Alþýðublaðið - 15.12.1948, Blaðsíða 10

10
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Mikvikudagiw 12. des- 1948.
Leifur
Leirst
(Leikisí eingöngu á svörtu
(Leikis eingöngu á svörtu
nóíurnar).
Hver
gerði jólin
að hátíð hundraðkallanna?
Guðlast?
Ef til vill,
en ekki frá minni hendi —
Hver
fyllir öll blöð,
útvarpið,
og alla búðarglugga
af auglýsingum,
sem ýmist enda eða byrja
eða bæði enda og byrja
á þessu fornhelga orði
barnanna:
Jól----------
Og auralítill maður
gengur um götuna------------
Hlakkar hann
til jólanna?
Hvor jólaboðskapurinn
sá gamli eða nýi
má sín meira
í sál hans?
Jól!
Kaupið!
Fagnaðarhátíð!
Kaupið!
Jól, jól, jól!
Kaupið! kaupið!
Kaupið!
Leifur Leirs.
SNJÓKÚLIJR
Fyrir skömmu eru komnir út
„Merkir íslendingar“, og nú
fyrir nokkrum dögum „Skyggn
ir íslendingar“; — ef ráða má
af því framhaldi, sem að undan
förnu hefur á orðið, þegar eitt
hvert bókarheiti hefur komizt í
tízku, má fastlega gera ráð fyr
ír að ekki líði á löngu áður en
út koma „Góðir íslendingar!“
.— safn útvarpserinda, er haldin
hafa verið í vissum tilgangi;
„Horfnir íslendingar“ (saman
ber Horfnir góðhestar), minn
ingar um öndvegisklerka og
heiðvirða stjórmnálarnenn;
„Frómir íslendingar“; (smárit
lingur) og „íslendingar“ —
samið eftir heimildum Skarp
héðins íþróttaskólastjóra.
Að gefnu tilefni viljum vér
lýsa því yfir, að enginn sam
starfsmaima vorra, — hvorki
Filipus Bessason né frú Dáríður
Dulheims, — rita í Mánudags
blaðið undir dulnefninu „Jón
Reykvíkingur“. Hafa þau bæði
gert ráðstafanir til að niðrandi
ummæli birtist um þau í þeim
„þönkum“ á næstunni (saman
ber dr. Guðbrand og Vilmund),
til þess að fá hnekkt þeim raka
lausa óhróðri. Annars vitum vér
ósköp vel, hver ritar þá pistla,
— og eins vitum vér hver er
„Anpnymus“, en vér setjum
bara upp dularfullan svip og
svörum ekki, séum vér spurðir,
þar eð vér viljum teljast umtals
frómir menn.
Gegndarlaus vatnseyðsla ger
ir hitaveituna nú óstarfhæfa
hvað eftir annað. Hóta yfirvöld
neðanjarðarhitans nú refsiað
gerðum, — en ef marka má
árangur refsiaðgerðahótana
svona almennt, má gera sér í
hugarlund árangurinn. Væri
ólíkt skýnsamlegra af nefndum
yfirvöldum að gera annaðhvort,
— beita sér fyrir því að menn
drekki dræ, — eða, hvað verða
mundi áhrifameira, — blanda
slatta af dönsku pillunum í
Gvendarbrunnavatnið, ' svo
menn drykkju ekki framar í
heitu, og þá auðvitað ekki í
köldu heldur, (hvað ekki gerði
þó neinn mismun nú orðið).
Skattaframtöl, kærur,
leiSbeiningar og skipu-
lagning bóMærslukerfa.
ÖSgfyr PjeSursson
endurskoðandi.
Freyjug. 3. — Sími 3218.
Púsaingasandur
Fbm og grófur skelja-
sandur. — Möl
Guðmímdur Magnússon.
Kirkjivegi 16,
Haínarfirði —- Sfmi 9199.
I
Leonhard frank:
verjum, jafnvel þó að þeir
næmu staðar þegar krafizt yrði.
Weston sagði: „Þar ■ með er
draumurinn búinn“.
Sú tilfinning, að þeir væru
umkringdir greip þá alla. Þög
ulir leiddu þeir hjólin sín út
fyrir þorpið. Nú þorðu þeir
ekki að fara inn í þorp, nú
gátu þeir hvergi verið öruggir
eitt einasta andartak. Allt lif
airdi, sern þeir sáu í fjarska,
var óvinur. Gatan, sem þeir
fóru um lá að tjörn. Þeir fóru
yfir kartöflugarða og inn í
skóg, skriðu á bak við bróm
berjarunna og horfðu á ■ t.rjá
stofnana eins og til að spyrja
þá, hvernig þeir ættu að kom
ast í gegnum þýzka- netið.
Þarna var jarðvegurinn gró
inn þykkum mosa, þá var allt
í einu fyrir þeirn maður, sem
stóð þarna eins og stirnaður.
Af bví að þeir höfðu séð ótta
á honum og hann á þeim, þá
gátu þeir ekki anna"ð en bros
að rétt sem snöggvást. Þessi
ungi Frakki sagði þeim, að ver
ið værí að skipuleggja franska
andstöðuhreyfingu í Dondon.
Milli hans, þessa tuitugu ára
unglings og takmarks hans
voru enn margar tálmar.ir og
óþekktar hættur. En það var
enginn vafi í augum hans..
Weston gaf honum peninga.
Hann hvarf inn milli trjánna
eins og villidýr. Það var langur
vegur þaðan til London.
Þeir drógu áfram hjólin sín
gegnum nýplantaðan furuskóg,
þar sem. trén náðu þeim aðeins
í mitti, og inn á skógarstíg,
sem þeir gátu ekki hjólað
vegna þess að trjáræturr.ar
stóðu alis staðar upp úr honurh.
Að lokum komu þeir á sléttan
en mjög mjóan vegslóða, Þeir
urðu að hjóla hver á eítir öðr
um. Og herðar þeirra rákust i
greinarnar. Þegar þeir loksins
komu í rjóður var komið sól
setur. Þaðan lá breiður vegur
þráð beinn milli furutrjánna,
iangt út í íjarskann og, sýndist
langt í burtu eins og krítar
strik. Það fór að rigna. En það
leit eklti út fyrii* hvassviðri
fremur en það hafði gert allan
daginn. Þetta var indælt sumar
regn á kyrrlátri nðttu. Eftir svo
litla stund voru það ekki leng
ur neinir dropar, heldur héilt
ist vatnið niður í strfðum
straumum. Þeir uröu að fara af
hjólunum; vegurinn var orðinn
eins og lækur.
Svo datt myrkrið á. í skóg
-inum voru engir bóndabæir og
skógurinn var' óendanlegur.
Þeir gátu ekki lagzt niður í
vatnio. Þeir þrömmuðu áfram
með erfiðismunur.i 1 myrkrinu
Ékkert var sagt. Eftir dálitla
stímd kallaði sagnfræðingurinn
„Halló!“ aðeins til að fullvissa
sig um, að hann hefði ekki
misst af hinum. Þeir voru eins
blautir eins og þeir hefðu geng
ið naktir í þessari rigningu.
;í-íjarska heyrSist hundsgelt.
Skógurinn var á enda til hægri.
En þeir höfðu ekki tekið eftir
því fyrr en nú.
HundMi'inn. gelti aftur. Eig
andi hans hlekkjaði hann,
gekk upp á veginn og spurði:
,,Er nckkur þarna?“
f dimmunni höfðu þeir farið
bæði fram hjá honum og bónda
bssnum.
Hann. bætti miklu brenni á
eldinn. Kona hans kom með
heitt kaffi, sem þeir höfðu beð
ið um. Bóndinn yfirgaf þá
fíka.
Fötin þeirra og skyríurnar
héngu á snúrunum til þerris.
Þsir vöfðu sig innan í ábreið
ur og lögðust til svefns á gólf
ið íyrír framan arininn. Þrír
þeirra voru þegar sofnaðir.
Sagnfræðingurinn liorfði inn í
eldinn. Augu hans voru full af
tárum. Ekki af þreytu eða ótta.
Hér var hlýtt. Hann var þurr
núna og fann að hann var ör
uggur. Það,. sem svipti liann
sjálfssíjórn í fáeinar sekúndur,
var hugsunin um það, að í stað
hins fuiJkomna, stórfenglega
lifs síns var hann nú á flótta
gegnum skóginn eins og morð
ingi. Daginn eftir var hann
gjörbreyttur maður. Hann var
orðinn ákveðinn á svip og festu
legdr.
Weston sat í garðinum við
bóndabæinn og skoðaði kortið
sitt. Hann hafði merkt með
bleki á línuna miili hernumda
og óhernumda hlutans. Bónd
inn kom aítan að honum og
benti á kortio. Þarna, í nokk
urri fjarlægð. frá mörkunum
vár upphlaðinn járnbrautar
gáfður, sem var mjög vel gætt
af pjoðverjum -— ekki vissi
hann hvers vegna. Það voru
verðir msð hundrað metra milli
bili. Það mundi . vera ómögu
legt fyrir neihti að komast yfir
garðinn án þess að í mann næð
ist, nema hann þekkti vel um
hverfið.
Þó að bóndinn hefði lesið
þýzku yfirlýsinguna í þorpinu
og vissi, hve það var hættulegt
fyrir hann að hjálpa fjórum
mönnum að komast yfir á óher
numda hlutann, þá bauðst hann
samt til að fylgja þeim. Hann
var lágvaxinn, horðaður mað
ur, miklu yngri en kona hans.
Þau áttu tvö börn.
Hann fór á undan þeim yfir
alla þvervegina og troðningana
án þess að þurfa nokkurn tíma
að nema staðar til að átta sig.
Um hádegi sté hann af baki.
í fjarska sáu þeir háa járnbraut
argarðinn.
í meira en klukkutíma fygldi
hann þeim yfir vegleysui', þar
sem ekkert óx nema mosi og
illgresi og um hríð eftir upp
þornuðum lækjarfarvegi og ao
lokum yfir næpuakur inn í lít
inn húsagarð bak við lcofa,
járnbrautarvarðmannsins, en í
kringúm kofann óx þéttur
beykiskógur. Feitur maður,
með opið hálsmálið á skyrt
unni sinni og sveitta bringuna,
var að segja eitthvað við lag
lega konu varðmannsins og
brosti til' hennar. Bóndinn bar
þegjandi fingurinn upp að húf
unni sinni, þegar hann kom
inn í garðinn. Hann leiddi þá
yfir hjólförin, benti beim í átt
ina, sem þeir áttu að fara í. og
óskaði.þeim góðrar ferðar. Þeir
horfðu á eftir honurn þar, sem
hann fór með hjólið sitt yfir
næpuakurinn og hvarf á bak
við kjarrið. Feiti maðurinn og
kona varðmannsins voru aftur
ein. Þeir nálguðust nú svæði,
sem er álitið verá frjósamasta
og fegursta hérað Frakklands.
En fyrir augum þeirra var
þessi víði dalur með svörtum
ökrum ,sem líktust vel hirtum
blómabeðum, þó ekki annað en
eitt svæðið, sem þeir yrðu að
komast yfir. Þeir ferðuðust
klukkutímum saman gegnum
geysiyíðáttú mikla skóga án
þess að láta þögn þeirra nokk
uð á sig íá, fram hjá höllum,
í'rægum frönskum söguminjum,
hugsunarlaust og án þess að
líta á þær, frekar en þær væru
einhverjar steinahrúgur; sváfu
þessa nótt 1 hesthúsi, þar sem
gamall áburðarklár var inni,
sem var að krafsa allá nóttina,
ÞAU MEGA sín mikils áhri^ prófess
orsins þarna, að minnsta kosti er
•skkcst runast við ferðunC' þelrru
félaga. Eitlhvað rekst samt í koll
inn á Kára. — „Það ætt.i að banna
þessi ólukkans flugteppi“, segir,
Jaxon.