Alþýðublaðið - 08.10.1947, Side 6

€f14a AJ S y ö Y f4J A
tÚ-Cfeíiiílv-íi
ALÞÝÐUBLAÐtÐ
Miðvikudagur 8. okt 1947.
EKKI PRENTVILLA. —
Þeir eru marglr, sem hafa
haldið það vera prentvillu í A1
þýðublaðinu síðastliðinn sunnu
dag, að von væri á fimm nýj-
um strætisvögnum frá alþingi.
En þetta er ekki prentvilla. Og
það er ósanngjarnt að kenna
þrentvillupúkagreyinu um það
sem hann kemur ekki nærri.
Hann er, og það hygg ég að eng
an þurfi að meiða, — skemmti-
legasti blaðamaður þessa lands,
og um leið frumlegasti og oft
og tíðum jákvæðasti rithöfund-
ur með þjóð vorri. En þetta,
sem fyrr um getur, var ekki
hans handaverk.
Sem sagt, — það er von á
nýjum strætisvögnum frá al-
þingi. Já, þeir geta raunar orð-
ið fimm sinnum fimm, því það
er ómögulegt að vita, hvort
þingmönnum tekzt að stöðva
framleiðsluna, þegar þeir eru
komnir á stað með hana. Ég
gæti bezt trúáð, að mörgum
þeirra þætti einstaklega gaman
að framleiða strætisvagna!
Strætisvagnar þessir verða
með nokkuð öðru sniði en þeir,
sem fram að þessu hafa bilað
hér á götunum. Enda er varla
við öðru en nýjungum að bú-
azt frá verksmiðju, sem nú hef
ur starfað í 1017 ár sanrfleytt að
, ýmiskonar framleiðslu, sem öll
hefur miðast við þarfir og óskir
neytendanna, — enda aldrei
sætt gagnrýni.
Einn aðalkosturinn við þessa
vagna, er að þeir verða fram-
leiddir í tillöguformi. Fyrir
bragðið verða þeir eiginlega
hvorki fugl né fiskur. Og gæt-
uð þið hugsað ykkur að aka
með strætisvagni, sem væri
annað hvort fugl eða fiskur?
Haldið þið að það yrði rúmgott
í kúttmaga eða fóarni fyrir alla
þá, sem komast þurfa inn í
Kl,eppsholt um sexleytið? Og
hvernig haldið þið að færi, ef
fiskurinn yrði allt í einu var
við nýsköpunartogara eða fugl-
inn sæi skyndilega furðuljósin
yfir háskólanum og fældist? —
Nei, það verður rúmgott í
þessum nýju strætisvögnum,
því þeir verða án veggja þaks,
— nema ef fara kynni svo, að
einhverjum sérstaklega raun-
ræjum þingmanni kæmi til hug
ar, að viðkunnanlegra væri að
hafa veggi og þak á strætis-
vagni. En'til þess kémur von-
andi *ekki, ehda rísum við þá
allir sem eihn maður gegn
þeirri skerðing þersónufrelsins.
Þá þarf og ekki að óttast vélbil-
un slíkra vagna, því þeir verða
vélarvana, þar eð eflaust munu
sérfræðingar verða fengnir til
að gera teikninguna, og varla
fara þeir að taka slíka smámuni
með í reikninginn. —
Þá er og að geta þess, að ekki
mun verða langt að bíða, að
þessir nýju vagnar komi. þeir
verða nefnilega að ganga í
gegnum tíu til tuttugu nefndir,
og eins og maður veit, eru nefnd
ir til þess stofnaðar að flýta af-
greiðslu allra framkvæmda. Og
ekki munu þeir fara fram úr á-
ætlun, að stofn- eða reksturs-
kosnaður, — það gera ríkisfram
kvæmdir aldrei. Ékki einu sinni
síldarverksmið j ur!
Og á eftir áætlun fara þeir
ekki, — það gera nefnilega
strætisvagnar aldrei. —
Ora pro K. J. M.
Skömmtun
K2 J3 . . .
skömmtun
á smjöri, sokkaböndum
sykri, benzíni . . .
br j óstahöldur um
(og öðrum slíkum vörum).
Skömmtun á öllu
nema skrifstofum, reglu-
gerðum, tilskipunum og . . .
K2 + J3 + M1 = X.
John Ferguson:
MAÐURINN I MYRKRINU
Bjössi
BJOSSI SPYR: ^
Ég hélt að fyrsti stafurinn í
orðinu ,,Kaffi“ væri ,,K“, en
skömmtunaryfirvöldin virðast á
annarri skoðun. Getur það ver-
ið, að ég 'sé svona hljóðvilltur?
mig orðlausan. Það var ekk-
ert, sein ég gat sagt, sem
kom að nokkrum notum. En
þessi athugasemd Sandys
bjó mig tmdir það, sem á
eftir kom. Og því var sann-
arlega ekki vanþörf á.
„Hvers vegna settirðu þig
í samband við Selwyn og
Smith?“ spurði ég. „Þú
mundir ekkert éftir því, að
þeir höfðu hlutabréfin?“
„Néi,“ sagði hann. „Ég
hélt, að lögreglan væri á bak
við þessa auglýsingu, og ég
vildi gefa mig fram.“
„Gefa þig fram, vegna
hvers? Vegna morðsins?11
>,Já.“
Ég gat varla trúað mínum
eigin eyrum. Af öllu því lygi-
lega og fjarstæðukennda,
sem ég hafði heyr,t um dag-
ana, var þetta það versta.
Gefa sig fram! Já, en þetta,
svo heimskulegt sem það var,
sýndi mér hvilíkt vald þessi
ókunna kona hafði yfir Kin-
locjb,. ,Hún haff/: vissulega
unnið verk sitt vel, skilið
hann eftir í Gart einmitt þeg
ar hann var nægilega heill-
aður til þess að hann þegði,
eða enn þá heldur, ef með
þyrfti, fórnaði sér fúslega.
Og þegar ég skildi þetta, var
ég ekki aðeins gripinn reiði,
heldur fann ég einnig til ótta
að kona gæti ráðið svo alger-
lega yfir manni eins og Kin-
loch.
„Sjáðu til,“ hélt hann á-
fram,“ ef ég gaf mig fram, þá
var útgönguleið, leið til að
flýja frá lífinu. Ég var orð-
inn dálitið þreyttur á lífinu
áður, skilurðu. Ég var ekk-
ert annað en sníkjudýr, sem
fálmaði sig áfram í dimmu.“
Hann horfði á mig, og það
kom glampi í augun á hon-
um. „En þú hefur breytt
þessu öllu, Pétur. Þú hefur
gefið mér aftur áhugann á
lífinu, og nú get ég séð hve
heimskulégt hefði verið að
gefa sig svoleiðis fram.“
Þetta vár ágætt, svo langt
sem það náði. En það var
samt langt frá því allt, sem
ég yildi vita.
Én ef þú ferð til London,
þar sem lögreglan er alltaf á
varðbergi, er sama og að gefa
sig fram. Þeir munu hremma
þig undir eins.“
,,Ég er ekki hræddur. Og
ég-verð að finna hana núna,
þegar ég get eitthvað gert,“
sagði hann þrákelknis'lega.
„En ertu viss um að hún
kæri sig um að láta finna
sig?“
Ég hafði hitt naglann á
höfuðið þarna, því að ég sá
það á honum, að hann hélt
að hún væri ekki óðfús til
þess. Til þess að fylgja þessu
enn betur eftir, hélt ég á-
fram:
„Var það hennar nafn, sem
þú tókst þér þegar þú komst
ihingað?"
„Ég þekki ekki nafn henn-
ar,“ viðurkenndi hann.
hún býr, eða hverng hún lít-
„Þá heíur það verið til að
fela nafn þitt fyrir henni, að
þú tókst þér nafnið Keiller.“
„Nei; hún þekkir nafn
mitt.“
„Enginn vafi! Og aillt um
þig; en þú veizt aðeins það
um hana, sem henni þóknað-
ist að segja, sem virðist ekk-
ert hafa verið.“
Þá datt mér skyndilega
nokkuð í hug.
„Hvað; þú veizt ekki einu
sinnj hvernig hún lítur út;
þú hefur aldrei séð hana.“
„Nei,“ sagði hann. „Ef þú
settir mynd af henni fyrir
framan mig, myndi ég ekki
þekkjá hana.“
„Og þú veizt ekki einu sinni
hvað hún heitir, eða hvar
ur út. Leitin er vonlaus, mað-
ur — eins og leit að nál í
heysátu.“
Síðan lét ég málið niður
falla, því að ég sá, að hann
var leiður. Við gengum nið-
ur brekkuna og fórum gegn-
um furuskóginn næstum án
þess að segja orð; jafnvel
þegar við vorum komnir út á
þjóðveginn niðri í dalnum,
þar sem annars hefði verið
auðvelt að tala saman.
Það er óliklegt, að ég hefði
nokkurn tíma aftur vikið að
fyrirætlun Kinlochs, ef hann
hefðl ekki sjálfur gert það
riokkrum kvöldum síðar. Við
sátum fyrir framan arininn
rrieð pípurnár okkar, eftir
kvöldmat. Ég ætlaði áð fara
frá Gart morguninn eftir.
Hann byrjaði með því að
spyrja mig ráða, og virtist
taka mikið tillit til skoðunar
minnar. Auðvitað vissi ég, að
hann var aðeins að reyna að
róa mig. En þegar hann gekk
fe;ti lengra og stakk upp á
að segja mér fyrirætlanir
sinar, greip ég fram í fyrir
honum. Ég sagði honUm, að
öruggara væri fyrir hann að
halda því algerlega leyndu,
hvert hann ætlaði að fara
og hvað hann ætlaði að gera.
Ég vissi, að hann vai- með
ráðagerð á prjónunum, fífl-
djarfa tilraun til að komast
að hver konan væri.
En ég *hafði ekki hinn
minnsta áhuga á því, og ef
tekið var'tillit til- þess, hve
mjög lítið hann vissi um
hana, þá vissi ég að honum
myndi ekkj heppnast þetta.
Ef hann hefði verið fús til að
hjálpa lögreglunni til að
hafa uppi á manninum, hefði
þetta verið miklu einfaldara,
þvi að ég efaðist ekki um það
núna, að hann gæti með
minni hjálp og Spencers
sannað það,- að hann var ekk-
ert við morðið riðinn, svo
framarlega sém hann færi
ekki að gefa sig fram sjálfur.
En þetta vildi hann ekki
gera.
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
J
STÚLKAN: Og á meðan þú eydd-
ir tímanum til að masa við Örn,
varð ég að standa skjálfandi í
vatnínu. --------
STELPAN: Ó, hann er dásamleg-
ur.----------
STULKAN: Þú ættir að venja þig
á að taka meira tillit til ann-
arra. — — — Hver veit. hvort
mér gefst nú ncickurn tíma
tækifæri til að sjá hann og tala
við hann.----------
I