Alþýðublaðið - 05.10.1947, Blaðsíða 6

6
ALÞYÐUBLAÐIÐ
$m m .s „.wmm
SDHBDdannr, 5.
Jöhn Fergusons
r
#-
Jón Gangan.
FRÁ JÓNI J. GANGAN
Pt. London 29. sept. 47.
Heiðraði ritstjóri!
Ég lofaði að skrifa þér ferða-
pistla og láta þig og almenning
vita livernig för mín gengur.
Get ég sagt að fram að þessu
hafi húii gengið bæði vel og illa,
-— en skemmtileg hefur hún
verið, þrátt fyrir allt, og það er
mest um vert.
En um hvað á ég að skriía?
Hvað heldur þú að fólk vilji
helzt heyra? Verzlunarerindi
mín eru leynileg milliríkjavið-
skipti, þar sem ég er persónu-
lega annars vegar, og öll stór-
veldin hins vegar, og má ég því
ekkert um þau segja að svo
stöddu. Það er því bezt að ég
segi þér eitthvað af ferðalagi
mínu og borginni, sem ég bý í
þessa stundina.
Ég kom flugleiðis til borgar-
innar. Á flugvellinum biðu
margir menn, ákaflega vel bún-
ir og kurteisir. Þeir báru það
með sér að vera betri stéttar
menn, og ég sá ekki betur en
þeir veittu mér nokkra athygli,
svo ég strammaði mig upp og
heilsaði þeim með handabandi
og reyndi að gera þeim skiljan-
legt, að þessi móttaka væri mér
óvæntur og mikill heiður, enda
þótt mér væri kunnugt um, að
mikið þætti til okkar íslendinga
koma erlendis um þessar mund-
ir. Þeir virtust verða hálf-
hvumsa við, «n ég bað þá að
vera ekki feimna, og bauð þeim
til gistihússins upp á sjúss, sló
á öxl þeirra og hristi þá og
reyndi að sýna þeim fram á, að
ég væri ekki neinn stórbokki
eða um of upp með mér, þótt ég
hefði þénað á stríðinu, en þeir
taþað. En þegar ég gat um heim
boðið, kom í ljós að þeir máttu
iekki véra að því, — þeir voru
þarna staddir til þess. að taka á
móti einhverjum séra Stafford
Crips, sem er víst sómaprestur
einhvers staðar í Englandi.
Ég hafði sent einum kunn-
ingja mínum, brezkum manni,
sem var hér á stríðsárunum, og
sem ég þá hjálpaði stundum um
eitt og annað smávegis, — hafði
semsagt sent honum símskeyti
og beðið hann að taka á móti
mér. En hann var hvergi sjáan-
legur, og seinna kom í ljós, að
ég hafði valdið dálitlu uppþoti
á heimili hans, þar eð ég hafði
sett „remember Gunna“ í
skeytið, — en hún hafði verið
nokkurs konar vinnukona hjá
mér á hernámsárunum, — en
maðurinn var kvæntur og
margra barna faðir, en mér
hafði hann aldrei sagt neitt um
það. Og svo fór, að hann vildi
hvorki heyra mig né sjá, —. en
skrattinn sjálfur má í minn stað
útvega honum kvenfólk og
brennivín á næstu hernámsár-
um! .
Meira seinna. Bless.
Jón J. Gangan.
AÐ HUGSA SÉR
að nú skuli ofdrykkjan vera
orðin svo útbreidd hér í Reykja
vík, að vatnsgeymarnir, sem
raunar hafa ekki haft of mikið
ag vökvanum - að segja síðustu
árin, gerðu sér það til hátíða-
brigða, er nýja vatnsveituaukn-
ingin ko mtil skjalanna, að þeir
offylltust. Er þetta skiljanlegt,
frá mannlegu sjónarmiði, en
auðvitað væri æskilegra, að
slíkt endurtæki sig ekki, þar eð
allir vita að fordæmi þeirra,
sem hæst standa, er oft áhrifa-
ríkt.
„Manstu éftir manninum í
Bethsaida, sem vár blindur
og lét opna -á sér augun,
Sandy?“
„Já,“ sagði hann eftir ör-
litla þögn. Hann hafði mjög
nákvæma heyrn, og ég hafði
víst ékki hógu gott vald á
rödd minni.
„Manstu, hvernig þeir
spurðu hann, hvort hann sæi
nokkuð og hvernig hann æpti
upp af fögnuði: „Já, ég sé
memn, eins og gangandi tré.
Hann var svo ánægður að-
eins með það, að sjá menn ó-
greinilega eins og gangandi
tré.“
„Ánægður? Hann kraup á
kné, ef ég man rétt.“
„Það gerði hann. Fæstir
okkar yrðu, býst ég við, á-
nægðir með svo lítið.“
Hendur hans krepptust. sá
ég.
„Hamingjan góða, hve lít-
ið þú veizt,“ sagði hann, „að
sjá menn eins og tré, þó ekki
væri nema greina ljós frá
myrkri — lofaðu blindum
manni því og hamn mun falla
á kné fyrir þér.“
Jæja, ég gat nú ekki einu
sinni lofað honum því, en ég
talaði við hann um uppskurð-
inn, -sem Tyffe gerði.“
Hann hristi höfuðið.
„Nei, nei. Slíkt getur ekki
átt sér stað, Pétur. Heimur-
inn er ekki' svoleiðis. Hugs-
aðu bara um heppni mina
með þessi. tehlutabréf. Ham-
ingjunni er ekki sóað á ná-
unga eins og mig á þann
hátt.“
„Sandy,“ sagði ég, „ég get
nú varla kallað þig hafa verið
mjög heppinn hingað til. Það
er mjög lítið, sem þú hefur
notið. En fyrr eða •sei.nna fær
maður uppbót — þar sem
hlutirnir jafna- sig upp — og
það er löngu- komið að
skuldadögunum í þínu tilfelli
held ég.“
Hann sagði ekki meira. ,
Og allt, sem ég þarf að
segja um það, sem á eftir fer
er þetta: Uppskurðurinn á
augum Sandys var gerður af
Sir Donald Fyffe í Edinborg,
og viku síðar sá Kinloch
dagsins Ijós aftur. Ljósið,
sem han,n hafði ekki séð,síð-
an hann varð fyrir sprenging
unn í árásinni á Remy síð-
ustu sex vikumar í stríðinu.
Það var í setustofunni þeirri,
sem ég hafðl krafizt að fá,
sem fyrsta tilraun var gerð.
Ég tók umbúirnar frá aug
unum í hálfrökkri, örlí.tilli
skímu frá litlum lampa í
herberginu. En þegar ég sá,
að Sir Donald hafði tekizt vel
enn einu sinni, varð ég ofsa-
glaður.
Samt héít ég, þegar ég sá
til hvers Sandy notaði augu
sín fyrst, að hann væri orð-
inn vitlaus. Hann reif sig úr
jakkanum og starði innan á
hann undir kraganum. Það
einbennilega var, að þar var
ekkert að sjá, eftir því, sem
ég gat séð í ljósinu. Samt
skalf hann af hugaræsingu.
Eftir svolitla stund sagði
hann eins og við sjálfan sig:
„Nú, hvenær var þetta
gert?“
„Hvenær var hvað gert?“
spurði ég.
Hann .hélt jakkanum að
mér. „Sjáðu, einhver hefur
klippt merkimiðann með
nafni og heimilisfangi klæð-
skerans burtu. Það var snið-
ugt — ári sniðugt — svona
fór hún að því að svíkja mig
— það var sniðugt.“
Þegar ég heyrði þetta fór
ég að efast um andlsga heil-
birgði hans, og hélt, að honum
hefði orðið svona mikið um
að fá sjónina aftur, að 'hann
hefði orðið ruglaður. Því að
jakkinn hafði alls ekki orðið
fyrir neinum skaða.
Honum batnaði nú svo
með hverjum degi í augun-
um, að.ég fór-að hugsa til að
fara og taka aftur við- stdrfi
mínu. Samt, ef honum hefði
liðið eins vel andlega, hefði
ég miklu fyrr farið til Ealing.
En hann1 virtist vissulega
vera eitthvað míður. sín and-
~"a. Og ég varð að komast
að því, hvað þjáði hann, áður
en ég fór. Að það væri í sam-
:bandi við morðið efaðist ég
ekki um, og að það væri kven
maður í spilinu var enn aug-
Ijósara. Og þess vegna fór ég
með mestu gætni að minnast
á málið.
Við höfðum klifrað Upp á
hæðina og sáturn þar og sá-
um vítt yfir dalinn.
„Þér mun batna . með
hverjum deginum hér“, sagði
ég. „Loftið er áfengt hér.
Eftir einn eða tvo mánuði —“
„Ég ætla að fara í næstu
viku, Pétur,“ sagði hann.
„Fara í næstu viku —
hvert?“ spurði ég forviða.
„I borgiína.“
„Til London?“
Hann kinkaði kolli til sam-
þykkis án þess að horfa á
mig. Vegna. þess hve lengi
hann hafði verið blindur, var-
hann ekki enn búinn að
venja sig á að horfa á þá, sem
hann talaði við, isá ég. En ég
var skelfingu lostinn, þegar
ég heyrði ætlun hans.
„London er ekki örugg fyr-
ir þig ennþá,“ sagði ég.
„O, dálítiíl reykur gerir
•engan 'skaða,“ svaraði hann
og hélt, að ég ætti við augun
’í sér.
Þegar ég sagði ekkert,
sneri hann sér að mér.
Þá sagði ég: „Ég átti við
Ealing málið.“
Hann varð sem þrumu lost
inn. Stundarkorn var hann
alveg orðlaus.
„Svo þú veizt um það allt,“
sagði hann að lokum. Hann
fór að anda hraðar. „Jæja. ef
þú veizt eitthvað að ráði um
þ'að, þá veiztu að ég.var ekk-
ert við það riðinn.“
„Nei, Sandy, þú varst það
ekki •— en stafurinn þinn var
það.“
„Dunn,“ æpti hann, „ætl-
arðu að segja mér að þú haf-
ir vitað um þetta allan tím-
ann og aldrei talað um það
við mig?“
„Þú sagðir ekkert um það
við mig, Sandy, og ég neyði
engan til að trúa mér fyrir
neinu.“
MYNÐASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS
ORN ELDSNG
ÖRN: Jæja, vertu sæl. Það var
gaman að kynnast þér.
STELPAN: En sá karlmaður, -
eins og þær segja í Ameríku.
STÚLKAN: ,Skömm er .að þér,
stelpa! Þú þvaðrar við Örn Eld-
ing, en lætur mig verða að hír-
ast niðri í vatninu! — Og fyrir
bragðði fæ ég ef til vill aldrei
að kýnnast honum.------------
t