Alþýðublaðið - 01.08.1948, Síða 5

ííiSuifnttdaguí lygáJsústmfMS.
Smúsagá eftir Kathrine Hausfield
PÓSTINUM hafði seinkað
verulega. Hann var ekki
'kominn, þegar við komum
heim úr skemmtigöngu okk-
ar.
„Gerið svo vel að ganga í
foæinrif*, mælti Annetta glað-
lega og sneri ..síðain aftur til
matreiðslustarfa siinna.
Við héldum á pinklunum
inn í borðstofuna. Borðið var
dúkað og búið mataráhöld-
«m. Mér brá eins og jafnan,
er ég sé borð, sem búið er
fyrir tvo, aðeins tvo, — og
svo vel frá öllum búnaði
þess gengið, að ekkd geta
fleiri persónur en aðeins
tvær, setzt þar að máltíð.
Mér þótti sem ég væri lost-
Sn silfurglitrandi eldingar-
ffleyg og sæi leiftur hans
ititra á hvítum borðdúknum
og tærum kristalsskálunum.
„Bannsettur gamli póst-
skröggurinn“, mælti Bea-
trice. „Hvað getur hann ver
áð að slóra? Legðu frá þér
pinklana ,elskan mín . .
„Hvar á ég að láita þá?“
Hún leit á mig og brosti
glettnislega.
„Hvar sem þér þóknast
fojálfinn þinn“.
En ég vissi ósköp vel, að
foún meinti ekki bað, sem
foún sagði Og heldur mundi
ég hafa kosið að standa svo
mánuðum sklipti með lirtlu
líkjörsflöskuna og sælgætis*
pokann í höndunum en að
sæi'a reglusemi hennar, —
já, iafnvel svo árum skipti.
„Ég skal annars taka við
þeim“. Hún tók við pinklun-
um og valdi þeim stað hjá
glófum sínum og fíkjukörf-
lunn i á borðinu. „Morgun-
verðar borð . . . smásaga eft-
5r . . . eftir . . .“ Hún greip
iundir arm minn. „Við skul-
úm ganga út á veröndina“,
mælfi hún og rödd hennar
titraði lítið eitt.
Ég hafði veitrt því athygli
síðustu dagana, — við höfð-
um dvalið aðeins í tvo mán-
uði í suðurlöndum, — að foún
bed'tti jafnan frönskunni, þeg
ar hún ræddi um matinn eða
veðrið við mig, eða henti
gáman að ást okkar.
Við settumst á handniðið
úndir sólskjólið. Beatrice
hallaði sér fram og starði
niður fyrir, — á hvíta möl
vegarins og kaktusinn, sem
óx beggja vegna við foann.
Ég starði á eyra hennar. Það
var svo fagurt að formi, að
ég mundi hafa átt auðvelt
með að gleyma sólgullnum
haffletinum og stama í hrifn
ingu minni: „Eyra hennar —
hafið þið séð það? Eyru henn
ar eru blátt áfram það feg-
ursta, sem . . .“
Hún bar hvítan klæðnað,
perlufesti um hálsinn og
kongaliljuvönd við belti. A
löngutöng vinstri handar bar
hún hring með ígreiptri
perlu, — en engan giftingar-
hrdng.
„Hví skyldi ég gera það,
vinur minn? Hvað ættu slík
látaÍieti að þýða? Hverjum
kemur slíkt eiginlega við?“
Og auðvitað lét ég að vilja
hennar, enda þótt mér
mundi hafa verið ósegjan-
]ega ljúft að gjalda með sál
minni fyrir þá hamingju að
mega leiða foana við hlið mér
ppp að altarinu í stórri,
fornri dómkirkju. Finna
augu múgsins hvíla á okkur,
filýða hátíðlegum sálmasöng
og orðum tígulegs, aldurhnig
ins prests. Anda að mér dul
rænum reykilsisilm . . . og
draga giftingarhringinn á
fingur hennar.
Ekki var þessi þrá af því
sprottin, að mér þætti mikið
til slikra leiksýninga koma,
heldur átti hún rót sína að
rekj'á til þess, að ég vissi
þetta ráð eitt duga til þess
að sigrast á þessu óhugnan-
lega og fulla frelsi . . . henn-
ar.
Hamingjan góða . . . hvað
hamingjan gat valdið manni
sárum kvölum og diúpri ör-
væntingu. Mér varð litið upp
eftir húshliðinm; að glugg-
anum á herbergi okkar, sem
að mestu leyti var falið bak
við græn gluggatjöld eins og
á brott?“
„Ekki lengra en þangað,
sem vegurinn þarna nær“.
„Og hvers vegna fnundir
þú fljúga þangað?“
„Hann kemur ekk: enn . . .
Hann kemur ekki enn . . .“
sönglaði hún.
„Hver? Gamli póstsendill-
inn? En þú átt ekki von á
neinum bréfum?“
„Nei, en samt sem áður
ætlar þessi bið að gera mig
brjálaða“. Skyndilega fór
liún að hlægja. Hún hallaði
sér að barml mínum og benti
út á veginn. „Þarna kemur
hann . . • Sjáðu! Hann er
einna áþekkastur blárri
flugu“.
Við lögðum vanga að
vanga og störðum á fluguna,
Sunnudagssaga
-Alþý ðublað sins
einhver dulheimur. Mátti ég sem skreið upp brattann veg
inn.
„Elskan mín“, hvíslaði
Beatrice, og mér þótti berg-
mál orða hennar dveldi í loft
inu eins og titrandi hljómur
frá fiiðlustrengjum.
„Hvað veldur?“ spurði ég.
„Ég veit það ekki. Senni-
lega aðfallsbára . . . ástarinn
ar“.
,,Þig fýsir þá ekki að
fljúga á brott?“ ..Ég vafði
hana örmum og þrýsti henni
að mér.
„Nei, nei“, svaraði hún og
bar ótt á. „Ekki hvað sern í
boði væri. Síður en svo. Ég
vænta þess, að hún gengi ein
hvern rtíma. inn í græna birrtu
herbergisins, og brosti til
mín leyndardómsþrungnu,
töfrandi brosi, sem ég væri
viss um að ég einn ætti, og
enginn annar. Hún lagði arm
ana um háls mér og strauk
hár mitt, og fingurgómar
hennar vöktu með mér hroll
kenndan unað.
„Hver ert þú? Hver er
hún? Hún er . , . kona“.
Það var hún, sem söng
í glæsilegum salarkynnum,
stóð út við gluggann og söng,
fyrsta kvöldið, sem vorið
heilsaði með varma og á-
fengri gróðurangan frá görð
um og runnum, þegar alls
staðar heyrðist hvísl og nið
uir og allit var vafið gliti
tiridrandi Ijósa. Þegar maður
ók í mánabirtu um framandi
borgir, var það skuggi henn
ar, sem féll á bjarmagullin
gluggatjöld. Og þegar lampa
ljósið var tendrað, heyrði
maður fótatak hennar rjúfa
þögnina fyrir utan luktar
dyr, — og það var einnig
hún,. sen?, stóð loðfeldi hjúp-
uð cg starði á efrtir bifreið-
inni, sem hvarf út i haust-
myrkrið.
I fám orðum sagt; ég var
aðeins tuttugu og fjögurra
ára að aldri. Og þegar hún
hallaði sér aftur á bak og
perluhálsbandið hvarf undir
höku hennar og hún andvarp
aði: „Ég er þyrst, ástin mín.
Færðu mér glóaldín . . .“ Þá
mundi ég af fúsum vilja foafa
kafað í gruggugt fljótið og
sótt glóaldin upp í hvass-
tennt gin gráðugs krókódíls,
— ef krókódílar eta þá gló-
aldin.
„Væri ég fleygur fugl
flygi ég til þín . . .“
söng Beatrice.
Ég greip um hönd hennar.
„En þú mundir ekki fljúga
elska þennan stað. Dvölin
hérna er mér óblandin un-
aðsnautn. Ég held að ég gæti
dvalið hér svo ái um skipti.
Þessir tveir mánuðiir hafa
verið hamingjuríkustu stund
ir ævi minnar. Og þú hefur
verið svo dásamiegur á all-
an há-tt, ástvinur minn“.
Hvílíkur unaður að heyra
hana mæla þessi orð. Þannág
hafði ég
áður tala, og gleðin var svo
djúptæk og óvænt, að mér
þcrtti sem nauðsyn bæri til
að draga úr áhrifum hennar
með glensi.
undrun. Ég sveiflaði dag-
blaðinu og hrópaði hástöfum
ær af fögnuði:
„Engin bréf, ástin mín“.
Nokkur stund leið áður en
hún svaraði. Síðan mælti
hún um leið og hún reif um-
búðirnar af dagblaðinu:
„Heimurinn gieymir hverj-
um þeirn, sem gleymir hon-
Idrei heyrt hana um
„Þetta mátrt' þú ékki
segja“, varð mér að orði.
„Þetta bsr of mfkinn keim
af kveðjuorðum“.
. „Hvaða fásinna. Annað
eins cg þetta máft þú ekki
láta þér um murm f&.rs. Ekki
einu sinni í glensi“. Hún
laumaði hönd s.nni inn und-
ir jakkakraga minn og snerti
bera öxl mína. „Hefur þú
ekki lika netlð ham ngjunn-
ar?“
„Hamingjúnnar . . . Jú.
víst hef ég notio haimngjunn
ar. Ó, ef þú aðeins vlssir
hugsanir mínar á þessari
andrá. Ástin mín . . . ástin
mín“.
Ég tók hana í faðm mér,
bar hana á örmum mínum,
þrýsti andlitiinu að brjóstum
hennar og hvíslaði: „Þú ert
mín“.
í fyrsta skiptið þessa sælu
ríku mánuði trúði ég henni
skilyrðisiaust, er foún svar-
aði: „Jú, ég er þín“.
Fótatak póstsendilsins og
marrið í hjörum hliðsins
vakti okkur -af vímunni. Mig
svimaði fyrst í stað og ég
vissi ekki mitt rjúkandi ráð.
Ég brosti, en var þess með-
vitandi, að bros mitt væri
bjánalegt. Beatrice gekk að
einum reyrstólnum, sem stóð
á veröndinni.
„Viltu skreppa . niður og
athuga hvort hánn er með
nokkur bréf meðferðis?“
. . . já“. Það lá við
sjálft að ég væri reikull
spori. Ég kom of seint. Ann
etta kom til móts við mig og
rótti mér dagblað. „Þetta er
það eina,. . .“ mælti hún.
Taumlaus gleði mín hlýt-
ur að hafa valdið henni
Stundum er vindlingurinn.
hið ei-na, sero, maður getux
leitað til um hald og traust.
VindLngurinn er þá ekki að-
eins samherji manns, held-
ur og trúr og nærgætinn vin
ur, sem skilur allt og veit
allrt. Maður horfir á hann
milli 'þess sem maður teigar
ilm hans og óminnisveig. Ég
gekk yfir að margolíurunn-
anum og kveikti mér í vind-
Lngi. Sogaði djúpt að mér
re.ykinn Eftir nokkra stund
gekk ég til hennar aftur og
laut yfir öxl hennar, en þá
grýtti hún blaðinu skyndi-
lega frá sér.
„Það srtendur ekkert í því,
sem markvert getur talizt.
Ekkert. Aðeins fregnir af yf-
irhevrslum og réttarhöldum
viðvíkjandi eirturbyrlun. ÞaÖ
er maður, sem hefur annað
hvort drepið konu sína á
eitri, ellegar hann hefui"
ekki gerrt það. Tutíugu þús-
undir manna hafa sótt rétt-
arhöldin á hverjum degi að
undanförnu, og símskeyti
fréttaritaranna nema sam-
tals mörgum milljónum
orða“, mælt hún.
„Við lifum í heimskri ver-
öld“, varð mér að crði. Ég*
settist í annan stól. Ég æílaði
mér að gleyma dagblaðinu
og bíða endurkomu þess, sem.
var að gerast, þegar póstsend
illinn truflaði sælu okkar.
En þegar hún að lokum svar
aði, varð mér Ijóst, að þess
mundi langt að bíða. Hvað
um það. Ég mundi þola ald-
ar bið nú, er ég vissi vilja
hennar alla.n.
„Og hún er alls ekki svo
heimsk og maður mætti
1 halda“, mælti Beatrice, „þeg
ar allt er skoðað. er það ekki
s.júkleg forvitni eingöngu,
sem veldur því að menn fjöl-
menna í þúsunda rtali til þess
(Frh. á 7. síðu.)
ynd þessi var tekin í Ólympíu á Pelopss kaga, þegar ólympíueldurinn var tendraður..