Alþýðublaðið - 01.02.1946, Page 8

Atl»YOUBILAfMÐ
Föstudagur 1. febrúar 1946
ITMRNARBtÖ
&ð jörðu skaitu verða
(Ðust Be My Destiny)
Áhrifamá'kii oig spenanandi
mynd eftiir skáldsögu
Je-rome Odium.
PEISCILLA LANE
JOHN GARFIELÐ
Sýndng kl. 5, 7, og 9.
Bön.n/U'5 bömum
’iman 16 ára.
B BÆJARBIO 1
Hatnarfirði.
Hótel Berlín
Skáidisatgia eftir Vieki Baum
Kvikmynd frá Wamier Bros
Fay Emerson
Helmuth Dantine
Raymond Massey
Andrea King
Peter Lorre
iSýnd kl. 7 oig 0.
Bö'nnuð ibömum inmajn 14 ária
Sími 9184
STÖKUR
Þeir sem verkin hrein og há,
hefja mest í orði,
töfl sín vinna einatt á
æruleysis borði.
Sagnir falla mjög á mis,
mannorð hallar Ijóma.
Ég hata alla helvítis,
heimsins palladóma.
Sér kann jafnan hygginn hóf;
hamast ei né dundar;
ræður gjörðum reynslupróf,
raðar öllu og grundar.
(Jakob Frímannsson
frá Skúfi, d. 1912.)
* * *
STAKA
Um valdatyllu og eyri einn,
•§tar margir togast.
Með ævi spillta og arð ei neinn,
ofan í duftið sogast.
(Brynjólfur Björnsson
frá Norðfirði).
OG ALÖG
DAPHHE du HAURIER
stóð á bröskuldiinum. iFrakki ihans var hnepptuir upp í háls, hatt-
lurinn sliútti fram yfir augu, og hið eina sem af honum sást var
ilangt tn-efið, iþuntniar varimar og stenklegur kjálkiinn. í hemdinni hélt
hann á eftirlætis staf sínum, sem var stuttur, kvistóttur og með
Ihnúð á endaoum. eins og lurkur. í gamginum fyrir aftain hann, stóð
umíboðimaðuninn, Ned Bnodriek, og maguirt, sorgmætt amdlit
hans stakk í stúf við þreklegt og festulegt amidlit (bróður hans.
„Ég vildi gjarnan að þið bræðumir kæmu með mér jþegar í
stað,“ sagði Kopar-Johm. ,,Við förum af stað til námumnar eftir
nokkrar mínútur. Úti á akbrautinni Ibíða nokkrir af leiguliðunum,
og einnig Parson, tollþjónninm, SulMvan af pósthiúsinu, Beamish
iæfcnir og nokkrir aðrir, sem ég hetf náð samian. Við megum engain
tíma missa.“
iSystkinin þrjú höfðu öQil risið á' fætur. Henr>y var ákafuir og
eins og á iverði, John var diálítið ruglaður, enda hafði hann verið
nifínn léþyrmiliöga. ;uop úr dnaumum sinum, og Jane var föl og
'kviðiafull og spannti' greipar friamiain á brjióstinu.
„Hefur eitthvað komið fyrir, faðir minn?“ spurði Henry.
Ko.pairJohn' brosti hörkulega.
,,-Við Ihöfum heyrt að yfir þrjátíu menm ,séu á iieiðinmi frá
Doonhaven til Hungurhlíðar, og í broddi fylkingar séu námu-
verkamennirnir, sem Nicholson höfuðsmaður hecEur verstan grr,un
á. Þeir hafa auðvitað einhvern óskunda i hyggju og ég er stað-
ráðinn í að stöðva íbá.“
Jaine fór á eftir föður sinum og fræinda. fnam. í anddyrið., en
þar voru Ibræður heunar að hneppa. að sér frökkumum, og andlit
Iþeirra virtui&t föl og æst á isvip á dautf.u ikertaljósinu, Útidymaæ
voru opnar, og hún sá grilla í litla hópinn sem beið eftir föður
'henniar. Mennárndr drógu fæturna eftir mölinni og þeir hvísluðu
sín á miili. Nokkrir þeirra héldu á ljósiker.um í bömdumum og all-
ir höfðu þeir meðferðis þunga lurka.
Það var emgirn. rigning, en vindurinn kom í hviðum og skýin:
iþiutu á fleyigdferð eftir himninumi. Klukkian var um hálfníu og úti
var -dimmit. Það var ekikertt ttuinglsljós, og sttjtöirmumar voru eirns
og örlitlir, lýsandi tituprjónShausar sem birtust og hurtfu á víxl.
Kopar-John og svnir hans komu til mlóts við mennina á ak-
ibriautimni, og Jane stóð í dynunum. og horfðfii á' þá hverfa isýtnum
ihdustaði á þunglamafega dynkina, íþegar jþeir stigu til jarðar.
Casey og Tim komu fyrir hornið á hesthúsinu með hestana, og eft-
ir andartak var allur hópujrfinn -kominn fyrir ibugðuna á ak.braut-
inni, siðan var riðið gegnum skemmitigarðinm oig í áttina til
Húngurhldðar.
í iDoonhaven var kyrrt og rólegt, — sofandi þorp. Allar dyr
voru lokaðar og hvergi sást ljiós í glugga, Emginm maður gekk á
iglötum úti eða .silæptist á tonginu ©g eir,a hljóðið sem heyrðist. v-ar
sjávarignauðið við hafnargarðinn.
Þegiar 'bedr voru komnir út úr þorpinu kaLlaði, Kopar-John tiil
mannanna, og flokkurinn skipti sér í tvennt, Annar heikn'inigurinm,
sem Kopiar-John og Henry stjómuðu, hélt áfnam vegitnm upp að
oamiunni, hinn hluitimm, og í honum var John, fór 'yfir móatna og
lí áttiina að ytra opi namuganganna. Þegar þeir ikomnir upp á' há-
lendið var ekkert lemgur til að skýla þeim .fyrir storminum, og
þeir óðu áfraim eins og í blindni, hrösuðu um steina og kjarr,
og nú Iþegar John yngri var einsamaH, hvorki með föður sínum né
bróður, varð ihann gagntekinn af undarlegum æsingi, Iháltfigerðri
leiðslu, sem sfóð ekki í neinu sambandi við' námuna, eða reiðu
mennima í Doonhaven, heldur stafaði af þessari baráttu við
stormánn á iHungurthldð, — þetta elsfcaði hann og iþetta gat Shamn
skilið; Langt fyrir neðan hamn var sjórinn, sem kastaðist upp að
strönd Mundy flóa, — lika hjá Andriff-höll, og þar var Famiey
Rósa 'ef rttiil vill að hilusta á bnmhljóðið. Nú Iheyrðii harm sjáilfur sjáv
iarniðfimn, íekki sem þ'U.nglyndisfeigt eða reiðidagt hljóð, heldur
hávært, ákaft og sigrihrósandi. Mennirinir fyrir aftan hann voru
0 NÝJA B!6 m
Jase Eyre
Tilkomumikil stórmynd eft-
ir hinni frægu sögu eftir
Charlotte Bronte.
Aðalhlutverk:
OrsonvWelles,
Joan Fontaine.
j^d kl. 7 og 9.
HernMsnarar.
Æfintýrarík og spennandi
mynd.
Aðalhlutverk:
Lynn Bari
Edw. G. Robinson
Aukamynd: Hálfsokka-télpur
(March of Time)
Sýnd kl. 5.
0 GAMLA BIO
Frú Curie
(M a d a m e Cu r i e)
AðaLhlutverkin leika:
GREER GARSON
WALTER PIÐEGON
Næst síðasta sinn.
Sýnd kl. 9.
)rNevada"
Cowboymynd með
Bob Mitcbum
Anne Jeffreys
„Big Boy“ Wi'Hiams
iSýnitng kl. 5.
Börn innan 14 ára
fá ekiki aðgang.
að bölsóittastt, yfir bessiari ófærð og fnaikkar þeirra flöksuðust til
,í .stormiimum. John ÍLeit upp og horfði á sv'ört skýin Iþeysast yfir
himiindnn, famn fyrsta regnidropann fadia á kinn sór sem fyrir-
boða um komandi ofsaveður. Johm hló með sjálfum' sér, kilifraði.
jafnvel hraðar en áður, máði aliitaf fótfestu í votum, gljúpum
mosanum milli steinihnullunganna, 'en í loftimu lá sterkur, sætur
ilimur af lyngi og skóigium. Loks komu jþeir að opinu í f jaililshliðinmi,
en 'það var svo vei hulið af þéttu kjarrinu, að í myrkrmu og aus-
'andi regninu var næstum ógemimgur að finma það. Þarna foíðu
iþeir svo, og reyndu eftir beztu getu að sikýla sér f.yrir vindinum,
en vindurinn gnauðaði í sífeilu og alltaf dimrndi meira oig mieira.
Ned Brodrick var eimn í hiópnum. Hann hnipraði sig sarnan í
kjarrimu við hlið frændia síms. Það glitti aðeáms í lamgfeitit, rau.nia

w/ia
Gerda Steemann Löber:
Knud Rasmussen segir frá - •
7. SAGA: HEFNDIN ER SÆT.
„Höggvum spor í ísj'akann og klifrum upp til hans.“
Síðan tóku þeir að höggva holur í ísinn og innan skamms
sást fyrsta höiuðið koma upp fyrir ísbrúnina. En þá greip
drengurinn einn af stóru ísmolunum og kastaði honum í
manninn. Maðurinn féll við, — og tók alla hina með sér,
sem á eftir honum voru, svo að þeir duttu margir í sjóinn
og létu lífið! í, . A
Aftur heyrði drengurinn þá segja:
„Það væri anzi lögulegt, ef við gætum ekki gert út af
við einn strákling! Förum nú allir, sem eftir erum, upp til
hans!“
Og með sama byrjuðu þeir á nýjan leik að klifra upp
á við, hver á fætur öðrum. En þá tók drengurinn enn sem
fyrr að losa um ísmolana, og fyrst þegar höfuð efsta manns-
ins bar við ísbrúnina, lét hann ísmola renna í áttina til þess,
og kom þannig öllurn þeim fyrir kattarnef, sem klifrað höfðu
upp á jakann í þetta skipti sem hið fyrra.
SA0A
MYNDA-
Kata hefir fallið i örngvit á ferð
siniim igiegraim frumskógiinin til
sjávar., enda ftárveik er inn-
fædduir miaðuir ke(m'ur aið
henmi.
Síðiain: Kata tadar í óráði:
Hlaupa, komast 'burt frá hon-
eltir. mig. Hvar -er ég?
Þú, þú æ mú man ég atHt, þú
eltár mfig. H.var ér ég.
Hver ,ert þú, hvers v.egraa hefir
þú farið með ,mig hd.ngað?
Hfinin, ianfæddi: TaLaðu ©kki,
drékktu þetta.