Alþýðublaðið - 12.02.1948, Side 6

6
AIÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 12. febr. 1948
Jón Gangan.
Frá Jóni Gangan.
Framhald.
Þannig leið tíminn. Ekki veit
ég hversu lengi ég hef setið
þarna og leitað að glætunni í
sjálfum mér, sem hvergi virt-
ist finnanleg. Var ég satt að
segja farinn að dotta, — já, ég
var meira að segja farinn að
selja einhverjum náunga ónýt-
an shevrolett fyrir offjár, og
man það síðast, að hann var
eitthvað að kvarta um, að það
væri ekki nema eitt hjól undir
skrjóðnum, en ég kvað það
fjandann ekkert gera til, og
sagði að hjólbörur hefðu heldur
ur ekki nema eitt hjól og
gengju þó bezt allra farartækja.
Þá vaknaði ég af dvalanum
við það, að einhver hnippti í
mig.
Ég hrökk af blundinum og
var að því kominn að spyrja,
hvern andskotann og svo fram
vegis, en mundi þá skyndilega,
að ég var innan um menntað
fólk. Leit ég því hæversklega
við, og sá, að einglyrningurinn
fyrirmannlegi var að gefa mér
einhver dularfull merki, sem
heima á Fróni mundi hafa
kallazt að drepa smáfugla. Ég
hugði að þessi merki væru einn
liðurinn í siðbetrunarstarfinu
og reyndi að gera nákvæmlega
eins eftir beztu getu. Þegar þess
ar dulskeytasendingar höfðu
gengið nokkra stund, sé ég
hvar hann réttir mér hönd
sína, lúshægt og hátíðlega. Og
er ég geri eins og hendur okk-
ar mættust, finn ég að hann er
með granna gúmmíslöngu í lóf
anum og lá hún ofan 1 jakka-
vasa hans. Ég varð hálf hvumsa
við, en þá hef jast enn dulskeyta
sendingar, og skildist mér, að
hann vildi, að ég brygði slöng-
unni í munn mér, hvað ég
gerði. Saug ég að mér, — —
og viti menn! munnur minn
fylltist af þrælsterku konjaki!
Framhald.
Kennt sofandi.
Samkvæmt fregnum frá Ame
ríku hefur sú aðferð nú verið
reynd þar að kenna mönnum
sofandi, og talið til framfara,
auk þess, sem það er auðvitað
talin sönnun þess, að Ameríka
sé á undan öllum í þessu eins
og öðru.
Ojæja! — Ekki veit maður
nú samt betur, en að þessi
kennsluaðferð hafi verið lengi
notuð hér, bæði í skólum og
kirkjum, — að minnsta kosti
svo lengi, að hún ætti að vera
fullreynd. Það skyldi þó aldrei
koma á daginn, að við fyndum
flest á undan þeim, eins og við
fundum Ameríku fyrstir manna.
CHI—BABA
Chi—baba ,
chi—wawa,
tyggi-gúmmí!
Enjallawa
Svartadauðadrykkja
cookala
frammi á klósettum.
Gomba, gomba
komdu greyið, gomba
Chibaba, cookala gomba
í leigubíl-------—
Chibaba •—
Unga ísland!
Enjallawa •—
Enn yngra ísland.
Chiwawa, •—
sussu, anginn þinn
farðu að sofa!
Mamma ætlar í geim!
Chibaba
My bambino ----------
Gomba, gomba
undirmeðvitund.
Húrra!
Húrra!
Tyggi-gúmmí —
Unga ísland.
Leifur Leirs.
hann talað við sjálfan sig,“
hélt hún áfram. ,,Það hefði
ekki mikil áhrif á veggina á
Jamaica krá. En í þetta sinn
var hann þó ekki einn. Það
vildi svo til, að ég yar við-
stödd, þegar hann vaknaði.
Og hann hafði verið að
dreyma.“
,,Og þegar þú heyrðir
draumana hans, þá lokaðir
þú þig inni í herberginu þínu
í fjóna daga; var það ekki?“
sagði Jem.
„Það er eins nálœgt því
sanna og þú munt nokkurn
tíma komast,“ svaraði hún.
Hann laut skyndilega yfir
hana og tók frá henni taum-
ana.
Þú gætir ekki að, hvert þú
ert að fara,“ sagði hann. „Ég
sagði þér, að þessi hestur
hrasaði aldrei; en þar fyrir
er ekki sjálfsagt að þú keyrir
hann áfram yfir kletta og
hvað sem er. Láttu mig taka
við “
Hún hallaði sér aftur á
bak og lét hann aka,
Það var satt; hún hafði
ekki gætt að sér og verð-
skuldaði ásökun hans. Hest-
urinn herti á sér og fór að
brokka.
„Hvað ertu að -hugsa um
að gera við því?“ saði Jem.
Mary yppti öxlum. ,,Ég
hef ek!ki ákveðið það enn þá,“
sagði hún. „Ég verð að taka
tillit til Paitience frænku. Þú
býst þó ekki við, að ég fari
að segja þér það?“
„Hvers vegna ekki? Ég er
ekki neitt fylgjandi Joss.“
„Þú ert bróðir hans, og það
er nóg fyrir mig. Það eru
margar glompur í sögunni og
þú getur mjög vel passað í
sumar þeirra.“
,,Heldurðu að ég færi að
eyða mínum tíma í að vinna
fyrir bróður minn?“
,,Ég get nú ekki séð, að
það sé óþarfa tímaeyðsla.
Það er nógur hagnaður á við-
skiptum hans, og enga borg-
un þarf hann að láta af hendi
fyrir vörur sínar. Dauðir
menn segja ekki frá, Jem
Merlyn.“
Nei, en skipin segja sína
sögu, þegar þau stranda í
nærri því blæja logni. Það
eru ljósin, sem skipið gætir
að, Mary, þegar það leitar
hafnar. Hefurðu nokkurn
tíma séð mölflugu flögra að
kertaljósi og sviðna á vængj-
unum? Það fer eins fyrir
skipi, sem fer eftir fölsku
ijósi; það getur komið fyrir
einu sinni, tvisvar, og ef til
vill þrisvar; en í fjórða sinn
vekur þetta strandaða skip
fólkið til umhugsunar um,
hvemig á þessu standi. Bróð-
ir minn er sjálfur búinn að
taþa stjórn og er á hraðri.
leið upp á sker.“
„Ætlar þú að fylgja hon-
um

„Ég? Hvað kemur mér
hann við? Hann getur komið
snörunni um hálsinn á sjálf-
um sér, ef hann vill. ,,Það
getur verið, að ég hafi náð
mér í tóbaksögn við og við,
og ég hef smyglað vörum, en
ég ætla að segja þér eitt,
Mary Yellan, hv’ort sem þú
trúir því eða ekki: Ég hef
aldrei drepið mann — ekki
enn.“
Hann sveiflaði svipunni
grimmdarlega yfir höfðinu á
Ævintýri Bangsa
Og nú ganga þeir um borð í
vélbátinn, Siggi sjómaður og
Bangsi. Bangsa lízt mætavel á
sig um borð. „Þetta er örugg-
ari fleyta heldur en pappírs-
báturinn“, hugsar hann. „Ekki
dylst mér það“. Dabbi digri
stendur á bakkanum. „Þeir eru
enn ofanvatns yrðlingabjálfarn
ir!“ segir hann. „Ef þeir leita
hér að landi, skulu þeir fá fyr-
ir ferðina“. Og nú setur Siggi
sjómaður vélina af stað.
varð litið á hendur
þínar,“ sagði hún snögglga.
„Þær eru Jákar og á bróður
þínum. Hve langt förum við
eftir heiðinni? Er þetta þjóð-
vegurinn, sem liðast þarna
áfnam?“
„Við förum upp á þjóðveg-
inn lengra niður frá. — Svo
að þú tekur eftir höndum á
karlmönnum? Ég hefði aldxei
getað trúað því á þig; þú ert
þá kvenmaður eftir allt sam-
ian, og ekki hálfgerður strák-
ur. Ætlarðu að segja mér
hvers vegna þú sazt í her-
berginu þínu í fjóra daga án
þess að tala við neinn, eða
viitu að ég geti upp á þvi?
Konur elska að vera leynd-
ardómsfullar.“
,,Það er ekkert leyndar-
dómsfullt við það. Þú spurð-
ir mig síðast, þegar við hitt-
umst, hvort ég vissi, hvers
vegna frænka mín liti út eins
og 'afturganga. Þetta voru
orð þín, er það ekki? Jæja;
ég veit það núna; það er allt
og sumt.
Jem leit á hana forvitnis-
augum, og svo blístraði hann
aftur.
,,Það er einkennilegt að
vera drukkinn,“ sagði hann
eftir stundarkom. ,,Ég varð
fullur einu sinni í Amster-
dam; það var þegar ég
strauk til sjós. Ég man eftir,
að ég heyrði kirkjuklukku
slá hálf tíu um kvöldið, og
ég sat á gólfinu með laglega
rauðhærða stúlku í fanginu.
Næst, þegar ég vissi af mér,
var klukkan orðin sjö morg-
uninn eftir, og ég lá aftur á
bak í rennunni, skólaus og
buxnalaus. Ég furða mig oft
á, hvað ég hef verið að gera
þessa tíu tíma. Ég hef hugs-
að og hugsað, en fjandinn
hafi það, ef ég get munað
það.
„Það er mjög heppilegt fyr
ir þig,“ sagði Mary. „Bróðir
þinn er ekki svona heppinn.
Þegar hann verður drukkinn,
fær hann minnið í staðinn
fyrir að missa það.“
Hesturinn hægði á sér og
hún tók í taumana til að
herða á honum.
,,Ef hann er einn, þá getur
DRN: Mér þykir þú finna sitt af
hverju í regnhlíf bróður þíns
sáluga, Ching Lo Dan. En nú
berja einhverjir að dyrum.
CHING LO: Ég var að vona, að
okkur tækist að komast að ein-
hverju markverðu viðvíkjandi
sambandi hans við forstjórann
og leikkonuna.
ÖRN: Okkur? — Ég var einmitt
að vona, að þú gætir gefið mér
einhverjar upplýsingar.
LÖGREGLAN: Opnið, eða við
brjótum upp hurðina!