Alþýðublaðið - 16.03.1948, Side 6

6
Þriðjudagur 16. marz 1948.
Dagrenning
1. foefti 'þessa árgangs er komið út 'og befur verið sent
kaupendum og ibó'ksölum um land allt.
Helztu 'greinar þessa beftis eru:
Verðux árið 1948 eitt merkasta ár í íslandssögu?
Hvað gerðist 2. janúar 1948?
Prinessan af Júda,
17. maí 'Og 11. nóvember 1948, allar eftir ristjórann, Jónas
Gúðmundsson, og íslancls-geislinn, eftir Adam Rutber-
ford og ,Hvað er framundan? eftir Bandaríkjamanninn
dr. Robertson Orr.
Kaupendur eru beðnir að athuga 'það, að þessu hefti
fylgir póstkrafa og er þess vænst, að hún verði innleyst
sem fyrst.
Dagrenningu þurfa allir að lesa, sem fylgjast vilja með
beimsviðburðunum.
Skrifið <eða símið.
Tímaritið Dagrenning
Reynimel 28. Reykjavík. Sími 1196.
Lítil vefnaðarvöruverzlun
við Laugaveg til sölu*. Verzlunin er í fullum ganga. Góð-
ur lager. Hagkvæm kjör. Nánari uppl'. gefur:
Sigurgeir Sigurjónsson hrl.
Aðalstræti 8.
til sölu í Vesturbænum. 4 herbergi og eldhús laus til í-
búar 1. apríl. ;
Sigurgeir Sigurjónsson hrl.
Aðalstræti 8.
Daphne du Maurier:
VEITINGÁHUSIÐ
S Kaupum hreinar léreftstuskur. g
Alþýðuprentsmiðjan h.f.
Auglýsið í Alþýðublaðinu
í í:4 i *i í-i
undan. Hvers vegna lokuðuð
þið mig ékki inni, segi ég
aftur? Af hverju fenguð þið
mig ekki til að hætta að
drekka?“
Kona hans læddist til hans
og fitlaði við jakkann hans,
og tungan var komin fram á
varirnar á henni, eins og hún
ætlaði að segja eitthvað.
„Jæja, hvað er það?“
sagði hann ofstopalega.
„Hvers vegna getum við
ekki læðst í burtu núna, áð-
ur en það er of seint?“ hvísl-
aði hún. „Kerran er í hest-
húsinu; við verðum komin
til Launceston og yfir til
Devon á fáeinum klukku-
stundum. Við gætum ferðazt
að næturlagi og reynt að
komast inn í austurhéruðin.11
„Bölvaður bjáni ertu!“
æpfi hann. „Skilurðu ekki,
að það er fólk á veginum til
Launceston, sem álitur mig
vera fjandann sjálfan — sem
bíður aðeins eftir því að iá
tækifæri til að koma hverj-
um glæp, sem framinn hefur
verið í Cornvall, á mig og ná
mér? Allt landið veit nú,
hvað skeði á ströndinni á
jólakvöldið, og ef það sér
okkur vera að flýja, þá fær
það sönnunina.“
„Guð minn góður, held-
urðu að mig hafi ekki langað
til að komast burt og bjarga
mér? Já, og láta svo hvern,
mann benda á oklcur. Við
yrðum ekki svo dónaleg þar
sem1 við sætum í kerrunni of-
an á pjönkunum okkar, eins
og bændur á markaðsdegi,
veifandi í kveðjuskynd til
fólksins á Launcestontorg-
inu. Nei, það er aðeins eitt,
sem við getum gert. Við verð
um að liggja hér kyrr og láta
ekkert á okkur bæra. Ef við
sitjum hér sem íastast á Ja-
maáca, þá geta þeir farið að
klóra sér í hausnum áður en
þeir fara að firma sannanir.
Þeir vei'ða að fá þær eið-
svamar áður en þeir Ieggja
hendur á okkur. Og ef ekki
einhver af þessum bölvuðum
skríl gefur þeim upplýsing-
ar, þá fá þeir engar sannan-
ir. Ójá, skipið er þar með
brotinn kjöl á klettunum, og
það er heilmikið af ýmsrnn
mxmum, sem liggur á strönd
inni — tilbúið til þess að það
sé flutt burt. Þeir munu
finna tvö lík í hálfbrunnmni
öskuhrúgu. Hvað er þetta,
munu þeir segja. Það hefur
verið eldur, og það hefur
verið bardagi. Það mun líta
illa út fyrir mörg okkar, en
hvar er sönnunin? Svarið
mér því. Ég eyddi aðfanga-
dagskvöldinu eins og hver
’annar heiðvirður maður í
faðmi fjölskyldunnar og var
að spila við hana frænku
mína.“ Og har.n smellti
tungu í góra.
5 , Þú hefur gleymt einu, er
það ekki?“ sagði Mary.
---
,,Nei. góða mín, það hef ég
ekki. Ökumaðurinn í þessum
vagni var iskotinn og hanr^
féll í skurðinn við veginn
ékki nema mílufjórðung héð-
an. Þxx varst að vona, að ég
hefði skilið líkið eftir þar, er
það ekki? Það getur vierið að
það verði áfall fyrir þig.
Mary, en líkið fór með okk-
ur til strar.dari'nnar, og þar
iliggur það núna, ef ég man
rétt undir tíu fata háum mal-
arkambi. Auðvitað saknar
hans einhver- Ég býst alveg
.eins við því, en þar sem þeir
finna aldrei vagninn hans-
hefur það ekkert að segja.
Kanniske var hann orðinn
þreyttur á konunni og hefur
ekið til Penzansl. Þeim er
velkomdð að gæta að honum
þar. Og nú þegar við erum
bæði komin til sjálfra okkar
aftur, geturðu sagt mér,
hvað þú varst að gera í þess-
um vagni, Mary, og hvar þú
varst- Ef þú ekki svarar mér,
þá þekkirðu mig svo vel nú
orðið, að ég finn einhver ráð
til að fá þig til að ta!la.“
Mary horfði á frænku sína.
Koran hríðskalf eins og
hræddur rakki og einblíndi
bláum augunum á mann
sinn. Mary hugsaði sig um
skjótt. Það var nógu auðvelt
að Ijúga. Tíminn var það,
sem mestu máli skipiti núna,
og það varð að taka með í
reikninginn, og gæta vel að,
ef hún og Patience frænka
áttu að lcomast út úr þessu
lifandi. Hún varð :að 'leika á
þá strengi. Dirfska hans yrði
honum að fálli að lokum.
Hún hafði eina von um
björgun, og hún var í nánd,
lí aðeins fimm mílna fjarlægð
í Altarnum og beið efitir, að
hún gæfi merkið-
,,Ég skal segja þér. hvernig
dagurinn leið hjá mér, hvort
þú vilt trúa því eða ekki,“
sagði hún, , xnér er nokkuð
sama, hvað þú hugsar. Ég
gekk til Launceston á að-
ífangadagskvöldið og fór á
markaðinn. Ég var orðin
Gullni lúðurinn
hans Bangsa
Bangsi þrífur böggulinn.
hleypur með hann inn og brýt-
ur hann upp í skyndi. Jú, viti
menn! Þarna er lúðurinn hans
kominn! Hann ber lúðurinn ag
vörum sér og reynir að þeyts
hann, en það reynist árangurs-
laust. „Fallegur er hann!“ segir
Bangsi með aðdáun. Ég gæti
bezt trúað að hann væri úr
silfri.11 Og enn reynir hann ár-
angurslaust að blása. „Þetta er
furðulegt. Ég kann víst ekki a?
ná hljóði úr lúðri!“ Foreldrar
hans reyna einnig að þeyts
lúðurinn, en tekst ekki betur
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
mM
STÚLKAN: Þú ert Bandaríkja-
maður. Segðu mér eitthvað um
skýjakljúfana og kurekana.
KÁRI: Ekkert hægt um það að
segja, maður — — — hvoru
tveggja hvað öðru líkt.
STÚLKAN: Ég sé að þú ert flug-
maður. — Ó, hvert eritu að
fljúga?
KÁRI: Það er algert Ieyndarmál!
Algert--------!
STÚLKAN: Ó, hvað það getur
verið spennandi! Og altir banda
rísfeir flugmenn eru :svo sætir,
finnst mér!