Alþýðublaðið - 05.05.1948, Side 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
MiðvHcudagnr 5. maí 1948.
HERRA MR. FOGGYWEATH-j hoppa ég á lagið. Já auðvitað get
ER STADDUR í BÆNUM. urJel X6”3’ ég sé ísle™*rar
' ættar. Hver getur sagt um siikt!
Það íylgja því vonandi engar
Himi heimskunni landkönnuðl
ur og kvikmyndatökumaður,
herra Mr. Foggyweather kom
hingað til iandsins fyrir skömmu
þeirra erinda að ferðast hér um
og taka kvikmyndir af landi og
þjóð. Hann kveður ekki loku
fyrir það skotið, að hann kunni
að vera af íslenzku bergi brot-
inn.
Fregnritari vor hitti þennan
heimsfræga landkönnuð á hótel
herbergi sínu og spurði hann
tíðinda.
— Hvernig lýzt yður á land-
ið?—
,,Það get ég eiginlega ekki
sagt um, fyrr en ég hef litið á
,það. Viljið þér whisky?"
— Nei, þökk fyrir. Þori ekki
að drekka það upp á eftirmælin.
Hvernig lýzt yður á íslenzku
stúlkurnar? Fallegar, ha? Gætu
hoppað inn í eða út úr hvaða
Hollywoodkvikmynd, sem vera
vill? Má ég ékki skrifa það? —
„Ekki get ég bannað yður að
skrifa eitt eða annað. Er ekki
ritfrelsi í landinu?11
— Þakka yður fyrir. Þá skrifa
ég það. Og hafið þér nokkurn-
tíma séð aðrar eins geysilegar
framfarir og hér hafa orðið á
síðustu áratugum?
„Ekki veit ég hvernig var hér
fyrir nokkrum áratugum“.
— þá var hér áfengisbann! —
„Þá er ég vafa um framfarirn
ar, eftir að ég hef bæði drukkið
hérna vín og borgað það.“
— Má ég samt ekki skrifa að
þér séuð steinhissa á framförun
um? Og steinhissa á því, að hér
skuli ekki vera neinir Eskimóar
eða ísbirnir? —
„Hvers vegna fýsir yður að
skrifa það?“
— Þá getum við nefnilega not
að sama viðtalið og venjulegi.
Með smábreytingum, auðvitað.
Og þér hafið auðvitað lesið forn
sögumar á unga aldri, og þá þeg
ar gripist ómótstæðilegri þrá
til að kynnast landinu. Þannig
er það með alla útlendinga,
nefnilega sko. —
,Jæja, jæja, — hafið það eins
og þér viljið“.
•— Hafið þér nokkurn grun
um að þér getið verið íslenzkrar
ættar? Það er engin skömm að
því, skal ég segja yður. Sjálfur
Bretakonungur er íslenzkrar ætt
ar, og Elísabet auðvitað líka . . .
„Ja, hvort þó I heitasta. Þá
skyldur?“
— Þakka yður fyrir. Þá skrifa
ég það. Nei, nei, — engar skyld
ur. Þér megið, jú kannske búast
við að hitta frændur og vini í
Hafnarstræti, en þeir menri eru
frændur allra. Og þér komið
hingað til að taka kvikmyndir,
ekki satt?
„Jú.“
„Heyrið þér — — — viljið
þér þá ekki gera svo vel og kvik
mynda hana frænku mína, . . og
þá auðvitað frænku yðar. Hún
hefur þetta yndislega bros, sem
er svo einstök auglýsing fyrir
íslenzka framleiðslu á erlendum
markaði? Og má ég senda yður
blaðið með viðtalinu . . .
ÞAÐ ER NÚ SVO. —
Veðurfræðingarnir spá snjó-
komu. Sjálfsagt hafa þeir eitt
hvað fyrir sér með slíka hrak-
spá. Það er að minnsta kosti ó
líklegt að þeir séu að þessu af
prakkaraskap, — menn á opin-
berum launum. Vera má og, að
þeir hafi nú loksiris uppgötvað
þann furðulega sannleika, sem
árum saman hefur verið lýðum
ljós, að alloft rætist veðursjárn
ar öfugt, og spái þeir nú snjó
komu í því skyni, að þá bregði
veðri til hlýinda og sólskins.
Færi og betur að svo yrði. Þeir
eru víst beztu drengir, veður-
fræðingarnir, og líklega hefur
þeim jafnan verið hallmælt að
sekju.
* =5 ;S
Það hringdi kona til mín um
daginn og spurði mig hvort mér
væri kunnugt um hvort hið op-
inbera, ellegar einhver samtök,
t. d. búnaðarfélög, veittu styrk
til ilmvatnakaupa í stórslump-
um. Hún kvað lögreglusam-
þykktina nefnilega banna mönn
um að bera damillan áburð á.
garða sína og á grasflatir við
hús sín, en sannan áburð en
þennan góða gamla, sem við köll
uðum kúaskít, áður en við lærð
um vísindaleg latínunöfn á öll-
um hlutum, ófáanlegan, — og
auðvitað einnig illfáanlegan,
nema fyrir sértök kunningsskap
arsambönd við fjósin. Eina ráð
ig væri því að steinka kúadell-
una með vinnukonuvatni, til
þess að komast hjá því að brjóta
lögin. — því miður gátum vér
Vindinn lægði og var nú
aðeins léttur andvari, sem
lék í hári hennar; granít-
klettarnir voru bak við hana,
dimmir og hreyfingarlausir
eins og þeir höfðu gert áður,
og Francis Davey horfði á
hana.
„Þú sofnaðir,“ sagði hann;
og hún sagði það ekki vera,
en var þó í vafa; hún var enn
að velta þessu fyrir sér.
„Þú ert þreytt, og þó viltu
endilega bíða eftir dögun-
inni,“ sagði hann. „Það er
rúmlega mið nótt nú, og það
er langur tími að biða eftir
því. Láttu undan éðli þínu,
Mary Yellan og hvíldu þig.
Heldurðu, að ég ætli að gera
þér mein?“
„Eg held ekki neitt, en ég
tget ekki sofið.“
„Þér er kalt að hú'ka þarna
í úlpunni með stein fyrir
kodda. Eg er lítið betur stadd-
ur sjálfur, en það er skjól hér
í klettasfcorunni. Það væri
miklu þeita’a fyrir ofckur að
hafa skjól hvort af öðru.“
„Nei, mér er efcki kalt.“
„Eg sting upp á þessu, af
því að ég þekki nóttina vel,“
sagði' hann. „Það er kaldast
rétt fyrir dögun. Það er óvit-
urlegt af þér að sitja ein. —
Komdu og hallaðu þér að mér,
við igetum snúið bökum sam-
an, og þá getur þú sofið, ef þú
ekki svarað frúnni umsvifa-
laust, en vér ætlum að spyrjast
fyrir um þetta, þegar svo hitt-
ist á að vér náum sambandi við
einhverja opinlera skrifstofu,
þar sem einhver er við sem veit
eitthvað.
***
Nýtt íslandsmet í biðraðaþol-
inmæði var sett við Mjólkurstöð
í fyrrdag. Yerður ekki annað
sagt, en að allir hafi hagað sér
þar eins og stökustu prúðmenni;
raunar heyrðist einstaka maður
bölva, en alls ekki meira en
menn gera almennt heima hjá
sér um hver mánaðarmót.
vilt. Eg er hvorki í því skapi
né hefi ég löngun til að snerta
þig.“
Hún hristi höfuðið og
klemmdl saman hendurnar
undir úlpunni. Hún gat ekki
séð framan í hann af því, að
hann sat í skugga, og snéri
vanganum að henni, en hún
vissi að hann var brosandi
þarna í myrkr.inu og hæddist
að henni fyrir óttann. Henni
var kalt eins og hann hafði
sagt, og líkami hennar þarfn-
aðist hlýju, en hún vildi ekki
fara til hans. Hendurnar á
henni voru orðnar dofnar
núna, og hún fann ekki til
fótanna á sér, og það var eins
og hún væri orðinn hluti af
klettinum og hann héldi jhemii
fastri. Hún hélt áfram að smá
dotta og idi’eyma, jog hann kom
fram í þeim eins og geysistór
furðuvera með hvítt hár og
augu, og kom við hálsinn á
henni og hvíslaði í eyrað á
henni. Hún kom í nýjan heim,
sem byggður var hans líkum,
og þeir hindruðu hana í að
komast áfram með útréttum
örmum og síðan vakmaði hún
aftur, og ískaldur vindurinn
beit hana í hendurnar, og
ekfcert hafði breytzt, Iworki
myrkrið -né þokan, því aðeins
sextíu sekúndur höfðu liðið.
Stundum var hún á gangi
með bonum á Spáni og hann
tíndi handa benni risavaxin
blém með purpurarauðum
la’ónum og brosti til hennar á
meðan; oig þegar hún ætlaði að
fleygja þeim frá sér, héngu
þau í pilsunum hennai’ eins
og ai’mar á vafningsjurtum,
læddust upp að bálsinum á
henni og reyndu að ná á
henni eitruðu drepamdi taki.
Eða.henni fannst hún vera
á ferð með honum í vagni, og
veggimir lúkust um þau
bæði, ildemmdu þau saman’, og
pressuðu lífið úr þeim, þar íil
þau urðu alveg flöt, bein-
brotin og algjörlega eyðilögð
og lágu, hvert við hliðina á
öðru, ýtt inn í eilífðima eins.
og tveir granítkíettar.
Hún vaknaði af þessum síð-
asta draumi til meðvitumdar,
og fann hendi hans á munni
sér og í þetta sinn voru1 það
ekki marklausir draumórar^
heldur úblíður veruleikinn.
Hún ætlaði að berjast við
hann, en hamr hélt henni svo
fast, og talaði hranalega í eyr-
að á henni og skipaði henni ;að
vera fcyrri.
Hann þrýsti höndunum á
henni aftur fyrir bak, og batt
þær, ekki hrottalega, beldur
með kaldri og rólegri var-
ikárni, og notaði beltið sitt. —
Hún var vel bundin, en þó
ekki svo að hana fcenndi til
undan því og hann renndi
fin-grinum undir bandið til
þ&ss að vera viss um, að það
særði hana hvergi.
Hún horfði vandræðalega á
hann, og reyndi að horfa í
augu hans, eins og til þess að
reyna með því lað skilja hvað
bærðist í huga hans.
Síðan tók hanai vasaklút úr
vasanum á úlpunni sinni,
braut hann saman og setti
hann fyrir munninn á benni og
batt hann svo saman fyrir
aftan1 höfuðið á henni svo að
hún gat hvorki talað né æpt,
og hún varð að liggja þar og
bíða eftir, hvað kæmi næst.
Þegar hann hafði gert það,
hjálpaði hann henni til þess að
standa á fætur, því að fætur
fhennar voru lausir og hún> gat
gengið, og hann leiddi hana
dálítinn spöl bak við granít-
klettana þar, sem þrekkan var.
.„Eg verð að gera þetta okk-
ar beggja ve'gna,“ sagði hann.
„Þegar við lögðum af stað í
gærkvöldi í þessa ferð, þá
bjóst ég ekki við þokunni, og
ef ég tapa núna, þá verður
það benmar vegna. Hlustaðu
á þetta og þú munt skilja,
hvers vegna ég hefi bundið
þig, og hvers vegna það get-
ur bjargað olckur, að þú þeg-
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS
ÖRN ELDING
AP Newsfeatures
NÁUNGINN: En þarna kemur nú
húsbóndi vor — frá jarðarför-
inni.
SEIR GREIFI: Hvaða menn eru
hér gestir? Ha? —
ÖRN: Viði komum hingað með
vöruslatta, — flugleiðis.
GEIR GREIFI: Ójá. Það eruð þið.
Með vörur til mín; já! Velkomn-
ir, strákar!
ÖRN: Landbúnaðarvélar. — Legg-
ið þér einngi stund á landbún-
að? —
GEIR GREIFI: Landbúnað — ha,
—ha, — ha!