Alþýðublaðið - 07.01.1948, Side 6

ALf»YeUBLABSÐ
Miðvikudagur 7. janúar 1948.
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
Fjölskyldan Hananú
Himinnönd Hananú:
NÚ HEINGJA KLUKKUE-----------
Gamlárskveðja, ílutt á andabtar-
stund í saumaklúbbi síðþroskaðra
eyja 31. des. 1947. kl. 24.
Nú hringja klukkur enn eitt ár í gröf
sem dagsljós sá á bessari nótt í fyrra.
Það færði oss öllum sorg og gleðigjöf, —
Ó! gefi oss það nýja hugró kyrra.
Því risum upp og krjúpum huga sönnum
í sameiginlegri hugarfarseignakönnun!
Á liðnu ári oss mætti freisting mörg.
(En mættu gjarna fleiri hafa verið).
En siðlát hugsun var oss jafnan björg,
er sálarfley vort nálgaðist glötunarskerið.
Þá dásamlegu björgun oss ber að þakka;
(þótt gaman hefði verið að láta allt flakka).
Já, kunnug er oss karlkyns freisting flá,
sem fagurgala getur heillað stundum.----------
(Og færi ei svo að ynni þær sumum á
væri umtalsefnið smáít á saumafundum).
Vér skulum biðja að ei vér sjálfar hrösum — ■
(en að syndin haldi sig þó á næstu grösum)!
Vér hreinu meyjar! Kveðjum eitt ár enn,
(og öfundum ei neina af þeim, sem féllu!)
Og vonum að það leiði meyjar og menn
til hvorugskyns, úr bráðri fýsnadellu!
O! gjallið klukkur gleðíríhum hreimi!
Ó! gef oss öllum síðlátlega dreymi!
Himinsönd Hananú.
yfirvinnu vinna
og sagði að káup sitt
mætti vera minna. —
Leifur
Leifs
EINU SINNI VAE ....
Einu sinni var ----------
maður, sem hringdi á opín-
bera skrifstofu
; og fékk það svar,
að forstjórinn væri þar------
Einu sinni var-----------
prestur, sem gaf til baka;
. næturvörður, sem vakti
þegar hann átti að vaka,
og lögregla, sem var til taks
þegar til átti að taka---------
Einu sinni var-----------
fagmaður, sem vildi enga
Einu sinni var-------—
stjórnmálamaður, sem sagði
satt,
og abstraktmálari, sem fór
flatt:
Hann kallaði mynd sína
„Maður með hatt'*
Og .myndin var af manni með
hatt.
Einu sinni var----------
hundraðkallinn rauður------
Og nú kvað geitarkjáninn
hans Gandhis vera dauður. —
Lesið Alfiýðublaðið
hestaþjóf úr sveitinni hinum
megin við Rough Tor“.
„Það. eru! ekki mikil lík-
indi til þess,“ sagði Mary.
„Þeir yrðu nú að slá mig í
rot áður en þer fengju mig
til að tvímenna við nokk-
urn.“
,,Hvort sem konan er með
eða án meðvitundar skiptir
ekki máli, ef hún ier falleg“,
sagði Jem. „Þjófunum frá
Bormin Moor stæði að
minnsta kosti alveg á sama
um það,“ og bann hló aftur
og var nú mjög líkur bróður
sínum.
„Hvað hafið þér að at-
vinnu?“ spurði Mary skyndi-
lega forvitin, því: að hún
korast: að raun um, að hann
talaði betra mál en bróðir
hans.
„Ég er hestaþjófur“, sagði
hann glaðlega, „en það er nú
ekki sérlega mikið upp úr
því að hafa. Ég er alltaf með
tóma vasa. Þú ættir áð
stucnda útreiðar hér. Ég á
lítínn hest, sem mundi vera
svo ágætur handa þér. Hann
er yfir hjá Trewartha núna.
Þú ættir að koma með mér
og líta á hann.“
„Eruð þér ekki hræddur
um að verða tekinn?“ sagði
Mary.
„Það er ekki svo goitt að
sanna þjófnað,“ sagði hann.
„Við skulum gera. ráð fyrir,
að hestur strjúki úr rétt og
eigandinn íar áð leita að hon-
um. Jæja, þú hefur séð það
sjálf, að það er fullt af villt-
um bestum og öðrum stór-
gripum hér á heiðinni. Það
er ekki svo auðvelt fyrir eig
andann að finna hestinn
sinn. Við skulum segja, að
hesturinn hafi verið með sítt
fax, ieina löppna hvíta og
markið á eyra hans sé^stýft
— þetta sýnist nú vera mjög
auðvelt Ög svo fer eigandinn
á Launceston markaðinn og
hefur augun vel opin. En
ekkj finnur hann hestixun
'sinn. Taktu1 eftir, hesturinn
hans er þar, og hann er
keyptur af einhverjum
prangara og seldur langt upp
í land. Aðeins er nú búið að
klippa á honum faxið, allar
lappirnar eru :nú eins á lit og
markið á eyranu er nú orðið
sýlt. Eigandinn leit ekki einu
sinni tvisvar á þann hest.
Þetta er mjög einfalt, er það
ekki?“
,,Svo einfalt, að ég skil
ekki, hvers vegna þú ekur
ekk’i hér fram hjá Jamaica í
þínum eigin vagni: með
skrautbúnum þjórii í ekils-
sæ!tinu“, sagði Mary.
„Já, þú segir nokkuð“,
sagði hann og hristi: höfuðið.
,,Ég hef aldrei haft reiknings
hæfileika. Þú yrðir hissa á
því, hve fljótur ég er að eyða
peningum. Veiztu, að ég átlti
tíu pund í vasanum í vik-
unni, sem laið. í dag á ég
einn einasta ishilling. Þess
vegna langar mig að þú kaup
ir litla hestinn".
Mary gat ekki gert að sér
að hlæja. Hann var svo ein-
lægur í óheiðarleik sínum, að
hún bafði iekfei brjóst í sér til
að verða reið.
,,Ég get ekki ieytt mínu
litla sparifé í hesta“, sagði
hún. „Ég er að spara saman
m iellidaganna. Og ef ég ein-
hvern tíma kernst frá Jama-
ica, þá geturðu reitt þig á, að
ég þarf á hverjum eyri að
halda“.
Jam Merlyn horfði alvar-
lega á hana, og síðan laut1
hann að hanni skyndilega, en
leit fyrst yfir höfuðið á
henni inn á veröndkia.
„Sjáðu til“, sagð’i hann,
„mér ar alvara. núna, þú get
ur gleymt öllu þessu þvaðri,
sem ég var að segja þér. Jama
icakrá er ekki staður fyrir
stúlku og eiginlega ekki fyrir
cinn éinasta kvenmann, ef
svo ber undir. Ég og bróðir
mmn höfum aidrei verið
vinir, og ég get sagt hvað,
sem ég vil um hann. Við för
um hvor sína léið, og er
bölvanlega hvorum við ann-
au. En það er engitn ástæða
til að þú flækist inn í þessi
viðbjóðslegu viðskipti. Hvers
vegna hleypurðu ekki úr vist
inni? Ég skyldi víst víSa þér
veginn til Bodpain.“
Rómur hans var hvetjandii
og það var nærri komið að
Mary að treysta honum. —
En hún gat ekki gleymt því,
að hann var bróðir Joss Mer-
yn, og þess vegna gæti hann
svikið hana. Hún þorði ekki
að gera hann að írúnaðar-
manni sínum — ekki enn að
minnsta kosti. Tímirin^myndi
leiða í ljós, hvorum mágin
hann væri.
„Ég þarf ekki á rie.inni
hjálp að halda“,' sagði hún.
„Ég get gætt mín sjálf“.
Jem fór á bak hesti sínum
og stakk fótunum í ístöðin.
„Allt í lagi,“ sagði hann.
„Ég skal ekki ónáða þig. Kof
inn minn er hinum megin við
Withylækinn, ef þú iskyldir
einhvern tíma þurfa á mér
að halda. Hinum megim við
Trewortha mýrniria við jað-
arinn á Tvelve Mens Moor.,
Ævintýri Bangsa
Þeir ganga nú þangað, sem
pappírshúsið stendur. Þeir
Bangsi og Maggi mús stara á
það sem bergnumdir af undrun.
Þetta var nú hús, sem sagði sex.
„Þetta fyrsta hús, sem ég
byggði“, er sv)o lítið, að ég
kemst þar ekki sjálfur inn til
að sannreyna þægindi þess og'
ágæti. Þess vegna komið þið
eins og kallaðir. Ég ætla nefni-
lega að biðja ykkur að gera
mér þann greiða, að fara inn í
húsið og segja mér hvernig
ykkur lízt á híbýlin!“ „Það
skulum við gera!“ hrópa þeir
félagar. „Það verður gamari!“
ÖRN: Jæja! Nú er það svart! —
Stýristækin svo brunnin, að
ur hefur þá blotnað fyrr!
ekki er hægt að nauðlenda á
sjónum. Þá er ekki um annað
að gera en að stökkva
og treysta á hamingjuna. Mað-