Alþýðublaðið - 06.06.1947, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Föstudagur 6. júlí 1947
æ nýja bio ææ gamla biö æ
Gina Kaus:
EG SLEPPI ÞÉR ALDREI
Kona manns
Hin mikið umtala
sænska mynd.
Sýnd kl. 9.
Bönnuð börnum yngri en
16 ára.
Sjaldgæfur sigur.
Sérkennileg og spennandi
mynd frá frumskógum
Sumötru.
Aðalhlutverk:
JULIA BISHOP.
LOWELL GILMORE.
Dularfulla stúlkan
(Tree Men in White)
Amerísk kvikmynd með
Van Johnson
Marilyn Maxwell
Ava Gardner
Lionel Barrymore
Fréttamynd: Bretland
sigrar Evrópuliðið í knatt
spyrnukeppni.
þegar hann spurði hana á
hverjum morgni, hvernig
hún hefði sofið, og að hann
varð svo glaður, þegar hún
sagðizt hafa sofið eins og
steinn. Þegar hann svo
kyssti hendi hennar af mikl-
um fögnuði, átti hún til að
segja: ,,Hvað þú ert elsku-
legur við mig! Ég fer bara að
trúa því, að þú hefðir tekið
það nærri þér, ef ég hefði
dáið.“
Hann svarði engu en flýtti
sér út. Hvað skyldi Heinsheim
er hafa sagt um þetta sigur-
bros hennar? Albert sá alls
ekki eftir þeim ráðum, sem
læknirinn hefði gefið hon-
um, þveröfugt. Melanía
hlaut að halda, að sér hafi
heppnazt brögð sín. Annars
hafði hann ekki eins mikinn
ýmigust á þeim lengur. Því
lengra, sem leið gieymdi
hann æ meir göllum Melan-
íu. Maður verður að vera
hrifinn af manneskju, að ein
hverju leyti, til að geta gagn
rýnt hana eða verið reiður
henni, og Albert var alveg
gagntekinn af Önnu, þar
komst ekkert annað að.
Þegar hann kom á skrif-
stofuna hringdi hann til
hennar strax, áður en hann
var búinn að lesa póstinn, já
oft áður en hann var kcm-
inn úr frakkanum, og þau
höfðu alltaf heilmikið mikil-
vægt að segja hvort öðru, þó
að fáeinir klukkutímar væru
aðeins síðan þau skildu.
Anna hafði verið ráðin hjá
Grotte lækir. Staðan var
mjög við hennar hæfi. Hún
átti frí allan morguninn og
gat þá ræst íbúðina sína.
Grotte læknir fannst hún
vera hreinasta gersemi, og
fannst hún kunna allt, sem
hún þurfti. Það sagði Stefán
Albert.
„Ef þú heldur að ég hafi
lært í háskólanum það, sem
ég þarf til að standa í stöðu
minni, þá skjátlazt þér“ skrif
aði Anna Albert. „Ég hef
lært það af að vinna heim-
ilisstörf. Ég held öllu hreinu
og gljáandi eins og í eldhúsi,
það er allur vandinn. Og svo
skrifa ég reikninga! Það er
nýtt fyrir mig, skaltu vita„
ég sem alltaf var vön að fá
reikninga“.
Hún hafði vanið sig á að
skrifa svolítinn miða til Al-
berts, alltaf þegar einhver
stund var laus. Þá sagði hún
allt, sem henni datt í hug
þá stundina. „Það var alveg
óþarft, því að hún hitti hann
á hverri nóttu, og talaði þar
að auki við hann oft á dag í
síma. En óþarfinn er ein-
mitt hið daglega brauð ást-
arinnar. Þegar Albert kom
til hennar fékk hann alla
miðana, sem hún hafði skrif
að honum um daginn, og
hann geymdi þá eins og dýr
mætan fjársjóð.
Stundum skrifaði hún hon
um, meðan hún var að bíða
eftir honum, stundum rétt
eftir að hann var nýfarinn.
Einu sinni skrifaði hún: „Ég
hef uppgötvað, að koddinn
angar af hárvatninu þínu.
Nú á ég brátt að sofa á þess-
um kodda, en hvað það verð
ur indælt!“
Hann geymdi miðana í
skúffu á nýja skrifborðinu
sínu heima og lykilinn bar
hann alltaf á sér í vestisvasa
sínum. Hann kunni hvert
orð, en samt las hann mið-
ana aftur og aftur, og það
kom stundum fyrir, að hann
fann eitthvert smáorð, sem
hann hafði gleymt. Hann
var ekki eins%hugkvæmur í
ást sinni og hún. Hann hafði
alltaf verið dálítið þung-
lamalegur. Hún gaf honum
fjölda nafna, nýtt á hverri
nóttu, en hann kallaði hana
bara Önnu. Það kvaldi hann,
að hann gat ekki sagt henni,
hve mjög hann elskaði hana,
því að það, sem ekki fær út-
rás, særir. „Veiztu“, sagði
hann einu sinni, þegar hann
lá við hlið hennar í daufum
bjarmanum frá götuljósinu
og varð litið á yndislega
barnslega ávalar kinnar henn
ar og fallega hárið hennar.
„Ef ég hefði aldrei heyrt eða
lesið neitt um ást, þá myndi
mér ekki hafa dottið í hug,
að hægt væri að gefa henni
skáldleg nöfn. Ég hefði sagt,
að ástin væri einna líkust
bólgu í maganum."
Hún reis aðeins upp. „Hef
urðu nokkurn tíma haft bólgu
í maganum?“
„Nei, en það hlýtur að
hlýtur að vera mjög líkt.
Eilífur verkur, sem ekki er
hægt að gleyma, og er ótrú-
lega sár stundum.“
Anna lagði brúna slétt-
hærða kollinn sinn á mag-
ann á honumi og spurði:
„Vildirðu helzt vera laus við
þennan verk?“
„íÉg veit það ekki“, sagði
hann. „Ég þrái þig svo ó-
skaplega. Allan daginn þrái
ég þig, núna líka. Ég þrái þig
líka þegar ég er hjá þér.“
„Finnst þér nokkur fróún
í því að vita, að mér líður
nákvæmlega eins?“
„Já dálítil.“.
Hún smeygði handleggn-
um undir höfuðið á honum.
Hann fann með öllum lík-
ama sínum ferska hlýja húð
\ hennar. Hann lagði hendi
sína undir vinstra brjóstið á
henni og fann hvernig hjarta
hennar sló. Samt sem áður
hvarf ekki þrá hans.
„Mig langar svo að eiga
barn með þér, sagði hann.
Án þess að hreyfa sig svar
aði hún með alveg eðlilegri
röddu: „Nú já, þér mun
víst áreiðanlega veitazt sú
ósk, annars hlytum við að
trúa á storkinn.“
Honum fannst hún tala af
léttúð. En hún var aðeins
hamingjusöm. Hinn fyrrver
andi góði og hugrakln her-
maður á gulu peysunni
hafði breytzt í hamingju-
sama léttlynda stelpu, með
gullinn litarhátt og lítil þétt
brjóst.
Melanía og hann höfðu að
eins rifizt einu sinni þennan
tíma, og það var ekki vegna
afbrýðisemi, það var Fríða,
sem átti sökina.
Dag nokkurn hafði Mel-
anía mætt vinnukonunni í
stiganum með böggul undir
hendinni. Þegar hún var
Sýnd kl. 5 og 7.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BÆJARBÍÖ æa TJARNARBIÚ H
Hafnarfirði
Veðrelðarnar miklu
(NATIONAL VELVET)
Skemmtileg og hrífandi
Metro Goldwyn Mayer-
stórmynd, tekin í eðlilegum
litum.
Elizabeth Taylor,
Donald Crisp.
Sýnd kl. 9.
Tafiiti nætur
söngvamyndin fræga.
Sýnd kl. 7.
Sími 9184.
Unaðsómar
A SONG TO REMEMBER
Chopin-myndin fræga
sýnd kl. 5 — 7 — 9.
ÞORS-CAFE
lömlu dansarnir
Laugardaginn 7. júní klukkan 10 síðdegis.
Aðgöngumiðar í síma 6497 og 4727. — Miðar
afhentir frá kl. 4-—7.
Ölvuðum mönnum bannaður aðgangur.
Sfjörnur
5. tölublað er komið í bókaverzlanir.
ÖRN: Það amar eitthvað að höfð-
ingjanum og ég gruna að þar
liggi gildar ástæður á bak við.
CYN: Og ég grun að það sé fylgzt
með okkur. Sjáðu!
PÉTUR: Jæja, Örn minn, ein-
hvern daginn munun þessir
brúnu Malajar bjóða þér til
veizlu. Þú skalt afþakka boðið,
heilsu þinnar vegna. Þess vegna
hef ég flutt hingað þessa svörtu
pilta. Þeir bjóða manni aldrei
neitt. Og ég get treyst þeim.
ÖRN': Þakka þér fyrir, ef ég fæ . .
PÉTUR: Af hverju ertu að reyna
að ljúga að mér?