Alþýðublaðið - 06.12.1947, Qupperneq 3

Laugardagur 6. des. 1947.
AL&YÐURLAÐÉTC)
3
Þorsteinn Sveinsson lögfræðingur:
Lækning verðbólgunnar meira að-
kallandi en bruggun áfengs öls.
----------------«------
—-------------------------------—f
III
til bóiaþega almanRalryggínganna
Ákveðið hefur verið, að yfirstandandi bótatímabil Tryggingastofunar ríkisins
framlengist til 30. júní 1948. Þeir, sem nú njóta ellilífeyrís, örorkulífeyris, barnalíf-
eyris, ekkjulífseyriis, fjöldskyldubóta eða örorkustyrks, þurfa því ekki að endurnýja
umsóknir sínar um næstu áramót, þar sem úrskurðir um slíkar bætur gilda áfram
fyrra missiri ársins 1948 og bæturnar verða greiddar þann tím'a með sömu grunn-
upphæðum og á þessu ári, nema úrskurðum beri að breyta lögum samkvæmt.
h ,
Þeir, sem njóta örorkulífseyris eða örorkustyrks, sem úrskurðaður hefur verið
samkvæmt tímabundnum örorkuvottorðu m, er ekki gilda lengur en til næstu ára-
móta, þurfa þó, ef þeir óska að njóta lífeyris eða styrks áfram, að senda nýtt lækn-
isvottorð áður en hið eldra fellur úr gildi, svo að orkutapið verði metið á ný. Gréiðsl
ur lífeyris og styrks til þeirra verða frá næstu áramótum miðaðar við hið nýja mat.
Þeir, sem vegna aldurs eða örorku öðlast rétt til lífeyris á tímabilinu til 30.
júní 1948, sendi umsóknir sínar til umboðsmanna Tryggingastofnunarinnar á
venjulegan hátt. Sama er um þá, sem á nefndu tímabili öðlast rétt til fjölskyldu-
bóta, barnalífeyris, mæðra eða ekknabóta eða sjúkradagpeninga.
Næsta bótaár hefst 1. júlí 1948 og endar 30. júní 1949. Verður auglýst síðar,
með hæfilegum fyrirvara, hvenær umsókir fyrir það bótaár skuli endurnýjaðar.
Það er skilyrði fyrir bótagreiðslum, að hlutaðeigandi hafi greitt áfallin iðgjöld
tdl trygginganna. Er því áríðandi, að umsækjendur gæti þess að hafa trygginga—
skírteini sin í lagi.
Heykjavík. 4. desember 1947.
Trygglngasiofnun ríkisins
Fiskiþingið viii
vísitöiuna niður
---------------------♦—
Telyr vélbátaflotann ekki geta farið á
veiðar við núverandl aðstæður.
-----------------».. . ~
FISKIÞINGIÐ, sem nýlega er lokið, taldi að fjárhags-
grundvöll vantaði til þess að hægt yrði, að gera vélbáta-
flotann út á þorskveiðar á komandi vetrarvertíð. Taldi þing-
ið að útgerðin gæti því aðeins hafizt almennt, að útgerðar-
kostnaður yrðu nieð opinberum ráðstöfunum færður niðiu*
stórkostlega, eða sem svaraði lækkun vísitölunnar niður i
250 stig.
láfa lækka
í 250 sliol
ÞAÐ hefur um langan ald-
ur þótt mikill viðburður, er
alþingi ísl'endinga kemur
saman til funda, og hafa marg
ir fylgzt af áhuga miklum
með þeim málum, sem það
hefur fjallað um á þeim tíma,
sem' það hefur setið að störf-
um. Þett'a er ekki nema eðli-
legt, þegar þess er gætt, að
landsmenn eiga oft mikið
undir því, hvernig þeir full-
trúar þjóðarinnar, sem þar
sitja, ráða málum hennar.
Enda er það svo, að sam-
vinna þings og þjóðar er
nauðsynleg í hverju því máli,
sem stuðlar til heilla og vel-
ferðar hinnar íslenzku þjóð-
ar. Um þetta eru vafalaust
allir sammála.
Eitt mikið vandamál, sem
óneitanlega grípur inn á svið
daglega lífsins, og verður æ
nauðsynlegra að leysa með
degi hverjum, er ástand það,
sem sfeapazt hefur vegna
verðbólgunnar í landinu. Af-
leiðingar hennar eru auðsæ-
ar fyrir þjóðina, enda bíður
hún nú eftir því, að skjótar
iráðstafanir komi til lausnar
vandanum, og mun vafalaust
einnig hafa gert sér það ljóst,
að samvinna hennar við þá,
sem stjórna málefnum lands
vors, er og verður nauðsyn-
leg ef um meira en stundar
úrbætur á að vera að ræða.
En eitt er það mál, sem
þrátí' fyrir hina alvarlegu
tímá, hefur verið rætt meira
um og ritað, en nokkuð ann-
að undanfarið, bæði í þing-
sölunum og utan þeirra. Það
á upptök sín að rekja til frum
varps, sem borið hefur ver-
ið fram á alþingi, um ölgerð
og sölumeðferð öls; og er að-
alinntak þess, að leyfð verði
bruggun áfengs öls í landinu.
Nú verður mörgum á að
spyrja, og það ekki að ástæðu
laaisu, er þetta það, sem þjóð
vórri er mest nauðsyn á þess
um tímum? Er nú svo komið,
að áfengt öl sé talið allra
meina bót fyrir þjóðina? Ef
svo er, hafa mönnum gleymzt
hin sönnu orð Hávamála, því
þar vaar öl alda sonum eigi
talið gott, og svo að orði kom
izt, að ,,færa veit, es fleira
drekkr, síns til geðs gumi“.
Ekki er þó vonlaust um að
fylgjendur öldrykkjunnar
kunni að ráma í þessi spak-
málflutningi sínum viljað
láta líta svo út, sem þeir með
dálæti sínu á öldrykkj.unni,
væru að stuðla að minni
neyzlu sterkra drykkja. Á
þessum vísdómi hefur svo
verið hamrað af svo miklum
þunga, að fátt annað hefur
komizt að.
Mikils þykir nú við þurfa,
enda sjálfsagt mikið í húfi
fyrir öldrykkjumennina, að
missa nú ekki þetta einstaka
tækifæri til þess að fá á-
fengt öl bruggað í landinu.
Að sögn þeirra manna, sem á
kveðnast tala um bruggun á
áfengu öli í landinu, hefur
þjóð vor farið mikils á mis,
að hafa ekki fyrir löngu haf-
ið slíka framleiðslu. Er því
ekki vonum fyrr, að því er
þeir ætla, að þjóðin sjái sig
um hönd og gleypi við hinni
nýju kenningu þeirra. Því
samkvæmt skoðun þessara
manna, hlyti það að vera öllu
meiri menningarauki, að
hafa innlent áfengt öl svo
að segja með hverri máltíð.
En athugum nú þetta örlít-
ið nánar. Ef áfengt öl fengist
í landinu, væri ekki nokkur
vafi á því, að drykkjuskap-
urinn yrði almennari, og
finnst þó öllum hugsandi
mönnum nóg -af honum í
landinu eins og er. Ölið yrði
mikið notað, og sterku drykk
irnir yrðu hafðir .um hönd í
sama mæli og áður. Það eina,
sem áynnist, yrði það, að
æskunni yrði talið vanza-
laust að neyta ölsins, enda
sennilega eins og kom fram í
einu dagblaði bæjarins, álit-
ið tilheyra, að hafa allar um-
búðir með sem skærustum
litum og fögrum lokkandi
myndum. Og þegar neyzla
ölsins væri orðin svo almenn,
að menn teldu sjálfsagt að
hafa það með á matborðinu,
yrði auðveldur eftirleikurinn
hjá æskunni; en hvaða af
leiðingar slíkt gæti haft í för
með sér getur enginn reikn-
að út.
Allt tal öldýrkendanna um
það, að starf góðtempiara
sé orðið óþarft, þar sem
fræðsla þeirra sé orðin al-
menningseign, en bannkenn-
ing þeirra ekkert an-nað en
trúaratriði, og sett fram til
þess að koma af sér störfum,
stenzt ekki dóm reynslunar.
Þeir, sem þekkja vel starf
góðtemplara, vita með vissu,
að engir eru fúsari en þeir til
þess að fóma kröftum sínum
fyrir málstað bindindisins', og
að þeir hafa gert, og munu
gera þjóð sinni gagn með
þessu starfi sínu. Og meðan
jafnmikið kveður að alls-
konar afbrotum og óknytt-
um, sem unnin eru í ölæði,
er ekki hægt með neinum
rétti að tala um það, að
fræðsla góðtemplara sé orð-
in- almenningseign, því mið-
ur.
Enginn getur talið þau tár,
sem fallið hafa af hvörmum
mæðra eða eiginkvenna, sem
hafa orðið fyrir þeirri miklu
sorg, að ástvinir þeirra hafa
týnt sjálfum sér í áfengis-
flóðinu, þrátt fyrir mikla
hæfileika og líkamlegt at-
gjörfi. Og ætli það væri ekki
nokkuð stórt dæmi fyrir hagl
fræðinga landsins, að reikna
það út, hversu þjóð vor hef-
ur farið mikils á mis við það,
að missa af mörgum góðum
mannsefnum fyrir það, að
leyfa sölu áfengis í landinu?
Eða finnst mönnum ekki nóg
um hin tíðu afbrot, sem unn-
in eru í ölæði, eða eiga rót
sína að rekja til þess? Þeir,
sem eru í vafa, ættu að kynna
sér alla þá dóma, sem fallið
hafa um þessi mál. Og
halda menn að úrbæturnar
sé að finna í bruggun áfengs
öls í landinu, samhliða
neyzlu sterkra drykkja, og
áfengu öli í hverri sölubúð?
Nei, það er áreiðanlegt, að
hér þarf eitthvað annað
að koma til, og að almennings
álitið þarf að breytast í þá
átt, að áfengi sé skaðlegt, og
því sé bezt að hafa það ekki
um hönd. Oft getur lítill
neisti kveikt stórt bál. Og eng
inn getur fortekið það, að á-
fengt öl, sem mörgum kann
Framh. á 7. síðtt.
í samþykkt fiskiþingsins
um þetfa segir:
,,Til þess að starfsgrund-
völlur geti skapazt fyrir báta
útveginn, vill fiskiþingið
benda á eftirfarandi:
1) Að vísitalan verði lækkuð
í a.m.k. 250 stig og komið
verði í veg fyrir allar
grunnkaupshækkanir.
2) Að landbúnaðarafurðir
verði lækkaðar í samræmá
við vísitölulækkunina.
3) Að alþingi, ríkisstjórn,
bæjar. og sveitarfélög taki
upp- víðtækan sparnað á
öllum sviðum.
4) Að lækka svo sem frekast
er hægt alla álagningu á
þarfir útvegsins.
5) Að því leyti sem framan
rlitaðar ráðstafanir nægja
ekki til þess að fá heil-
brigðan starfsgrundvöll
fyrir útveginn, verði gerð
ar leiðréttingar í gegnum
gjqídeyrisverzlunina. Má
í því sambandi bsnda á
eftirfarandi:
a) tvenns. ko,nar gengi
b) gjaldeyrisskatt
b) leiðréttingu á gjaldeyr
isskráningunni
d) að útflytjendur fái
verulegan hluta af
gjaldeyri sínum (25%)
til ráðstöfunar, til þess
að leiðrétta taprekstur
sinn, enda sé verziua
þessi -undir eftivliti’
g j aldeyrisyf irvaldanna.
6) Fiskiþingið telur brýna
nauðsyn til þess, að ríkis-
stjórnin geri mögulegt að
að fá hagkvæm lán til þess
að létta sjóveðskröfum og
öðrum aðkallandi skuld-
um af útgerðinni vegna
tapreksturs á árinu 1947.
Ný Ijóðabók eftir
Guðrúnu frá
Brautarholti
NÝLEGA er komin út ný
ljóðabók eftir Guðrúnu Jó-
hannesdóttur frá Brautar-
holti, o gnefnist hún Liðnar
stundir.
Bókin er 100 biaðsíður að
stærð og flytur 42 kvæði. —•
Þetta er sjötta bók Guðrún-
ar. Fyrri bækur hennar eru:
Tvær þuiur (1927), Tóm-
stundir I (1929), Börnin og
Jólin (1941), Tíu þuiur (1943)
og Hitt og þetta (1945).
, legu orð, því að þeir hafa í
Aðilfundúr
Blindravinafélags Islands
verður haldinn mánudaginn 8. desember í Odd-
fellowhúsinu, uppi.
DAGSKRÁ:
Venjuleg aðaifundarstörf og bnnur mál.
Aðgöngumiðar að fundinum fást í skrifstofu félags-
ins, Ingólfsstræti 16. Stjórnin.