Alþýðublaðið - 29.12.1949, Blaðsíða 6

8
ALÞÝÐUBLAPfÐ
Fimmtudagur 29. des. 1949
Leifur
Leirs:
PRELUDE
Þögnin
ók inn laugaveginn
í ijósblárri renótík
og það rauk
aftrúrenni
og á gangstéttunum.
stóðu ringlaðar
manneskjur
klæddar spurninga
merkjum
en hrafnar næturinnar
sökktu silfurstaupum
í sorta sinnar
eigin undirvitundar
unz þeir
tóku að rövla.
Og allt í einu
kvað við þúsundraddað
öskur múgsins
„hvern fjárann var
þögnin
að fara-------?“
og samstundis
hófu ringlaðar manneskjur
naktar ringlaðar
manneskjur
æðisgengið jitterbug
t
á spurningamerkjunum
sem áður skýldu
lendum þeirra
hraðskeyti
frá sameniuðu þjóðunum
„þögnin ,
ók fram hjá Árbæ
kl. 7.15 gr. mt.
á Ijósblárri renótík
og það stóð reykur
aftrúrenni —-----
AÐSENT BRÉF
ALPHONSE ÐAUDET'
S A P P
Filipun
Bessason
hreppstjóri:
Ritstjóri sæll.
Þá fregn flytja blöðin mér,
en þeim trúi ég að öllum jafn-
aði, að nú hafi ríkisstjórn vor,
— blessuð sé minning hennar
fyrirfram, — fundið upp ó-
brigðult ráð við öllum eða vel-
flestum þeim örðugleikum, er
að þjóð vorri steðja og muni
birta þau almenningi, er henni
finnst tími til kominn. Tvennt
þykir mér einkar merkilegt og
fagnaðarríkt í fregn þessari, og
hef ég fastráðið að trúa henni,
hvað sem á dynur. Hið fyrra er
það, að ríkisstjórnin skuli hafa
í hyggju að birta almenningi
ráð sitt; kemur þar Ijóst fram
umhyggja hennar fyrir almenn-
ingi, og það svo greinilega, að
manni gæti flogið í þanka, að
skammt mundi til kosninga. Ég
ef aldrei efazt um það/að þessi
ríkisstjórn kynni öruggt ráð við
öllum erfiðleikum og þrautum,
en hins vegar var ég hálf-
smeykur um, að hún kynni að
ólykta sem svo, að nú kynnu
ráð hennar að misheppnast,
yrðu þau gerð almenningi
kunn; ekki vegna þess að brigð-
ul væru ráðin, heldur sökum
almennings; — auk þess eru
þeir, sem einir kunna mikils-
verð ráð, oft hofmóðugir og
dreissugir og þegja, nema þá að
á eftir þeim sé gengið með hóli
og skjalli, og því heitið, að fyr-
irfram sé á þá trúað. Nú hefur
blessuð ríkisstjórnin sýnt og
eannað, að hún er ósköp látlaus
og blátt áfram í allri sinni ráð-
vizku og ætlar að segja okkur
bjargráð sitt. Það er einmitt
þetta, sem mér finnst svo gleði-
ríkt við boðskap hennar.
Enn meiri gleðiboðskapur
þykir mér þó fólginn í þeim
orðum ríkisstjórnarinnar, að
hún mun birta almenningi þessi
bjargráð sín, þegar hún álíti
tíma til kominn. Þar er okkur,
að mínu viti, boðuð sú huggun,
að ekkert liggi á með bjargráð-
in, þetta sé allt í lagi-------
og þegar þessara ráða gerist
þörf, þá eru þau fyrir hendi.
Allt í tvígildu lagi.---------
Jæja, — illa farnist þeim,
nem gys gera að ríkisstjórnum,
og hef ég aldrei lagt það í vana
minn. Þær eru okkur áskapað-
ur forlagadómur, sem oss ber
að lúta. Þær eru sem sé mæli-
kvarðinn á okkur sjálfa, jafnvei
minnihlutastjórnir, — og þegar
þroski okkar er á því stigi, að
við kunnum óbrigðul ráð við
öllu, sem okkur þó hins vegar
ekki þykir nein þörf á að nota,
fyrr en einhvern tíma og ein-
hvern tíma, — já, er þá við
öðru að búast af ríkisstjórninni
en því sama?
Mér er vel við stjórnina. Hún
er yfirlætislaus, ráðsnjöll og
kann að þegja í tíma. Ég bið
kærlega að heilsa henni.
Virðingarfyllst.
Filipus Bessason
hreppstjóri.
Þankaþrautir.
Láttu kunningja þína spreyta
sig á því að ráða þessar þraut-
ir, en veittu þeim samt ekki of
langan umhugsunarfrest:
1. Hversu langt getur björn-
inn gengið inn í skóginn?
(Hann getur aðeins gengið inn
í hann miðjan, — eftir það ligg
ur leið hans út úr skóginum aft-
ur).
2. Skip liggur við bryggju. Út
af borðstokki þess hangir stigi
og eru í honum 35 þrep, en 30
sm. milli þrepa. Neðsta þrepið
nemur við sjávarborð um fjöru.
Á aðfalli hækkar sjávarborðið
um 30 sm. á klukkustund. Hvað
verður hann lengi að ná þriðja
þrepi stigans? (Sjórinn nær því
aldrei; skipið lyftist og stiginn
auðvitað með, að sama skapi og
hækkar í sjónum).
3. Bið einhvern kunningja
þinn að skera fyrir þig enda af
snærisspotta. Vitanlega er hann
fljótur að verða við þeirri bón
þinni. Bentu honum þá á snær-
ið og segðu, öldungis hissa. „Já,
en ég bað þig að skera endann
af snærinu! Ég sé ekki betur en
að það sé tveir endar á því, eft
ir sem áður . . .
Lesið
fundinum í skóginum og í járn
brautarvagninum, þeim ein-
kennilegu tilfinningum, er
bærðust með honum, þegar
hann gekk inn í þessa sali, sem
honum höfðu virzt svo skugga-
legir og hryggðarþrungnir dag
bann, er þeir höfðu farið að
heimsækja lækninn. Þá hafði
mátt greina laumulegt hvísl
við dyr og dapurt augnaráð,
cem skipzt var á milli stól-
anna. En þetta kvöld voru sal-
írnir opnaðir upp á gátt fyrir
honum, þrungnir lífi og kát-
ínu, glitrandi ljóshaf. Jafnvel
Bouchereau sjálfur var ekki
eins stranglegur á svipinn og
þá. Nú hvíldu hin svörtu augu
ekki á honum rannsakandi og
óróavekjandi undan stórum,
þéttum augnabrúnunum. Nú
hvíldi yfir Bouchereau dóleg-
ur, föðurlegur svipur virðulegs
borgara, sem er ánægja í, að
fólk skemmti sér undir þaki
hans.
„Skyndilega kom hún í átt-
ina til mín, og ég sá ekkert
annað. Nafn hennar er Iréne,
kæri föðurbróðir minn. Hún er
mjög lagleg, mjög aðlaðandi í
viðmóti. Har hennar er gull-
brúnt, sem algengt er hjá
enskum stúlkum. Barnsmunn-
ur hennar er alltaf reiðubúinn
lil hláturs, en ekki til slíks ká-
tínulauss hiáturs, sem maður
heyrir svo margar konur beita
óg æsir mann svo. Það er sem
æska og hamingja flói út af
barmafullum bikar, þegar hún
hlær. Hún fæddist í London,
en faðir hennar var franskur,
og hún hefur alls engan er-
lendan keim í framburði sín-
um, að undanskildum vissum
orðum, sem hún ber fram á
yndislegan hátt, til dæmis orð-
,,frændi“, sem kveikir ástúðar-
glampa í augum Bouchereaus
gamla í hvert sinn. Hann tók
hana að sér til þess að létta
undir bróður sínum, sem á
fjölda barna, og Iréne kom
þannig í stað systur sinnar á
heimili Bouchereaus gamla, en
cú hafði gifzt yfirmanni hjúkr-
unarliðs hans fyrir tveim ár-
um. En læknar eru alls ekki
við hennar hæfi. Hve hún
Kkemmti mér, þegar hún sagði
mér frá vitfirringu unga fá-
bjánans, r himtaði, að unn-
usta hans skyldi fyrst af öllu
gera við hann hátíðlegan og lög
íegan samning þess efnis, að
þau arfleiddu Mannfræðifélag-
ið að líkömum sínum! Hún er
farfugl. Hún hefur yndi af
skipum og hafinu. Bugspjót, er
nokkrar mínútur. Farðu að
sofa. Farðu að sofa“.
Hann talaði reiðilega, grúfði
sig yfir borðið og hlustaði eftir
endurkomu svefnsins í andar-
drætti hennar, því að þau voru
svo nálægt hvort öðru — og þó
svo fjarlæg!"
„Þessir fundir og þessi ást
mun verða mér til frelsunar,
íivað sem gerist. Þú veizt,
hvernig líf mitt er. Þú munt j
íiafa skilið, án þess að ég hafi
nokkurn tíma nefnt það, að
l^að er hið sama og fyrr, •— að
ég hef ekki getað öðlazt frels- (
ið. En þú veizt ekki, að ég var
reiðubúinn að fórna gæfu
minni og framtíð — öllu ■—■
fyrir þennan banvæna . . .“
En hann gerði það 'ekki (
næsta dag né daginn þar á eft-
! ir. Hann þurfti einhverja á-
í:yllu til að flýja, einhvern fyr-
irslátt, hámark orðasennu, þeg
ar annar aðilinn æpir: „Ég fer
burt!“ Hann þurfti þessa með
til þess að'geta látið það hjá
líða að koma aftur til hennar.
Og Fanny var eins blíð og glað-
vær og á fyrstu dögum bú-
skaps þeirra, sem þrungnir'
voru tálvonum og hillingum.
Ætti hann að skrifa: „Öllu
e'r lokið á milli okkar", án
ttokkurrar frekari skýringar?
En þessi ofsafengna manneskja
myndi aldrei sætta !sig við
Elíkt. Hún myndi svæla hann
út úr fylgsni hans, myndi elta
hann heim að dyrum, alla leið
á skrifstofuna. Nei, það yrði
miklu betra að ráðast gegn
henni augliti til auglits, sann-
færa hana um, að aðskilnaður-
. inn væri óafturkallanlegur, al-
gerður, og lýsa ástæðunum
Eyrir því án reiði, en einnig
án vorkunnsemÞ
En þessum bollaleggingum
fylgdi einnig óttinn um sjálfs-
morð líkt og Alice Doré hafði
framið. Beint fyrir framan hús
þeirra, hinum megin vegarins,
lá stígur alveg niður að járn-
brautarteinunum, en þar var
iionum lokað með hliði. Ná-
grannarnir fóru þessa leið,
l>egar þeir voru að flýta sér,
og gengu svo eftir teinunum
áleiðis til stöðvarinnar. Qg
Sunnlendingurinn sá ástmey
cína fyrir hugarsjónum sér
eftir lokarifrildið. Hann sá
íiana í anda þjóta yfir veginn,
niður stíginn og kasta sér und-
ir hjól lestarinnar, sem þaut
með hann sjálfan í burt. Þessi
ótti náði slíkum heljartökum á
honum, að hugsunin ein um
hliðið á milli veggjanna
fveggja, sem voru þaktir berg-
fléttum, fékk hann til að fresta
því að skýra Fanny frá þessu.
Hefði hann aðeins átt vin
að, einhvern, sem hefði getað
hugsað um hana, hjálpað henni
{ fyrsta sorgarkastinu! En þau
fóru að nokkru leyti huldu
höfði , í lausamennskubúskap
íínum, líkt og fjallarottur, og
þekktu því enga. Hettéma og
kona hans, þessir óeðlilega
miklu eigingirnisseggir, gljá-
andi og þrútin af spiki, voru
ekki þess konar fólk, sem vesa-
lings manneskjan gæti beðið
um hjálp alein og yfirgefin í
örvæntingu sinni. Dýrseðli
þessara hjóna varð æ meira á-
berandi, þegar tími vetrardval-
ans nálgaðist, líkt og venja er
um Eskimóana.
Hann varð samt að slíta sam-
vistum við hana og varð að
gera það fljótt. Jean hafði far-
ið nokkrum: sinnum í húsið við
Place Vendome, þrátt fyrir
heitstrengingar sínar sjálfum
uér til handa. Og hann hafði
orðið æ ástfangnari. Bouc-
hereau gamli tók honum mjög
vel. Sú staðreynd, ásamt við-
móti Iréne, hvatti hann til að
draga þetta ekki lengur, þótt
hann hefði enn eigi vakið máls
á þessu. Viðmót Iréne við hann
var ljúft, hlédrægni hennar
blandaðist ástúðlegri eftirláts-
hendi. Og svo var einnig um
cemi. Og hún virtist einnig
bíða með ákafri eftirvæntingu
eftir yfirlýsingu frá hans
að ræða kvalirnar, sem öll
bessi lygi olli honum, átyllurn-
ar, er hann varð að skapa til
að róa Fanny, og saurgun sú
og helgispjöll, sem fólust í því
stefnir til hafs, snertir hjarta- ■
j strengi hennar. Hún sagði mér ■ ■ \fl
allt þetta á óþvingaðan hátt, ■ ■
( ifkt og félagi. Húo er sönn ■ ■
Alþfðublaðlð!
rnsk ungfrú í framkomu, þrátt
fyrir Parísartöfra sína. Og ég
íjlustaði á hana, töfraður af
E’ödd hennar og hlátri, hinum
iíka smekk okkar, leyndri
vissu um, að lífshamingja mín
væri þar við hlið mér og ég
pyrfti aðeins að grípa hana,
bera hana langt í burt, hvert
æm möguleikar og tilviljanir
nmbættisstarfsins kynnu að
œnda mig“.
„Komdu nú í rúmið, ástin“.
Hann kipptist yið, hætti að
krifa og faldi hið hálfgerða
bréf alveg ósjálfrátt. „Eftir
Engar vörur,
ekkerf fil —
segja kaupmennirnir.
En þúsundir manna
lesa dagblöðin á hverj-
um degi, og fyrirtækl
sem þekkja hug fjöld-
ans, halda áfram að auglýsa öðru
hverju, til þess að minna fólkið á það,
hvar vörurnar muni fást, þegar þær
koma aftur. Firmanafn, sem er á vörum
fjöldans, er margfaldur arður fyrir hóf-
legt auglýsingaverð, sem vel er varið.
AuglýsiÖ í AlþýMlaðinu.
— Hringið í síma 4900 og 4906. —