Alþýðublaðið - 16.07.1948, Síða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Föstudagur 16. júní 1948.
lÆSBg Filipus
Bessason
hreppstjóri:
AÐSENT BRÉF
Ritstjóri sæli.
Nú les maSur blöðin á hlaup-
um í sveitinni, því nóg er að
gera, en of fáar hendur til að
leysa af hendi öll þau störf, sem
að kalla. Jú, ég rétt renni aug-
unum yfir blaðsíðurnar á meðan
ég er að gleypa í mig matinn,
les stundum lítið meira en fyr-
irsagnirnar, — og veiztu hvað?
Ég þykist hafa komizt að raun
um, að slíkt lestrarlag nægi
fyllilega til þess að öðlast þann
fróðleik, sem blöðin flytja. Já,
það er eins og maður fái betri
heildarsýn yfir atburðina og
gang málanna með þessu móti,
því þá kemst maður hjá því að
aukaatriði og útskýringar leiði
afvega.
Ekki þarf til dæmis annað en
fyrirsagnalestur til þess að
komast að raun um, að nú ligg-
ur höfuðstaður vor undir innrás
frá flestum löndum heims og að
við munum kunna flestum þjóð
um betur að taka slíkum inn-
rásarmönnum. Virðist hver ein
asti hópur, sem hingað kemur,
livort sem um er að ræða spark
ara eða menn, sem ekki geta
einu sinni sparkað, vera leiddur
til opinbers fagnaðar á vegum
bæjar- og ríkisstjórnar, troð-
fylltur af veizluréttum og víni
og síðan inn í skrautvagna rek-
inn og honum ekið til allra
helztu staða, hvar yfir honum
eru kyrjaðar sögur um forfeður
vora og annar sá fróðleikur, er
forráðamenn vorir virðast álíta
að útlendinga helzt skorti. Er
þetta að sönnu ekkert annað en
íslenzk gestrisni og höfðings-
lund og allt gert í því skyni. að
gestir þessir beri oss sem bezta
söguna.
Auðvitað kostar slík gestrisni
drjúgan skilding, enda kaupir
sér enginn hól fyrir ekkert. Út-
gjöldin eru heldur ekki svo
hættuleg, því alltaf er hægur
nærri að sækja meira í vasa
þegnanna og forða þeim þannig
frá þeim syndsamlegu áhyggj-
um, er allri fjársöfnun kváðu
fylgja að sögn meistara Jóns.
Hitt finnst mér dálítið varhuga
verðara, að eftir heimildum
blaðanna að dæma sitja forráða
menn ríkis og bæjar að öllum
jafnaði veizlufagnað þennan
með gestunum og taka síðan
þátt í ferðalögunum með þeim,
og virðist mér þá ekki nema
tvennt til, annað það, að ekki
hafi forráðamenn þessir ýkja
mikið að gera, eða þá hitt, að
þeir skjóti störfum á frest í bili
og leggi síðan meira að sér til
að vinna það upp, heldur en
þeim hollt getur talizt.
Hingað í sveitina streyma nú
sumardvalargestir og eru marg-
ir þeirra vel metnir borgarar í
höfuðstaðnum. Er ég nú að
velta því fyrir mér, hvort mér
beri ekki sem æðsta manni
sveitarinnar og fulltrúa ríkis-
valdsins, að fara að dæmi hús-
bænda minna og bjóða hverjum
slíkum gesti í dýrlegan fagnað
á sveitarinnar kostnað og aka
síðan með hann í jeppábíl upp
á öræfin. Geng ég þess eigi dul-
inn, að slíkt mundi mjög auka
menningarhróður sveitarinnar í
höfuðstaðnum, auk þess sem
það mundi tryggja sjálfum mér
höfðinglegar móttökur og hvers
kyns munað, er ég heiðraði
borgina með heimsókn minni.
Hef ég enn ekki afráðið neitt i
málinu, meðal annars vegna
þess, að ef ég tek þann kostinn
að feta í fótspor húsbænda
minna, er ég hræddur um að
lítið verði slegið og enn minna
hirt af hreppstjóratúninu í sum-
ar. En hvað er það á móts við
allan orðstírinn? Auðvitað
mundi þetta einnig óhjákvæmi-
lega hafa í för með sér nokkra
hækkun sveitarútsvara, og að
því kynni einnig að reka, að
sveitin yrði nokkurs styrks
þurfandi, en hver mundi ekki
með glöðu geði vilja hlaupa
undir bagga með slíku menn-
ingarhéraði. ...
En ég ætla nú samt að slá
hlaðteiginn. áður en ég tek að
menningarauglýsast.
Virðingarfyllst.
Filippus Bessason.
LA PALOMA

Skáldsaga eftir Toru Feuk
henni frá sér og leit kulda-
lega á hana.
• ,Geirþrúður, skilurðu
hvað við höfum brotið af
okkur gagnvart Hrólfi?“
„Við?“ sagði hún móðguð
og setti stút á munninn.
„Já, einmitt við, þó að ég
hefði átt að vita betur. Ég
hlý að hafa vtirð geggjaður.
Kvernig gazt þú .töfrað mig
svona

Geirþrúður yppti öxlum og
hafði svolítið samvizkubit og
hló vandræðalega. Minning-
in um Kaupmannahafnarferð
ina stakk aðeins upp kollin-
um. Það leiftraði örlítið í
augum hennar. Þórgnýr sá
það og ýtti henni ákaft frá
sér og gekk hröðum skrefum
gegnum skóginn.
Geirþrúður stóð andartak
kyrr og horfði á eftir honum.
Á andliti hennar var undrun-
ar- og hryggðarsvipur. Við
og við hrasaði hann um stein.
Hún heyrði greinarnar bresta
undir fótum hans. Hljóðið
varð stöðugt veikara og síð-
ast heyrði hún ekkert nema
þytinn í grenitrjánum. Hún
sléttaði kjólinn sinn svolítið
utan við sig og þegar hún
sneri við til kofans lá sigur-
bros á vörum hennar og hún
gekk létt og svífa-ndi.
Andartak leit hún upp til
himins. Sólin skeim og geisl-
arnir smugu millum trjástofn
anna, en vindurinn var sval-
ur. Ágúst var bráðum liðinn.
Þórgnýr Minthe rataði
aftur í gegnum skóginn,
komst óséður inn í húsið og
sótti hatt sinn og frakka. Það
var kyrrð í húsinu. Það voru
liðmir f jórir tímar síðan hann
kom til Rudboda. Hann vissi,
að það fór lest eftir stutta
stund. Hann gekk með frakk-
ann á handleggnum til stöðv-
arinnar. Hann hafði ekki
skrifað bréfið til Hrólfs- og
hann gat aðeins talað fáein
orð við Vernheim áður en
lestin kom.
Hafi hann farið þessa ferð
til . Rudboda í undarlegum
hug og verið einkennilega
innar.br jósts, þá voru tilfinn-
ingar hans á heimleiðinni
eklci síður undarlegar. Iðrun,
sjálfsfyrirlitning og beiskja.
Hann sat hreyfingarlaus
og rifjaði upp í huganum síð-
ustu fjóra tímara. Því meir
sem hann hugsaði, því napr-
ari var ákæran, sem hann
hafði á sjálfan sig. Það voru
svitadropar á enni hans, þeg-
ar hann hugsaði um Hrólf.
Litli bróðir hans, sem hann.
alla ævi hafði verndað og
elskað. Nú var hann búinn
að eyðileggja allt það inntak
lífsins, sem bróðir hans hafði
loksins fundið. Eftir það. sem
komið hafði fyrir. varð hann
að reyna að koma Hrólfi í
skilning um, að það var ó-
mögulegt fyrir hann að gift-
ast Geirþrúði. En hvernig
átti hann að fara að því? Nú
kom öl'l lögfræðikunnátta
hans, öll hans fræga mælska,
að litlum notum. Hann vissi,
hve Hrólfur gat verið þver.
Harin hafði engar áhyggjur
út af því- hvað yrði um stúlk
una. Frá því að áhugi hans
dvínaði fyrir henni og ákafar
tilfinningar hans Urðu að
fyrirlitningu, hugsaði __hann
ekki lengur um hana. Öll ör
vænting hans var út af bróð-
ur hans.
AjÍM, sem hafði komið fyrir
hann og Geirþrúði, varð eins
og illur draumur. Hann ýtti
öllurn minningum um hana
kuldalega til hliðar. Ölvándi
æska hannar myndi aldrei
örva hvatir hans framar.
Hann var aftur orðinn kulda-
legur og þegjandalegur, og
því sem skið hafði ýtti hann
frá sér ejns og einhverju illu
og hræðilegu. sem hann
skammaðist sín fyrir.
Hann var fullur af sam-
vizubiti, og þegar lestin kom
til Stokkhólms, fór hann
beint heim. Heim! Nú varð
það allt í einu vandamál,
hvað hann ætti að segja við
Lisbetu, en hana hafði hann
ekki hugsað um síðan í gær-
kveldi. Maður heilsaði hon-
um. Hann hrökk við. Þetta
var einn af beztu viðskipta-
vinum hans. Hvað ætli þeir
segðu, ef þeir vissu. — Hann
varð að herða sig upp, mátti
ekki sýna, hve honum leið
illa. Þegar hann kom inn á
helmili sitt, var hann aftur
búinn að fá sinn kuldalega og
hörkulega svip, og enginn gat
séð neitt á honum. En hann
var þreytulegur.
Lisbet tók á móti honum í
forstofunni. Það var eftir-
væntingarsvipur á andliti
hennar og há'lffeimnislegt
bros á vörum ehnnar. Hann
horfði með athygli á hana.
Og allt í eir(u sá hann. að það
var einmitt svona, sem hann
vildi hafa konu sína. Stillt og
bar með sér vott um hreint'
hugarfar og snyrtHeg að ytra
útliti. Það var ekkert í fari
hennar, isem kom ringulreið
á hvatir hans. Hún var alveg
eins og húri átti :að vera. Til-
litssöm, stillt í framkomu en
þó vingjarnleg.
Hann rétti sig upp og fann
allt í einu til fegin'leiks fyrir
að hann hafði sleppt öllu
hiinu æsta og ofsafengra. sem
ekki átti við hann og hafði
ruglað dómgreind hans.Hann
gekk hratit tiil Lisbetar og tók
um báða handleggi hennar
og laut að henni.
„Lísbet, þú ert eina konan,
sem ég virði —“ Hann ætlaði
að segja eiitthvað fleira, en
eftirvæntingarsvipurinn á
konu hams kom fáti á hann,
og hanri sleppti henni og fór
inn til sín.
Lisbet sitóð kyrr og horfði
á eftir honum. Hún hafði
Iært það af feynslunni, að
spyrja aldrei um það, sem
hún skildi ekki, en nú fanrst
henni maður hennar jafnvel
ennþá undarlegri en í gær.
Tárim komu fram í augun
á henni, þegar hún hugsaði
um það, sem hann hafði sagt.
í öllu þeirra hjónabandi
hafði Þórgnýr Minthe aldrei
sagt eitt hrósyrði við konu
sína né þakkað henni fyrir
nokkurn hlut. Hafi henni
heppnazt að vera honum góð
kona, þá hefur hann vel get-
að látið það ósagt. Þess vegna
voru þessi orð, sem hann
sagði núna- svo óskiljanlega
stór, að þau gerðu hana
næstum því hrædda. Hún
skalf í hnjáliðunum og gekk
hægt inn og settist í dagstof-
unni.
Hún endurtók hálfhátt aft
ur og aftur þau orð. sem hann
hafði sagt og tárin runnu nið-
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINSi
ÖRN ELDING
ÖRN: Við skulum fylgjast með
rás viðburðanna .... en varast
að koma of nærri.
SPILAVÍTISGESTIRNIR taka
Greifann, er þeir hafa brotið
og bramlað allt inni í húsakynn
unum, og bera hann út á eyði-
mörkina, en þar bíður Arabi
einn, ....