Alþýðublaðið - 04.10.1945, Blaðsíða 8

»
ALmillSiAflÐ
Fimx»tudagur 4, október 1945
StjarnarbíCS
SPEtáLVIRKJAR
(Secret Command)
CHÉSTER MORRIS
PAT O’BRIEN
CAROLE LANDIS
RUTH WARRICK
Sýnd ki. 9
Bötrnuð böraum innan 14 ára
(Ta'hiti Nights)
Söngvamynd frá Suður-
hafseyjunum.
JINX FALKENBURG
DAVE O’BRIEN
Sýnd xl 5 og 7.
H BÆJARBÍÓ
Hafnarfirði.
Lejíf mér |ig
leiðs.
(Going My Way)
BING CROSBY
BARRY FITZGERALD
RISE STEVENS, óperu-
söngkona.
Sýnd kL 9.
Sími 9184
NOKKUR GÖMUL ORÐ OG
MERKINGAR ÞEIRRA.
P INA ÍSLENZKA ORÐIÐ,
■*-“* sem endar á j, er orðið
„grenij,11 og það eina, sem end-
ar á v, er orðiið „bölv“.
SKERSLA — síða af nauti.
TAPPUR — gelt ungneytd.
VIÐRIÐI — þræðiir, sem
hnýtast neðan við vef.
BÍSLAG — látil viðbygging
við hús, eink,um við eldhús eða
anddyri.
GOSKA — hnupla,
ANSTALTIR — annir.
BARDÚS — erfiðleikar við
Mtilfjörlega vinnu.
SK J ÓLSTÆÐIN GUR — sá,
sem skýlir eimhverjuim; eða
só, sem nýtur skjóls.
HIMPIGIMPI — léleg per-
sóna (óeiginleg merk'tn).
TUÐRA — -Mtiifjörleg kven-
persóna.
„Gotit oig vel,“ sagði Rassiemi. „Allf í lagi, berðu fram kvöM-
verðmn.“
Hann át þögull og milii réttanma bliístrað'! hann híátt með sjiálf-
um sér. Berger leit kurteistega undan. Ratssiem drakk rösklega,
„Gnét hún?“ spurði hann eftir stundarffjórðuing.
„Nei.“
Þegar Berger kom með ostinn, bætti hann við: „En hún var
umdarleg á sv'pánn og leit illa út.“
„Eg spuirði ekki um þína skoðuin.“
Berger hneigði sig og fór og skiMi Rassiem einan efftir hjiá vín-
flöskunum og hugsunum sínum.. Hugsanir hans voru- hvorki ljós-
ar, skynsamlegar né ámægjulegair, en þær ærðu upp í honum
þorsta í vín, í sterkar sígarettur, í hávaða og róamdi ilm. Hálfa
nóttina heyrðj Berger hann' ganga fram og aftur, stundum' blístr-
aði hann og stundum heyrðist gilamiur í flöskum og gLösum.
Seinna heyrðist leikinn vals á píanóið með offisaihraða, 'saðan
heyrðist vatnið renrna í baðherberginu. Enn seinna söng Rassáem
Kaieikssönginn og svo Baj azzo aríuma, sem hann Lauik við með
undarlegum, grátkenndum hlátri, sem fyllti hann hrolLi. Klukk-
an þrjú um nóttina ramglaöi Rass'em til svefnheribergisins gegn-
um þoku oig mistur.
Rauði kjóLLinm hennar Dímu með gylltu keðjumUm, 'Siem hring-
uðust eins og snókar, ló á gólff'inu, og Rassiem skar í augun; frá
kjólnum stafaði1 beiskum ilmii. Hannes Rassiem beygði sig niður
og fammi hanzka Dímu þar rótt hjá, Það voru litlir, ódýrir stelpu-
hanzkar úr .gefvi'Sdiliki og þeir voro vandlega stoppaðir hjá saium-
unum; þetta hrærði hann á umidarlegan hátt. Hann afklæddi sig,
slökkti á guLu ljósinu og kastaði sér niðuir í rúmið, sem var
þrungið ilmá hennar, en mi.nnti óljóst en þó svo gre'inilega á blóð-
berg. Allt í einu var hann gripdnni óbærilegri löngún til að vera
blíður við hana, haMa henni mjúklega í fangimu, heyra hana
anda, finna munm hennar í myrkninu eins' o.g lostætan ávöxt.
Fyrir utan hófu fuglarnár daginni, smlámi saman varð bjartara
í herberginu. Io vanmegnað'st í örmum skuggans. Loksins sofn-
aði Rassiem með andlitið fölt og tekið af þrá og fímgerðar þreytu1-
hruklcur kringum augu og munn.
Þrjá næstu daga fékk Díma bréf firá RaSsiem í hverjum pósti.
Fyrsta brófinu tók hún á rnóti með skjálfandi höndum og augu
hemnar voru rauð og þrútin eftir langa, örvæntingarfuLla vökui-
nótt. En þegair næsta bréf kom og sfiðan fleiri og'fleiri, fór hún
að brosa harðneskjulegu og óskiljanlegu brosi.
Þetta voru heimskuileg og klaufaleg bréf; — orðin riöuðu og
féllu hvert um annað eins og drukkin. Það voru bænfir umi fyrir-
igefndngu, sjálfsásakmir, ávítur, grimmileg orð og barnaleg orð
og þess á milM endurtók hann ótal sinnum: „Eg elsfca þ'g s.vo
heitt,“ og þau enduðui aLltaf á sama hátt: ,,Eg get ekki lifað án
þín.“
Dima svaraði ekki. Hún ráfaði um milli húsgagnamna í tómri
ííbiúðiruni, beit í fingur sér, unz þeir voru orðnir sk'innlau'sir og
loks sökfcti hún sér niður á þriöja þátt „Tristans,“ Það var mdk'I
hjálp. Dauði ástvinanna tók smJám saman’ó sig mynd. Hún æfði
sig fyrir framan speg.'Hinn, bey-gði sfig yfir ímyndaðan' líkama
elskhugans og teygði hendurnar út eins og til varnar. Andlits-
drættir hennar stirðnuðu af óbærilegri kvöl — augu hennar voru
stór og tomliát. Svo kom dauðinn, h'ln mikla ummyndun, Hún
sat váð píanúið og söng, vanni tímunum saman að einu smáatriði,
einum tóni, sem henni túkst ekki að sigrast á. Húm krauip mteð á-
fcafa í augum fyrir fframan nóturnar og reyndi að ka-nna leynd-
armiál þeirira. Hún lá með lokuð augu og gat séð Isolde standa,
hreyfia sig, baða út höndunum, lýfta bibarnum. Og bak við allt
þetta geymdist hugsuniim um Hannes Rassiem; illa dulin kvöld og
tærand' þrá.
Þriðja bvöldið var bjöllunná hringt ákafft; hljóðið ráuf á sker-
andi hiátt ’frið liðinha daga, Díma diró djúpt andann, Þegar hún
GAMLA Blð EX
Hetja hersiisj
Salute to the Marines)
Amerísk stórmynd í eðli-j
legum 'litum.
WALLACE BEERY,
WILLIAM LUNDIGAN,
MARILYN MAXWELL.
Aúkamynd:
JAPANIR UNDIRRITA
UPPGJÖFINA.
sýnd kl. 5, 7 og 9.
Börn innan 16 ára fá ekl
aðgang.
am nyja bio m
liðsr Bereaéetti I
(The Song o£ the Bernadetiei
Stórmynd eftir sogu Franz
Werfel.
Sýnd kl. 9.
GÖG og GOKKE
í hjúsfcaparerjum.
Grinmynd með OLIVER
HARDY og STAN LAUREL.
Sýnd kl. 5 og 7.
opnað.'l dyrnar, var húm róleg og festuLeg á svip og vöðvarnir í
gagnaugunumi samandreigmir.
Rassiem stóð fyrir utan, sveittur, föluir, ryfcugur, með úfið hár
og í ök-ufrakkanum, Án þess að segja orð, ýtti hann henni inn
í dimmt anddyr 'ð, féll að fótum hennar og greip um hné henn-
ar, og hún famm að þau kiknuðu í fangi hans. Hendur hans sbulfu
óstjómlega og hann stamaði óskiljanleg orð og þrýsti höfðinu
upp að pilsi henniar e.'ins og óstýriLátt barn. Díma' starði fram
hjá honum' inn' í rökkrið, undarleg á sVip, en hendur struiku hár
hans eins og í leiðslu. •'
„Er það ég, sem þú elskar?“ hvíslaði hún, Hann greip enn
ÖRNINN ÞAKKLÁTI
Æfintýri frá Balkanskága endursagt af Joan Haslip.
Hann var að drukknun kominn, þegar örninn flaug nið-
ur á við, krækti í bak honum og setti hann milli vængja
sinna enn einu sinni.
„Jæja, herra minn,“ sagði hann. „Urðuð þér ekki hrædd-
ur?“
„Auðvitað varð ég hræddur,“ svaraði hertoginn. „En
ég sagði við sjálfan mig sem fyrr, að ef til vill sæir þú aumur
á mér og bjargaðir mér.“
Þá mælti örninn:
„Það var og, hertogi góður. En þar sem þér hafið nú
fundið til hræðslunnar við dauðann ættuð þér að hætta við
að ,vera jafn kaldrifjaður veiðimaður og þér hafið verið
hingað til. Það sem ég hefi gert, hefur einungis verið borg-
un fyrir það, sem þér hafið átt hjá mér um langan tíma.
Munið þér eftir mér, þegar ég sát á viðarbolnum forðum og
yður langaði svo mikið til að skjóta mig? Þrisvar sinnum
voruð þér að því komnir að láta örina fljúga, en ég hélt
alltaf áfram að biðja yður um að skjóta ekki, og sagði jafnan
við sjálfan mig um leið: Ef til vi'll drepur hann mig efcki, —
kannske tekur ’hann mig heirn með sér og reynist mér vel.“
En þar sem hertoginn hlýddi á, hvað örninn mælti, á-
kvað hann að sikjóta aldrei hjálparlaust dýr að tilefnislausu.
Áfram héldu þeir flúginu þvert yfir 'hafið, — stöðugt
sunnar og sunnar, þar sem ilmur ávaxtatrjánna barst í loft
upp og þar sem gullinn hálfmáni stóð á gljáandi hvítum
þakhvelfingum húsanna.
1YNDA-
SAGA
ASfPZ/ FAT PK3-...
JSAKJ WILL TEAP yc>U
UM6 FPOM LIMB/
TMEy WILL NEUEP ,
TAkE ,ME -. - .' ^á\
O'MON, PALU/ THAfYÍo/ I 5EE
NlP MAJOR 5LIPPEP ) THE EVIL
AwAy in the bkawl; J OME MOW
h£ wbnt THl£ — __
sr WAY...

ÖRN: Komdu, Palu. En> liðs-
foringinn slapp, hann hvarf
þessa leið.
PALU: Já, ég sé það, bölvaðuir
þrjóturinn.
LIÐSFORINGINN: Burt, ffeita
svín. Eg skal annars tæta þig
sundur. Þið sbuluð aldrei nó
mér.