdin kom úr. Það var ungfrú Mertens úr píanó-
deildinni, sem sat við hljóðfærið með gleraugun á nefinu og æfði
skala. Herra Siliberling stóð fyrir framan stóra spegilinn i kjól-
fölum, sem fóru illa, og lagaði bð í hárinu á sér. Herra Reindl
stakk söngskránni, í hendur Elís, og henni fannst allir þessir bláu
stafir renna hver inn í annan. Þarna var hennar eigið nafn. Hún
var alveg rugluð; fann óljóst, að allt "í kringum hana var á iði
eins og þegar loftið dansar á sumrin yfir humalökrunum. Og of-
an á allt þetta var henni hræðilega kalt —
„Eruð þið lika óstyrkar?“ spurði hún tvær þokukenndar
verur, sem hún gat greint í ringulreiðinni, og þær tilkynntu, að
þær ætluðu að syngja Brahmsdúetta. „Nei, ekki mjög, en mér
liður hálfilla —“ svaraði einhver rödd. Þessi hvita vera kom nær
og varð að óllðlegum kj«l og ofan á honum sást litið, hræðslu-
legt andlit. Ungfrú Meríens, sem hamraði í sífellu á píanóinu,
taiaði af revnslu: „Það er allt í lagi, þegar maður er kom'inn
íram á pallinn; þetta er bara svona á undan.“
„Það er ekki leyfilegt að vera hræddur,“ staðhæfði herra
| Silberling og vætti Uðinn með munnvatni. ,,Að vera hrasddur við
þetta fólk þarna frammi Hvað ætli það viti svo sem? Og hvað
þá?“
NÝJA BIO
(Spider Woman).
Spennar.di ievnilög-
regUimynd með
CAÍ.F SONDERLAND
NIGEI BRUCE
BASlL RAXHBONE
Bönnuð börífum yngri
en 12.
Sýnnigai’ kl 5, 7 og 9.
GAMLA BIO

BMarfaRw
dauðdagi
ÖKeeper of tlke Fiame)
Speneer Tracy
Katharíne Hepbui ’-
Sýnd kl 9.
Böm innan 12 ára fá
aðgang.

Giæfraför
(Assignement in Brittany)
Pierre Aumont
Susan Peters
Sýnd kl. 5 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.
„Aðalatriðið er, að manni sé hei.tt,“ sagði herra Reindl. „Ver-
ið á hreifingu.“
En Elís var óstyrk og gat ekki lengur greint hlutina í kring-
um sig. Tennur hennar glömruðu svo hátt, að hún skammaðlst
sín. Þá kom Gelfius inn og rétti henni stóra og heita hönd sína
og hún þrýsti hana i örvæntingu.
Herra Reindl bar stól út á pallinn og þægilegur hiiti barst
framan úr ganginum í gegnum opnar dyrnar. Allt í einu fór-
bjallan að hringja.
„Duglegar nú,“ saigði Gelfius og fór burt með stúlkunum,
sem áttu að syngja Brahms dúettana. „Ef ég tapa mér — guð
minn almáttugur, ef ég tapa mér,“ æpti önnur þeirra örvilniu&
GULLIÐ
ÆiVINTÝRI
EFTLR
C ARL
EWALD
Gulldalurinn missir aldrei gildi sitt, hvað sem fyrir kemur og
hvert sem hann lendir. En þið skuluð ekki halda, að gulldalujrirm
hafi ekki sín viðhorf og tilfinningar í sambandi við þetta allt.
Gulldalurinn 'hefur kannske gott hjai’ta eins og aðrir, en ræður
sór bara ekki, sjálfur, — sá er munurinn. Við skiljumst við
mennina ýmisl hryggir eða glaðir. Við gleymum sumum aldrei,
— öðrum tökum við .ef til vill alls ekki eftir.“
„Þetta er nú bara inngangurixm,“ mælti- silfrið. „Láttu okkur
nú fá söguna sjálfa.“
,,Ég held mest upp á stúdent einn af öllum jþeim, sem hafa
átt mig,“ mæiti gulldalurinn. „Hann var eins og hver a-nnar
venjulegur stúdent, en ég þekkti hann betur en nokkum annan
stúdent, því ég vái svo lengi hjá honum og hann talaði svo margt
vi.ð mig. Gömul frænka hans hafði gefið mig honum, þegar hanix
varð slúdent og átti að ganga á háskólann í borginni. Gamla
frænkan hans hélt fjarska mikið upp á piltinn, — en viM'i þó
ekki- arfLeiða hann, kannske vegna þess, að hún vildi honum of
vel til þess. — Peningar eru einungi* góðir, ef maður vinnur fyr-
ir þeim sjálfur, sagði hún alltaf. Það hefi ég gert og þú skalt likffl
vinna þér sjálfur irxn þá peninga, sem þú þarft. Þá blessast þér
arðurinn af verkum þínum. Þess vegna segi ég Iþér það strax,
að þú færð ekki eyris virði eftir minn dag. Þú átt góða for-
eldra, sem hafa alið þig upp. Þegar ég er dáin, fara aurarnir mín-
til fátæki’a barna, sem ekki eiga jafn góða foreldra og þú.“
„Fyrirgefðu, að ég gríp fram í fyrir þér,“ mælti örninn. „En

50, VtTU'RE^
6C?INeiO
6ET mcm>,
^ HUH?
mf.
mciTMá
ye$,éi R/soohi'f 16sx
VÞOi, ANNIE AN' M£
WIÍ.L CHIME THEIA y
WEPPIN' í )
MYNDA*
8AGA
ÖRN: Svo að þú ætlar að fara
að gifta þig, ef ekki kemur
neitt babb í bátinn?“
STARFSMAÐUR við flugvöll-
inn: Já, herra, undir eins og
ég kemst heim munu kirkju-
klukkurnar hringj.a fyrir okk-
ur Annie . . .“