Alþýðublaðið - 21.03.1950, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið - 21.03.1950, Blaðsíða 6
5 ALÞÝÐUBLAÐIÐ Þriðjudagur 21. marz 1950. SKOÐANAKÖNNUN . VIÐVÍKJANDI GENGIS- . LÆKKUNINNI Frú Dáríðui Dulbeima: Ég skil gengislækkunina að vísu ekki hagfræðilega, en ég þykist skilja hina sálrænu or- EÖk hennar; gengislækkunin er sem sagt ekkert annað en ein gjaldþrotayfirlýsingin enn af hálfu ráðandi karlmanna, og sé hægt að fella krónuna um hundrað prósent eða meira, þá gera þeir það. Dáríður Dulheims. Filipus Bessason hreppstjóri: Sú saga gekk í sveit minni þegar ég var barn, að kona ein, sem ekki þótti útsjónarsöm um of, hefði ætlað að sauma syni sínum fermingarföt úr vað- málsvoð, og var voðin svo mik- 11, að búizt var við, að hún dygði einnig í betri brækur á karl hennar. En kerlingu var ósýnt um snið; eyðilagðist meiri hluti efnisins í höndum hennar, en að síðustu kom hún þó saman treyju á strákinn, og var sú flik þó það þröng, að taka urðu þau bæði á því, sem þau áttu til, karlinn og kerlingin, til þess að koma stráknum í hana, og mátti hann sig á eftir hvergi hræra. Leit kerling þá á verk sitt og mælti hróðug mjög: „Sér á að saurha kann ég . . . ekki eru hrukkurnar.11 Filipus Bessason. Jón J. Gangan fjármálaviti, geta grætt á öllu. Gengislækkuninni ekki síður en öðru. Hinir tapa alltaf hvort sem krónan er há eða lág. Það er viðskiptabrjóstvitið, sem allt veltur á. ... Jón J. Gangan. Vððvan Ó. Sigurs: Að því er mér skilst er geng- islækkunin í því fólgin, að við viðurkennum, að íslenzka krónan hafi ekki staðið sig eins vel í keppninni við erlendan gjaldeyri á alþjóða vettvangi og búizt var við. Hsfðiv stjórn landsins verið eingöngu skipuð íþróttafröm- uðum, mundi slík viðurkenning aldrei hafa komið til greina — — —— bravó, bravó, bravó! Vöðvan Ó. Sigurs. Dr: Álfur Orðhengils: Gengislækkun þýðir, mál- fræðilega, lækkandi gengi = samanber orðtakið: „gæfa og gengi“, með öðrum orðum ekki aðeins lækkun á peningagengi, heldur og á öllu gsngi.-------- Álfur Orðhengils. BJÖSSI SPYK: - Amma lieldur að gengis- lækkunarlöggjöfin sé ógild, vegna þess að hún hafi verið staðfest á sunnudegi, — að minnsta kosti sé þar um að ræða óviðkunnanlegt helgidags- brot. En pabbi heldur að þetta hafi ekki mátt dragast öllu lengur. — -—• — Bjössi. Áuglýsið í Alþyðublaðinu! Þeir, sem eru fæddir með kenna að fullu algeran ósigur sinn með því að opna hurðina og fara út. En allt í einu heyrði hann fótatak á ganginum, og það varð til þess, að hann tók rögg á sig. Hann hlustaði; fótatakið fór fram hjá; svo heyrði hann eins og hurð væri lokað, og síðan hvarf fótatakið. Hann flýtti sér að dyrunum og opnaði þær. Enginn var sýnilegur á gangin- um. Augnabliki síðar var har.n á sömu leið og hann hafði kom- ið. Hann var kominn að stigan- um áður en hann gaf sér tíma til þess að hugsa sig um. Hann hafði sagt Josette, að hann mundi koma aftur í salinn, en það þýddi það, að hann yrði að hitta Banat. Hann gat frestað því; bezt að fara í klefa sinn og reyna að sefa æstar taugar. Hann opnaði dyrnar og gekk eitt skref inn á gólfið, en stað- næmdist svo skyndilega og starði á sýn, sem kom honum á óvart. Á legubekknum sat dr. Hal- ler með bók milli handanna. Hann var með stór og mikil hornspangargleraugu. Hann tók þau af sér mjög rólega og leit upp. „Ég hef verið að bíða eftir yður, Mr. Graham,“ sagði hann glaðlega. Graham gat varla nokkru orði upp komið. „Ég skil ekki,“ stundi hann. Haller dró aðra hendina fram undan bókinni. Hún hélt á stórri sjálfhlaðningsskamm- byssu. „Ég held,“ sagði hann, „að það, sem þér hafið verið að leita að, sé einmitt þetta hérna.“ ÁTTUNDI KAFLI. Graham leit af byssunni og upp á andlit mannsins, sem hélt á henni, á langa efri vör- ina, fölleitu bláu augun gul- leitt hörundið. „Ég skil ekki almennilega“, sagði hann og rétti hendina út til að taka við skammbyss- unni. „Iivernig . . .?“ en hann þagnaði , skyndilega, byssu- hlaupinu var stefnt að honum og dr. Haller hafði vísifingur- inn á gikknum. Haller hristi höfuðið. „Nei, mr Graham. Ég held að bezt sé að ég haldi henni. Ég kom til þess að rabba við yður. Hvað segið þér um að setjast þarna á móti mér svo að við sitjum hvor gagnvart öðrum. Graham barðist við að dylja dauðans angist, sem komin var yfir hann. Honum fannst eins og hann væri að missa vitið. Spurningarnar ráku hver aðra í huga hans og allt var á algerri ringulreið. Það var aðeins eitt,'sem hann undraði sig allra mest á. Haki hershöfð ingi hafði sagt honum, að hann hefði rannsakað alla farþegana nákvæmlega og enginn þeirra hefði keypt farseðla síðan fyr- r þremur dögum og að þeir væru allir algerlega hættulaus r. Hann reyndi að telja sér trú um, að þetta hlyti að vera satt og rétt — og að af þessum inanni stafaði engin hætta. „Ég skil ekki“, endurtók hann. „Vitanlega skiljið þér ekki neitt í neinu. Fáið yður sæti, ég skal skýra þetta allt fyrir yður“. „Ég vil heldur standa". „Ó, já, ég skil. Það styrkir tiugrekkið að standa upp á andann, þegar manni líður illa á sálinni, sem þið kallið svo. Standið þér bara, ef yður finnst það betra“. Hann talaði hratt og ákveðið röddin var bjartari en Graham átti að venjast. Hér hafði hann fyrir sér nýjan Haller, heldur yngri mann. Hann horfði á skamm- byssuna eins og hann sæi hana nú í fyrsta skipti. „Skiljið þér, mr. Graham, að vesalings Mav rodopoulos var ákaflega niður- dreginn eftir mistökin í Istan- bul. Hann er ekki, eins og þér hafið líklegast uppgötvað, gáf- aður maður, og eins og allir heimskingjar, kennir hann öðrum um það, að honum mis- tókst svo hrapallega. Hann heldur því fram, að þér hafið hreyft yður“. Hann yppti öxl- um. „Vitanlega hreyfðuð þér vður. Hann gat ekki vænzt þess, að þér stæðuð grafkyrr meðan hann miðaði aftur. Ég sagði honum það líka. Hann var rnjög reiður út í yður, svo að ég krafðist þess strax og hann kom um borð, að ég geymdi skammbyssuna lians. Hann er ungur og þessir Rúm- enar eru ákaflega blóðheitir og allt of fljótfærnir. Ég óskaði alls ekki eítir því að eitthvað það kæmi fvrir hér um borð, sern yrði óbægilegt fyrir okk ur. Það varð að gæta allrar varfærni". „Leyfist mér að spyrja, doktor, hvort ekki vill svo til, að nafn yðar sé Möller?“ sagði Graham. „Kæri vinur“, svaraði Hall- er og bretti brýrnar. „Ekki datt mér í hug, að þér vissuð svo mikið. Haki hershöfðingi hlýtur að hafa verið ákaflega skrafhreyfinn við yður. Vissi hann, að ég væri í Istanbul?“ Graham roðnaði, „Ég býst ekki við því“. Möller hló. „Nei, ég hélt ekki. Haki er duglegur maður, ég' hef mikið álit á honum, en hann er of tillitssamur, og þess vegna mistekst honum stund- um hrapallega. „Já, eftir mis- tökin í Gallipoli, datt mér í hug að sjá að mestu um þetta sjálfur. En svo, þegar allt hafði verið skipulagt á bezta hátt, voruð þér svo uppátektarsam- ur að hreyfa yður og skemma þar með allt fyrir vesalings Mavrodopoulos. En ég erfi bað alls ekki við yður, mr. Graham. Mér sárnaði þetta þó mjög fyrst, þegar ég fékk að vita um það, Mavrodopoulos „Það er víst réttara að kalla hann Banat“. „Já, þakka yður fyrir. Mis- tök Banats, eins og ég ætlaði að fara að segja, urðu til þess að gera mér erfiðara fyrir. En nú er ég alveg hættur sð vera gramur. í sannleika sagt þyk- ir mér gaman að þessu ferða- iagi. Mér þykir gaman að því að vera fornleifafræðingur. Ég var dálítið taugaveiklaður til að byrja með, en undir eins og ég sá að þér voruð hræddur, þá vissi ég að allt mundi fara vel“. Hann lyfti bókinni, sem hann hafði verið að lesa. „Ef yður þætti gaman að kynnast pyrirlestrum mínum, þá gæti ég lánað yður þessa bók. Hún heitir „Panthenon11, og er sam- in af Fritz Haller. Það er gerð iálítil grein fyrir kunnuáttu hans og afrekum í formálan- i'm. Það er allt hérna. Flann starfaði í tíu ár við þýzku stofnunina í Aþenu. Hann las í Oxford. Það er allt hérna. Hann virðist vera ákveðinn lærisveinn Spenglers. Hafm vitnar oft í meistara sinn. Þarna er talað um eilífðarmál- in, og það kom mér a'ð góðu haldi. Það er á blaðsíðu þrjú hundruð fjörutíu og eitt. .En vitanlega bætti ég einni og einni setningu inn í bara að gamni mínu, og svo bætti ég við ýmsum skýringum frá eig- in brjósti. Eins og þér sjáið þá reyndi ég að vera sem ná- kvæmust útgáfa af gömlum vísindamanni, sem eingöngu talaði um vísindi sín. Með því tókst mér líka dável að þreyta yður, að undirbúa næstu að- gerðir mínar. Og þér verðið að viðurkenna, að mér hefur tek- izt þetta sæmilega vel“. „Svo að það er til maður, sem heitir dr. Haller?“ Möller skellti í góm. „Ó, já, hann er til. Mér þótti slæmt að valda þeim hjónunum örð- ugleikum, en ég átti ekki um annað að velja. Þegar ég komst að því, að þér ætluðuð að fara með þessu skipi, sá ég strax, að allt mundi verða auðveld- ara, ef ég færi með yður. En það lá í augum uppi, að ég gat

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.