Alþýðublaðið - 12.12.1947, Síða 6

6
ALÞY0UBLAÐIÐ
Föstudagur 12. des. 1947
Daphne du Maurier:
Frú Ðáríður
Dulheims:
HÚSMÆÐRATÍMI
Já, þá er ég nú hérna aftur,
og að þessu sinfti ætla ég aðal-
lega að tala um brauða- og
kökubakstur. Áður fyrr meir
bökuðu ■ konur kaffimeðlætið
heima handa körlum sínum, en
átu síðan rjómakökur og tert-
ur úr bakaríum í kaffiboðum
hver hjá annarri. Nú er sá
tími að mestu liðinn, því betra
er af illu tvennu, að karlarnir
fái bakaríissnarl með kaffinu
og drekki það heima, heldur en
þeir taki að venjast á kaffihús.
Og svo er það þetta með sveppa
gerið. Það er miklu hollara en
nokkuð annað ger, að nefnda-
geri ekki undanteknu, og hrein
asta ómynd að það skuli ekki
vera selt í hverri búð, því engin
hætta er á, að konur færu að
brugga landa. Það hefur að
minnsta kosti aldrei heyrzt, og
ef þær samt sem áður kynnu
að taka upp á því, mundi það
verða góður og hollur landi.
Hins vegar væri sjálfsagt, að
selja engum karlmanni þetta
ger, því þeir eru líklegir til að
misnota það, og auðvitað yrðu
konurnar að geyma það í vel
læstum skápum. Tel ég ekki
ólíklegt, að einhver konan gæti
fengið laglegan vasapening hjá
bónda sínum fyrir það eitt, að
leyfa honum að líta í skápinn
og skoða kvikindin x gerinu,
því eins og þið vitið, er ger
þetta samansett af litlum kvik-
indum, sem eru einkar gráðug
í sykur, og búa til úr honum
brennivín, sé vel farið að þeim,
en eru annars góðtemplarar. í
þeirri von, að farið verið að
selja sveppager í búðum þegar
á morgun, ætla ég að lesa upp-
skrift að ákaflega skemmtilegu
sveppagersbrauði.
Og svo eru það Gyðingakök-
ur, sem mér finnst alltaf að til-
heyri jólunum, aldeilis sérstak-
lega. Þær eru einkum bakaðar
úr ösku undan pottum, sem
nefnist pottaska, og svo er
skellt sýrópi saman við. Verði
ykkur að góðu og góða nótt. —
OG ÞESSU VAR ALDREI
UM ÁLFTANES SPÁÐ------------
Nú virðist örla fyrir skottinu
á því ráði, sem orðið geti Hval-
fjarðarsíldveiðunum að því
gagni, sem dugar. Kemur þó
bjargráð þetta úr svo ólíklegri
átt, að maður hefði jafnvel fyrr
búizt við slíku frá hlutaðeigandi
yfirvöldum, eða jafnvel komm-
únistum, *— svo lengst sé til
jafnað.
Nú hafa sem sé erlendir land
helgisbrjótar tekið upp á því,
sér til sektaraípplánunar og
sáluhjálpar, að flytja nokkra
síldarfarma til Siglöi Virðist
þess vegna mikið undir því kom-
ið, að sem allra flestir gerist
brotlegir. Væri athugandi fyrir
ríkisstjórn vora í þessu sam-
bandi að færa út landhelgina
þegjandi og hljóðalaust, og
senda síðan allan herskipaflota
sinn til þess að smala. Væri ef
til vill vissara, að fá lánaðan
tundurspillinn hjá Ársæli kaf-
ara, ef svo ólíklega færi, að ein-
hverjir brjótarnir, t. d. þeir
brezku, kynnu illa slíkri fram-
takssemi til að byrja með.
Eitt er dálítið athyglisvert í
þessu máli, en það er hið sál-
ræna uppeldi, sem virðist ráða
þessari yfirbót landhelgisbrjóts-
ins. Hann er nefnilega þýzkur,
og virðist enn staðfastur 1 þeirri
trú, að allar ríkisstjórnir séu
settar manni til höfuðs af æðri
máttarvöldum, og sé því hægur
nærri að vinna sér til syndaaf-
lausnar, með því að gera þeim
smágreiða við og við. Þarná sér
maður muninn! Austræningar
hyggja að aðeins ein ríkisstjórn
sé gædd þessum eiginleikum, en
við, sem enn erum þjóðlegrar
trúar, teljum að allar stjórnir
séu af allt öðrum uppruna, að
minnsta kosti þegar þær hafa
setið nokkra hríð að völdum, og
virðist það óneitanlegasta, mann
legasta og heilbrigðasta skoð-
unin.
Sem sagt, — fleiri þýzka
landhelgisbrjóta, og helzt strax!
DULÁRFULLA VEITINGAHUSIÐ
Lesið Alþýðublaðið
svipnum og hún var róleg.
Hún tók hendur Mary í sín-
ar og leit beint framan í
hana-
,,Mary,“ sagði hún, og hún
talaði í hálfum hljóðum,
„Mary, ég get ekki svarað
spurningum þínum, því að
það eru margar af þeim, sem
ég ekki veit svar við sjálf.
En vegna þess að þú ert syst-
urdóttir mín, verð ég að vara
þig við“
Hún leit um öxl eins og
hún væri smeyk um, að Joss
sjálfur stæði í skugganum við
dyrnar.
,,Það skeður ýmislegt hér á
Jamaica, Mary, sem ég þori
varla að hugsa um. Slæmir
hlutir og illir, sem ég get
aldrei sagt þér Ég get varla
viðurkennt þá fyrir sjálfri
mér. Sumu af því muntu
bráðum komast að Þú getur
ekki komizt hjá því, þegar þú
býrð hér. Joss frændi þinn á
viðskipti við einkennilega
menn, sem reka dularíulla
verzlun. Stundum koma þeir
á nótturmi, og frá gluggan-
um þínum muntu heyra fóta-
tak og raddir og barið að dyr-
um- Prændi þinn sleppir
þeim inn og fer með þá gegn.
um þessi göng í herbergið
með læstu dyrunum. Þeir
fara inn og úr svefnherberg-
inu mínu uppi yfir get ég
heyrt óminn af samtali
þeirra yfir nóttina. Áður en
dagur rennur eru þeir allir á
bak og burt, og engin merki
þess, að þeir hafi komið. Þeg-
ar þeir koma, skalt þú ekki
segja neitt, Mary, við frænda
þinn eða mig. Þú verður að
liggja kyrr í rúminu og
'Stinga upp í eyrim. Þú mátt
aldrei spyrja mig né hann né
nokkurn annan, því að ef þú
kæmist að þó ekki væri nema
helmingnum af því, sem ég
veit, þá myndi hár þitt grána,
Mary, eins og mitt hefur
gert, og þú yrðir skjálfrödduð
og grétir á nóttunni og þú
yrðir svipt hinu yndislega á-
hyggjuleysi æsku þinnax,
Mary, eins og ég.“
Þá stóð hún upp frá borð-
inu og ýtti stólnum til hliðar,
og Mary heyrði hana staulast
upp stigann reikulum fótum,
eftir. stigapallinum og inn í
herbergi sitt og loka dyrun-
um.
Máry settist á gólfið við
hliðina á tómum stólnum, og
hún sá gegnum eldhúsglugg-
ann, að sólin var þegar kom-
i'n á bak við yztu hæðina, og
áður en margar stundir yrðu
liðnar myndi grátt, uggvæn-
legt rökkur nóvembersíðdeg-
is'ins hvíla yfir Jamaica enn
að nýju.
IV. KAFLI.
Josis Merlyn var í burtu að
heiman í næstum því viku,
og á meðan kynntist Mary
dálítið landinu-
Hennar var ekki þörf á
veitingastofixnni, af því að
enginn kom þangað, þegar
veitingamaðurinn var iekki
heima, og er hún hafði hjálp-
að frænku sinni svolítið með
heimilisstörfin, var hún
frjáls að fara hvert sem
henni sýndist. Patience Mer-
lyn var enginn göngugarpur;
hún hafði ekki minnstu löng-
un til að hreyfa sig meir en að
gefa hænsnunum í bakgarð-
inum og hún var ekki viss á
áttunum. Hún hafði óljósa
hugmynd um hvað hæðirnar
hétu, því að hún hafði heyrt
mann sinn nefna þær, én
hvar hver þeirra var eða
hvernig átti að komiast þang-
að; vissi hún ekki. Svo að
Mary fór oftast af stað alein
um hádegið, og hafði ekkert
nema sólina að leiðarvísi og
sína eigin heilbrigðu skyn-
semi, sem var eðlilegur arfur
hennar sem sveitakonu.
Heiðin var enn hrikalegri
heldur en hún hafði fyrst bú-
izt við. Eins og geysistór
auðn teygði hún sig frá austri
til vesturs, og við og við sá-
ust götuslóðar, og sums stað-
ar gnæfðu stórar hæðir við
sjóndeildarhringinn.
Hve langt hún náði gat
hún ekki greint nern'a einu
sinni, þegar hún hafði klifrað
upp á hæsta klettahrygginn
á bak við Jamaica, þá isá hún
glitra á silfurbjartan hafflöt-
inn. Þetta var þöguit, eyði-
legt land, geysistórt og ó-
snortið mannahöndum. Á
háu hömrunum lágu stein-
flögurnar hver upp að ann-
arri einkennilegar að lögun
og tóku á sig ýmsar myndir,
eins og verðir úr steini, sem
höfðu staðið þarna síðan guð
fyrst skapaði þá.
Sumir voru í laginu ieins og
geysistór húsgögn með gríð-
arstórum stólum og afmynd-
uðum borðum, og stundum
lágu minni steinarnir, sem
voru farnir að molna í sund-
ur, efst á hæðinni eins og
risi, sem hallaði sér út af, svo
að skugga bar á lyngið og
stórgert grasið. Það voru
langir isteinar, sem stóðu
upp á endann og hölluðust
'einkennilega, svo að stundum
var eins' og þeir hölluðu sér
npp í vindinn, og aðrir voru
flatir eins og altari, með
sléttu og fáguðu yfirborði,
sem virtist bíða eftir því
einu, að einhverju væri fórn-
að þar á. Villikindur voru
þarna á hömrunum, og það
voru hrafnar og fálkar, hæð-
irnar voru heimkynni allra
einstæðinga.
Svartur nautpeningur var
á beit á hæðinni fyrir neð-
an; hann gekk varlega á
fastri grund, og af eðlisávís-
un sinni sneiddi hann hjá
freistandi grastoppunum,
sem voru alls ekki gras,
heldur mýrgresi, sem brak-
aði í. Þegar vindurinn blés á
hæðunum, þá hvein angist-
airlega í klettasprungunum.
Annarlegir vindar blésu hér
úr öllum áttum; þeir skriðu
eftir grasinu, svo að það
gekk í bylgjum; þeir önduðu
á regnvatnið, sem safnazt
hafði í holótta steinta'na, svo
að yfirborð þess gáraðist.
Stundum ýlfraði og hvein
vindurinn, og hvinurinn
ibergmálaði í klettaskorun-
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
Bandaríkjahernum. Einn mæl-
ingamaðurinn verður fyrir örv-
ÞESSIR DULARFULLU náungar
fela sig á bak við trén og veita
eftiirför nokkrum einkennii'sbún-
um landmælingamönnum xir
arskoti frá þeim, og félagar
hans styðja hann áfram.