Alþýðublaðið - 28.05.1948, Síða 6

r í,rt; — ' r
ALÞÝBUB t ABfD_________________________________________________Föstudagur 28. maí 1948.
Leifur
Leirs:
SÖGUR GRAFARANNA
úr revyunni: „Akstur bannað-
ur“.
Gettu, — hvar sífellt menn
grafa
gryfjur og skurði í stéttir
og torg . . .
Þú þarft ekki að vera í
vafa;
þú veist hvað hún heitir,
sú borg.
Gröfum, gröfum. . .
Glamrar við skóflublað ný-
lagður steinn.
Gröfum, gröfum . . .
en hvers vegna og hvað
veit ei neinn.
Eins stundvíst og Kross-
messukría
vér komum hér ár hvert og
gröfum vorn skurð.
Og mjölbrjótum malbikið
nýja
Svo myndast þar háfjöll og
. urð.
Gröfum, gröfum . . .
Grafa og fylla oní, er starf
vort og strit.
Gröfum, gröfum . . .
Það kallast verkfræðivit,
Er við grófum hér fyrst,
sást sá fjári,
að feilskurð við grófum á
rammskökkum stað.
Svo grófum við aftur að ári,
Því við urðum að leiðrétta
það.
Gröfum, gröfum . . .
til prýðis í götuna skurði
og skörð.
Gröfum, gröfum . . .
gjöldin og skattana í jörð.
Og svo átti loks hér að
leggja
línur og rör, — svo við
grófum í fleng
Þá vantaði víst hvoru
tveggja,
sem við þurfti, — pípur og
streng.
Gröfum, gröfum . . .
Framkvæmdir sjái hér sjá-
andi menn.
Gröfum, gröfum . . .
aftur og aftur og enn.
Og nu er að síðustu sögð
mér
saga frá laur.aðri rannsókn
arnefnd, —
að línan, sem aldrei var
lögð hér,
sé að líkindum dálítið
skemmd.
Gröfum, gröfum . . .
Lýðum er skaðlegust heimskan
hálf.
Gröfum, gröfum. . .
unz gatan sig grefur upp
siálf.
FLGSKUBROT.
Seint læra þeir. Enn kvað
skipaútgerð ríkisins sátla að
gera skip sín út á Skotaveiðar
á sumarvertíðinni. Sýnir betta
glöggt, að við erum enn illa
haldnir af þeim sjúkdómi, er
sjálfstraust nefnist, er við, sem
höfum um langan aldur keppst
við að láta alla plata út úr
okkur meira en við áttum til
ætlum okkur þá dul að jafna
hlut okkar með því að græða
á Skotunum. —
Danir sigruðu í öllum beim
handknattleikjum, sem þeir
háðu við okkur hérna á dögun
um.
Þeir, sem mest teljast vita
um íþróttir,. kveða þetta stað
festingu á því, að þessi íþrótta
grein sé í hraðri framför hjá
okkur.
Vér tökum undir þetta; enda
þótt vér höfum ekki mikiö yit
á íþróttum, er þetta eins og
úr okkar hjarta talað. Hins-
vegar getum vér ekki neitað
því, að oss hefði, þjóðarremb-
ingsins vegna, þótt betri sigur
, enda þótt hann hefði kunn-
að að sanna afturför.
LA PALOMA
Skáldsaga eftir Toru Feuk
Köld borð og
heitur veizlumatur
sendur út um allan bæ
SÍLD & FISKUB
Lesið Alþýðublaðið
að þú getir haft áhrif á Hrólf,
ef ég get það ekki?“ sagði
hann háðslega.
,,Nei, nei, Þórgnýr; það var
ekki það, sem ég átti við. En
mig langar að.kynnast ungu
stúlkunni; — því að þetta er
alvara hans; skilurðu það
ekki?“
„Skil; — jú, það skil ég
vel. En það er ekki víst að
allt sé gott, sem er alvara.
Það verður líka að vera
skynsemi á bak við alvöruna,
og það skilur hvorki þú iné
Hrólfur.“
Þau þögðu litla stund. Lís-
bet tók við þessari ofanígjöf,
sem hún hafði fengið, og leit-
niður.
Stuttu seinna byrjaði Þór-
gnýr aftur.
„Hvernig veiztu annars að
það var alvara? Hefur eitt-
hvað skeð á bak við mig, sem
ég veit ekki um?“
„Nei, Þórgnýr; ég sé það
bara á því, hvernig bréf
Hrólfs er skrifað,“ sagði kona
hans rólega.
Þórgnýr svaraði ekki þessu
en sagði:
„Ef við förum klukkan átta
í fyrramálið, getum við verið
meirihluta dagsins í Rud-
boda og svo farið heim með
kvöldlestinni. Þá gerum við
það.“
Lísbet horfði á mann sinn
alls hugar fegin.
„Þakka þér fyrir, Þórgnýr.
Það verður skemmtilegt.“
„Skemmtilegt eða ekki, þá
er það nauðsynlegt. Dreng-
urinn verður að læra að horf-
ast í augu við alvöru lífsins.
Það vill hann aldrei. Hann
tapar vitinu, bara ef hann
sér laglegt andlit. Stundum
hefur mér fundizt það synd,
að hann skyldi ekki fá að
verða hljómlistarmaður, eins
og hann vildi svo gjarnan. Þá
hefði hann getað helgað sig
því, og þá hefði kannske orð-
ið eitfhvað úr honum. Með
hans skapgerð verðúr hann
alltaf undir aðra gefinn. En
það er þá ákveðið, að við
förum klukkan átta.“
Þegar hann kyssti konu
sína fyrir matinn, einmitt á
sama blettinn sem hann hafði
gert síðast liði-u sextán ár,
sagði hann næstum því
glettnislega:
„Passaðu nú að láta ekki
rómantíkina hlaupa með þig
í gönur, svo að þú verðir al-
veg á hans bandi.“
Lísbet svaraði ekki. Hún
gekk á undan inn í setustof-
una til þess að hella kaffinu
í bollana.
Það var eini tími dagsins,
sem Minthe lét konu sinni
eftir. En þegar búið var að
drekka kaffið, Jmeigði hann
sig og fór inn í herbergi sitt
og fór aftur að vinna.
Svo lengi sem vinnubjart
var sat Lísbet við sauma sína.
Þórgnýr krafðist þess, að
kunningj akonur hennar
kæmu á morgnana. Hann
vildi ekki láta samtal þeirra
trufla sig, þegar hann var
kominn heim. Ef þau ætluðu
í leikhúsið, en það kom sjald-
an fyrir, eyddi Lísbet tíman-
um í að klæða sig. Minthe
kærði sig venjulega lítið um
að fara í leikhús; en ef sýnt
var leikrit, sem allir sáu, þá
fór hann þangað, af því að
aðrir gerðu það. En hann
hafði enga ánægju af því.
Enn verra fannst honum að
neyðast til að lesa bók, af því
að allir töluðu um hana. í
fyrstu hafði hann af mestu
skyldurækni lesið og ræ«tt um
bækur, en nú kærði hann sig
ekkert um.að láta sem hann
fylgdist með í bókmenntun-
um. Honum leið langbezt,
begar hann var að tala um
hin og þessi skjöl eða kaup-
hallartíðindi, sem hann kunni
utanbókar. Hann lét konu
sinni skáldsögurnar eftir
með mestu ánægju. Aftur á
móti fór hann oft á listsýn-
ingar, keypti við og við eitt-
hvað til að prýða heimili sitt.
Oft voru það málverk, en
líka oft dýrmæt ábreiða eða
einhver listmunur. Hann
hafði góðan smekk og vissi
nákvæmlega hvar húsgögnin
átrtu að standa, svo að þau
nytu sín bezt. En hartn
spurði aldrei Lísbet um álit
hennar.
Og henni fannst allt, sem
hann gerði, ágætt. Það var
hann, sem hafði ákveðið að
hún skyldi klæða sig í blátt,
af því að það færi bezt við
hörundslit hennar og augu.
Lísbet sjálfri geðjaðist bezt
að einföldum hlutum; en
Þórgnýr vildi sjá hana
klædda dýrmætum og áber-
andi fötum. Og þess vegna
klæddi hún sig í þau. Óskir
hennar lágu honum í léttu
rúmi, en hann langaði til að
fólk tæki eftir konu hans og
sæi á því, hve örláíur eigin-
maður hann var.
Allt var hugsað fyrir fram
til þess að hafa hag af því,
nema ást hans á bróður hans.
Þeim var oft boðið í mið-
degisverðarboð. Lísbet átti
stóra fjölskyldu, og það sem
meira var urn vert, það var
mjög tigið fólk, og hann vi-ldi
gjarnan heimækja það, og
það mátti allt af sjá það á
heimili hans við hátíðleg
tækifæri. Að hann langaði
oft heim til að sinna þeim
störfum, sem hann var að
vinna að, leyndi hann með
kurteislegu látbragði, og
hann brosti fullur áhuga og
hlustaði eftir því, sem talað
var. Hann gat heilt kvöld set-
ið og talað við gamla æru-
verðuga frú og hlustað á inn-
antómt þvaður, ef hann dag-
inn eftir var viss um að sjá
hana sem viðskiptavin sinn.
Enginn hafði nokurn tíma
heyrt hann tala illa um ann-
an mann. En aftur á móti gat
hann vægðarlaust ráðizt gegn
andstæðingi sínum. Aðr,a lét
hann í friði. Tími hans leyfði
honum ekki að skipta sér af
öðrum en þeirn sem voru í
vegi fyrir honum. Og hann
var alltaf gagnheiðarlegur.
Lísbet var mjög einmana,
og hún fór sjaldan heim til
föður síns, nema það væri
fyrir fram ákveðið. Hann var
mikið á ferðalögum. Einu
sinni fyrir löngu hafði hann
boðið henni í langa utanferð,
en því hafði Þórgnýr af ein-
hverjum ástæðum verið á
móti. Tengdafaðir hans hafði
slegið á öxlina á honum og
sagt íbygginn á svip: „Svona,
gárunginn þrnn. Það eru til
aðrar konur“.
Hún blóðroðnaði, þegax
hún hugsaði um þessi kald-
hæðnislegu ofð. Hún óskaði,
að hún hefði aldrei heyrt
þau. Og hún skildi, hvemig
MYNDASAI, V aLDVOUBLAOSINS
ORN ELDING
NELSON: Heyrðu greifi minn góð
ur. Ég er hræddur um að okk-
ur komi aldrei saman um skipti
farmsins. Gotrt og vel! Við er-
um báðir djarfir karlar og höf-
um gaman af að eiga hitt og
þetta undir hamingjunni. Við
spilum um farminn, karl minn.
Sá, sem dregur hærra spil úr
stokk----------
ÖRN reynir að vara greifann við,
en-----------