Alþýðublaðið - 28.06.1950, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 28. júr.í 1950.
Leifur
Leirs:
ÞAÐ GETUR VERIÐ HÆTTU-
LEGT AÐ SKRIFA. . .
Hún Bj'örg var komin á átjánda
ár
með augun bláskær og liðað hár.
<WÍ landi orlofskvöld átti Jón,
og ástin kom þar strax viðifyrstu
sjón.
En Björg var siðlát og sagði nei
við sjómannskossi. „Mig snert-
irðu ei,
þú ert á förum, en ástin mín
komdu aftur heim sem fyrst, —
og ég verð þín“.
Svo hélt hann Jón út á höfin
blá,
með hjartað titrandi af ástarþrá.
Og aldan söng honum undur-
rótt
um afarlangan koss, — á brúð-
kaupsnótt.
Og bréf hans fékk hún af fjarri
storð,
af funa logaði sérhvert orð.
Hún las og varð bæði bleik og
rjóð
og blá og rauð á kinn, sem aft-
anglóð.
En, — þegar Jón sneri af höfum
líeim
þá hampaði Björg litla króum
tveim.
„Það bar sinn árangur, elskan
mín,
hve ástarheit þau voru . . . bréf-
in þín“.
Vöðvan
Ó. Sigurs:
ÍÞRÓTTABÁLKUR.
Heilir íslendingar!
Svo sem kunnugt er, áttu
blaðamenn; það er að segja, þeir :
réðust á oss að fyrrabragði og |
ástæðulaust og beittu þeirri
frekju, sem er einkenni allra,
sem aldrei hafa komist hundrað
metrana undir fimmtán sekúnd
um, bravó, bravó! Sú deila hef
ur nú verið leyst með algerum
sigri vorra íþróttamanna, — svo
algerum sigri og furðulegum yf-
irburðum vorum, áð vér sáum
oss fært að gefa blaðamönnum
eftir sigurinn!
Þessi deila hefur meðal ann-
ars haft þær alvarlegu afleiðing
ar, að ég lagði niður íþróttabar
prentsvertuanna um hríð, og
áttur mínar á vettvöngum
svara ég hér með um leið öllum
þeim ótalmörgu bréfum og fyr-
irspurnum, sem oss hefur bor-
izt, varðandi niðurfall mitt úr
dálkunum. En nú er ég sem
sagt kominn aftur í fullu fjöri,
— „still going strog, setting
recorð svithout long“, eins og ég
sagði við þá í London árið helga
í hitteð fyrra.
Og nú hafa gerzt ákaflega
margir ótrúlega furðulegir hlut
ir á öllum íþróttasviðum, að und
anskilinni knattspyrnukeppni
leikara og blaðamanna, sem var
bara blöff og nonsens, eins og bú
ast mátti við úr þeim áttum.
Verður ekki annað sagt en sú
frammistaða öll sömul hafi ver
ið þjóðleikhúsinu varanlegur ó-
sigur, — ekki umtalsvert þótt
þeir hsfðu látið eitthvert þjálf
að og sterkt lið, eins og til dæm-
is strætisvagnastjóra bursta
sig — en blaðamenn! Herra
minn trúr, það er í raun réttri
það sama og játa á sig alla krít-
ikkina! Svo þetta á vonandi eftir
að breytast, — þetta er sko bara
fyrsti þátturinn. Ég hef heyrt
því fleygt, að nú þjálfi leikararn
ir sig í hlauþum og knattspyrnu
á hverjum morgni á hinu rúm-
góða leiksviði hússins, og undir
stjórn Jóns Eyjólfssonar. Ætli
það verði hátt risið á blaðamönn
um eftir næsta kappleik!
Næst mun ég skrifa um fyr-
irhugaðar keppnir milli Dana
og oss! Húrra! Stórkostlegur sig
ur! Met! Endanleg't uppgjör
Jóns Hreggviðssonar og . . .
Með íþróttakveðjum!
Vöðvan Ó. Sigurs.
4ra herbergja
í úthverfi bæjarins til sölu
fyrir mjög hagkvæmt verð.
ef samið er strax
Laus til íbúðar nú þegar.
SALA OG SAMNINGAR
Aðalstræti 18 (Uppsölum),
Sími 6916.
VafnsþéfSir
lampar, margar tegundir.
Véla- og Raftækjaverzlunin
Tryggvagötu 23,
sími 81279.
inum hjá Gassinger, og þeir sáu
hana í brúnu kápunni; hún
leiddi hermann og þau gengu
inn í skóginn. Líkast til hafa
þau farið þangað til þess að
tína jarðarber, en jarðarberin
eru þó enn ekki þroskuð.“
„En þetta er alveg ómögu-
legt. Ég sá með mínum eigin
augum þegar þau komu heim
klukkan ellefu.“
„Hafið ekki svona hátt,“
greip Helmut fram í fyrir mér.
„Ég hef engan áhuga á því, að
faðir minn fái að vita um þetta
strax. Hann mundi verða sorg-
bitinn og hann mundi eyði-
leggja fríið mitt með því að
krefjast þess, að ég tæki þátt
í sorg sinni. Það er alveg nóg
fyrir mig, ef Lotta veit, að hún
verður að taka dálítið tillit til
mín“
Þegar við loksins komum
heim . .. ., én nú verð ég að
nefna dálítið sérkennilegt í fari
Lottu, og einmitt það hafði oft
meðan hún var barn valdið
mér miklum áhygjum. Hún var
alls ekki lygin. Hún hafði aldrei
sagt ósatt til þes að forða sér
frá refsingu eða til þess að fá
að gera eitthvað, sem hana
langaði til. En tvisvar sinnurn
hafði það komið fyrir, að ég
hafði verið kölluð í skólann
vegna taumlausra ósar.ninda
bennar. í bæði skiptin hafði það
stafað af því, að heill hópur
barna hafði gert eitthvað, sem
þau máttu ekki gera. En þegar
hin börnin öll höfðu gefizt upp
við yfirheyrslurnar og með-
gengið allt, hafði Lotta, eins og
kennararnir sögðu, „haldið fast
við ósannindi sín af því líkri
þrákelkni, að það var næstum
því einsdæmi." Það getur vel
verið, að hér hafi ekki verið
um neina lygahneigð að ræða,
heldur hafi leikhæfileikar
hennar gert það að verkum, að
hún gat litið út sem sakleysið
sjálft, þrátt fyrir slæma sam-
vizku. En sem sagt. Þetta hafði
alltaf valdið ynér áhyggjum.
Já, þegar við vorum komnar
heim og ég hafði sagt henni
hvað Iielmut hafði sagt, varð
liún aftur róleg og sagði eitt-
hvað á þá leið ,að vel gæti ver-
ið, að vinir Helmuts hefðu ver-
ið í góðri trú, en þeim hefði
skjátlazt samt, tekið hana fyrir
einhverja aðra stúlku. Og að
iokum ífir hún að hlæja að
þessu, geyspaði og skreið upp
í til sín. Og að lokum varð ég
sannfærð um, að hún hefði sagt
satt. Það var ekki fyrr en ég
var komin upp í og mér varð
hugsað til óhreinu skónna
hennar, að mér datt í hug, að
jafnvel þó að Lotta hefði haft
eitthvað að dylja, þá hefði hún
alls ekki hagað sér öðru vísi en
hún hafði gert, meðan hún var
að tala við mig.
En gat þetta átt sér stað?
Þar sem engir aðrir áttu heima
í húsinu, hlr.ut það að hafa ver-
ið Lotta, sem ég heyrði ^pna
og loka um kvöldið. 'Gat það
verið, að Lotta, eftir að iiún
hafði verið búin að opna, hefði
látið undan freistingunri og
farið aftur út með Martin? Já,
það gat verið. Ég hafði ekki
heyrt hana koma upp í her-
bergi sitt. Ég hélt, að hún hefði
farið inn í búrið til þess að fá
sér bita, og svo hafði ég sofnað.
Já, þetta gat hafa átt sór stað.
Hún hafði átt að vera hjá Gass-
inger um miðætti, og svo hafði
hún átt að ganga til Pötzlein-
dorf.
Og hún hafði átt að vera í
kápunni, þegar hún sást. Hvað
hafði orðið af kápunni? Hún
hafði ekki farið í hana síðan.
Ekki gat kápan hafa týnzt í
húsinu......
Ég er ekki og hef aldrei ver-
ið neinn leynilögreglumaður.
Ég er ekki eins glöggskygn og
ég er tortryggin, en stundum
getur blind hæna fundið brauð
korn.
Ég hugsaði því á þessa leið:
Ef Lotta hefði farið í kápuna,
þegar fór að kólna, þá voru
ekki mikil líkindi til þess að
bún hefði farið aftur úr henni
og svo gleymt henni í skógin-
um. Ef hún því hefði logið að
mér, og að hún hefði ekki ver-
ið heima fyrri hluta næturinn-
ar, þá hefði hún áreiðanlega
komið heim með kápuna. En
kápan gat hafa óhreinkazt al-
veg eins og skórnir hennar, og
þá hefði hún líkast til sent hana
i hreinsun án þess ao segja mér
frá bví.
Næsta morgun fór ég því í
efnalaugina, sem við skiptum
við, lýsti kápunnf og sagði, að
við hefðum týnt seðlinum með
númerinu. Gamla konan, sem
afgreiddi mig, leysti úr öllu
undir eins.
„Já; það er því miður ekki
hægt að hreinsa blettinn úr
henni. Við erum búin að reyna
margt til þess að fá hann burt,
en ekkert stoðar. Það hlýtur að
vera blaðgræna."
Ég tók kápuna með mér og
var mjög áhyggjufull. Átti ég
nú að taka í lurginn á Lottu?
Það mundi svo sem ekki hafa
mikið að segja, því að jafnvel
þó að ég gæti sannað að hún
hefði logið, þá mundi him ekki
segja mér sannleikann. Mér
mundi ekki framar takast að
hafa uppeldisleg áhrif á hana-
Bráðum yrðum við að skilja, og
lífið sjálft mundi neyða hana
til þess að sjá þá galla, sem mér
hafði ekki tekizt að losa hana
gerzt hafði í skóginum um nótt-
við. Ef til vill var ég líka
hrædd við að fá að vita hinn
raunverulega sannleika, sem
ina. Það, sem gerzt hafði, yrði
ekki aftur kallað og því minna,
sem maður talaði um þaðr því
hetra.
Ég hengdi kápuna inn í skáp-
inn meðan Lotta var í búVnni.
Ég' var ekki viðstödd, þegar
hún fann hana þar, og hún
nefndi hana aldrei á nafn.
Tíunda apríl komu þau herra
Kleh og Irene aftur heim frá
Pystian. Herra Kleh hafði
batnað mikið og hóf nú störf
aftur í fyrirtækinu af mjög
miklum ákafa.
Baróninn hafði talað við hann
um konu, sem var ekkja eftir
liðsforingja, sem hafði fallið,
og mælt með því, að hún kæmi
í staðjnn fyrir Lottu í verzlun-
ina. — Ég hef gleymt að skýra
frá því, að Sohmiedel var send-
ur á vígstöðvarnar síðustu vik-
una í júní. Konan hans hegð-
aði sér alveg eins og hann væri
þegar fallinn, hún var svo sorg-
bitin, og sjálf stríðsekkjan var
reið út í hana.
Irene leit alls ekki eins vel
út og faðir hennar. Hún hugs-
aði ekki um annað en póstinn
og gerði ekki annað en að bíða
eftir bréfum frá Alexander, en
loksins, þegar hún fékk bréf-
lcort, þá gladdi það hana ekki
neitt.
Þegar hún var bóiin að vera
hjá okkur í hálfan mánuð, bár-
ust þær fréttir, að tengdamóðir
hennar hefði orðið veik, og
lærra Kleh fannst það skylda
hennar að fara strax til Mún-
chen. Áður en hún fór spúrði
hún mig að því, hvort bessi
Martin hefði heimsótt okkur
áður en hann fór til vígstöðv-
anna. Þá varð mér Ijóst, að
Lotta hafði ekki sagt henni frá
því, sem skeð hafði um nótt-
ina, og það gerði mig órólegri
en allt ahnað. Hvað gat hafa
skeð, áem Lotta gat ekki éinu
sinni sagt systur sinni?
En ég átti að fá að vita það
vonum bráðar.
Ráðgert hafði verið, að brúð-
kaupið færi fram á tímabilinu
frá fimmtánda september til
október loka. Baróninn var ó-
þolinmóður og vildi helzt flýta
því sem mest mann mátti, en
herra Kleh reyndi að fresta því
eins Iengi og hann gat. Sam-
kvæmt læknisráði dvaldist
baróninn, eins og venjulega,
ailan ágústmánuð í Gasfein.
Hann lét svo sem heyra til sín.
Á hverjum degi sendi hann
Lottu annað hvort blómvönd
eða símskeyti, en hann skrifaði
henni aldrei bréf. Lottu virtist