Alþýðublaðið - 30.04.1948, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐURLADIÐ
Fösíudagur 30. apríl 1948.
*
HNEFALEIKAR
OG SLAGSMÁL
t,._ pfSF
- HörS senna er nú uppi um
það í blöðum bæjarins, hvort
hnefaleikar skuli teljast til göf-
ugra íþrótta, eða hvort þeir séu
bara hrottaleg slagsmál.
Vér leiðum hjá oss úrskurð í
þessu máli, en viljum hins veg-
ar gefa nokrar bendingar, sem
hjálpað geta fóiki að mynda sér
skoðun, ef það les þær með
gaumgæfni.
Slagsmál eru það, ef vett-
lingalaus maður gefur manni á
kjammann. Hafi hann hins veg-
ar bólstraða vettlinga á hönd-
um, er um göfuga íþrótt að
ræða. Má af þessu sjá, að göfg-
in býr í vettlingunum.
Gefi vettlingalaus maður öðr-
um nasahögg, glóðarauga, brjóti
tennur hans, lemji hann í rot,
eða jafnvel til bana, er það
fautaskapur, hrottaskapur,
fantaskapur eða glæpur. Leiki
hann þetta hins vegar með
bólstruðum vettlingum, er það
drengileg og karlmannleg í-
þrótt, sem hefur þroskandi og
mannbætandi áhrif á sálarlíf
mannsins, auk þeirra þroskandi
og mannbætandi áhrifa, sem
_,slíkt hefur á áhorfendurna. Og
enn eru það vettlingarnir, sem
ríða baggamuninn.
Þvoi menn sér úr vatnsfötu
og hræki í hana, en drekki úr
henni síðan, er það auðvitað
argvítugasti sóðaskapur og
svínsháttur, — geri maðurinn
það vettlingalaus. En beri hann
hins vegar hina margumræddu
vettlinga á höndum, gegnir
öðru máli, því þá er það glæsi-
leg hreinlætisráðstöfun, vottur
hástigs mehningar og umgengn-
issiðþroska.
Eða, eins og þið sjáið; — það
veltur allt á vettlingunum!
FLÖSKUBROT
Fimm ný íslandsmet voru
sett í Sundhöllinni í fyrrakvöld.
Meðal annars nokkur á vega-
lengdum, sem ekki hefur verið
keppt í áður.
í Morgunblaðinu er þess get-
ið, að margt bendi til að sumir
húsaeigendur reyni af fremsta
megni að fela hús sín. Oss
finnst þetta ekkert einkenni-
legt, þegar tekið er tillit til allra
skattanna, sem þeir verða að
greiða af þeim, þegar þau finn-
ast; — og þau finnast alltaf. Og
áreiðanlega mundi blaðið ekki
þurfa að hvetja húsaeigendur
lengi til þess að mála hús-sín,
ef sú málning væri fáanleg,
sem gerði þau með öllu ósýni-
leg.
Daphne du Maoriers
DULARFULLA VE1 TlNGAHUSlÐ
Leifur
Leirs:
HAPPÐRÆTTI
Viljið þið kauþa
happdrættismiða;
tíkall.--------
Hús,
húsgögn,
bifreiðir,
þvottavélar,
íslendngasögurnar
í skinnbandi.--------
Allt fyrir tíkall
ef gæfan er með.
(En það er hún aldrei.)
Styrkið gott málefni!
Happdrætti!
Tíkall!
íslenzk menning.
Tíkall!
Happdrætti.
Skyldi mér ekki verða
reistur minnisvarði?
Önnur eins ósköp
og ég hef lagt
af tíköllum
fyrir happdrættismiða
góðra málefna
og íslenzkrar menningar.
Ekki veit ég
hvar málefnin og menningin
væru stödd án mín.
Og hið eina,
sem ég hef haft upp úr
stuðningi mínum
eru happdrættismiðarnir.
Leifur Leirs.
hreinsunin.
Bíó Camp, Skúlagötu.
Húsmæður þær, sem
hugsa sér að Mta hrernsa
igólfbeppi sín og ihúsgögn
fyrir sumarið, ættu að
hringja sem fyrst í síma
7360.
hélt þeim opnum fyrir hana
og hún hmeigði sig hæðris-
lega fyrir honum um leið og
hún gekk fram hjá honum út
í ganginn. Hún var full af
ævintýnalöngun og hún ótt-
aðist hann ekki og óttaoist
ekki nóttina. Það var ekkert,
sem málii skipti nú. áf því að
maðurinn, sem hún elskaði,
var frjáls og ekki flebaður
blóði. Hún gat elskað hann
án þess að skammast sím fyr-
iir það, og hrópað það upp,
ef hún vildi; hún vissi hvað
hanm hafði gert fyriir hana og
að hann myndi komia til
hennar aftur. I huganum
heyrði hún hannj ríða- eftir
veginum að elta þau, og hún
heyrði eggjunarorð hans og
Eiiguróp.
Hún fylgdi Fnancis Davey
út i hesthúsið, þar sem hest-
amir stóðu söðlaðir- og þessa
sjón- var hún illa undirbúin.
,,Ætlið þér ekki að taka
kerruna?" sagði hún.
„Ertu nú ekki til nógu
mikils trafala, þó að þú hafir
ekki meiri farangur?" svar-
aði hann. „Nei. Mary. við
verðum að ferðast laus og
liðug. Þú getur setið á hesti
Allar kor.-ur, sem fæddar eru
í Eveiilt, geta setið á hesti, og
ég skal halda í taumana. En
ég get ekki lofað þér, að við
förum hairit, því miður, því að
folinn hefur verið notaður í
dag og verður latari fyrir
bragðið, og sá grái er haltur,
eins og þú veizt, og verður
okkur ekki til flýtisauka.
Gráni mirni, þessi brottför e-r
að nokkru leyti þín sök. ef
þú vissir það bara; þegar þú
misstir skeifunaglann í lyng-
ið, þá sveikstu húsbónda
þinn. Þú verður að bera konu
á baki þér í hefndarskyni.“
Nóttin var dimm og loftið
var hráslagalegt og rakt og
golani köld. Lágskýjað var og
ekkert tunglsljós. Það yrði
engin birta á veginum og
hestarnir rnundu ekki sjást.
Það virtist sem allt væri
fremur óhagstætt Mary. og
nóttiin væri preistinum í Al-
tiamuinj í vil. Hún klifraði á
bak og velti fyrir sér hvort
hún gæti vakið sofandi þorp-
ið með því að kalla upp og
hrópa á hjálp, en um leið og
henni flaug. þetta í hug, þá
far-n hún hönd hans á fæti
sér, og hann setti hann í í-
staðið, og þegar hann lóit á
haima. sá hún' blika á stál
undir kápu hans og hann leit
upp brosandii.
, Þetta va-r heimskuleg
hugsun, Mary,“ sagði hann.
hann. „Það fie-r snemma í
rúmið í Altarnuni, og um
það leyti sem það væri kom-
ið á kreik og farið að þurrka
stírurnar úr augunum. þá
væ-ri ég kominn þarna upp á
heiðarnar, og þú — þú lægir
á grúfu, með blautt grasið
fyri-r kodda, og æsfca þín og
fegurð eyðilögð. Komdu nú,
ef hendur þínar og fætur eru
kaldir, þá mun þér hitna af
reiðmni og það fer vel um þig
á Grán'a.“
Hún sagði ekki neitt. en
tók taum-ana. Hún- hafði hætt
sér of langt- og va-rð að leika
hlutverkið til enda.
Hann steig á bak ja-rpa fol-
anum og keyrði undir henni á
beim gráa og þau lögð-u af
stað’ í þessa frálaitu ferð eins
og tveir pílagrímar.
Þegar þau fóru fram hjá
bögulli ki-rkjunni, sem stóð
lokuð í skugganum, þá tók'
nresiturin-n- ofan barðasitóra
prestishiattinn og veifaði hon-
um.
,,Þú hefðir átt að heyra
mig prédika," siagði hanni
bvðliega. , Þeii,r sátu barna
eins og sauðkindur á bekkj-
unum alveg eins og ég teikn-
aði þá, með gapandi munn-
inn off s-ljóar sálir. Kirkjan
var þeim þak yfri höfuðið, og
af því -að hún hafði verið
blessuð í byrjun af manna-
höndum, þá héld-u þeir, að
hún væri heilög. Þeir vi-ta
ekki að undir horrsiteininum
b'gffja bein heiðinna forfeð-ra
heirra og gömlu granitöltur-
in, þar sem fórnað var löngu
áður en Kristur dó á krossin-
um. Ég hef staðið í kirkjurnni
um miðnæturskéið og hlust-
að á bögnina og það er þvtur
í 1-oftinu og ókyrrðarhvísl
sem á sér djúpa-r rætur í jarð
v-spiinum og ekkert skylt við
kirki-ima í Alitarnun.“
Orð har.s fundu hljóm-
grunn í huga henna-r og
henni varð hugsað til
dimmra ganganna á Jamaica
k-ránni. Hún mundi hvernig
hún hafði staðið þar yfir
frænda sínum da-uðum á
gólfinu, og það lá einhve-r
skelfing í loftinu og ótti, sem
átti sér gamlar ors-akir,
Dauðdi hans var ekki neitt,
harm var aðeins endurtekn-
in-g á öðru, eem hafði gerzt
fyrir langa löngu, á þeim
tíma. er hæðin, sem Jama-ica
kráin stóð nú á, var grýtt og
ógróin mama að lyngi. Iiún
mundi hvernig hún- hafði titr
að, eins og hún væri snert af
kaldri, ómennsk-ri hönd, og
hún skalf nún-a, þegar hún
leit á Francis D-avey með
hvíta hárið og augun, augun,-
sem höfðu litiS hið liðna.
Heiðalandið byrjaði og
troðningurdnnj lá að vaðinu
og hin-um megin við ána var
svo. órofin svört heiðin, þar
sem engar götur ieða troðn-
ingaæ voru aðeims gróft topp-
ó'tt grasið. og dautt lyngið.
Aftiur og aftur hrösuðu
hestarnir um steinana eða
sukku í gljúpa moldin-a, sem
lá utan við mýrarnar, en
Fnar.icii3 Davey rátaði eins og
fálkú ratar um háloftim, hik-
aði lítið ei'tt og hugði að
grasinu • undi-r fótum sér,
sveigði svo fil hliðar og fór
upp á harðbalanin.
Hamrati ndarn-ir gnæfðu
upp í kringum þau og birgðu
fyrir þe-im útsýndð. og hes-t-
armir báðir voru alveg horfn-
ir inn á milli hæðanna. Hlið
við hlið þræddu þeir leið sína
yfir dautt lyngið með stutt-
um óvilssum skrefum.
Vonir Mary voru farnar að
bregðast henni og hún leit
ium öxl á svartar hæðirnar,
sem iteygðu . isig -upp yfir
hania. Vegalengdin millum
henmar og Warleggan varð
m-eiri og Nor-th Hill var heg-
ar ©ims og í öðrum heimi,
Það voru gamlir töfra’r,
sem hvíldu yfir þessum heið-
um og gerðu þær svo óað-
gengilegar. Francis Davey
-j þekkti ieynd-ardóma þeirra
jog hélt áfriarn í myrkrinu
| eins og blinduir maðu-r heima
hjá sér.
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINSs ÖRN ELDING
NÁUNGINN: Annars verður, ekki ÖRN: Gosa — — — hver var NÁUNGINNr Mesti fjárhættuspil uð svipilegum dauðdaga. Það
mikið spilað hér í dag. Allir önn hann? arinn í þessari borg. Dó- ósköp getur allt haft sín áhrif, skal ég
um kafnir við að jarða Gosa. eðlilegum, en óneitanlega nokk- segja ykkur.