Alþýðublaðið - 25.10.1949, Qupperneq 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Þriðjudagur 25. október 1949
AÐSENT BREF.
Filipus
Bessason
hreppstjóri:
Ritstjóri sæll!
Margt er nú rabbað og rætt,
og hefur svo alltaf verið um
kosningar. Sýnist sitt hverjum,
og er það heldur ekki nein ný-
lunda, þegar slíkur merkisat-
burður er í nánd. Satt að segja
er ég fyrir löngu orðinn leiður
á þessum hávaða fyrir kosning-
ar, og hef hugleitt mörg ráð til
þess að losna við hann, eða öllu
heldur, losa þjóðina við hann;
hef ég getið sumra þeirra hérna
í dálkunum, en þð aðeins þeirra,
eem hugsuð voru í gamni, og
hefur mér gengið það til, að þá
hugði ég hættu á, áð orð mín
væru tekiii sem skop eitt, ef ég
kæmi með þau alvarlegu ráðin.
Hef ég og' orðið þess áskynja, að
margir hafa tekið skop mitt al-
varlega, og kom mér ekki að
óvörum.
En margt hef ég samt hugsað
í laumi uxn „þöglar kosningar"
og hvernig þær mætti fram-
kvæma. Efast ég nú orðið um,
að þær séu framkvæmarftegar,
en hins vegar þykist ég þess
fullviss, að Lækka mætti hávað-
ann svo nokkru næmi, og um
leið búa svo um hn,ótana, að
ekki veldust lakari menn á þing
en nú er, og er það að sjálf-
sögðu mlkil fulÍyr@Lng“. „Stórt
orð Hákot“, sagði hann.
Ekki veit ég hvort ég á að
gera ráð þetta kunnugt al-
menningi, þvi að þá væri mér
öllum lokið, ef það væri tekið
sem skop, þar <eð ég met réðið
Hins vegar dylst mér ekki, að
eeint verði ráðið að framkvæmd,
ef ég þegi Um það, því að ekki
S ég það vísl, að aðrir detti ofan
á það og komi því á framfæri.
Jæja, — kannski ég hengi
mig, er haft eftir karlinum.
Kannski ég leggi málið undir
dóm almennings. Það kann að
verða hlegið að því núna, og er
það fyrir sig, ■— en hver veit
nema það verði tekið alvarlega
seinna-
Ráð mitt er það, að ehginn,
eða öllu heldur allir lands-
manna verði í framboði til
þings, og enginn undantekinn
né fram knúin öðrum fremur.
Sérhverjum manni í sýslunni
heimilt að kjósa hvern þann
sinn samsýslunga, sem hann hef
ur mest álit á, og skuli hann
hafa afhent heppstjóra kjörseðil
pinn, ári áður en kjörtímabilið
er útrunnið. Má fastlega gera
ráð fyrir, að dreyfð verði at-
kvæðin, og margir tilnefndir,
og er það þó ekki víst.
Þetta er hin fyrsta umferð
kosninganna. Önnur er sú, að
ellefu þeirra manna, sem flest
hljóta atkvæðin kjósi á sama
hátt úr sínum hópi tvo rnenn,
sem þeir hafa m-sst álit á, og
skal þá sá, sem flest hlýtur at-
kvæðin, skoðast réttkjörinn
þingmaður sýslunnar, en sá, sem
næstflest hlýtur, varamaður
hans. Skal sýslumaður, eða fó-
geti, boða þessa 11 menn til
kjörfundar samstundis, er
hreppstjórar hafa sent honum
atkvæðakassa, og hann talið at-
kvæðin, og ekki leyfa þeim að
ræðast við, eða fara út úr húsi,
fyrr en þeir hafa skilað at-
kvæði sínu, og ætti það að koma
t veg fyrir allan áróður, þar eð
ekkert mundu þessir ellefu
menn vita um hvers annars
kjör, fyrr en sýslumaður stefndi
þeim til sín, og skal hann þó, —
til öryggis orða stefnuna þann-
ig, að engum þeirra sé ljóst, þeg
ár hann fer að heiman, hvort
honum sé stefnt til sýlumanns
eem kjörmánni eður sökudólg.
Með þessu móti, æftu þeír
einir að komast á þing, sem
þeir menn, er samsýslungar
telja bezt og dómbærasta, hafa
mest álit á. Ætti það að jafn-
ast á við ,,köllunina“ til stárfs-
ins, sem nú ræður mestu, og ef-
ast ég þó ekki um að hún sé af
hreinum toga spunnin og góð,
það sem hún nær.
Legg ég svo tillögu mína und
ir dóm almennings; má vel vera,
að lítt breytist þingmannavalið
þótt hún væri upptekin, — en
töluvert mundi draga úr hávað
anum, og er þá nokkuð á unn-
ið.
Virðingarfj’llst
Filipús Bessason
hreppstjóri.
ÁLPHONSEDAUÐET
Önnumst kaup og
sölu fasteigna
og allskonar samningagerð-
ír.
SALA og SAMNINGAB
Aðalstræti 18.
Sími 6918.
I. KAFLI.
„Komdu og horfðu á mig.
Ég kann vel við lit augna
binna. Hvað heitirðu?"
,,Jean.“
„Aðeins Jean?“
„Jean Gaussin.11
„Ég get séð, að þú ert frá
Suður-Frakklandi. Hvað ertu
gamaU?“
„Tuttugu og eins ár.“
„Listamaður?11
„Nei, frú.“
„Ó, því betra.“
Þessar stuttu setningar
heyrðust varla mitt í hrópum
og hlátri og dunandi danslög-
t um á grímudansleik júnínótt
nokkra í vinnusal Déchelettes.
Samtal þetta átti sér stað á
milli manns í búningi hljóð-
pípuleikara og konu í egypzk-
um Arababúningi mitt á með-
al pottapálma og risaburkna á
blómasvölunum uppi yfir
vinnusalnum. I
Hljóðpípuleíkarinn veitti!
cvör við ýtarlegri yfirheyrslu
konunnar í egypzka búningmim
af hreinskilni sinna ungu ára,
af andvaraleysi og með fegins-
andvarpi Suður-Frakkans, sem
hefur verið þögiill langa hríð.
Hann var ókunnur öllum þess-
um hóp listmálara og mynd-
höggvara og hafði við komuna
tafarlaust misst sjónar af vini
sínum, sem hafði komið með
hann með sér. Hann hafði
slangrað um í næstum tvo
tíma. Hið laglega, bjarta and-
lit hans var nú brúnað og giiMi
roðið af sólinni, hár hans stutt
og hrokkið líkt og gæruskinns-
búningur hans. f>að var langt
frá því, að hann grunaði, hví-
líka aðdáun hann vakti allt í
kringum sig, né heyrði hvísl
kvennanna.
Dansandi konur ráku axlir
sínar stinningsþétt í hann,
kvendi, sem voru heimagangar '
t vinnusölum listamanna,1
hlógu og hentu gaman að
hljóðpípunni, sem hann hafði
slöngvað sér um öxl, og að
fjallabúningi hans, þykkum og
óþægilegum í hita sumarnæt-
urinnar. Kona nokkur í jap-
önskum búningi nieð háa hár-
kollu, sem haldið var uppi af
stálhnífum, og með augu út-
’nverfabúans raulaði, er hún
gkotraði ástaraugum til hans:
„Ah, qu’il est beau, qu’il est
beau, le postillon--Ó, hversu
fagur hann er, hversu fagur
hann er, póstvagnstjórinn.“
En kona nokkur í spænskum
búningi í fylgd stigamannafor-
ingja rak hvítan jasmínublóm-
vönd af ákafa beint framan í
hljóðpípuleikarann.
Hánn skildi ekki þessa ást-
leitni, ímyndaði sér, að hann
litLóskop hlægilega út og faldi
sig Ioks í svölum skugga
blómasvalanna á legubekk
uppi við vegg undir blöðum
pálmanna. Þessi kona hafði
tafarlaust komið og setzt við
hlið hans.
Ung, fögur? Hann hefði ekk>
getað sagt til um það. Fram
uhdan djúpum fellingum bláa
ullarklæðisins, sem þrýstinn
líkami hennar vaggaði sér í
!íkt og bylgjur, birtust tveir
þrýstnir og lögulgeir handlegg-
ir, naktir upp að öxl. Hinar
smágerðu hendur hennar,
íilaðnar hringum, og galopin
augu hennar, sem virtust ó-
eðlilega stór vegna hinna ein-
kennilegu skartgripa úr jámi,
er héngu niður á enni hennar,
allt þetta myndaði sam-
ræmda heild.
Arafalaust leikkona. Margar
leikkonur komu í vinmisal
Déchelettes. Þessi hugsun varð
ekki . til að gera honum rórra
Innan brjósts, þar eð honum
stóð mikil ógn af þess háttar
fólki., Hún sat mjög nálægt
honum og studdi hönd undir
kinn og alnboga á hné sér. Og
rödd hennar var í senn al-
vöruþrungin og sæt, og í
henni var dálítill þreytutónn.
.wFrá Suður-Frakklandi?
Cfetur það verið? Og svona
Ijóst hár! En hve það er ein-
kennilegt!”
s Síðan vildi hún vita, hve
lengi hann hefði búið í París,
hvort próf hans fyrir upptöku
í utanríkisþjónustuna, er hann
var nú að búa sig undir, væri
mjög erfitt, hvort hann þekkti
margt fólk, og hvernig stæði á
því, að hann væri hér í boði
hjá Déchelette yftr í Rómar-
stræti svo langt frá Latínu-
hverfi stúdentanna.
Hann sagði henni nafnið á
stúdentinum, sem hafði komið
með hann í boðið: ,,La Gour-
qqrie, ættingi skáldsins. Þér
hafið. eflaust heyrt hans get-
ið.“ Þá breyttist svipur kon-
unnar, varð skyndilega dimm-
ari. En hann tók ei eftir slíku.
Hann var á þeim aldri, er aug-
un ljóma án þess að sjá. La
Gournerie hafði lofað, að
skáldið, frændi hans, yrði boð-
inn og hann skyldi kynna þá.
„Ég er svo hrifinn af Ijóð-
um hans!“ sagði hann. „Ég
mun hafa svo garnan af að
kynnast honum!“
Hún brosti af samúð að sak-
leysi hans. Hún brosti, yppti
öxlum á yndislegan hátt og
ýtti um leið bambusviðarblöð-
um til hliðar með hendi sinni
| og leit niður í salinn til þess
að vita, hvort hún gæti ekki
komið auga á hinn mikla mahn
hljóðpípuleikarans. ■
Veizlugleðin var nú orðin
jafn tryllingsleg og í ævintýri
væri. Vinnusalurinn, sem frek-
ar hefði mátt kalla geysistórt
anddyri, því að þar var lítið
sem ekkert unnið, var risahár
til loftsins. Hann náði alveg
upp undir þak. Þetta var risa-
vaxið herbergi. Ljósu og léttU
sumargluggatjöldin, hlífðar-
gluggatjöldin úr smágerðu
strái eða næfurþunnu lérefti,
lakkmáluðu, hreyfanlegu
vængjahlífarnar, marglitt gler-
iö, guli rósavöndurinn, sem
skreytti háa arininn, er var
byggður í stíl Endurreisnar-
tímabilsins — allt þetta var
uppljómáð áf misinunandi,
einkennilegum bjarma frá ó-
teljandí ktnverskum, persnesk-
um, máriskum og japönskum
Ijóskerum. Sum voru úr göt-
uðu járni, útskorin líkt og dýr
á musteri Múhammeðstrúar-
manna, önnur voru úr marglit-
um pappa, sem var stæling af
ýmsum évöxtum. Enn önmir
líktust opnum blævængjum,
blómum, fuglum og slöngum.
Og bláleitir rafljósabjarmar
deyfðu við og við allar þessar
jjúsundir ljósa með skærri
birtu sinni. Þeir vörpuðu
kuldalegu glitri líkt og tungls-
geislar á andlitin og naktar
axlimar, á alla töfraskugga
búninga og fjaðra, armbanda
og silkibanda — á allt þetta
fólk, sem tróðst hvað innan um
annað á dansgólfinu og sat í
röðum hvað uppi af öðru í hol-
lenzka stiganum með þykka og
mikla handriðinu. Stigi þessi
lá upp á blómasvalirnar á
fyrstu hæð, ’ en þar uppi
gnæfðu stóru fiðlurnar og tón-
prik hljómsveitarstjórans, sem
var sveiflað fram og aftur, í
tryllingú
Úr sæti sínu sá ungi maður-
inn allt þetta í gegnum flækju
i grænna blaða, blómgaðra
MYINDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSÍNS:
ÖRN ELD5NG
ÞEIR ÖRN OG SIGGI fara nú með fangann til her bergis Sigga og hressa hann á heitu kaffi. Að því loknu sendir Örn Sigga eftir prinsessunni.